Διακήρυξη της Συνέλευσης για το Χρέος, που έγινε στην Τυνησία στις 29 Μαρτίου 2013 (Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ)

Λαμβάνοντας υπόψη ότι από τον 15ο αιώνα το χρέος έχει αποτελέσει το κύριο ιστορικό μέσο του αποικισμού για τη λεηλασία, ηγεμόνευση, καθυπόταξη, εξευτελισμό και καταστροφή των Λαών και των παραδόσεών τους,

Λαμβάνοντας υπόψη ότι το χρέος του παγκόσμιου Νότου έχει ήδη εξοφληθεί πολλές φορές, και ότι αυτό συνιστά, τόσο για το Νότο όσο και για τον Βορά, έναν πλούτο από πόρους και από εργατική δύναμη για το κεφάλαιο,

Λαμβάνοντας υπόψη ότι το χρέος είναι ο βασικός μοχλός ξένων παρεμβάσεων, και παρεμβάσεων χρηματοοικονομικών δυνάμεων με τη συνεργία των ισχυρών ελίτ, επιτρέποντας έτσι την παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, τη γενική εξαθλίωση των ανθρώπων, και τη βάναυση υποβάθμιση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων τους,

«Κάθε χρέος που δημιουργείται από την διάσωση των τραπεζών πρέπει να θεωρηθεί παράνομο»

Συνέντευξη με τον Ερίκ Τουσέν

-Αντιμέτωποι με την τρέχουσα κρίση του δημόσιου χρέους, αναφέρεστε σε έναν έλεγχο του για να μην πληρωθεί το  παράνομο χρέος. Πόσο χρέος θα πρέπει να θεωρείται ως τέτοιο;

-Είναι ένα απλό έργο, υπάρχουν πολύ σαφή κριτήρια. Στην περίπτωση της Ελλάδα είναι περισσότερο από το μισό του χρέους της με την τρόικα, τα 170 δις ευρώ. Είναι εντελώς παράνομο και πρέπει να ακυρωθεί, γιατί επιβλήθηκε από οργανισμούς που δεν εκπροσωπούν τους Έλληνες πολίτες. Ακόμα και το μνημόνιο που πέρασε «δημοκρατικά» στο Κοινοβούλιο, εγκρίθηκε υπό τον εκβιασμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου χωρίς καμία δυνατότητα τροποποίησης. Αυτές είναι συνθήκες που συνιστούν παραβίαση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του πληθυσμού. Η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, επίσης, προσαρμόστηκαν σύμφωνα με αυτό το μοτίβο. Στην περίπτωση της Ισπανίας δεν έχει υπάρξει ακόμη κανένα υπόμνημα, αλλά όλο το χρέος που δημιουργείται από την διάσωση των τραπεζών πρέπει να θεωρηθεί παράνομο. Μπορεί να είναι μια νομική απόφαση, επειδή η ίδια η κυβέρνηση την έχει λάβει, αλλά δεν είναι νόμιμη, γιατί αναγκάζει τους πολίτες να αναλάβουν τα χρέη που δημιουργούνται από τη φούσκα των ακινήτων και της τραπεζικής κρίσης.

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ή Η ΖΩΗ

Υπό τη διεύθυνση των Damien Millet και Eric Toussaint

Μετάφραση: Λουίζα Μιζάν

Κεφάλαιο 2
Η θρησκεία της Αγοράς

 Σχεδόν όλοι οι πολιτικοί ιθύνοντες, είτε προέρχονται από την παραδοσιακή δεξιά είτε από την αριστερά, είτε προέρχονται από το Νότο είτε από το Βορρά ομνύουν στην λατρεία της αγοράς και ειδικότερα των χρηματοπιστωτικών αγορών. Θα έπρεπε μάλλον να πούμε πως οικοδομούν τη θρησκεία της αγοράς. Κάθε μέρα αφιερώνεται μία λειτουργία προς τιμήν της θεάς Αγοράς σε κάθε σπίτι που είναι εφοδιασμένο με μια τηλεόραση ή με μια σύνδεση στο διαδίκτυο, τη στιγμή που βρίσκονται σε εξέλιξη οι τιμές στο Χρηματιστήριο και οι προσδοκίες των χρηματοπιστωτικών αγορών. Η θεά Αγορά στέλνει τα σημάδια της μέσω της φωνής του παρουσιαστή και του οικονομικού σχολιαστή. Σήμερα, όλα αυτά δεν αποτελούν πραγματικότητα μόνο για τις πιο αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες αλλά για το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Είτε βρίσκεται κανείς στην Σαγκάη είτε στο Ντακάρ, είτε στο Ρίο ντε Τζανέιρο ή στο Τιμπουκτού, θα λάβει «τα σημάδια που στέλνουν οι αγορές». Για παράδειγμα, στην Ευρώπη ο καθένας γνωρίζει το πρωί πώς διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια της ημέρας ο Nikkei στο χρηματιστήριο του Τόκιο, παρόλο που κανείς δεν ασχολείται: οι λιγοστοί άνθρωποι που ενδιαφέρονται, αντλούν ειδήσεις από άλλες πηγές καθώς συνεχίζεται η μετάδοση των πληροφοριών…Παντού, οι πολιτικοί προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις δημιουργώντας ταυτόχρονα την ψευδαίσθηση πως οι πολίτες θα μπορούσαν να μετέχουν άμεσα στη λατρεία των αγορών(αγοράζοντας μερίδια) και να λάβουν ως ανταπόδοση προνόμια, στην περίπτωση που ανταποκρίνονταν σωστά στα σημάδια που έστελνε η θεά Αγορά. Στην πραγματικότητα το μικρό μέρος των μικροεπενδυτών που απέκτησαν μερίδια δεν επηρεάζουν τις τάσεις της αγοράς.

Πως φθάσαμε στην χρηματοπιστωτική τραγωδία της Κύπρου

Οι τράπεζες πληρώνουν τα σπασμένα του ελληνικού κουρέματος αλλά και της μετατροπής του νησιού σε offshore  κέντρο ρωσικών κεφαλαίων

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

    Σε μπούμερανγκ εξελίχθηκε για την Κύπρο η μετατροπή της σε offshore  χρηματοοικονομικό κέντρο της Μεσογείου σε συνδυασμό με την επεκτατική πολιτική των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα.

ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ!

Συντακτική ή Αναθεωρητική;

Γιώργου Κατρούγκαλου, καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου

Ξεκίνησε ήδη η συζήτηση στην Αυγή γύρω από το χαρακτήρα που θα πρέπει να έχει η επόμενη Βουλή, με ευκαιρία την πρόταση που έχω διατυπώσει   στο πρόσφατο βιβλίο μου «Κρίση και Διέξοδος» και επανέφερα με την ομιλία μου στην Επιτροπή για τις αλλαγές στο κράτος και το πολιτικό σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ, στις 21.2.2013. Το ξεκίνημα δεν έγινε με τους καλύτερους όρους, δεδομένου ότι ο συνάδελφος Δημήτρης Χριστόπουλος στο άρθρο του της περασμένης Κυριακής με τίτλο «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του συνταγματικού βερμπαλισμού» επέλεξε να αρθρογραφήσει κυρίως με χαρακτηρισμούς (περί «ελαφρότητας», «ανούσιας φλυαρίας» κ.λ.π.) παρά με επιχειρήματα. Προφανώς καθένας μας διαλέγει το ύφος και το ήθος που θέλει να τον προσδιορίζουν, φοβάμαι όμως ότι ο αρθρογράφος δεν έχει καταλάβει την άποψη μου, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνει και τι γράφει προς αντίκρουσή της.

Αν δεν μπορούν 
τα αφεντικά, 
μπορούμε εμείς!

Ή πώς να σώσουμε το παραγωγικό δυναμικό


του Ηλία Ιωακείμογλου

Για να βγει από την κρίση του ο καπιταλισμός δεν καταβροχθίζει μόνο ανθρώπινες ζωές. Τρώει, επιπλέον, από τις ίδιες του τις σάρκες, καταστρέφει πάγιο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο όμως αυτό, συμβαίνει να είναι, ταυτοχρόνως, και τα μέσα παραγωγής, τα εργαλεία, οι μηχανές, οι υποδομές, από την χρήση των οποίων ζουν και αναπαράγονται οι εργαζόμενες τάξεις (και το σύνολο του πληθυσμού). Η τάξη των κεφαλαιοκρατών, κρατώντας στα χέρια της την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, θεωρεί δικαίωμά της να τα καταστρέφει, και όντως τα καταστρέφει, όταν αυτά δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως κεφάλαιο, δηλαδή όταν δεν αποφέρουν το επιθυμητό κέρδος. Καταστρέφει έτσι και τους υλικούς όρους συντήρησης και αναπαραγωγής των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων που οδηγούνται αυτές οι ίδιες πλέον σε καταστροφή. Η ανθρωπιστική κρίση απορρέει από το δικαίωμα της τάξης των κεφαλαιοκρατών να καταστρέφουν τις υλικές προϋποθέσεις της ζωής μας όταν αυτές δεν λειτουργούν ικανοποιητικά ως κεφάλαιο.

Μια ολόκληρη κοινωνία πεταμένη στα σκουπίδια

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

Ακούει κανείς;

Πορτογαλία, η μεγαλύτερη διαδήλωση! Ανταπόκριση από τη Λισαβόνα

{youtube}BwXkqHRkUpk{/youtube}

Πορτογαλία, η μεγαλύτερη διαδήλωση!Ανταπόκριση από τη Λισαβόνα
 

La manif du 2 mars

On a bien fait d’y aller. Et on n’était pas les seuls. On avait l’impression d’être un million. La télé a dit plutôt 500 000. Ce qui n’est déjà pas si mal. C’est le quart de la population totale de Lisbonne. 

Mais je suis persuadé que nous étions à peu près le double.

D’abord parce qu’ils ne savent pas compter ces grands nombres. Ensuite, parce que même s’ils savaient, ils ne tiendraient pas à ce que ça se sache. Enfin parce que c’est la télé qui l’a dit. 

La télé ne dit jamais la vérité, c’est comme une barrière physique, un verrou de fabrication. La vérité est interdite à la télé et quand nous l’aurons tous compris, nous pourrons enfin nous informer.

Ça, c’est ce que je sais. Et puis il y a ce que j’ai vu. Oh, j’ai déjà vu autant de monde dans les rues d’une ville, c’était au Brésil, au Carnaval à Rio et à Salvador. 

Mais personne là-bas n’oserait prétendre qu’il n’y a qu’un demi million de folhões !

Et j’ai vu aussi le regard des gens. Ce regard qui déborde de fierté, et de la conscience que le peuple est puissant s’il le décide. 

La conscience de participer à quelque chose de plus grand que soi, quelque chose d’extraordinaire et d’historique. 

Ce regard que l’on ne rencontre pas dans toutes ces manifs syndicales qui rassemblent pourtant 100 000 personnes, ce qui est énorme pour ce petit pays.

Mais de toute façon, même si nous n’étions que 500 000, ça fait quand même plaisir et ça redonne du coeur à tous gens qui commençaient à désespérer.

Même si on se base sur les chiffres minimisés de la télé, on arrive à un total de plus d’un million et demi de personnes. 

Oui parce que dans toutes les villes du Portugal, les gens manifestaient, hier. Et, par exemple, à Porto, la télé parle de 400 000 personnes.

Nous étions bien plus nombreux dans la rue que ceux qui ont voté pour ce gouvernement.

Manif nationale, donc, appelée par le mouvement « Que se lixe a troïka » (Que la troïka aille se faire foutre) auquel se sont joints tous les autres mouvements, partis et organisations.

 La grande centrale syndicale CGTP et même, je crois, toute l’intersyndicale, mais nous n’avons pas vu leurs grands cortèges traditionnels. 

Soit qu’ils ne s’étaient pas constitués, soit qu’ils aient été absorbés par la masse de cette population en marche.

C’était magnifique.

Nous sommes allés sur la place du Marquês de Pombal, où était prévue la concentration de départ. Nous y sommes arrivés par l’avenida da Liberdade qui est la grande artère que la manif descend ensuite. 

Je n’avais jamais vu ça mais elle était déjà pleine, noire de monde. Du monde qui montait au rassemblement et formait déjà une énorme manif, ou plutôt une foule immense comme au carnaval car il n’y avait ni pancartes, ni banderoles.

Ensuite par contre, il y en avait. Et de toute sorte. Du drapeau portugais aux inscriptions les plus surréalistes, en passant par les insultes aux ministres et les appels à la révolution.

 Nombreux étaient ceux qui arboraient un œillet rouge, en référence à la révolution des œillets d’avril 1974. Il y avait même des effigies des capitaines d’avril, des gars déguisés en capitaine, avec une mitraillette en carton, etc.

Le lapin à toutes les sauces, car le premier ministre s’appelle Coelho (lapin en portugais) et quelques autres animaux, comme un cheval avec des oreilles de lapin. 

Oui, nous, on le met dans le bœuf, eux, c’est dans le lapin. Il y avait, devant un distribanque, un gars en costard et masque de cochon (très réaliste) et tenant un cigare gros comme un barreau de trône. 

Tout le monde le prenait en photo. C’est comme ce gars, qui est venu un peu avec nous, sous la banderole du MSE (Movimento Sem Emprego = Mouvement des Sans Emploi). 

Celui-là avait un masque à gaz, avec le filtre au bout du tube cannelé, on se croyait dans les tranchées de la guerre de 14, ou à Malville en 77.

Toutes sortes de pancartes. Absolument toutes ! Je me souviens de la plus surréaliste : de + da = daaa. Je pensais ne pas comprendre par manque de lusitanité. 

Mais quand Dine l’a montrée à Ana, on a compris, à son éclat de rire, que ça n’avait strictement aucun sens. Et le soir on l’a vue à la télé, preuve que ça a même interpellé le cameraman.

D’innombrables pancartes individuelles, de toutes les couleurs, pour la plupart dénonçant le gouvernement ou se plaignant individuellement. 

Mais aussi, nombre de phrases positives du style « Chega de desepero, agora é a luta ! » (fini le désespoir, l’heure est à la lutte).

De même, les banderoles se partageaient entre l’humanisme et le politique. « Eu tive um sonho : ser feliz no Portugal » (J’ai fait un rêve, d’être heureux au Portugal), en référence certainement à Martin luther King Junior.

« O povo ! Unido ! Jamais sera vencido ! »

« Assassinio não é so tirar a vida » (le meurtre, c’est pas seulement ôter la vie)

« Matar a alma é almacidio » (âmicide au lieu d’homicide)

« Exigimos trabalho e dignidade » (nous exigeons du travail et de la dignité)

Et puis certaines lueurs de conscience fulgurante comme :

« A minha dor é uma arma ! » (ma douleur est une arme).

La marche a été bien sûr ponctuée de toutes sortes de slogans, du style :

Esta na hora ! Esta na hora ! Do governo ir-se embora !

(C’est le moment ! C’est le moment ! De changer de gouvernement !)

Essa divida ! Não é nossa ! (cette dette n’est pas la notre) (chanté ad libitum)

Quem deve aqui dinheiro ! E o banqueiro ! (Celui qui doit de l’argent, c’est le banquier !)

Fora ! Fora ! Fora jà daqui ! A fome, a miseria e o FMI !

(Dehors ! Dehors ! Dehors et tout de suite ! La faim, la misère et le FMI)

Un qui faisait un franc et interminable succès :

Deixa passar ! Deixa passar ! Estou na rua para o governo derrubar !

(Laissez passer ! Laissez passer ! Je suis dans la rue pour faire tomber le gouvernement)

J’ai d’ailleurs essayé de modifier un peu :

Tem que ficar para o governo derubar (il faut rester pour faire tomber le Gvt)

Ou mieux encore, sur une iniciative de ma Dine :

Deixa passar ! Deixa passar ! Estou na rua para o sistema derrubar !

Mais faut reconnaître que ça n’a pas été tellement repris. Il y a encore une bonne dose de suivisme et de routinisme, même chez ceux qui ont la réputation d’être la gauche extrême !!

On a quand même réussi à lancer 2 ou 3 fois le fameux :

« Espanha, Grécia, Irlanda Portugal ! A nossa luta é internacional ! »

mais ce n’était pas ce qui plaisait le plus et je n’ai même pas tenté ma version :

« Palestina, Irlanda Portugal ! A nossa luta é internacional ! »

Un truc vraiment très bien et en plus lancé par un gosse à côté de nous avec son mini mégafone :

« A prisão parà canalha, o poder para quem trabalha ! » (la prison pour la canaille, le pouvoir pour qui travaille !). 

Ce gamin, qui devait avoir entre 12 et 14 ans, n’a pas arrêté de toute la manif. En tout cas, nous l’avons vu et entendu pendant plus de trois heures.

Mais ce qui a été présent tout le long et même sonorisé sur le « palco » c’est cette chanson de Zeca Afonso, Grândola, Vila Morena, 

qui a été émise à la radio le matin du 25 avril 74 pour signaler le départ de l’insurrection et qui, depuis, symbolise pour tous les habitants de ce pays, l

a Révolution des œillets. D’ailleurs, je vous laisse l’écouter, sur ce lien.

La bise révolutionnaire à tous

Chris

Ανακοίνωση του διεθνούς δικτύου CADTM

(Επιτροπή για την ακύρωση του χρέους του τρίτου κοσμου)

Καταγγέλοντας τις ρατσιστικές απειλές που εξαπέλυσε το κόμμα Χρυσή Αυγή εναντίον του Μωυσή Λίτση, ιδρυτικού μέλους της ελληνικής CADTM, το διεθνές δίκτυο της CADTM επισημαίνει τον κίνδυνο που ενέχει η άνοδος του φασισμού ως άμεση συνέπεια των μέτρων κοινωνικής υποβάθμισης που επιβάλλονται από τους πιστωτές στο όνομα της δεδηλωμένης προτεραιότητας στην εξόφληση του χρέους εις βάρος των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.