Από τα Greek στα…bank statistics
Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
Ένα ακόμη τραπεζικό σκάνδαλο συγκλονίζει τις τελευταίες ημέρες τη Βρετανία με διαστάσεις πολύ μεγαλύτερες από το εσωτερικό της χώρας. Ο λόγος για το σκάνδαλο με την τράπεζα Barclays που φέρεται να χειραγωγούσε τη διαμόρφωση των επιτοκίων στη διατραπεζική αγορά του Λονδίνου(Libor).Ήδη έχουν παραιτηθεί ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας, ενώ η έρευνα που ξεκινάει τις επόμενες ημέρες η βρετανική βουλή ίσως φέρει στο φως έργα και ημέρες του βρετανικού τραπεζικού συστήματος-μη ξεχνάμε το λονδρέζικο Σίτι είναι ένα από τα κυριότερα χρηματοπιστωτικά κέντρα του κόσμου από το οποίο περνούν καθημερινά τρισεκατομμύρια δολάρια. Εκτός από την Barclays όπως γράφαμε χθες στο στόχαστρο των αρχών βρίσκονται και οι τράπεζες RBS, HSBC, Citigroup και UBS.
Το επιτόκιο Libor διαμορφώνεται από 18 τράπεζες σε ημερήσια βάση και είναι αυτό που καθορίζει με τι επιτόκιο δανείζεται η μία τράπεζα από την άλλη σε διαφορετικά νομίσματα και χρόνους. Το επιτόκιο αυτό θεωρείται «δείκτης» για τον καθορισμό από στεγαστικά επιτόκια μέχρι φοιτητικά δάνεια σε όλη την Ευρώπη, για χρεόγραφα των οποίων η συνολική αξία ξεπερνά τα 360 τρισ. δολάρια(!).
Την ίδια στιγμή που ελληνική κυβέρνηση παρακαλάει για λίγο…έλεος τους Ευρωπαίους, επιχειρώντας να αμβλύνει το μνημόνιο, κάνοντας πράξη την προεκλογική υπόσχεση περί επαναδιαπραγμάτευσης, η Ευρώπη βυθίζεται όλο και πιο βαθειά στην κρίση. Η τιμωρία της Ελλάδας, η λοιδορία των «τεμπέληδων» Ελλήνων, η καταστροφή μιας ολόκληρης χώρας και κοινωνίας, που οι εγχώριοι απολογητές των μνημονίων ήθελαν να αποτελεί «εξαίρεση» στην καταιγίδα που σαρώνει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα από το 2008, δεν κατάφερε να αποτρέψει την εξάπλωση της κρίσης. 
Το σκηνικό της κρίσης ξετυλίγεται μπρος στα μάτια μας με τρόπο που δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για την ένταση και τη σφοδρότητά του. Το εφιαλτικό ενδεχόμενο να αποκτήσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση η ναζιστική ομάδα της «Χρυσής Αυγής», μία θλιβερή ευρωπαϊκή πρωτιά και ιδιορρυθμία της ντόπιας πολιτικής πραγματικότητας, αποτελεί σοβαρή προειδοποίηση για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το αστικό πολιτικό σύστημα. Την ώρα που ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος οδηγείται στη φυλακή κατηγορούμενος για σκάνδαλα και χρηματισμό, επιβεβαιώνεται ο «θανατηφόρος» εναγκαλισμός της σοσιαλδημοκρατίας με το νεοφιλελευθερισμό ενώ η πολιτική κοινοτοπία ότι η εξουσία φθείρει και διαφθείρει, επιβεβαιώνεται δυστυχώς προφητικά. Εάν στις επερχόμενες εκλογές επιβεβαιωθεί ο ναζιστικός πειρασμός των κατεστραμμένων από την κρίση μικροαστών τότε το αυγό του φιδιού θα έχει σκάσει φέρνοντας στο πολιτικό προσκήνιο μια νέα εκδοχή του αποτρόπαιου. 
Οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης διαβάστηκαν πριν καν ορκιστεί ενώπιον του προέδρου της Δημοκρατίας ή δοθεί η εντολή σχηματισμού της, πριν καν μάλιστα ανοίξουν οι κάλπες των πιο δύσκολα προβλέψιμων εκλογών της μεταπολίτευσης. Περιελήφθησαν δε με κάθε λεπτομέρεια, με πίνακες, διαγράμματα και όλα τα σχετικά στην έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου του Μαρτίου. 
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου, οι Έλληνες ψηφοφόροι τιμώρησαν τις συμμαχικές δυνάμεις που εφάρμοσαν τα προγράμματα λιτότητας και υποτάχτηκαν στις επιταγές της Τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ).Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ πλήρωσαν το τίμημα της ολοκληρωτικής υποταγής τους, στους πιστωτές της Ελλάδας. Ο ΛΑΟΣ, κόμμα της άκρας Δεξιάς και μέλος του πρώην κυβερνώντος συνασπισμού, έχει σχεδόν εξαφανιστεί από το δημόσιο στίβο.
Πάνω σε μία ωρολογιακή βόμβα που ονομάζεται χρέος κάθεται ολόκληρη η Ευρώπη. Δεν είναι μόνο το δημόσιο χρέος και μάλιστα το ελληνικό αυτό που απειλεί να τινάξει το ευρώ και το εγχείρημα της ευρωζώνης στον αέρα, αλλά τα τεράστια δημόσια και ιδιωτικά χρέη που έχουν συσσωρεύσει ακόμη και οι πλούσιες χώρες του βορρά, που κουνούν απειλητικά το δάκτυλο στους «απείθαρχους» του νότου.
Στην Ελλάδα κατεξοχήν, και σε μικρότερο βαθμό στις άλλες χώρες της νότιας Ευρώπης, οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες, προσεγγίζουν τώρα ένα κρίσιμο κατώφλι έντασης. Το κατώφλι αυτό είναι ένα σημείο θραύσης ή μετασχηματισμού της νομισματικής ένωσης της Ευρώπης, και θα το διαβούμε με τον σχηματισμό κυβέρνησης της Αριστεράς. Το ευρώ θα δοκιμαστεί τότε αδυσώπητα από τις χρηματοπιστωτικές αγορές και θα κριθεί το μέλλον της Νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης. Σε ένα τέτοιο σημείο θραύσης ανοίγονται δύο δυνατότητες. Η πρώτη δυνατότητα είναι η γερμανική αστική τάξη και οι σύμμαχοί της να κάνουν την μεγάλη πολιτική στροφή: να χρηματοδοτήσουν με μεγάλα ποσά το σύστημα, να δεχθούν την άνοδο του πληθωρισμού στον βορρά ώστε να βελτιωσθεί η ανταγωνιστικότητα του ευρωπαϊκού νότου, και να μετατρέψουν τελικά την ευρωζώνη σε “Βέλτιστη Οικονομική Περιοχή” με τα χαρακτηριστικά ομοσπονδιακού κράτους. Η δεύτερη δυνατότητα είναι η διάλυση της Νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης.