Ομιλία Ερίκ Τουσέν στο φεστιβάλ των νέων ΣΥΡΙΖΑ

"Η Ιστορία δεν έχει γραφτεί ακόμη!"

Θα ήθελα να σας ευ­χα­ρι­στή­σω για την πρό­σκλη­ση που μου απευ­θύ­να­τε. Είμαι πολύ χα­ρού­με­νος που πα­ρευ­ρί­σκο­μαι εδώ μαζί με το σύ­ντρο­φο Αλέξη Τσί­πρα, με το σύ­ντρο­φο Λίσάντρο Φερ­νά­ντες, με τη συ­ντρό­φισ­σα Μα­ρί­σα, ευ­ρω­βου­λευ­τή από την Πορ­το­γα­λία, και μαζί με όλους εσάς, τις νέες και τους νέους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που δί­νε­τε σε όλους εμάς το πα­ρά­δειγ­μα σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο.

Βιώ­νου­με μία από τις χει­ρό­τε­ρες κρί­σεις του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος πα­γκό­σμια. Όμως ο κα­πι­τα­λι­σμός δεν πρό­κει­ται να πε­θά­νει από φυ­σι­κά αίτια, δεν πρό­κει­ται να πε­θά­νει στο κρε­βά­τι του.

Οι κρί­σεις αυτές απο­τε­λούν μέρος του με­τα­βο­λι­σμού του ίδιου του κα­πι­τα­λι­σμού, και μόνο οι δρά­σεις των λαών μπο­ρούν να κα­τα­στρέ­ψουν, και να υπερ­βούν τον κα­πι­τα­λι­σμό. Δρά­σεις που μπο­ρούν να μας ανοί­ξουν έναν δρόμο σο­σια­λι­στι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό.

Ο ελ­λη­νι­κός λαός βρί­σκε­ται σή­με­ρα στο επί­κε­ντρο της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης. Και ο τρό­πος με τον οποίο ο ελ­λη­νι­κός λαός στο πλαί­σιο και των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο θα μπο­ρέ­σει να βρει την απά­ντη­ση σε αυτήν την κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση, θα δώσει και την απά­ντη­ση σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο. Βρί­σκε­στε στο επί­κε­ντρο της κρί­σης, αλλά και της ίδιας της απά­ντη­σης απέ­να­ντι στην κρίση.

Εδώ και 6-7 χρό­νια το επί­κε­ντρο της εναλ­λα­κτι­κής απά­ντη­σης στον κα­πι­τα­λι­σμό το συ­να­ντού­σα­με στη Νότια Αμε­ρι­κή, στη Βε­νε­ζου­έ­λα, στον Ιση­με­ρι­νό, στη Βο­λι­βία, όταν ο Ούγκο Τσά­βες ξε­κι­νώ­ντας από το 2004 είπε ότι δεν πί­στευε πια στον “τρίτο δρόμο”, αλλά ότι χρεια­ζό­μα­σταν το σο­σια­λι­σμό του 21ου αιώνα σε πα­γκό­σμιο επί­πε­δο. Σή­με­ρα οι εναλ­λα­κτι­κές, που δεν έχουν γεν­νη­θεί ακόμα, όπως σωστά ανα­φέ­ρε­ται στον τίτλο της συ­ζή­τη­σης, αυτές οι εναλ­λα­κτι­κές που πα­λεύ­ουν τώρα να γεν­νη­θούν έχουν με­τα­φερ­θεί στην Ευ­ρώ­πη.

Ένα στοι­χείο, που του­λά­χι­στον ανέ­δει­ξαν σε πα­γκό­σμιο επί­πε­δο οι λαοί της Βε­νε­ζου­έ­λας, του Ιση­με­ρι­νού και της Βο­λι­βί­ας, είναι ότι είναι απο­λύ­τως εφι­κτό να αντι­στα­θού­με στην κα­πι­τα­λι­στι­κή επί­θε­ση, να εφαρ­μό­σου­με πο­λι­τι­κή ανα­δια­νο­μής του πλού­του, να κοι­νω­νι­κο­ποι­ή­σου­με με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας. Ότι είναι απο­λύ­τως εφι­κτό και ανα­γκαίο να πά­ρου­με υπό τον έλεγ­χό μας τα κοι­νω­νι­κά αγαθά, όπως οι φυ­σι­κοί πόροι.

Όπως βλέ­που­με, αυτοί οι λαοί είναι ακόμα στην εξου­σία και ελ­πί­ζου­με ότι αύριο ο Ούγκο Τσά­βες θα επα­νε­κλε­γεί πρό­ε­δρος της Βε­νε­ζου­έ­λας.

Ζούμε στην Ευ­ρώ­πη μία ιστο­ρι­κή στιγ­μή. Ποτέ τα τε­λευ­ταία 70 χρό­νια στις ευ­ρω­παϊ­κές χώρες δεν εί­χα­με δε­χτεί μία τόσο βάρ­βα­ρη επί­θε­ση, όπως αυτή που υφι­στά­με­θα τώρα.

Σε όλη την Ευ­ρώ­πη χρη­σι­μο­ποιούν το χρέος ως πρό­σχη­μα, όχι μόνο στην Ελ­λά­δα. Το πρό­σχη­μα της πλη­ρω­μής του χρέ­ους για να εφαρ­μο­στούν οι­κο­νο­μι­κές πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας, όπου φυ­σι­κά οι πιο σκλη­ρές εφαρ­μό­ζο­νται στην Ελ­λά­δα. Όμως η Ελ­λά­δα είναι μο­νά­χα η αρχή μιας επί­θε­σης, που ήδη χτυ­πά­ει τους λαούς της Πορ­το­γα­λί­ας, της Ιρ­λαν­δί­ας, της Ισπα­νί­ας, ενώ πρό­κει­ται να χτυ­πή­σει και άλλες χώρες και λαούς της Ευ­ρώ­πης. Γι' αυτό το λόγο πρέ­πει να αγω­νι­στού­με, να ενώ­σου­με τις δυ­νά­μεις μας για να πούμε όχι στην απο­πλη­ρω­μή αυτού του άνο­μου χρέ­ους, και αυτό είναι ένα θε­με­λιώ­δες ζή­τη­μα για εμάς σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο.

Πι­στεύω ότι ένα με­γά­λο μά­θη­μα που έδωσε ο ελ­λη­νι­κός λαός τα τρία τε­λευ­ταία χρό­νια στην Ευ­ρώ­πη είναι το εξής: Πρώτα, ότι ο ελ­λη­νι­κός λαός αντι­στέ­κε­ται. Ορ­γα­νώ­θη­κε και συμ­με­τεί­χε σε πε­ρισ­σό­τε­ρες από 13 ή 14 γε­νι­κές απερ­γί­ες. Αλλά αυτό που μου φαί­νε­ται πολύ ση­μα­ντι­κό είναι το γε­γο­νός ότι στις εκλο­γές ένα με­γά­λο τμήμα του ελ­λη­νι­κού λαού στις με­γά­λες πό­λεις, se ηλι­κί­ες από 18 έως 35, και από 35 έως 55 ψή­φι­σαν υπέρ των εναλ­λα­κτι­κών, ρι­ζο­σπα­στι­κών προ­τά­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Και αυτό είναι πολύ ση­μα­ντι­κό μά­θη­μα για την υπό­λοι­πη Ευ­ρώ­πη.

Είναι ση­μα­ντι­κό μά­θη­μα, γιατί ακόμα και σή­με­ρα σε πολ­λές χώρες στην Ευ­ρώ­πη η Αρι­στε­ρά δεν είναι αρ­κε­τά δυ­να­τή. Το ελ­λη­νι­κό πα­ρά­δειγ­μα δεί­χνει μια Αρι­στε­ρά ενω­μέ­νη, που ενώ­νει 12 δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις σε μία πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση, τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το ελ­λη­νι­κό πα­ρά­δειγ­μα μας δεί­χνει ότι όταν ένα κόμμα, ένας συ­να­σπι­σμός λέει όχι, λέει ότι αν γί­νου­με κυ­βέρ­νη­ση δεν θα υπα­κού­σου­με στην τρόι­κα, και αυτού του τύπου η θα­ραλ­λέα και άφοβη στάση είναι που φέρ­νει τη στή­ρι­ξη του λαού.

Το κού­ρε­μα του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους το Μάρτη του 2012 ήταν ένα τέ­χνα­σμα, μια απάτη, μία πα­γί­δα.

Είναι ση­μα­ντι­κό να μάθει η διε­θνής κοινή γνώμη ότι το χρέος που απαι­τεί η τρόι­κα να πλη­ρω­θεί φτά­νει σή­με­ρα στα 150 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ. Είναι το χρέος της Ελ­λά­δας στην τρόι­κα, 150 δις ευρώ, και όλο αυτό είναι ένα άνομο χρέος που πρέ­πει να ακυ­ρω­θεί. Να ακυ­ρω­θεί μέσα από τους αγώ­νες του λαού, μέσα από την ανυ­πα­κοή μιας κυ­βέρ­νη­σης του λαού.

Προ­σπα­θούν να σας πεί­σουν ότι η ακύ­ρω­ση του χρέ­ους θα οδη­γή­σει σε χάος τη χώρα, αλλά την τε­λευ­ταία δε­κα­ε­τία υπάρ­χουν τρία πα­ρα­δείγ­μα­τα που απο­δει­κνύ­ουν ακρι­βώς το αντί­θε­το από αυτό που υπο­στη­ρί­ζουν, ότι τάχα δεν υπάρ­χει άλλη διέ­ξο­δος από την κρίση αν δεν συ­νε­χί­σε­τε να πλη­ρώ­νε­τε το χρέος. Η Αρ­γε­ντι­νή για πα­ρά­δειγ­μα ανέ­στει­λε την πλη­ρω­μή του χρέ­ους της το Δε­κέμ­βριο του 2001 κατά 90 εκα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια και από το 2003 έχει ετή­σια οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη 7%. Ο Ιση­με­ρι­νός έκανε ανα­στο­λή της πλη­ρω­μής του χρέ­ους του από το Νο­έμ­βριο 2008 έως τον Ιού­νιο του 2009 και στη συ­νέ­χεια επέ­βα­λε στους πι­στω­τές του μεί­ω­ση του χρέ­ους της τάξης του 65%. Αυτή τη στιγ­μή ο Ιση­με­ρι­νός τα πάει πολύ καλά οι­κο­νο­μι­κά. Η Ισλαν­δία, αυτό το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μο­ντέ­λο, που τον Δε­κέμ­βριο του 2008 κα­τέρ­ρευ­σε όλο το τρα­πε­ζι­κό της σύ­στη­μα. Η Ισλαν­δία αρ­νή­θη­κε να πλη­ρώ­σει το χρέος της προς το Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο και τη Χώρα των Βά­σκων από το 2008 μέχρι σή­με­ρα και τώρα η Ισλαν­δία πάει πολύ καλά και έχει ανά­πτυ­ξη της τάξης του 3% ετη­σί­ως.

Φυ­σι­κά, η Ελ­λά­δα δεν είναι το ίδιο με την Ισλαν­δία, την Αρ­γε­ντι­νή και τον Ιση­με­ρι­νό. Σί­γου­ρα υπάρ­χουν προ­φα­νείς δια­φο­ρές. Όμως μπο­ρού­με να πά­ρου­με ένα μά­θη­μα. Σε συν­θή­κες που μπο­ρεί να είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κές και με δια­φο­ρε­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, υπάρ­χουν κυ­βερ­νή­σεις, οι οποί­ες κάτω από τη λαϊκή πίεση απο­φα­σί­ζουν να ανα­στεί­λουν την πλη­ρω­μή ενός άνο­μου χρέ­ους για να βελ­τιώ­σουν τις συν­θή­κες της ζωής του λαού τους. Αυτό είναι ένα πα­ρά­δειγ­μα προς μί­μη­ση.

Σί­γου­ρα η ακύ­ρω­ση του χρέ­ους είναι ανα­γκαία, όμως δεν αρκεί. Αν ακυ­ρώ­σου­με το χρέος της Ελ­λά­δας χωρίς να επι­φέ­ρου­με αλ­λα­γές στην υπό­λοι­πη οι­κο­νο­μία ή στο κοι­νω­νι­κό και οι­κο­νο­μι­κό μο­ντέ­λο, δεν θα είναι δυ­να­τό για την Ελ­λά­δα να οι­κο­δο­μή­σει μια εναλ­λα­κτι­κή λύση υπέρ του λαού. Η ανα­στο­λή της πλη­ρω­μής του χρέ­ους είναι βέ­βαια ανα­γκαία, όμως η κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος, μια δια­φο­ρε­τι­κή πο­λι­τι­κή φο­ρο­λό­γη­σης για να πλη­ρώ­σουν φό­ρους οι πλού­σιοι, μεί­ω­ση φόρων, όπως του ΦΠΑ σε τρό­φι­μα και είδη πρώ­της ανά­γκης, απο­τε­λούν απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τα τμή­μα­τα ενός εναλ­λα­κτι­κού μο­ντέ­λου.

Φίλες και φίλοι, συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι, η ιστο­ρία δεν έχει γρα­φτεί ακόμα. Υπάρ­χουν διά­φο­ρα σε­νά­ρια μπρο­στά στα μάτια μας. Μπο­ρεί να συ­νε­χί­σου­με να ζούμε μια χα­ο­τι­κή κα­τά­στα­ση όπως η ση­με­ρι­νή, με όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο απο­λυ­ταρ­χι­σμό, όπου οι κυ­βερ­νή­σεις θα ορί­ζο­νται από τις τρά­πε­ζες. Μπο­ρεί να ζή­σου­με και χει­ρό­τε­ρο σε­νά­ριο, ένα σε­νά­ριο απο­λυ­ταρ­χι­κό, αφού ένα σε­νά­ριο νε­ο­φα­σι­στι­κό απο­τε­λεί κίν­δυ­νο, απο­τε­λεί μία εν­δε­χό­με­νη πι­θα­νό­τη­τα. Υπάρ­χουν και άλλα σε­νά­ρια όμως.

Υπάρ­χουν άλλα δύο σε­νά­ρια. Θα έλεγα ότι κάτω από την πίεση του λαού μπο­ρεί να γυ­ρί­σου­με σε ένα ρυθ­μι­στι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, σε έναν κα­πι­τα­λι­σμό των δε­κα­ε­τιών του '50 και του '60, σε έναν κα­πι­τα­λι­σμό με κευν­σια­νές πο­λι­τι­κές. Αυτό είναι μια πι­θα­νή επι­λο­γή, αλλά πι­στεύω ότι, μιας και εί­μα­στε εδώ απόψε τόσοι πολ­λοί ενω­μέ­νοι, πρέ­πει να σκε­φτού­με ότι δεν αξί­ζει να μειώ­σου­με τους αγώ­νες μας για να επα­να­φέ­ρου­με στη ζωή τον κα­πι­τα­λι­σμό. Δεν θέ­λου­με έναν πιο μα­λα­κό κα­πι­τα­λι­σμό, αυτό που θέ­λου­με είναι να ξε­πε­ρά­σου­με τον κα­πι­τα­λι­σμό, θέ­λου­με ένα σο­σια­λι­σμό του 21ου αιώνα με δη­μο­κρα­τία και αυ­το­ορ­γά­νω­ση.

Ζήτω ο διε­θνής σο­σια­λι­σμός, ζήτω ο σο­σια­λι­σμός με αυ­το­ορ­γά­νω­ση, ζήτω ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ζήτω ο ελ­λη­νι­κός λαός, ζήτω η αντί­στα­ση των λαών, ζήτω η επα­νά­στα­ση, σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες.

μετάφραση από τα ισπανικά: Λίνα Φιλοπούλου