Tελευταία ευκαιρία για το ευρώ
Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
Την ίδια στιγμή που ελληνική κυβέρνηση παρακαλάει για λίγο…έλεος τους Ευρωπαίους, επιχειρώντας να αμβλύνει το μνημόνιο, κάνοντας πράξη την προεκλογική υπόσχεση περί επαναδιαπραγμάτευσης, η Ευρώπη βυθίζεται όλο και πιο βαθειά στην κρίση. Η τιμωρία της Ελλάδας, η λοιδορία των «τεμπέληδων» Ελλήνων, η καταστροφή μιας ολόκληρης χώρας και κοινωνίας, που οι εγχώριοι απολογητές των μνημονίων ήθελαν να αποτελεί «εξαίρεση» στην καταιγίδα που σαρώνει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα από το 2008, δεν κατάφερε να αποτρέψει την εξάπλωση της κρίσης.
Μετά την Ελλάδα, ακολούθησαν η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Τώρα η Ισπανία ζητά 100 δισ. ευρώ για τις τράπεζές της και πιθανότατα πακέτο για ολόκληρη την οικονομία, η Κύπρος του «αριστερού» Χριστόφια υποκύπτει σε πολιτικές μνημονίου μεταφέροντας την ευρωπαϊκή κρίση στην εύφλεκτη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, ενώ η Ιταλία ετοιμάζεται και αυτή για το μοιραίο… Το ευρώ δεν κινδυνεύει από την «ασωτία» των Ελλήνων, ούτε από την προεκλογική επίμαχη δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρα, που τόνιζε ότι το «νόμισμα δεν είναι φετίχ», αλλά από τους ίδιους τους ταγούς του.
Πολιτική και οικονομική ελίτ στην Ευρώπη δημιούργησαν ένα κλίμα «κατεπείγοντος» πριν την προχθεσινή σύνοδο κορυφής, μπας και οι Ευρωπαίοι ηγέτες και ιδίως η Γερμανία συνετιστούν… «Η ίδια η επιβίωση του ευρώ βρίσκεται σε κίνδυνο», δήλωνε προ ημερών ο Κύπριος αρχιτραπεζίτης Αθανάσιος Ορφανίδης. Ο γνωστός μεγαλοχρηματιστής Τζορτζ Σόρος με δηλώσεις του στο «Σπίγκελ», έδινε «το πολύ τρεις μέρες για να σωθεί το ευρώ»(!) και οι «Νιού Γιορκ Τάϊμς» δημοσιεύουν άρθρο οικονομολόγων που καλούν τη Γερμανία να εγκαταλείψει το ευρώ για να το σώσει…
Η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ουρλιάζει «δεν θα δείτε ευρωομόλογα όσο ζω», λίγες ημέρες μετά την παρουσίαση ενός ακόμη φιλόδοξου «οδικού χάρτη» από τη «συμμορία των τεσσάρων», τους Μπαρόζο(Κομισιόν), Γιουνκέρ(πρόεδρος Eurogroup), Βαν Ρομπάι)πρόεδρος Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) και Ντράγκι(ΕΚΤ) για τη δημοσιονομική και τραπεζική ενοποίηση. Μόνο που το σχέδιο αυτό για να ευοδωθεί χρειάζεται μία δεκαετία, τη στιγμή που η μία μετά την άλλη οι χώρες της ευρωζώνης παραδίδονται στα νύχια των αγορών…
Ακόμη και το σχέδιο για το «ταμείο ανάπτυξης» ύψους 130 δισ. ευρώ που ανακοινώθηκε προ ημερών στη Ρώμη, δεν δείχνει να είναι ένα μεγαλόπνοο σχέδιο για νέες επενδύσεις αλλά αξιοποίηση των μέχρι σήμερα γνωστών ευρωπαϊκών ταμείων, με την ανεργία στις περισσότερες χώρες να έχει κτυπήσει κόκκινο.
Ο παραδοσιακός γαλλογερμανικός άξονας έχει ρετάρει, με τον νέο σοσιαλιστή ηγέτη Φρανσουά Ολάντ να προσεγγίζει περισσότερο τους «νότιους» Ραχόι(Ισπανία) και Μόντι(Ιταλία) παρά το Βερολίνο. Γαλλία και Γερμανία ήταν η κινητήρια δύναμη στην οικοδόμηση της μεταπολεμικής Ευρώπης και του ευρώ, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Όσο η απόσταση μεταξύ τους θα μεγαλώνει, τόσο πιο δύσκολο θα είναι το εγχείρημα να κρατηθεί. Στην Ιταλία ο πρώην πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι δηλώνει μέσω facebook, ότι «η έξοδος από το ευρώ δεν είναι βλαστήμια», ενώ το 20% των Ιταλών φαίνεται να υποστηρίζει το κίνημα διαμαρτυρίας κατά του ευρώ του πρώην κωμικού αστέρα Μπέπε Γκρίλο. Όσο το ευρώ θα αργοπεθαίνει τόσο μεγαλύτεροι θα γίνονται οι εθνικοί ανταγωνισμοί. Ακόμη και αν σωθεί το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, η σωτήρια του θα είναι άνευ σημασίας αν συνεχιστεί ο εξανδραποδισμός των λαών της Ευρώπης. Μόνο μία ισχυρή κινητοποίηση των «από κάτω» μπορεί να προλάβει την καταστροφή…