Σκίτσο της Σόνιας Μητραλιά

Μαζί με τους Μασκ, Βανς και Μιλέι
Τραμπ ο «ειρηνοποιός» όπως Χίτλερ
ο «Καγκελάριος της Ειρήνης»!

του Γιώργου Μητραλιά

Friedenskanzler, δηλαδή «καγκελάριος της ειρήνης». Αν σας λέγαμε ότι έτσι αποκαλούσαν τον… Χίτλερ πριν αυτός ξεκινήσει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν θα πιστεύατε στ' αυτιά σας. Και όμως είναι αλήθεια, γιατί η εικόνα του «ειρηνιστή» Χίτλερ καλλιεργήθηκε όχι μόνο από τους δικούς του, αλλά και από όλους εκείνους τους Ευρωπαίους -και ήταν η πλειοψηφία- που τους βόλευε να παίρνουν τοις μετρητοίς τις δηλώσεις πίστης του υπέρ της ειρήνης, γιατί πίστευαν ότι, σε τελική ανάλυση, «ο Χίτλερ ήταν καλύτερος από τους κομμουνιστές ή το Λαϊκό Μέτωπο».

Αυτά συνέβαιναν πριν από σχεδόν έναν αιώνα, πριν ένας φίλος και προπαγανδιστής των σημερινών νοσταλγών αυτού του Friedenskanzler του παρελθόντος (όπως είναι η γερμανική AFD, οι Fratelli d'Italia της κυρίας Meloni, το ισπανικό Vox του Abascal, οι οπαδοί του Zemmour και δευτερευόντως της κυρίας Le Pen και -δυστυχώς- τόσοι άλλοι) εμφανιστεί επίσης ως «ειρηνοποιός» με μία και μόνη φιλοδοξία: να τερματίσει τους πολέμους στην Παλαιστίνη και την Ουκρανία! Φυσικά, αυτός ο νέος Friedenskanzler είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ διακηρύσσει ότι σκοπεύει να καταλάβει και να προσαρτήσει, «με κάθε μέσο», τον Καναδά, τον Παναμά, τη Γροιλανδία, τη Γάζα και ποιος ξέρει ποιο άλλο μέρος στον κόσμο. Και αυτοί που τον παρουσιάζουν ως ειρηνοποιό είναι όλοι εκείνοι που έχουν συμφέρον να δουν τους πολέμους στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη να τελειώνουν το συντομότερο δυνατό, με τους όρους του Ντόναλντ Τραμπ και του υπαρχηγού του (;) Ίλον Μασκ: με τον θρίαμβο των γενοκτόνων Πούτιν και του Νετανιάχου και την εξόντωση ή την εθνοκάθαρση των Ουκρανών και των Παλαιστινίων!

Συμπερασματικά, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται πάντα ως φάρσα. Και η εκλεκτική συγγένεια του σήμερα με την -όχι και τόσο μακρινή- δεκαετία του 1930 γίνεται φανερή όταν, για παράδειγμα, αρκεί να αντικατασταθεί τη Ουκρανία που θυσιάζεται το 2025 με την Τσεχοσλοβακία που θυσιάστηκε το 1938 για να συνειδητοποιήσουμε ότι, αφού σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει, θα μπορούσαμε κάλλιστα να αναμένουμε μια ανάλογη τραγική συνέχεια των γεγονότων...

Εξάλλου, αυτή η συνάφεια, αν όχι συγγένεια, αυτών των δύο δήθεν «ειρηνοποιών» βγάζει μερικές φορές μάτια. Όπως όταν ο Τραμπ νομίζει ότι μπορεί να «λύσει» το μεσανατολικό ζήτημα καταλαμβάνοντας τη Γάζα και διώχνοντας τους Παλαιστίνιους κατοίκους της προς ένα λιγότερο ή περισσότερο «εξωτικό» και απίθανο προορισμό. Αν αυτό το εξωφρενικό σχέδιο του Αμερικανού προέδρου σας θυμίζει ένα εξίσου εξωφρενικό σχέδιο του ναζιστικού καθεστώτος, έχετε απόλυτο δίκιο: ήταν το «Σχέδιο Μαδαγασκάρη», που αποσκοπούσε να «επιλύσει» το «εβραϊκό ζήτημα» με το άδειασμα της Ευρώπης από τα 11-12 εκατομμύρια Εβραίους της, οι οποίοι θα μεταφέρονταν με τη βία στη Μαδαγασκάρη, που θα μετατρεπόταν σε ένα γιγάντιο γκέτο! Αν αυτό το τερατώδες σχέδιο δεν υλοποιήθηκε ποτέ, αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι η Μεγάλη Βρετανία δεν ηττήθηκε ποτέ από τους Ναζί και ο στόλος της συνέχισε να εμποδίζει την πρόσβαση στη Μαδαγασκάρη. Ωστόσο, η μνήμη του παραμένει, καθώς φαίνεται, πάντα ζωντανή στους νεοναζί ηγέτες του AFD, που τόσο θαυμάζουν ο Ίλον Μασκ και ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Βανς (J. D. Vance), και ξαναβγήκε στην επιφάνεια στη διάρκεια της «μυστικής» συνάντησής τους με τους Αυστριακούς ομοϊδεάτες τους στο Πότσνταμ στα τέλη του περασμένου Νοεμβρίου, ως σημείο αναφοράς και «ιδεολογικό» προηγούμενο της σημερινής πρόθεσής τους να εκτοπίσουν εκατομμύρια μετανάστες αλλά και Γερμανούς πολίτες που κατάγονται από μετανάστες σε μια «Μαδαγασκάρη» του 21ου αιώνα!

Σε αντίθεση λοιπόν με όσα ισχυρίζονται οι κυβερνήσεις μας, τα ΜΜΕ και οι «αναλυτές» τους, ο Τραμπ και ο Μασκ δεν αυτοσχεδιάζουν καθόλου όταν μας «εκπλήσσουν» κάθε μέρα με τις δηλώσεις, τις πράξεις, ακόμα και τις χειρονομίες τους (π.χ. ο διπλός ναζιστικός χαιρετισμός του Μασκ). Στην πραγματικότητα, αρκεί να γνωρίζουμε στοιχειωδώς τι έλεγαν και τι έκαναν οι ηγέτες των Ναζί για να καταλάβουμε ότι ο Τραμπ και ο Μασκ ακολουθούν ή ακόμα και αντιγράφουν το παράδειγμά τους. Έτσι, ο Τραμπ αντιγράφει την διαβόητη τάχα ανάγκη του Τρίτου Ράιχ για «ζωτικό χώρο» (Lebensraum), όταν δηλώνει ότι ο ισραηλινός πληθυσμός ασφυκτιά μέσα στο σημερινό «μικρό» κράτος του Ισραήλ, γι' αυτό και ο ίδιος συμφωνεί να προσαρτήσει το Ισραήλ τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη και ποιος ξέρει ποιες άλλες περιοχές της Μέσης Ανατολής επί των οποίων ο Νετανιάχου και οι φίλοι του ισχυρίζονται ότι έχουν... «βιβλικό δικαίωμα»!

Αλλά τι ανάγκη έχουμε από αυτά τα παραδείγματα για να αποδείξουμε ότι πρόκειται για πούρους νεοφασίστες, όταν αυτοί οι ίδιοι ο Τραμπ, ο Μασκ, ο Βανς και ο Μιλέϊ κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, και μάλιστα μπροστά στα μάτια όλων μας, για να πείσουν, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι έχουν ναζιστικές αναφορές και ότι εργάζονται για να ενώσουν υπό την ηγεσία τους όλο τον απανταχού γης ακροδεξιό συρφετό που νοσταλγεί τον φασισμό και τον ναζισμό; Εξάλλου, μήπως δεν είναι ο αντιπρόεδρος του Τραμπ, αυτός ο απίθανος J.D. Vance, που έπλεξε το εγκώμιο των νοσταλγών του Χίτλερ και του Μουσολίνι μπροστά στην αφρόκρεμα των ευρωπαίων ηγετών τους οποίους επέπληξε μάλιστα για ό,τι έχει απομείνει από τον αντιφασισμό τους; Και αυτό λίγο πριν συναντηθεί κατ' ιδίαν με την φίλη του, την αρχηγό του νεοφασιστικού AFD, μόλις λίγες μέρες πριν από τις γερμανικές εκλογές; Επιτέλους, τι άλλο χρειαζόμαστε για να σταματήσει τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά να χαρακτηρίζονται ο Τραμπ, αλλά και ο Μασκ... «λαϊκιστές» και να περιγράφονται οι εκλεκτικές τους συγγένειες με τους ναζί ως απλές... «προκλήσεις» και «αμφιλεγόμενες» ενέργειες;

Είναι ευνόητο ότι η έκδηλη ροπή του Τραμπ, του Μασκ, του Βανς ή του Μίλεϊ προς την ωμή βία και προς οτιδήποτε θυμίζει τον θριαμβεύοντα ναζισμό και φασισμό θα είχε μόνο μέτριο ενδιαφέρον, αν δεν έβαζε σε θανάσιμο κίνδυνο τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, την ύπαρξη ολόκληρων χωρών και την παγκόσμια ειρήνη. Και πράγματι, αυτό που χαρακτηρίζει τον «ειρηνοποιό» Τραμπ είναι ότι η ειρήνη του μοιάζει με την ειρήνη των νεκροταφείων. Μια ειρήνη που γίνεται χωρίς και ενάντια στα θύματα του πολέμου τόσο στην Ουκρανία όσο και στην Παλαιστίνη. Μια ειρήνη που θυμίζει εκείνη που είχε εξαγγείλει ο Χίτλερ όταν «ενοποιούσε» και «ειρήνευε για τα επόμενα χίλια χρόνια» την Ευρώπη, που είχε κατακτήσει η Βέρμαχτ του και είχε υποτάξει η Γκεστάπο του και οι SS του. Μια κίβδηλη ειρήνη που θα δώσει φτερά στους δήμιους και θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε μια ακόμα μεγαλύτερη ανάφλεξη και σε ένα γενικευμένο λουτρό αίματος...

Όσο για εμάς, δεν έχουμε τίποτα να προσθέσουμε σε αυτά που γράφαμε τον Ιούνιο του 2022, όταν ήδη καταγγέλλαμε τους κυβερνήτες μας που «έχουν το θράσος να αρχίζουν να συζητούν μεταξύ τους... ποιο τμήμα της Ουκρανίας θα μπορούσαν, αυτοί οι δυτικοί ιμπεριαλιστές (!), να παραχωρήσουν στον Πούτιν, πίσω από την πλάτη των Ουκρανών και της κυβέρνησης τους ». Και κλείναμε με αυτά τα λόγια: « Αν και έχουμε εδώ μια καραμπινάτη περίπτωση του πιο αισχρού ιμπεριαλιστικού παρεμβατισμού και πατερναλισμού, ελάχιστοι είναι οι απανταχού γης αριστεροί που τολμούν να κάνουν το αυτονόητο, δηλαδή να τον καταγγείλουν δημόσια, όπως του αξίζει. Και δυστυχώς, ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που τολμούν να υποστηρίξουν το ακόμα πιο αυτονόητο και στοιχειώδες δικαίωμα των Ουκρανών -το οποίο υπερασπίζονται καθημερινά με νύχια και με δόντια τόσο οι ίδιοι όσο και ο πρόεδρος τους- να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων και με κάθε μέσο τους Ρώσους εισβολείς, αποφασίζοντας οι ίδιοι ελεύθερα και δημοκρατικά, και χωρίς καμιά ξένη εχθρική ή “φιλική” παρέμβαση, για το μέλλον της χώρας τους και των ανθρώπων που ζουν σε αυτήν!».(1)

Σημείωση

1. Βλέπε το άρθρο μας Τι σόι πόλεμος είναι αυτός όταν απαγορεύεται στην Ουκρανία “να ταπεινωθεί” ο Πούτιν;