Αιδώς Αργείοι!

Πέφτουν από τα σύννεφα τα μέσα ενημέρωσης, πληροφορούμενα από ρωσική πλατφόρμα και βίντεο της Χρυσής Αυγής, ότι ο αρχιτραμπούκος των εγχώριων ναζί Ηλίας Κασιδιάρης τα έλεγε σαν μην τρέχει τίποτα με τον εκλεκτό του Σαμαρά Παναγιώτη Μπαλτάκο, μέσα στη Βουλή και όταν η δικαστική δίωξη κατά των χρυσαυγιτών είχε ήδη ξεκινήσει!
Απορία αφελούς. Καλά κανένας κοινοβουλευτικός συντάκτης δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής είχαν συχνές επαφές με εκπροσώπους της κυβέρνησης και το δεξί χέρι του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά; Ένα ακόμη Βατερλό για τα ελληνικά ΜΜΕ.
Αλλά μήπως δεν ήταν σε επιφανή ελληνικά ΜΜΕ που αρθρογράφοι προσκείμενοι στη ΝΔ είχαν αρχίσει να γράφουν για τη «σοβαρή ΧΑ» και το ενδεχόμενο συμμετοχής της στην κυβέρνηση, αποδεικνύοντας πως η ακροδεξιά είτε με τη «λάιτ» μορφή του ΛΑΟΣ, είτε με την «αυθεντική» των καθαρών φασιστών και νεοναζί, ήταν και είναι το «κρυφό» χαρτί του συστήματος, όταν τα πράγματα σφίγγουν;

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα χάλασε τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Όταν έπεφτε ο Πακιστανός εργάτης Σαχμάντ Λουκμάν νεκρός στα Πετράλωνα από το μαχαίρι χρυσαυγίτη, τα «αντιφασιστικά» αντανακλαστικά πολιτικής και δικαστικής εξουσίας παρέμειναν εν υπνώσει… Χρειάστηκε η «θυσία» ενός δημοφιλούς ακτιβιστή για να αρχίσουν να βγαίνουν στο φως τα έργα και ημέρες της νεοναζιστικής συμμορίας και να γεμίζουν τα πρωτοσέλιδα και οι τηλεοπτικές οθόνες με αποκαλύψεις…
Η ΧΑ είναι σάρκα εκ της σαρκός του «κράτους της δεξιάς» το οποίο επιχείρησε να ενδυθεί το μανδύα του «κέντρου» τα τελευταία χρόνια πριν την κρίση. Στη χώρα μας άλλωστε όσοι πολέμησαν το φασισμό κυνηγήθηκαν ανηλεώς στα μεταπολεμικά χρόνια, με τους συνεργάτες των ναζί να γίνονται ρυθμιστές και φανεροί ή αφανείς φορείς της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Μετά την πτώση της χούντας και τη μεταπολίτευση, το να είσαι φανερά «ακροδεξιός» προκαλούσε τη γενική κατακραυγή. Αντίστοιχα στην Ευρώπη η αντιφασιστική παράδοση εμπόδιζε για χρόνια την ανάπτυξη ακροδεξιών κομμάτων με σημαντική απήχηση. Χρειάστηκε η παρακμή των κομμάτων εξουσίας, κεντροδεξιών και σοσιαλδημοκρατικών τη δεκαετία του ’90, καθώς η αίσθηση του «όλοι ίδιοι είναι» κυριαρχούσε και η απουσία μιας άλλης ριζοσπαστικής, μαχητικής, αξιόπιστης και μαζικής αριστεράς απαλλαγμένης από το άγος του «υπαρκτού σοσιαλισμού», για να βγάλει τους θιασώτες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τους αρνητές του Ολοκαυτώματος και τους κήρυκες του ρατσιστικού μίσους, από το χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ο θάνατός σου η ζωή μου της καθημερινής σκληρής καπιταλιστικής πραγματικότητας άρχισε να εκφράζεται πολιτικά με τους διαφόρους νοσταλγούς χαμένων μεγαλείων, ξεκινώντας από το «εύκολο» αρχικά θύμα: τον απόκληρο μετανάστη του Τρίτου Κόσμου η παρουσία του οποίου υποτίθεται «νόθευε» τα δυτικοευρωπαϊκά ιδεώδη και απειλούσε την ευρωπαϊκή ανεκτικότητα μέσω του «ισλαμικού σκοταδισμού».
Ο παραδοσιακός αντισημιτισμός άρχισε και αυτός να βγαίνει στο φως, καθώς το « εβραϊκό κεφάλαιο» ξαναγίνεται ο εύκολος στόχος για να ξεχαστεί ποιος πραγματικά είναι το «κεφάλαιο» και ποιος κουμαντάρει τις τύχες των εκατομμυρίων Ευρωπαίων, που βλέπουν το υποτιθέμενο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» να συνθλίβεται στις μυλόπετρες της πρωτοφανούς καπιταλιστικής κρίσης την οποία ζούμε.
Αντί όμως η πλειονότητα των ελληνικών ΜΜΕ να αναζητήσει την ουσία του πως και του γιατί της ΧΑ, επιστράτευσε δια επιφανών αρθρογράφων τη θεωρία των δύο άκρων. Όσοι αντιτίθονταν στις πολιτικές του μνημονίου χαρακτηρίζονταν ακούσιοι «σύμμαχοι» της ΧΑ. Οι αυθόρμητες αντιδράσεις αγανακτισμένων πολιτών κατά εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος, θεωρήθηκαν το «υπέδαφος» πάνω στο οποίο άνθισε.
Το χάϊδεμα των εκπροσώπων της είτε για χάρη της τηλεθέασης, είτε με τη δικαιολογία της δημοκρατίας και του πλουραλισμού-από πότε οι ρατσιστικές αντιλήψεις συνοδευόμενες από εγκληματικές ενέργειες αποτελούν θεμιτή διαφορετική πολιτική άποψη;-έθρεψε ακόμη περισσότερο το αυγό του φιδιού.
Το… φίδι βόλευε πολλούς. Πρωτίστως αυτούς που ήθελαν να λοιδορήσουν την αριστερά, κάνοντας λόγο για δύο άκρα, εξισώνοντας τον διαδηλωτή(ακόμη και βίαιο) με τη συμμορία που νύκτα «εκτελούσε» ανυπεράσπιστους μετανάστες ή έφτιαχνε «στρατό» έτοιμο να δράσει όταν χρειαστεί…
Μα πάνω από όλα βόλευε όσους νόμιζαν ότι με τη ΧΑ θα καταφέρουν να φοβίσουν, θεωρώντας παράλληλα τον ψευδό-αντισυστημικό της λόγο, βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής…
Η ιστορία της ανόδου του Χίτλερ θα έπρεπε να είναι διδακτική για όσους ήθελαν, αν ήθελαν πραγματικά, να καταπολεμήσουν την άνοδο του φασισμού. Ο Χίτλερ παρά τη μεγάλη λαϊκή υποστήριξη που κατάφερε να αποσπάσει μέσα σε λίγα χρόνια, ίσως δεν κατάφερνε να πάρει την εξουσία αν το καταρρέον πολιτικό σύστημα της εποχής του δεν του άνοιγε την πόρτα. Και κυρίως αν από πολύ νωρίς, Γερμανοί βιομήχανοι και τραπεζίτες και όχι μόνο, δεν τον είχαν επιλέξει χρηματοδοτώντας τον αδρά, ως «αντίπαλο δέος» στον κίνδυνο της κοινωνικής εξέγερσης. (Για το θέμα των χρηματοδοτών του Χίτλερ, βλέπε παλαιότερο άρθρο μου στο http://oikonomiallomati.blogspot.gr/2012/04/blog-post.html?view=magazine)

Τα όσα αποκαλύπτονται τις τελευταίες ημέρες για τη σχέση Μπαλτάκου-ΧΑ, είναι χρήσιμη υπενθύμιση ότι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τους λογής-λογής ακροδεξιούς με τη μητέρα δεξιά, ουδέποτε έχει κοπεί…