Όταν το “φυσιολογικό” είναι να περπατάς αφύσικα…
Του Γιώργου Μητραλιά
Αρκετά -και σωστά- ειπώθηκαν για τις παρελάσεις με αφορμή την εξαίσια επίδειξη κριτικού πνεύματος και συνάμα στοιχειώδους αξιοπρέπειας από τις “10 υπο-κριτικές” κοπέλες στη Νέα Φιλαδέλφεια. Παρόλο λοιπόν που αυτές οι κοπέλες στόχευσαν την καρδιά του προβλήματος “διακωμωδώντας” τον τρόπο με τον οποίο είθισται να βαδίζουν οι απανταχού γης παρελαύνοντες, δεν είδαμε κανένα από τα -κατά τα άλλα εύστοχα κριτικά σχόλια- να καταπιάνεται με αυτή την ουσιαστικότερη πτυχή του προβλήματος. Για τι πρόκειται λοιπόν;
Όπως το 1936…
Σσστ, η εξεγερμένη Καταλονία ματώνει και
η Ευρώπη κάνει πως δεν βλέπει!
Του Γιώργου Μητραλιά
Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι Κούρδοι και Καταλανοί είναι δυο λαοί με μεγάλη παράδοση αλληλοστήριξης, αλληλεγγύης και κοινών αγώνων. Αλλά ίσως και να μην είναι τυχαίο πως Κούρδοι και Καταλανοί είναι τούτες τις μέρες, στο στόχαστρο των πιο αγριανθρωπικών Ιερών Συμμαχιών της εποχής μας! Κοινή νιοστή τραγωδία, κοινή μοίρα αλλά και κοινή λαϊκή οργή και αποφασιστικότητα πως ο αγώνας συνεχίζεται!...
Κοινοί λοιπόν οι αγώνες και κοινές οι θυσίες, αλλά υπάρχει και μια πολύ σημαντική διαφορά: Τα ΜΜΕ και οι απανταχού γης καγκελαρίες επιφυλλάσσουν εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση στους δυο λαούς. Έτσι, ενώ η εγκατάλειψη των Κούρδων της Συρίας από τον Τραμπ και η σφαγή τους από τον στρατό του Ερντογάν συγκινεί, κατεβάζει χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους, κινητοποιεί -έστω και για τα μάτια- τη διεθνή διπλωματία και καλύπτεται από τα ΜΜΕ, η άγρια καταστολή του καταλανικού λαού από το Ισπανικό Κράτος προκαλεί μόνο την παρατεταμένη εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ (1) και την κυνική αδιαφορία των κυβερνώντων. Και αυτό για μερικούς πολύ απλούς λόγους: Επειδή προφανώς η Καταλονία είναι στην καρδιά της Ευρώπης και η εξέγερση του λαού της προσφέρει ένα άκρως επικίνδυνο παράδειγμα προς μίμηση στους λαούς της και σε κάθε καταπιεσμένο. Και σίγουρα, επειδή η καταστολή του καταλανικού λαού συνιστά καθήκον ζωτικής σημασίας για τους απανταχού γης νεοφιλελεύθερους τυρράνους και λοιπούς αντιδραστικούς και σκοταδιστές!
του Γιώργου Μητραλιά
“Μπορείτε να φανταστείτε πόσο ριζικά θα άλλαζε ο κόσμος μας, και μαζί με αυτόν και η χώρα μας, αν στην παγκόσμια υπερδύναμη που είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ξεσπούσε αύριο εμφύλιος πόλεμος; Ας μην σπεύσετε να χαμογελάσετε δηλώνοντας ότι το ερώτημα είναι εκτός τόπου και χρόνου ή ότι μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Μην το κάνετε επειδή δεν είναι εκτός ούτε τόπου ούτε χρόνου! Επειδή πρωτοστατούντος του ίδιου του Τραμπ που δεν κρύβει τις εμφυλιοπολεμικές διαθέσεις του, όλο και περισσότεροι είναι στις ΗΠΑ οι εχθροί και φίλοι του που δεν αποκλείουν πια αυτό το -μέχρι χτες αδιανόητο- κατακλυσμικό ενδεχόμενο….”
του Γιώργου Μητραλιά
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε (με άλλο τίτλο) στις 30 Μαίου 2019, και άρκεσαν μερικοί μήνες όχι μόνο για να το επιβεβαιώσουν τα γεγονότα αλλά και για να αποκτήσει όλη την εκρηκτική γόμωση που ίσως δεν είχε στην αρχή. Ο λόγος λοιπόν για την πρωτοφανούς βίας και χυδαιότητας επίθεση που δέχεται εδώ και βδομάδες η Γκρέτα Τούνμπεργκ στα διεθνή ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, με προφανή στόχο να πληγεί ανεπανόρθωτα η ίδια και κυρίως, το όλο και μαζικότερο και πιο ριζοσπαστικό νεολαιίστικο -και όχι μόνο- κίνημα που εμπνέεται από το λαμπρό παράδειγμά της! Μια επίθεση ή μάλλον ένα δημόσιο λιντσάρισμα με χρηματοδότες και “χορηγούς” που έχουν όνομα και διεύθυνση, και που είναι εξάλλου συνηθισμένοι να χρησιμοποιούν όλα τα πολεμικά και άλλα μέσα για να υπερασπίσουν τα ανομολόγητα καπιταλιστικά τους συμφέροντα…
Με το πέρασμα όμως των μηνών και με το γιγάντωμα του κινήματος ενάντια στη κλιματική καταστροφή, οι ορκισμένοι εχθροί του δεν είναι πια μόνον οι πετρελαιάδες και λοιποί μεγιστάνες ορυκτών καυσίμων σε Δύση αλλά και σε Ανατολή. Και προφανώς, δεν είναι μόνον τα μέλη του OPEC (Οργάνωση Πετρελαιοεξαγωγικών Χωρών), ο Γενικός Γραμματέας του οποίου χαρακτήρισε την Γκρέτα και το νεολαιίστικο κίνημά της “μεγαλύτερο εχθρό” των χωρών μελών του. Σε αυτούς προστίθενται τώρα και όλοι εκείνοι που αρχίζουν να πανικοβάλλονται -δίκαια- από την απειλή που αντιπροσωπεύει για τα κάθε λογής μικρά και μεγάλα συμφέροντα και εξουσίες τους το κίνημα που βγάζει πια στους δρόμους εκατομμύρια νέους και νέες σε όλες τις ηπείρους. Είναι λοιπόν σε αυτόν ακριβώς τον εσμό των ασήμαντων αλλά ιδιαίτερα μοχθηρών και “ανασφαλών” ανθρωπάκων που ανήκουν οι κάθε λογής γραφιάδες σε διατεταγμένη υπηρεσία, που αναλώνουν εσχάτως όλη την όποια ενέργειά τους στην κατασυκοφάντηση της Γκρέτα προκειμένου -οι περισσότεροι- να αποκρύψουν επιμελώς τα πραγματικά τους κίνητρα: την άρνηση της κατακλυσμικής απειλής για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη που είναι η κλιματική καταστροφή, και την υπεράσπιση του καπιταλιστικού συστήματος που την γέννησε και την θεριεύει!...
Published on Thursday, 30 May 2019
Του Γιώργου Μητραλιά
Ειρωνεία της ιστορίας: Οι Γερμανοί νοσταλγοί του Τρίτου Ράϊχ παρομοιάζουν την Γκρέτα Τούνμπεργκ με μέλος της ναζιστικής νεολαίας!![]() |
Κατά κοινή ομολογία, δυό είναι τα πολιτικά ρεύματα που βγήκαν κερδισμένα στις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής: Η άκρα δεξιά και οι Πράσινοι. Και επίσης κατά κοινή ομολογία, καθοριστικό ρόλο στις επιτυχίες των Πράσινων έπαιξαν και παίζουν οι πρωτοφανείς νεολαιίστικες βδομαδιάτικες διαδηλώσεις σε όλο το κόσμο, (1) που εμπνέονται από το αγωνιστικό παράδειγμα και τις ριζοσπαστικές θέσεις της 17χρονης Σουηδέζας μαθήτριας Γκρέτα Τούνμπεργκ. Κατά συνέπεια, μόνον έκπληξη δεν μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι αυτή ακροδεξιά, ιεραρχώντας τις προτεραιότητες της δράσης της, κλιμακώνει την επίθεσή της σε αυτό που αποκαλεί “μύθο της κλιματικής αλλαγής” και κυρίως, την επικεντρώνει όλο και περισσότερο τους τελευταίους μήνες στο πρόσωπο αυτής ακριβώς την Γκρέτα Τούνμπεργκ που ξεσηκώνει τη νεολαία στην Ευρώπη και πέρα από αυτήν!
Το Contra-xreos.gr στηρίζει ένθερμα την "Πρωτοβουλία ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή και την κλιματική αλλαγή" και κάνει έκκληση να συμμετάσχουμε όλες και όλοι στις κινητοποιήσεις στις 20 Σεπτέμβρη! Μαζί με το παγκόσμιο κίνημα πριν είναι πάρα πολύ αργά για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη μας... Γιώργος Μητραλιάς |
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ
Όλες και όλοι στις κινητοποιήσεις στις 20 Σεπτέμβρη!
Το Σάββατο 31/8/2019 πραγματοποιήθηκε στον πολυχώρο «Ρομάντσο» πλατιά σύσκεψη, στην οποία συμμετείχαν δεκάδες αγωνιστές και αγωνίστριες από πολλές περιβαλλοντικές κινήσεις και πρωτοβουλίες από όλη τη χώρα, συνδικαλιστές/στριες, φοιτητές/τριες, μαθητές/τριες, μέλη δημοτικών-περιφερειακών σχημάτων και αριστερών οργανώσεων.
Μετά από μια πλούσια και δημιουργική συζήτηση αποφασίστηκε να συγκροτηθεί η «Πρωτοβουλία ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή και την κλιματική αλλαγή» με στόχο την συντονισμένη δράση όλων ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές που καταστρέφουν το περιβάλλον και βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή των πολιτών προς όφελος μεγάλων ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων, υποθηκεύοντας το μέλλον και παραβιάζοντας βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Όταν οι νεαρές βουλεύτριες Ομάρ και Τλαΐμπ ανοίγουν
του Γιώργου Μητραλιά
Τα παράπλευρα οφέλη της εισβολής του Μπέρνι Σάντερς στην καρδιά της αμερικανικής πολιτικής σκηνής είναι ήδη πολλά, σημαντικά και αρχίζουν να γίνονται αισθητά πολύ μακριά από της Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμα και στη Μέση Ανατολή. Τρανή απόδειξη ο πραγματικός σεισμός που προκαλούν εδώ και μερικές μέρες τόσο στις ΗΠΑ και στη Μέση Ανατολή όσο και στους κόλπους της εβραϊκής Διασποράς δυο σύμμαχοι του Μπέρνι, οι γενναίες νεαρές αμερικανίδες βουλεύτριες Ιλάν Ομάρ και Ρασίντα Τλαΐμπ.
του Γιώργου Μητραλιά*
Σχεδόν ομόφωνα, τόσο τα ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ όσο και οι ηγέτες των κυριότερων ελληνικών κομμάτων σχολίασαν τα αποτελέσματα των εκλογών της 7ης Ιουλίου πανηγυρίζοντας για «την επιστροφή στην κανονικότητα» της χώρας η κρίση της οποίας πρωταγωνίστησε στην ευρωπαϊκή επικαιρότητα την τελευταία δεκαετία. Επιστροφή λοιπόν στην κανονικότητα καθώς το άθροισμα των αποτελεσμάτων της Νέας Δημοκρατίας (39.9%) και του Σύριζα (31,4%) δίνει ένα συντριπτικό 71,3 % υπέρ του δικομματισμού που δείχνει να επιστρέφει δριμύτερος μετά από ένα διάλειμμα που είδε μάζες πολιτών να εγκαταλείπουν τα κόμματα του παλιού παραδοσιακού τους δικομματισμού και να μεταναστεύουν από τη μια μέχρι την άλλη άκρη του πολιτικού χάρτη σε χρόνους ρεκόρ! Και επίσης, τίποτα δεν συνηγορεί καλύτερα υπέρ αυτής της επιστροφής στην κανονικότητα από την απουσία βουλευτών της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στο νεοεκλεγμένο Κοινοβούλιο, γεγονός που θα μπορούσε να προαναγγέλλει και το τέλος(;) αυτού του γνήσιου τέκνου μιας ταραγμένης αλλά πια τελειωμένης περιόδου…
Η δέσμευση που ανέλαβαν στις 24 Ιουνίου ο Μπέρνι Σάντερς και οι τρεις βουλεύτριες της ριζοσπαστικής αριστεράς που είναι η Ιλχάν Ομάρ, η Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτές και η Πραμίλα Τζαγιαπάλ, έχει τα φόντα για να ξεσηκώσει και να βάλει σε κίνηση δεκάδες αν όχι εκατοντάδες εκατομμύρια αμερικανούς πολίτες που ασφυκτιούν κάτω από το βάρος ενός αστρονομικού φοιτητικού χρέους που πλησιάζει τα 1.600 δισεκατομμύρια δολλάρια : Να ακυρώσουν το σύνολο αυτού του χρέους μέσα στους έξι μήνες που θα ακολουθήσουν την εγκατάσταση του Μπέρνι Σάντερς στο Λευκό Οίκο το 2020. Και όλα αυτά σύμφωνα με ένα συνολικό σχέδιο που εξασφαλίζει την δωρεάν εκπαίδευση, χάρη σε σε ένα πακέτο νομοσχεδίων που συνυπογράφουν ο Μπέρνι και οι τρεις βουλεύτριες ! (1)
Όταν το όνειρο γίνεται εφιάλτης...
Του Γιώργου Μητραλιά
Οι σύγχρονες ισπανικές τραγωδίες δεν έχουν τελειωμό, καθώς το απελευθερωτικό όνειρο που ενσάρκωσαν κάποτε οι Podemos, μετατράπηκε προ πολλού σε εφιάλτη αφήνοντας πίσω του ερείπια, απογοήτευση και μια απέραντη αηδία. Τρανή απόδειξη τα (ιλαροτραγικά) γεγονότα που διάνθισαν το περασμένο σαββατοκύριακο την ανάδειξη δημάρχων σε όλο το ισπανικό κράτος, και ειδικά στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη. Και όλα αυτά την ώρα ακριβώς που ολοκληρωνόταν η φαρσοκωμωδία της “δίκης” των δημοκρατικά εκλεγμένων ηγετών της Καταλωνίας, που είναι κλεισμένοι στις φυλακές εδώ και ενάμιση χρόνο μόνο και μόνο επειδή τόλμησαν να κάνουν πράξη την δημοκρατικά εκφρασμένη μέσα από τις κάλπες επιθυμία της πλειοψηφίας των Καταλανών συμπατριωτών τους: Να υπερασπιστούν έμπρακτα το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεσή τους!…
Πριν από 30 χρόνια, ο χασάπης Ντενγκ την έπνιγε στο αίμα...
του Γιώργου Μητραλιά
30 χρόνια μετά από την σφαγή της πλατείας Τιενανμέν, η διαπίστωση είναι τραγική αλλά και αναπόφευκτη: Οι σφαγείς νίκησαν! Δεν ξέρουμε τι θα γίνει σε έξι μήνες, σε ένα χρόνο ή σε ένα αιώνα, όταν ο κινέζικος λαός θα ξεσηκωθεί ξανά και θα πάρει εκδίκηση για τη σφαγμένη επανάσταση του 1989. Όμως, για την ώρα, ο χασάπης Ντε Χσιάο Πινγκ και οι σημερινοί “εκσυγχρονιστές” επίγονοί του έχουν επικρατήσει, είναι οι αναμφισβήτητοι νικητές. Και το χειρότερο είναι ότι αυτή τη νίκη τους την πληρώνουμε σήμερα πανάκριβα και όλοι εμείς, ολάκερη η ανθρωπότητα και μαζί της και ο πλανήτης μας…
Του Γιώργου Μητραλιά
Ειρωνεία της ιστορίας: Οι Γερμανοί νοσταλγοί του Τρίτου Ράϊχ παρομοιάζουν την Γκρέτα Τούνμπεργκ με μέλος της ναζιστικής νεολαίας!![]() |
Κατά κοινή ομολογία, δυό είναι τα πολιτικά ρεύματα που βγήκαν κερδισμένα στις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής: Η άκρα δεξιά και οι Πράσινοι. Και επίσης κατά κοινή ομολογία, καθοριστικό ρόλο στις επιτυχίες των Πράσινων έπαιξαν και παίζουν οι πρωτοφανείς νεολαιίστικες βδομαδιάτικες διαδηλώσεις σε όλο το κόσμο, (1) που εμπνέονται από το αγωνιστικό παράδειγμα και τις ριζοσπαστικές θέσεις της 17χρονης Σουηδέζας μαθήτριας Γκρέτα Τούνμπεργκ. Κατά συνέπεια, μόνον έκπληξη δεν μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι αυτή ακροδεξιά, ιεραρχώντας τις προτεραιότητες της δράσης της, κλιμακώνει την επίθεσή της σε αυτό που αποκαλεί “μύθο της κλιματικής αλλαγής” και κυρίως, την επικεντρώνει όλο και περισσότερο τους τελευταίους μήνες στο πρόσωπο αυτής ακριβώς την Γκρέτα Τούνμπεργκ που ξεσηκώνει τη νεολαία στην Ευρώπη και πέρα από αυτήν!
Τούτες τις μέρες πριν από 76 χρόνια, τον Απρίλη του 1943, άρχιζε η εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας ενάντια στο ναζιστή δήμιό του. Την ώρα που ο αντισημιτισμός, μαζί με το φασισμό, ξανασηκώνουν κεφάλι και στη νέα γενιά της εβραϊκής Διασποράς αρχίζουν να ξαγεννιούνται οι καλύτερες σοσιαλιστικές παραδόσεις του παρελθόντος, θυμόμαστε τον Μάρεκ Έντελμαν, τον ηγέτη αυτής της εξέγερσης και τον άνθρωπο που ενσάρκωνε περισσότερο από κάθε άλλο αυτές ακριβώς τις εβραϊκές σοσιαλιστικές, αντισταλινικές και αντισιωνιστικές παραδόσεις. Στα 10 χρόνια από το θάνατό του, αναδημοσιεύουμε το κείμενο της νεκρολογίας του και συνάμα απόσπασμα από το βιβλίο του για την ηρωϊκή εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας της οποίας ηγήθηκε ο ίδιος.
Πάνε ακριβώς 25 χρόνια, από τότε που η “πολιτισμένη” ανθρωπότητα παρακολουθούσε αδιάφορη πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους στην όχι και τόσο μακρινή Ρουάντα να σφαγιάζονται μόνο και μόνο επειδή ανήκαν στη εθνότητα των Τούτσι. Τώρα, μετά από ένα τέταρτο αιώνα, σχεδόν παντού στην Ευρώπη, η επέτειος αυτής της φοβερής γενοκτονίας δεν πέρασε όμως διόλου απαρατήρητη: Δεκάδες αρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί και άλλοι υψηλοί αξιωματούχοι, με μοναδική τρανταχτή εξαίρεση τον πρόεδρο της -συνένοχης στη σφαγή- Γαλλίας, βρέθηκαν στο Κιγκαλί για να πουν “ποτέ πιά”, ενώ τα ΜΜΕ των χωρών τους διακρίνονταν για τα ειδικά πολύωρα και πολυσέλιδα αφιερώματά τους τόσο στα θύματα όσο και στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της γενοκτονίας.
Ο λόγος αυτής της ξαφνικής ευαισθησίας κατανοητός και διπλός: Από τη μια ο συσχετισμός δυνάμεων που επιβάλει η επιτυχημένη ανοικοδόμηση και ανάπτυξη της Ρουάντα, που έχει γίνει πρότυπο για τις αφρικανικές -και όχι μόνο- χώρες, και από την άλλη η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων των τελευταίων μηνών για τον καθοριστικό ρόλο του γαλλικού Κράτους, του γαλλικού στρατού και ειδικότερα της τότε κυβέρνησης Μιτεράν στη γενοκτονία, πριν, στη διάρκειά της και μετά από αυτήν.
Του Γιώργου Μητραλιά
Μπορείτε να φανταστείτε πόσο ριζικά θα άλλαζε ο κόσμος μας, και μαζί με αυτόν και η χώρα μας, αν στην παγκόσμια υπερδύναμη που είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ξεσπούσε αύριο εμφύλιος πόλεμος; Ας μην σπεύσετε να χαμογελάσετε δηλώνοντας ότι το ερώτημα είναι εκτός τόπου και χρόνου ή ότι μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Μην το κάνετε επειδή δεν είναι εκτός ούτε τόπου ούτε χρόνου! Επειδή πρωτοστατούντος του ίδιου του Τραμπ που δεν κρύβει τις εμφυλιοπολεμικές διαθέσεις του, όλο και περισσότεροι είναι στις ΗΠΑ οι εχθροί και φίλοι του που δεν αποκλείουν πια αυτό το -μέχρι χτες αδιανόητο- κατακλυσμικό ενδεχόμενο….
Ενώ το κατεστημένο αγωνιά
Του Γιώργου Μητραλιά
“Έχουμε τώρα ένα εκατομμύριο εθελοντές που είναι έτοιμοι να σηκώσουν τα μανίκια τους και να πιάσουν δουλειά για να σιγουρέψουν πως θα κερδίσουμε το χρίσμα των Δημοκρατικών, θα νικήσουμε τον Τραμπ και θα αλλάξουμε την οικονομική και πολιτική ζωή της χώρα μας. Νομίζω ότι όλοι σας καταλαβαίνετε πως όταν μιλάμε για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, όταν μιλάμε για αύξηση του κατώτατου μισθού, όταν μιλάμε για καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, τα βάζουμε με τεράστια πανίσχυρα ιδιαίτερα συμφέροντα, γνωρίζετε ποια είναι. Μιλάμε για τη Γουώλ Στρητ, για τη βιομηχανία της υγείας, για τη βιομηχανία των ορυκτών καυσίμων, για τις φαρμακευτικές εταιρίες, για το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, για τη βιομηχανία των ιδιωτικών φυλακών. Αυτοί είναι πανίσχυροι τύποι, διαθέτουν απεριόριστα χρηματικά ποσά, μεγάλη πολιτική ισχύ στην Ουάσιγκτον. Και ο μόνος τρόπος που ξέρω για να τους νικήσουμε είναι όταν εκατομμύρια άνθρωποι που γίνονται λαϊκό κίνημα, υψώνουν το ανάστημα και αντιστέκονται, ζητούν μια κυβέρνηση και μια οικονομία που λειτουργεί για όλους μας και όχι μόνο για το 1%. Επιτρέψτε μου λοιπόν να ευχαριστήσω το ένα εκατομμύριο ανθρώπους που έχουν ήδη υπογράψει και να ζητήσω από εκείνους που δεν έχουν υπογράψει να το κάνουν, Αυτή θα είναι μια ιστορική εκστρατεία και πάμε να γράψουμε ιστορία”.(1)
Του Γιώργου Μητραλιά
Ίσως το πιο ιστορικό και συνάμα το πιο σωτήριο γεγονός για ολάκερη την ανθρωπότητα συμβαίνει αυτό το καιρό, αυτές τις βδομάδες και αυτές τις μέρες, μπροστά στα μάτια μας, που παραμένουν όμως ερμητικά κλειστά στην ίδια μας τη χώρα! Και αυτό το “ιστορικό και συνάμα σωτήριο γεγονός” δεν είναι παρά η όλο και μαζικότερη εξέγερση των νέων σε όλο και περισσότερες χώρες των περισσότερων ηπείρων, ενάντια στο υπ’αριθμό ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο είδος: Tην κλιματική καταστροφή που επελαύνει!
Τραμπ, Ρεπουμπλικάνοι, Δημοκρατικοί...
του Γιώργου Μητραλιά
Δεν είναι η πρώτη, και -αλίμονο- ούτε η τελευταία φορά, που τα διεθνή και ελληνικά ΜΜΕ περνούν δίπλα από το μεγάλο γεγονός... χωρίς να το πάρουν πρέφα. Αυτό συνέβη άπειρες φορές στη σύγχρονη ιστορία και η τελευταία ήταν μόλις πριν λίγες μέρες, όταν αποσιώπησαν εντελώς όχι μόνο την ιστορική δήλωση του προέδρου Τραμπ ότι “οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα γίνουν ποτέ σοσιαλιστικές”, αλλά και τη θύελλα χειροκροτημάτων, πατριωτικών συνθημάτων και ρυθμικών ιαχών (USA-USA-USA) που την ακολούθησαν από μέρους των βουλευτών και γερουσιαστών τόσο του Ρεπουμπλικανικού όσο και του Δημοκρατικού κόμματος! Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι αποσιωπώντας την είδηση, τα καλά μας ΜΜΕ έχασαν την ευκαιρία να την αναλύσουν και να την σχολιάσουν. Δηλαδή, να κάνουν ό,τι έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τα αμερικανικά ΜΜΕ που γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που σύσσωμα τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ αλλά και πολλοί Ευρωπαίοι αριστεροί θέλουν να αγνοούν πεισματικά: Ότι ο “σοσιαλισμός” απασχολεί τελευταία και μάλιστα πάρα πολύ ένα μεγάλο μέρος των πολιτών και κυρίως, την πλειοψηφία των νέων κάτω των 36 ετών (Millennials) στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής!…
Του Γιώργου Μητραλιά
Καταιγισμός σημαδιακών πολιτικών εξελίξεων που μπορούν να αλλάξουν την ιστορία, μεταμόρφωση του πολιτικού τοπίου, χιονοστιβάδα γεγονότων που εγκυμονούν τους μεγαλύτερους κινδύνους, αλλά ταυτόχρονα και άλλων διαμετρικά αντίθετων, ο φετινός ισπανικός χειμώνας φοβίζει καθώς υπόσχεται μια συνέχεια που μοιάζει να έρχεται από το πιο τραγικό παρελθόν!
Δυο είναι τα (αλληλένδετα) γεγονότα που σφραγίζουν την ακραία επικινδυνότητα αυτού του ισπανικού χειμώνα: Η ελεύθερη πτώση, ουσιαστική διάσπαση και οριστική (;) χρεοκοπία του Podemos στα αριστερά και η εκτόξευση στα ύψη του Vox στα δεξιά μιας ήδη ακραίας ισπανικής δεξιάς! Και πριν απ’όλα, αυτό το νέο κόμμα από τα παλιά, το Vox που προκάλεσε σοκ με το εκλογικό του αποτέλεσμα στις πρόσφατες εκλογές της Ανδαλουσίας, αλλά που προκαλεί τώρα ακόμα μεγαλύτερο σοκ με τα ποσοστά σε εθνικό επίπεδο που του δίνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Ποιά ποσοστά; Αρκετά για να βρίσκεται πια σε απόσταση αναπνοής από το Podemos και να μεταβάλλεται σε απόλυτο ρυθμιστή των αυριανών κυβερνητικών ισορροπιών στη Μαδρίτη.
Ο πάντα επίκαιρος
Τζόρτζιο Γκάμπερ
παρουσιάζει:
Φιλικά Γ. Μητραλιάς
Πάνω από δυο χρόνια έχουν περάσει από την γέννηση του κινήματος MeToo που φανέρωσε την τρομακτική έκταση της σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας και της σεξουαλικής βίας λόγω φύλου σε όλο τον κόσμο! Κάθε άλλο από εφήμερο, το κίνημα αυτό δεν παύει κάθε τόσο να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις! Ολοζώντανο, όχι μόνο διαρκεί και απλώνεται σε όλες τις ηπείρους, αλλά και εξελίσσεται από εικονικό φαινόμενο στο διαδίκτυο σε ένα πραγματικό πρωτόγνωρο κοινωνικό κίνημα του 21ου αιώνα. Και κυρίως, γίνεται σημαία των εργαζόμενων γυναικών προκαλώντας μάλιστα ιστορικές και νικηφόρες κινητοποιήσεις ενάντια σε δυο γιγάντιες πολυεθνικές του πιο αδίστακτου κεφαλαίου…
Τοιχογραφία του "street artist" Pascal Boyart (PBOY) σε μαντρότοιχο του 19ου διαμερίσματος του Παρισιού. Ο διάσημος πίνακας "Η Ελευθερία που οδηγεί το λαό" του Ντελακρουά "επικαιροποιείται" εδώ με την Ελευθερία να περιστοιχίζεται από Κίτρινα Γιλέκα με αντιασφυξιογόνες μάσκες και λοστάρια στη θέση των πιστολιών.
Του Γιώργου Μητραλιά
Παρά τις 6.000 προσαγωγές, τις 4.000 συλλήψεις και τους 1.600 τραυματίες του. Παρά τη μαζική χρήση εναντίον του δεκάδων χιλιάδων δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών, και την εξαγγελία νέων δρακόντιων κατασταλτικών και αντιδημοκρατικών μέτρων. Παρά την πρωτοφανή εκστρατεία τρομοκράτησης και δυσφήμισής του από τα τηλεοπτικά κανάλια και τα περισσότερα ΜΜΕ, και παρά την έντονη ψυχική και σωματική κούραση μετά από δυο μήνες σκληρών αγώνων και μπλόκων σε πάνω από 2.500 κυκλικούς κόμβους και άλλα σημεία της χώρας. Παρόλα αυτά και πολλά άλλα, το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων όχι μόνο συνεχίζει και απλώνει βαθειές ρίζες αλλά και ριζοσπαστικοποιεί το λόγο, τα αιτήματά και τις μορφές δράσης του, έχοντας πάντα την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των Γάλλων πολιτών! (1)
Του Γιώργου Μητραλιά
Πέντε βδομάδες κινητοποίησης των Κίτρινων Γιλέκων αποδείχτηκαν αρκετές για να κλονιστεί ανεπανόρθωτα το καθεστώς Μακρόν και κυρίως, για να μπει σε (σωτήρια) κρίση το συνδικαλιστικό και πολιτικό τοπίο μιας Γαλλίας που μοιάζει πια με κοινωνικό ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί! Και όπως συνέβαινε πάντα εδώ και αιώνες (!) σε αυτές τις περιπτώσεις, η παρούσα γαλλική κοινωνική εξέγερση εμπνέει και εκτός γαλλικών συνόρων και δείχνει να θέλει να βρει μιμητές αλλού στην Ευρώπη ή ακόμα και πέρα από αυτήν…
Ο Μακρόν αντιμέτωπος
με τα Κίτρινα Γιλέκα που εφορμούν
στη νεοφιλελεύθερη Βαστίλη!
Του Γιώργου Μητραλιά
Σάββατο, 24 Νοεμβρίου 2018, η λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων, που τα γαλλικά ΜΜΕ αρέσκονται να χαρακτηρίζουν “ωραιότερη λεωφόρο του κόσμου”, γεμίζει από τα οδοφράγματα χιλιάδων “Κίτρινων Γιλέκων” που διαδηλώνουν με κύριο σύνθημα το “Μακρόν παραιτήσου”. Ισχυρές δυνάμεις των γαλλικών ΜΑΤ (CRS) που φράζουν το δρόμο προς το παρακείμενο προεδρικό Μέγαρο, προσπαθούν να διαλύσουν τους διαδηλωτές με μπαράζ χημικών και με σφαίρες από καουτσούκ. Οι συγκρούσεις κρατάνε τουλάχιστον 8 ώρες. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη γαλλική ιστορία, τα άδυτα των αδύτων της γαλλικής μεγαλοαστικής τάξης και του κράτους της, η λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων που ενώνει την Αψίδα του Θριάμβου με την Πλατεία Ομονοίας, βλέπει να εισβάλει σε αυτήν και να χτυπιέται με τις δυνάμεις καταστολής η πλέμπα των απόκληρων “από κάτω” που προσπαθούν να φτάσουν στο Προεδρικό Μέγαρο!…
Ενώ η ιστορία επιταχύνει
Του Γιώργου Μητραλιά
Ποιος έχασε και ποιος κέρδισε στις αμερικανικές εκλογές της 6ης Νοεμβρίου 2018; Ο Τραμπ; Οι Δημοκρατικοί; Ή μήπως κάποιοι άλλοι που αποσιωπούνται επιμελώς από τα ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ; Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι δύσκολες και είναι να απορείς γιατί η χιονοστιβάδα των σχετικών ειδήσεων και αναλύσεων όχι μόνο τις αγνοοεί εντελώς αλλά και μπερδεύει αντί να φωτίζει την κοινή γνώμη…
Κατ’αρχήν, ο Τραμπ είναι ασφαλώς ο χαμένος των εκλογών και αυτό όχι μόνο επειδή η Βουλή των Αντιπροσώπων άλλαξε χέρια και πέρασε υπό τον έλεγχο των αντιπάλων του. Στην πραγματικότητα, ακόμα και οι “νίκες” του στη Γερουσία για τις οποίες τόσο κόμπαζε στην περιπετειώδη μετεκλογική του συνέντευξη τύπου, είναι χωρίς κανένα αντίκρυσμα. Γιατί; Μα, επειδή σε αυτές ακριβώς τις εκλογές για τη Γερουσία, οι Δημοκρατικοί υπερίσχυσαν κατά κράτος των Ρεπουμπλικανών κερδίζοντας πάνω από 12 εκατομμύρια περισσότερες ψήφους από αυτούς! Δεν αμφιβάλλουμε ότι σε αυτό το σημείο, ο αναγνώστης θα απορήσει: Πώς γίνεται να χάνουν οι κερδισμένοι και να κερδίζουν οι χαμένοι; Η απάντηση είναι εξωφρενικά απλή: Αυτό είναι όχι μόνο δυνατό αλλά και... “νόμιμο” επειδή ανεξάρτητα από τον πληθυσμό της, κάθε Πολιτεία εκλέγει 2 γερουσιαστές. Έτσι, π.χ. το Γουαϊόμινγκ στέλνει στη Γερουσία τον ίδιο αριθμό γερουσιαστών με την Καλιφόρνια παρόλο που έχει ένα πληθυσμό...60 φορές μικρότερο από αυτήν! Μετά από αυτή την “υπενθύμιση”, δεν εκπλήσσει, φυσικά, το γεγονός ότι οι περιλάλητες “νίκες” του Τραμπ σημειώθηκαν σε δυο μικρές και παραδοσιακά συντηρητικές αγροτικές Πολιτείες…
Αναδημοσιεύουμε την περυσινή αναδημοσίευση των προηγούμενων αναδημοσιεύσεων του κειμένου για το Πρώτο Παγκόσμιο Μακελειό, προσθέτοντας μόνο ότι, αλίμονο, η φετινή 100η επέτειος του τερματισμού του βρίσκει την ανθρωπότητα και τον πλανήτη αντιμέτωπους με την χειρότερη κρίση τους και -για πρώτη φορά- τόσο κοντά στο τελικό τους ολοκαύτωμα! Και δυστυχώς, ενώ η αντίστροφη μέτρηση έχει κιόλας αρχίσει...εκείνοι που θα έπρεπε να είναι τώρα στα οδοφράγματα, σφυρίζουν αδιάφορα...
του Γιώργου Μητραλιά
Αναδημοσιεύουμε το κείμενο «Η αφόρητη επικαιρότητα του πρώτου Παγκόσμιου μακελειού» για –τουλάχιστον- τρεις λόγους:
1. Επειδή ο τεράστιος ανοικτός λογαριασμός με τους «εξέχοντες» μακελάρηδες και η ηθική υποχρέωση απέναντι στους δεκάδες εκατομμύρια πληβείους/θύματά τους δεν μπορούν να εξαντληθούν σε μια ρουτινιέρικη επετειακή υπενθύμιση του είδους «1914-2014, πριν από ένα αιώνα, ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος», όπως συνέβη πριν από δυο-τρία χρόνια. Για αυτό το λόγο, όχι μόνο τώρα το 2017, αλλά και του χρόνου το 2018, και τον επόμενο το 2019, και τον μεθεπόμενο… μέχρι να υπάρξει η τελική μεγάλη Κάθαρση της κοινωνικής δικαιοσύνης, θα συνεχίσουμε να θυμόμαστε και να θυμίζουμε το μεγάλο έγκλημα των «από πάνω» και τη μεγάλη σφαγή των «από κάτω», που μας έμπασε οριστικά στη σύγχρονη εποχή του αγριανθρωπισμού και συνάμα όλων των υπαρξιακών διλημμάτων της ανθρωπότητας.
2. Επειδή ποτέ άλλοτε όσο σήμερα δεν ήταν –δυστυχώς- τόσο «αφόρητη η επικαιρότητα του Πρώτου Παγκοσμίου μακελειού», την ώρα που πληθαίνουν τα λουτρά αίματος των αμέτρητων –πια- «τοπικών» πολέμων που μας περικυκλώνουν, που η ακροδεξιά, ο νεοφασισμός και ο πιο άγριος ρατσισμός σαρώνουν και πάλι την Ευρώπη, και στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού ένας σύγχρονος ακροδεξιός Καλιγούλας με το όνομα Donald Trump ετοιμάζεται να κυβερνήσει την αμερικανική υπερδύναμη.
3. Επειδή μόνον η συνειδητοποίηση και εμβάθυνση αυτής της «αφόρητης επικαιρότητας του Πρώτου Παγκόσμιου μακελειού» από μέρους των «από κάτω» -και των ηγεσιών τους- μπορεί να προσανατολίσει ρεαλιστικά και αποτελεσματικά τις πολιτικές και άλλες επιλογές τους, και να ορίσει τα άμεσα καθήκοντά τους σε αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Η είδηση ήταν εξαιρετικά σημαντική -και μάλιστα ειδικά για την χώρα μας- αλλά τα ελληνικά ΜΜΕ προτίμησαν είτε να την αγνοήσουν είτε να την περάσουν στο ντούκου: Ο πρώην ισχυρός άνδρας της ισπανικής δεξιάς και πρώην γενικός διευθυντής του ΔΝΤ Ροντρίγο Ράτο μπήκε στη φυλακή όπου και θα παραμείνει για τα επόμενα 4,5 χρόνια! Τολμούμε να υποθέσουμε ότι εκεί ο μεγαλόσχημος κατάδικος Ράτο θα έχει όλη την άνεση να αναπολεί πως άρχισαν τα δεινά του και να καταριέται την ώρα που η μοίρα τον έφερε απέναντι στο νεαρό βουλευτή της CUP David Fernandez. Επειδή λοιπόν αυτή η συνάντηση του αντικαπιταλιστή καταλανού βουλευτή με τον μεγαλοτραπεζίτη όχι μόνο έγραψε ιστορία αλλά είχε -πράγμα σπάνιο- και ευτυχή κατάληξη, αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα του κειμένου που της είχαμε αφιερώσει τον Απρίλη του 2015 με τον ελαφρώς προφητικό -όπως αποδείχτηκε- τίτλο “Όταν “η κόλαση” του πρώην Νο 1 του ΔΝΤ Ροντρίγο Ράτο “είναι η δική μας ελπίδα”.*
Γ.Μ.
του Γιώργου Μητραλιά
Η είδηση –δίκαια- εντυπωσιάζει: «Ο ισπανός πολιτικός Ροντρίγκο Ράτο, πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, συνελήφθη για απάτη και ξέπλυμα χρήματος, μεταδίδουν ισπανικά μέσα ενημέρωσης.». Η είδηση είναι όμως λειψή: ο κ. Ράτο δεν ήταν μόνο «πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ» (2004-2007), αλλά και πρώην «τσάρος» της ισπανικής οικονομίας (υπουργός Οικονομικών) στη κυβέρνηση Αθνάρ της οποίας ήταν και αντιπρόεδρος (1996-2004), καθώς και πρώην πρόεδρος της πολύπαθης και άκρως διεφθαρμένης τράπεζας Bankia (2010-2012). Κυρίως όμως, ο κ. Ράτο διετέλεσε επίσημος «δελφίνος» του Αθνάρ στην αρχηγία του –πάντα- κυβερνώντος Λαϊκού κόμματος (ΡΡ) και παραλίγο πρωθυπουργός της Ισπανίας στη θέση του… Ραχόι.
Του Γιώργου Μητραλιά
Το κάλεσμα του Μπέρνι Σάντερς στις 9 Οκτωβρίου για τη δημιουργία “ενός παγκόσμιου δημοκρατικού κινήματος ενάντια στον αυταρχισμό” βάζει τον καθένα και την καθεμιά από εμάς μπροστά στις ευθύνες του/της: Είμαστε ναι ή όχι διατεθειμένοι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να παλέψουμε ενάντια στην αυταρχική, ρατσιστική και ακροδεξιά πανούκλα πριν είναι πολύ αργά;
Φυσικά, ο Μπέρνι Σάντερς δεν διανοήθηκε να απευθύνει ένα απλό κάλεσμα που περιορίζεται σε μισόλογα ή ομιχλώδεις γενικολογίες χωρίς ξεκάθαρους και συγκεκριμένους στόχους. Αντίθετα, το κάλεσμά του βασίζεται σε μια λεπτομερή και αναλυτική περιγραφή πρώτα, της θανατερής απειλής που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα και ο πλανήτης και κατόπιν, του παγκόσμιου κινήματος που θα πρέπει να επωμιστεί τη σωτήρια αποστολη να χτυπηθεί με αυτή την απειλή σε μια μάχη μέχρις εσχάτων. Να λοιπόν γιατί αφού υπογράμμισε ”την ελάχιστη προσοχή” που δίνεται σήμερα σε μιαν “ανησυχητική τάση που παρατηρείται στις διεθνείς υποθέσεις”, αρχίζει διαπιστώνοντας ότι γινόμαστε τώρα μάρτυρες στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο “μιας διαπάλης με τεράστιες επιπτώσεις” ανάμεσα σε “δυο αντίθετα οράματα. Από τη μια, βλέπουμε μια αναπτυσσόμενη παγκόσμια κίνηση προς τον αυταρχισμό, την ολιγαρχία και την κλεπτοκρατία. Από την άλλη, βλέπουμε μια κίνηση προς την ενίσχυση της δημοκρατίας, την ισότητα και την οικονομική, κοινωνική, φυλετική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη”.
Από την εθνική ανάσταση στην κοινωνική επανάσταση;
Του Γιώργου Μητραλιά
Αργά ή γρήγορα ήταν γραφτό να συμβεί, και... όντως συνέβη: Στην πρώτη επέτειο του ιστορικού και νικηφόρου δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Καταλονίας και τη δημιουργία της ανεξάρτητης Καταλανικής Δημοκρατίας, το στρατόπεδο των ανεξαρτησιακών δυνάμεων -που πλειοψηφούν στο καταλανικό κοινοβούλιο- διασπάστηκε. Και διασπάστηκε μάλλον ανεπανόρθωτα καθώς οι “από πάνω”, δηλαδή η καταλανική κυβέρνηση, δεν δίστασαν να διατάξουν την αστυνομία τους (τους Mossos) να χτυπήσουν, και μάλιστα άγρια, τους χιλιάδες αριστερούς ριζοσπάστες των “από κάτω” που διαδήλωναν με μοναδικό αίτημα την άμεση υλοποίηση του αποτελέσματος του περυσινού δημοψηφίσματος. Δηλαδή, την οριστική και αμετάκλητη απόσχιση από το Ισπανικό (μοναρχικό) Κράτος της νεαρής Καταλανικής Δημοκρατίας (Republica Catalana)!…
του Γιώργου Μητραλιά
Γνήσιο τέκνο της εποχής μας και του καπιταλιστικού «μοντερνισμού» της, το Άουσβιτς και η βιομηχανική-γραφειοκρατική του μηχανή μαζικής εξόντωσης ανθρώπινων όντων μας εγκαλεί σ’αυτό το μεταίχμιο δύο αιώνων τουλάχιστον για τρεις βασικούς λόγους: α) επειδή δεν παραπέμπει σε μια δήθεν επιστροφή σε κάποιες αρχέγονες βαρβαρότητες, β) επειδή συνιστά βαθιά τομή στον πολιτισμό και στον τρόπο θεώρησης της ιδέας της προόδου, και γ) επειδή τα διδάγματά του είναι τώρα -και εφεξής- περισσότερο χρήσιμα και επίκαιρα από ό,τι πριν από 55 χρόνια.
Αν λοιπόν η ιστορία χωρίζεται πια σε προ και μετά Άουσβιτς εποχές, αυτό οφείλεται τόσο στη «μοναδικότητα» των ναζιστικών θαλάμων αερίων, όσο και στο ότι τίποτα δεν είναι πια το ίδιο μετά από αυτούς. «Μοναδικό» και συνάμα «νεωτεριστικό» και «μοντέρνο» είναι το Άουσβιτς όχι τάχα επειδή δεν προϋπήρξαν άλλες εκδηλώσεις ανθρώπινης βαρβαρότητας με ακόμα περισσότερα θύματα (π.χ. η μαζική εξόντωση και γενοκτονία των ιθαγενών πληθυσμών του «Νέου Κόσμου» ή της Αφρικής από τους Ευρωπαίους κατακτητές και αποικιοκράτες). Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνει το Άουσβιτς να μην μοιάζει με τίποτα άλλο, να μην είναι μια απλή –ίσως ακόμα πιο θανατηφόρα- επανάληψη παλιότερων βαρβαροτήτων και κατά συνέπεια, να μην εξηγείται από μια ενδεχόμενη δήθεν «μεταφυσική» ή «έμφυτη» τάση επιστροφής σε κάποια άλλη εποχή (π.χ. στον συκοφαντημένο Μεσαίωνα), είναι το γεγονός ότι θα ήταν αδύνατο και αδιανόητο έξω από τον θριαμβεύοντα καπιταλισμό και την αστική κοινωνία του!
Του Γιώργου Μητραλιά
Ίσως δεν είναι διόλου τυχαίο ότι οι κάθε λογής νεοφιλελεύθεροι αλλά και οι αντίπαλοί τους ποικίλοι “πατριώτες” και λοιποί εθνικιστές γυρνάνε την πλάτη και δεν τρέφουν την παραμικρή συμπάθεια -όταν βέβαια δεν επιτίθενται βίαια- στα δυο μαζικότερα και ριζοσπαστικότερα λαϊκά κινήματα των καιρών μας: Στο ανεξαρτησιακό κίνημα του καταλανικού λαού και στα κινήματα που πολεμάνε τις πολιτικές του Τραμπ αλλά και το κατεστημένο των Δημοκρατικών στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής! Σύμπτωση απόψεων και πράξεων καθόλου τυχαία και μάλλον απολύτως λογική καθώς τόσο το καταλανικό, όσο και το βορειοαμερικανικό λαϊκό κίνημα όχι μόνο απορρίπτουν αλλά είναι η ζωντανή άρνηση του ψευτοδιλήμματος “νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ή πατριωτική/εθνική αναδίπλωση”...
του Éric Toussaint
Στις 20 Αυγούστου 2018, η ελληνική κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, το ΔΝΤ και οι ευρωπαίοι ηγέτες γιόρτασαν το τέλος του 3ου μνημονίου.
Με την ευκαιρία αυτή, το μήνυμα που ενσταλάζουν τα μεγάλα ΜΜΕ και οι κυβερνώντες[1] είναι: η Ελλάδα ανακτά την ελευθερία της, η οικονομία ανακάμπτει, η ανεργία πέφτει, η Ευρώπη δάνεισε 300 δις στην Ελλάδα και οι Έλληνες θα πρέπει να αρχίσουν να αποπληρώνουν αυτό το χρέος το 2022 ή το 2032…
Οι κύριες δηλώσεις είναι τελείως απατηλές διότι η Ελλάδα παραμένει υπό επιτροπεία των δανειστών γενικώς, οφείλει, βάσει των συμφωνιών που υπέγραψε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, υποχρεωτικά να έχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% το οποίο την αναγκάσει να ακολουθεί βίαιες πολιτικές μείωσης των δημόσιων δαπανών στον κοινωνικό τομέα και σ’αυτόν των επενδύσεων. Σε αντίθεση με το κυρίαρχο μήνυμα που υπονοεί ή βεβαιώνει πως η Ελλάδα δεν θα αρχίσει να αποπληρώνει το χρέος παρά μόνο στο μέλλον, πρέπει να πούμε ξεκάθαρα πως η Ελλάδα αποπληρώνει διαρκώς σημαντικά ποσά στην ΕΚΤ, στο ΔΝΤ και στους ιδιώτες πιστωτές, γεγονός που την εμποδίζει να απαντήσει στις ανάγκες του πληθυσμού της.