ΤΟ ΧΡΕΟΣ ή Η ΖΩΗ
Υπό τη διεύθυνση των Damien Millet και Eric Toussaint
Μετάφραση: Λουίζα Μιζάν
Κεφάλαιο 1
Το ιστορικό και οι προοπτικές της κρίσης χρέους του Βορρά
Το δημόσιο χρέος είχε φθάσει ήδη σε υψηλά επίπεδα στο Βορρά (με τον όρο «Βορράς» εννοούμε τις πλέον βιομηχανικές χώρες) τη δεκαετία του 1980. Μετά την πρώτη πετρελαϊκή και οικονομική κρίση την περίοδο 1973-1975, οι κυβερνήσεις επιχείρησαν μια κεϊνσιανού τύπου ανάκαμψη της οικονομίας καταφεύγοντας στο δανεισμό. Η εξυπηρέτηση του χρέους στη συνέχεια έγινε δυσβάσταχτη, όταν η αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων αύξησε βίαια τα επιτόκια (Οκτώβριος 1979) επιχειρώντας να ανατρέψει την κεϊνσιανή πολιτική μισού περίπου αιώνα, την οποία είχε επιβάλει η πρώτη προεδρική θητεία του Φραγκλίνου Ρούσβελτ το 1933.
του 
Το χρέος και τα μέτρα λιτότητας δεν είναι καθόλου ουδέτερα από πλευράς φύλου. Παντού στην Ευρώπη οι γυναίκες πληρώνουν το πιο υψηλό τίμημα για τις πολιτικές που επιβάλλονται στο όνομά του χρέους, παντού πλήττονται κατ’ απόλυτη προτεραιότητα, σε όλες τις πλευρές της ζωής τους. Στη διάρκεια δύο εβδομάδων, φεμινίστριες της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Αγγλίας και της Ουγγαρίας γύρισαν όλη τη Γαλλία και μίλησαν σε συγκεντρώσεις με θέμα ” Κοινωνικό κραχ, άνομο δημόσιο χρέος, λιτότητα και φεμινισμός”. Ο επόμενος σταθμός της φεμινιστικής περιοδείας θα είναι η Ισπανία. Το κείμενο που ακολουθεί είναι η εισήγηση της Σόνιας Μητραλιά σε αυτή την περιοδεία.
Η Πρωτοβουλία Χριστιανών κατά του Εθνοφυλετισμού, Νεοφασισμού, Νεοναζισμού αποσκοπεί στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας και ειδικότερα των χριστιανών, προκειμένου να καταδικάσουμε έργω και λόγω κάθε ρατσιστική, φασιστική και ναζιστική ιδεολογία, νοοτροπία και συμπεριφορά, που καθίσταται διπλά επικίνδυνη όταν ενδύεται τον μανδύα της υπεράσπισης των «χριστιανικών αξιών», όπως πράττει πρόσφατα η Χρυσή Αυγή. Φοβόμαστε πως αυτές οι πρακτικές δεν είναι συγκυριακές ούτε πρόσκαιρες, αλλά έχουν έρθει για να μείνουν με κίνδυνο να παγιωθούν. Ακόμα και αν δεν αποδειχτεί με τρόπο αδιαμφισβήτητο η άμεση σχέση της οργάνωσης με την πρόσφατη, άνανδρη εν ψυχρώ δολοφονία (με στιλέτο πισώπλατα) του εικοσιεπτάχρονου πακιστανού Σερντάρ Γιακούμπ, η πολιτική αλλά και η ηθική ευθύνη για αυτή και άλλες ομοειδείς πράξεις είναι δεδομένη. Και θα είναι δεδομένη, όσο η οργάνωση αυτή στοχοποιεί κατηγορίες συνανθρώπων μας καλλιεργώντας το μίσος και αντιμετωπίζοντάς τους ως "σκουπίδια" και κατ' επέκταση 2ας κατηγορίας ανθρώπους και "αναλώσιμους". Το ειδεχθές ρατσιστικό έγκλημα κάνει επείγουσα την ηθική απαξίωση και καταδίκη στη συνείδηση των πολιτών κάθε μορφής ρατσισμού και φυλετικών διακρίσεων, απ' όπου κι αν προέρχονται. Καταλυτικό ρόλο για να επιτευχθεί αυτό θα παίξει μια καταδικαστική απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, την οποία και καλούμε να προχωρήσει το δίχως άλλο, βάζοντας ένα οριστικό τέρμα στη σύγχυση τέτοιων ιδεολογιών με τη χριστιανική ταυτότητα. Δεν δικαιούμαστε να κοιτάμε αμέριμνοι να σφαγιάζονται συνάνθρωποί μας έξω από τις πόρτες μας. Ας πάψουμε πλέον να παραμένουμε απαθείς θεατές στην ταινία τρόμου «Χρυσή Αυγή». 
«Και οι πολίται, βεβαίως, δικαιούνται εις παθητικήν αντίστασιν έναντι των αντισυνταγματικών και παρανόμων πράξεων των κρατικών οργάνων, ως είναι αι αυτοβούλως εκδιδόμεναι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου του Υπουργικού Συμβουλίου». 
Τη δική του εκδοχή του νόμου Χαρτς IV για ριζική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων ετοιμάζει ο σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, καθώς η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, εξελίσσεται σε «μεγάλο ασθενή» του ευρώ.
Σαν σήμερα, στις 12 Ιανουαρίου 2010, έφυγε ο γνωστός θεωρητικός του Μαρξισμού, ηγέτης του τροτσκιστικού κινήματος και αρχηγού της φοιτητικής επανάστασης του ’68 στη Γαλλία, Daniel Bensaïd, αφού έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Ο διανόητής και συγγραφέας Tariq Ali περιγράφει για λογαριασμό της εφημερίδας Guardian την πορεία του Daniel Bensaïd στην πολιτική και την περιπλάνησή του στους δρόμους της διανόησης.
Η διαδεδομένη αντίληψη πως οι εβραϊκοί πληθυσμοί της Ευρώπης οδηγήθηκαν τυφλά και υπάκουα σαν «πρόβατα επί σφαγή» στα χιτλερικά στρατόπεδα εξόντωσης δεν αντιστοιχεί απόλυτα στην ιστορική πραγματικότητα. Η βαρύτητα του Ολοκαυτώματος στην ιστοριογραφία, τη συλλογική μνήμη και το δημόσιο λόγο, μοιραία υποφωτίζει το γεγονός πως εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι αντιστάθηκαν δυναμικά και πολύμορφα στην χιτλερική γενοκτονία. Αποτελώντας κύριο στόχο των ναζιστικών διώξεων, η υποστήριξή τους από τα εθνικοαπλευθερωτικά κινήματα όλων των κατεχόμενων χωρών ήταν μεγάλη και η συμμετοχή τους σε αυτά μαζική.
Μπροστά σε μια νέα συγκυρία, προσωρινής-σχετικής σταθεροποίησης της κυβέρνησης, αλλά και μπροστά στο «απειλητικό» 2013 όπου θα κριθούν πολλά. 
Ύφεση, λιτότητα και μαζική ανεργία περιμένει το 2013 το μεγαλύτερο μέρος του αναπτυγμένου κόσμου. Η κρίση των υπερχρεωμένων χωρών του ευρωπαϊκού νότου, αρχίζει και απειλεί σοβαρά τον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, με την Ιταλία για μία ακόμη φορά να αποτελεί κρίσιμο τεστ για την επιτυχή ή όχι διαχείριση της κρίσης. Η πρόσφατη παραίτηση του τεχνοκράτη πρωθυπουργού Μάριο Μόντι και οι πρόωρες εκλογές του Φεβρουαρίου, δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρουν να βγάλουν από την κάλπη πολιτική σταθερότητα.
Το Άουσβιτς-Μπίρκεναου κατέληξε να συμβολίζει τη θηριωδία των ναζί, και τον περασμένο μήνα έγιναν επιμνημόσυνες εκδηλώσεις σε διεθνές επίπεδο για την 60ή επέτειο της απελευθέρωσής του. Ωστόσο, οι ιστορικοί είναι ακόμα διχασμένοι σχετικά με το μήνυμα του Ολοκαυτώματος, στο πλαίσιο της εξέλιξης του δυτικού πολιτισμού.
Η πρόσφατη υποβάθμιση της υψηλής αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας ΑΑΑ της Γαλλίας από τον οίκο Moody’s ήταν σαφής προειδοποίηση: Ή ο Ολάντ θα ακολουθήσει τα χνάρια της Μέρκελ και θα εγκαταλείψει την στροφή «αριστερά» ή θα αρχίσει να πληρώνει το τίμημα του υψηλότερου κόστους δανεισμού με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 
Η Ελλάδα ήταν από την πρώτη στιγμή το πειραματόζωο της Ευρώπης. Η οικονομική της σημασία ήταν τόσο μικρή για τα δεδομένα της ευρωζώνης, που το θέμα θα μπορούσε να είχε λυθεί σχεδόν ανώδυνα με γενναίο από την αρχή «κούρεμα» του χρέους, χωρίς τρομακτικές επιπτώσεις ούτε για την ελληνική κοινωνία, ούτε για το ίδιο το εγχείρημα του ευρώ που παραπαίει.
Παρόλο που ο φασισμός νικήθηκε, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι νεοφασιστικές δυνάμεις μπόρεσαν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο να αναδιοργανωθούν και να δράσουν δημόσια. Αλλά με λίγες εξαιρέσεις η επιρροή τους ήταν μάλλον ισχνή - και δρούσαν κυρίως στο περιθώριο της κοινωνίας.
Εκτός από την κρίση χρέους, υπάρχει και ο προϋπολογισμός. Το ρήγμα στις σχέσεις Βερολίνου-Λονδίνου βαθαίνει, απειλώντας να αφήσει την ΕΕ χωρίς προϋπολογισμό σε μία ιδιαίτερη κρίσιμη καμπή για την ιστορία της «ένωσης».