Γιατί καταλάβαμε το νοσοκομείο στο Κιλκίς
της Λέτας Ζωτάκη
Η κατάληψη του νοσοκομείου μας στο Κιλκίς, από τους εργαζομένους του, ξεκίνησε τη Δευτέρα, 20 Φλεβάρη. Αυτή η κατάληψη δεν αφορά μονάχα εμάς, τους γιατρούς και τους εργαζομένους στο Νοσοκομείο του Κιλκίς. Ούτε γίνεται μόνο για το ελληνικό Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ), το οποίο πράγματι καταρρέει.
Κάνουμε αυτόν τον αγώνα γιατί αυτό που κινδυνεύει σήμερα είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κι αυτή η απειλή δε στρέφεται καν ενάντια σε ένα έθνος, ή κάποιες λίγες χώρες, ή μερικές κοινωνικές ομάδες, αλλά ενάντια στις χαμηλές και μεσαίες τάξεις σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία, Αφρική, σε όλο τον κόσμο. Το σήμερα της Ελλάδας είναι η αυριανή εικόνα της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και των υπόλοιπων χωρών παγκοσμίως.
Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση ζητεί την σύμφωνη γνώμη της Ομοσπονδιακής Βουλής για το λεγόμενο δεύτερο "πακέτο διάσωσης" της Ελλάδας το οποίο περιλαμβάνει τη χορήγηση χρηματοδοτικής ενίσχυσης του EFSF (ΕΤΧΣ) προς την Ελλάδα με την μορφή δανείων ύψους έως και 189,4 δις ευρώ (130 δις ευρώ νέα βοήθεια, 24,4 δις ευρώ που δεν έχουν απορροφηθεί από το πρώτο πακέτο στήριξης για την Ελλάδα καθώς και την εξασφάλιση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ύψους 35 δις ευρώ). Η Γερμανία αναλαμβάνει την ευθύνη για ποσό μέχρι και 38 δις ευρώ ως ασφάλεια έναντι του EFSF. Οι λόγοι που με οδήγησαν να καταψηφίσω τα μέτρα αυτά είναι οι εξής:
Το μέλλον μας παίζεται στο λίκνο της δημοκρατίας. Επειδή έτσι το θέλει η Τρόικα (ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή), ο χρηματιστικός καπιταλισμός θέλει να γονατίσει τον ελληνικό λαό. Κάνουν την Ελλάδα κοινωνικό και πολιτικό εργαστήρι για την αυριανή Ευρώπη. Η εξαθλίωση και η ταπείνωση των ελλήνων εργαζομένων προαναγγέλλουν την εξαθλίωση και την ταπείνωση ολάκερης της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης. 
Κρίση Δημοκρατίας στην Ευρώπη
Οι αστικές τάξεις της Ευρώπης, αυτή η τάξη ανθρώπων για τους οποίους λέει ο Άνταμ Σμιθ ότι "έχουν συμφέρον να εξαπατούν, ακόμη και να καταπιέζουν τους πολίτες, και σε πολλές περιπτώσεις και τους εξαπάτησαν και τους καταπίεσαν", έχουν συγκροτήσει έναν μεγάλο σχηματισμό μάχης που ετοιμάζεται να κλείσει παλιούς λογαριασμούς, όχι μόνο με το εργατικό κίνημα, τα εργατικά σωματεία, τις πολιτικές οργανώσεις των εργαζομένων και την μαρξιστική θεωρία, αλλά και με το κοινωνικό κράτος και τον κεϊνσιανισμό. 
Στη Γαλλία το κάλεσμα ξεπέρασε τις 50.000 υπογραφές υποστήριξης, στο Βέλγιο οι συλλογικότητες ATTAC και CADTM προσέφυγαν στο Συμβούλιο Επικρατείας ενάντια στα 54 δισεκατομμύρια για τη διάσωση της τράπεζας Dexia, στην Ελλάδα δραστηριοποιείται μια Επιτροπή λογιστικού ελέγχου εδώ και ένα χρόνο. Ας ξεκινήσουμε και εδώ στην Ιταλία. 
Ανέκδοτο έχει γίνει πάλι η Ελλάδα στην Ευρώπη. Αφορμή αυτή τη φορά είναι τα δισεκατομμύρια που φεύγουν κάθε μήνα από τις ελληνικές τράπεζες για το εξωτερικό και συγκεκριμένα για πιο ασφαλείς προορισμούς. Το τελευταίο, καθόλου τιμητικό, δημοσίευμα ήρθε από τον βρετανικό Guardian, ενώ πλήθος σχετικών αναφορών έχει ακόμη δει το φως της δημοσιότητας από τις στήλες του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel και πολλών άλλων μέσων.
"Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανουφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους του χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Ετσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι τού λεγόμενου εθνικoύ πλούτου, που στoυς σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους 1. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Κι από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματoς ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης άπέναντι στο δημόσιο χρέος.