Η Ευρώπη Βράζει
του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
Χιλιάδες διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους σε Ισπανία και Πορτογαλία προχθές, διαμαρτυρόμενοι για τη σκληρή λιτότητα η οποία φαίνεται δεν είναι…αρκετή ούτε για αυτές τις δύο χώρες, με την κυβέρνηση στην Ισπανία έτοιμη να ανακοινώσει νέα μέτρα, «καπάκι» δύο μήνες μετά το πακέτο των 65 δις. ευρώ.Διαβάζοντας κανείς τα ρεπορτάζ των διεθνών πρακτορείων από τον κόσμο που διαδήλωνε και στις δύο χώρες, βλέπει μια παρόμοια με την Ελλάδα εικόνα. Άνεργοι που δεν βρίσκουν δουλειά, εργαζόμενοι των οποίων ο μισθός έχει μειωθεί 10% έως 30%, άνθρωποι που βλέπουν τη χώρα τους να κατρακυλά πίσω στα πέτρινα χρόνια, του Φράνκο και του Σαλαζάρ, όταν οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι έψαχναν δουλειά στη Γερμανία. Στην Πορτογαλία, διαβάζουμε σε ρεπορτάζ του διεθνούς τύπου, εργαζόμενοι αναζητούν ξανά την τύχη τους στις παλιές αποικίες της Αφρικής, στην Αγκόλα και την Μοζαμβίκη. Στην Ισπανία, κόσμος φεύγει για τη Λατ. Αμερική.
Παντού οι λαοί καλούνται να πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα. Περικοπή μισθών, απολύσεις, αύξηση φόρων και κοινωνικών εισφορών στο όνομα μιας μελλοντικής ανάκαμψης… Επιπτώσεις που θυμίζουν…πόλεμο. Και ας έχουμε ειρήνη και ας υποτίθεται το ευρώ, θα μας έφερνε ακόμη πιο κοντά τους λαούς της Ευρώπης.
Τώρα όχι μόνο μας λοιδορούν για την ευημερία που αυτοί μας έταξαν με την ασυδοσία των τραπεζών και τα δάνεια που έδιναν αριστερά και δεξιά οι τράπεζες, αλλά μας γυρίζουν στο ’50 και το ’60, με το… ακλόνητο επιχείρημα ότι αν δεν συμμορφωθούμε προς τις γερμανικές υποδείξεις, θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ και θα γυρίσουμε εκεί που έχουμε ήδη γυρίσει. Δίχως σχολεία, δίχως νοσοκομεία, δίχως μέλλον, με την υπόσχεση να γίνουμε κάποτε ειδική ζώνη στην οποία θα ρέουν επενδύσεις ούτε καν για μας. Γιατί ακόμη και αν δεχτεί κανείς τη λογική της σκληρής λιτότητας που επιβάλλει η γερμανική ελίτ(και αποδέχονται οι εγχώριοι εκφραστές της) οι «επενδύσεις» που πρόκειται να έρθουν δεν θα έχουν στόχο να τονώσουν την εγχώρια ανάπτυξη έστω μέσω της κατανάλωσης, αφού με τους προβλεπόμενους εξαθλιωμένους μισθούς θα είναι όλο και λιγότεροι αυτοί που θα μπορούν να πληρώσουν ακόμη και για τα αναγκαία.
Άρα οι όποιες παραγωγικές μονάδες στηθούν θα έχουν στόχο την εξαγωγή των φθηνότερων όσον αφορά το κόστος παραγωγής τους προϊόντων στις αναπτυγμένες οικονομίες. Όπως γίνεται με την Κίνα. Όπως γινόταν με την αποικιοκρατία, όπως γίνεται με την νεοαποικιοκρατία που φέρει το ψευδεπίγραφο όρο «παγκοσμιοποίηση».