Σκίτσο Σόνιας Μητραλιά

Μια Αριστερά που δεν μπαίνει επικεφαλής της πάλης ενάντια στην κλιματική καταστροφή, δεν έχει λόγο ύπαρξης !

Του Γιώργου Μητραλιά

Ό,τι ακολουθεί δεν απευθύνεται στη Δεξιά και στα (οικονομικά, κοινωνικά και άλλα) στηρίγματα της που κάνουν -δυστυχώς- καλά τη δουλειά τους. Ό,τι ακολουθεί απευθύνεται πρωτίστως στην Αριστερά που -επίσης δυστυχώς- δεν κάνει καθόλου καλά τη δική της...

Γράφαμε λοιπόν πέρυσι τέτοιο καιρό, σε ένα κείμενο που παρέμεινε ημιτελές και ποτέ δεν δημοσιεύτηκε :

« Το σοκ των δύο αλλεπάλληλων « μεσογειακών τυφώνων» Daniel και Elias ήταν αρκούντως ισχυρό για να προκαλέσει τους πρώτους γερούς κραδασμούς στους ποικίλους κλιματοσκεπτισμούς των Ελλήνων. Φυσικά, δεν πρόκειται παρά για κάποιες πρώτες ρωγμές που θα διευρυνθούν μόνον αν υπάρξει η συνέχεια που απαιτούν οι περιστάσεις από τη μοναδική πολιτική δύναμη που μπορεί, εν δυνάμει, όχι μόνο να εξηγήσει επιστημονικά την κλιματική καταστροφή αλλά και να δράσει μαζικά και έμπρακτα για την αντιμετώπισή της ».

Φυσικά, αυτή η «μοναδική πολιτική δύναμη που μπορεί, εν δυνάμει, όχι μόνο να εξηγήσει επιστημονικά την κλιματική καταστροφή αλλά και να δράσει μαζικά και έμπρακτα για την αντιμετώπισή της» πρέπει να είναι η Αριστερά. Ωστόσο, ένα χρόνο αργότερα, δηλαδή τώρα που το φάσμα της λειψυδρίας πλανιέται περισσότερο από ποτέ πάνω (και) από την Αθήνα, και ενώ έχουν μεσολαβήσει νέες ακραίες ξηρασίες, νέες καταστροφικές μεγα-πυρκαγιές, νέα αλλεπάλληλα ιστορικά ρεκόρ θερμοκρασίας και νέοι ακόμα χειρότεροι καύσωνες, αυτή η Αριστερά εξακολουθεί να παραμένει άφαντη, να απέχει από το μέτωπο της καλπάζουσας κλιματικής καταστροφής. Και το χειρότερο είναι ότι το μεγαλύτερο τμήμα της συνεχίζει να καταγγέλλει τη νεοφιλελεύθερη δεξιά όχι για την άρνηση της να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς αυτή τη κλιματική καταστροφή, αλλά για την επιμονή της να την επικαλείται για να καλύψει τις αμαρτίες της !

Να λοιπόν πώς συνεχίζαμε το περυσινό μας κείμενο, προσπαθώντας -μάταια- να πείσουμε ότι επείγει η κινητοποίηση των « από κάτω » καθώς η χώρα μας βρίσκεται κυριολεκτικά στο μάτι του κυκλώνα της κλιματικής καταστροφής :

« Ο λόγος λοιπόν για την κλιματική καταστροφή και τη χώρα μας, καθώς η ένταση (ραγδαιότητα) και ο όγκος των βροχοπτώσεων των δύο « μεσογειακών τυφώνων» (medicane) που την έπληξαν διαδοχικά μέσα σε μόλις τρεις βδομάδες (!), ενισχύει τις επιστημονικές διαπιστώσεις των τουλάχιστων 10 τελευταίων ετών, ότι η Μεσόγειος και ειδικά η ανατολική λεκάνη της και η...Ελλάδα αποτελούν hot spot, δηλαδή σημείο μεγάλης έντασης και επικινδυνότητας της κλιματικής κρίσης. Συγκεκριμένα, τα -τουλάχιστον- 889 mm βροχής που δέχτηκε η Ζαγορά και τα 886 mm που δέχτηκε η Πορταριά στις 5 Σεπτεμβρίου όχι μόνο ξεπερνούν κατά πάρα πολύ κάθε προηγούμενο στη χώρα μας, αλλά και είναι 3 και 4 φορές περισσότερα από εκείνα που έπεσαν στη Λιβύη τη μέρα των φονικών πλημμυρών μερικές βδομάδες αργότερα. (1) Επίσης, τα 1235 χιλιοστά βροχής που δέχτηκε η Μακρινίτσα το περασμένο Σεπτέμβρη αποτελούν ευρωπαϊκό ρεκόρ μηνιαίας βροχόπτωσης, ενώ η τρομακτική ραγδαιότητα της νεροποντής του medicane Elias που έπληξε στη συνέχεια τη βόρεια Εύβοια αποτέλεσε, μαζί με τις όλο και πιο συχνές τεράστιες πυρκαγιές, τους καύσωνες αλλά και την καλπάζουσα ερημοποίηση, μια ακόμα ένδειξη ότι η χώρα μας αποτελεί όντως ένα hot spot της πλανητικής κλιματικής καταστροφής « για τις επόμενες δεκαετίες ».

Kαι καταλήγαμε :

“Τι σημαίνει αυτό ; Σύμφωνα με τη Διακυβερνητική Επιτροπή για τη Kλιματική Aλλαγή (IPCC) αλλά και πλήθος άλλων επιστημονικών οργανισμών, σημαίνει ότι « η παρατηρούμενη αύξηση της θερμοκρασίας στη Μεσόγειο είναι μεγαλύτερη από τον παγκόσμιο μέσο όρο ». ‘Η αλλιώς, ότι « ο πλανήτης υπερθερμαίνεται, και η Μεσόγειος το κάνει λίγο ταχύτερα » ! Οι συνέπειες είναι όχι μόνο προβλέψιμες, αλλά και ήδη εμπειρικά διαπιστωνόμενες : μεταξύ πολλών άλλων όπως την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, έχουμε όλο και πιο συχνούς μεγαλύτερους σε διάρκεια και ένταση καύσωνες, όλο και πιο συχνές και τερατωδώς καταστροφικότερες δασικές πυρκαγιές, πρωτοφανείς σε έκταση και ένταση βροχοπτώσεις και πλημμύρες αλλά και δραστική μείωση των βροχών, με συνέπεια τις αυξανόμενες ελλείψεις νερού, τις ξηρασίες, την καλπάζουσα ερημοποίηση όλο και μεγαλύτερων εκτάσεων, τη μείωση της γεωργικής παραγωγικότητας, κλπ. Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε μπροστά στη σοβαρότερη απειλή για την ποιότητα της ζωής αλλά και για την ίδια την ύπαρξη τους που είχαν ποτέ να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι που ζουν σε αυτό που αποκαλούμε σήμερα ελληνική επικράτεια. Και όπως είναι φανερό, όλα τα άλλα προβλήματα του ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου πληθυσμού επηρεάζονται άμεσα και υποτάσσονται σε αυτό το μέγιστο κοινό υπαρξιακό πρόβλημα...”

Και η ελληνική αριστερά; Που είναι οι διαδηλώσεις, οι απεργίες και οι καταλήψεις της ενάντια στις πολιτικές για το κλίμα των ελληνικών κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των καπιταλιστών; Που είναι οι προβληματισμοί της, και η παραγωγή σχετικών ιδεών, αναλύσεων και προγραμματικών προτάσεων και μέτρων; Που είναι η συμμετοχή της στις μεγάλες διεθνείς νεολαιίστικες και άλλες κινητοποιήσεις ενάντια στην κλιματική καταστροφή και σε αυτούς που την προκαλούν, που μόνιμα περνάνε απαρατήρητες στη χώρα μας; Που είναι η πάλη της ενάντια στις σκοταδιστικές και συνομωσιολογικές θεωρίες για την κλιματική κρίση που κάνουν θραύση στον ελληνικό πληθυσμό; Που είναι το όραμα της για τη ριζική αλλαγή των κοινωνιών μας και της ζωής μας που απαιτεί η αντιμετώπιση της κλιματικής καταστροφής (βλέπε Για μια οικοσοσιαλιστική αποανάπτυξη). Και κυρίως, που είναι η κινητοποίηση της ενάντια στη ρίζα του κακού, στις πολυεθνικές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, τις αυτοκινητοβιομηχανίες και όλες εκείνες που έχουν να κάνουν με τα ορυκτά καύσιμα, που ευθύνονται για το συντριπτικά μεγαλύτερo μέρος των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου;

Αντί για όλα αυτά, η ελληνική αριστερά προτιμά να κατηγορεί τον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση του για απλά πλημμελήματα και όχι για το κακούργημα που συνιστά η συνενοχή της στο έγκλημα της κλιματικής καταστροφής. Και κάθε τόσο, προτιμά να ξιφουλκεί σε κωμικές σκιαμαχίες ενάντια στους ιμπεριαλιστές που εποφθαλμιούν τα (εξάλλου ανύπαρκτα) “δικά μας”...κοιτάσματα πετρελαίου, τα οποία προφανώς γίνονται ως δια μαγείας... καθαρά ορυκτά καύσιμα επειδή είναι “ελληνικά”. Ή να ειρωνεύεται και να συκοφαντεί τη νεαρή Γκρέτα Τούνμπεργκ που εμπνέει το μαζικότερο και ιδιαίτερα ριζοσπαστικό διεθνές νεολαιίστικο κίνημα ενάντια στην κλιματική κρίση. Ή ακόμα χειρότερα, να φιλοξενεί στους κόλπους της “αριστερούς” που συνεχίζουν απτόητοι να χαρακτηρίζουν την κλιματική αλλαγή ...“μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική απάτη”!

Το συμπέρασμα είναι τραγικό: όταν το πολύ μεγάλο διεθνές κεφάλαιο, και κατ’επέκταση το καπιταλιστικό σύστημα, που ευθύνονται για την κλιματική καταστροφή έχουν τέτοιους αριστερούς εχθρούς, μάλλον δεν έχουν ανάγκη από φίλους! Μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι καθώς αυτοί οι αριστεροί -στην Ελλάδα και στον κόσμο- καταγγέλλουν τους πάντες και τα πάντα αλλά όχι τους πραγματικούς εγκληματίες, και μαζί τους πάτρωνες τους, τις ντόπιες θυγατρικές τους, τα φερέφωνα τους, τους πολιτικούς τους εκφραστές, δηλαδή, το (καπιταλιστικό) σύστημα τους. Όπως “τις είκοσι μεγαλύτερες εταιρείες που έχουν συνεισφέρει όλες μαζί 480 δισεκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα και μεθανίου, κυρίως από την καύση των προϊόντων τους, που ισοδυναμούν με το 35% όλων των εκπομπών ορυκτών καυσίμων και τσιμέντου παγκοσμίως από το 1965” (βλέπε τον πίνακα που ακολουθεί):

Συμπέρασμα: η μεγάλη τραγωδία της κλιματικής κρίσης είναι ότι οκτώ δισεκατομμύρια άνθρωποι υποχρεώνονται να πληρώσουν πανάκριβα -με τίμημα την υγεία τους, τη ζωή τους και την υγεία και τη ζωή των απογόνων τους, την καταστροφή της φύσης και ένα συνεχώς πιο υποβαθμισμένο πλανήτη- την απληστία μερικών δεκάδων ρυπογόνων πολυεθνικών που συνεχίζουν να αποκομίζουν τερατώδη κέρδη.

Το ακόμα χειρότερο είναι όμως ότι τουλάχιστον ένα μέρος της αριστεράς μας, επαναλαμβάνει και διαχέει, συχνά αυτολεξεί (!), την « κλιματοσκεπτικιστική » προπαγάνδα που παράγει η προπαγανδιστική φάμπρικα αυτών των γιγάντιων ρυπογόνων πολυεθνικών. Και ενδεικτικό της σημασίας που αποδίδουν αυτές οι πολυεθνικές στην υπονόμευση και κατασυκοφάντηση των επιστημονικών θέσεων για την κλιματική κρίση, είναι το γεγονός ότι μόνο πέντε από αυτές τις πολυεθνικές ξόδεψαν την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον 200 εκατομμύρια δολλάρια το χρόνο για την πρόωθηση της προπαγάνδας τους υπέρ των ορυκτών καυσίμων (βλέπε τον σχετικό πίνακα για το έτος 2018)

Χαρακτηριστική περίπτωση αυτής της στημένης προπαγάνδας είναι το άρθρο με τίτλο « Κλιματική κρίση: Θρησκευτική πίστη ή επιστημονική αλήθεια; » του ισλαμοφάγου πρώην υπουργού Ανδρέα Ανδριανόπουλου, που εγκατέλειψε τη ΝΔ επειδή δεν την εύρισκε αρκετά...νεοφιλελεύθερη. Το γεγονός ότι ο κ. Ανδριανόπουλος διετέλεσε (ή μήπως εξακολουθεί να διατελεί;) και « σύμβουλος » του κ. Πούτιν και του ισόβιου προέδρου του Αζερμπαϊτζάν κ. Αλίεφ, δεν έχει προφανώς καμιά σχέση με το περιεχόμενο των « κλιματοσκεπτικιστών » άρθρων του. Όπως επίσης δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τις δηλώσεις και τα άρθρα άλλων διάσημων « συμβούλων » του κ. Πούτιν, όπως π.χ. είναι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας κ. Σρέντερ ή ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας κ. Φιγιόν…αλλά και λιγότερο διάσημων -ντόπιων και μη- αριστερών που είναι γνωστοί για την υποστήριξη τους στον ένοικο του Κρεμλίνου.

Φυσικά, δεν πρόκειται για απλές « συμπτώσεις ». Ο κ. Πούτιν και οι απανταχού γης φίλοι του Τραμπ, Όρμπαν, Μπολσονάρο, Μιλέι, κλπ είναι όλοι τους ακραιφνείς « κλιματοσκεπτικιστές », όπως είναι εξάλλου και οι απανταχού γης ακροδεξιοί και φασίστες υποστηριστές τους. Και φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι όλος αυτός ο καλός κόσμος, συνεπικουρούμενος από το μεγάλο διεθνές κεφάλαιο που έχει χειροπιαστά συμφέροντα στη διαιώνιση της οικονομίας που εξαρτάται από τα ορυκτά καύσιμα, χρηματοδοτεί γενναία τις στρατιές των κάθε λογής αμφισβητιών της κλιματικής κρίσης, που έχουν ένα και μόνο στόχο: να αποτρέψουν την υιοθέτηση και κυρίως, την εφαρμογή μέτρων για την αντιμετώπιση της κλιματικής καταστροφής...

Επειδή λοιπόν η κλιματική κρίση, που -δυστυχώς- θα ενταθεί και θα φτάσει σύντομα σε παροξυσμό, παίρνει πια υπαρξιακές διαστάσεις για την ανθρωπότητα, και επειδή δεν υπάρχει κανείς άλλος πέρα από εμάς τους ίδιους για να την παλέψει, για αυτό και η σύγκρουση με εκείνους και τα συμφέροντά τους που την δημιούργησαν και την θρέφουν, αρνούμενοι πεισματικά να την αποτρέψουν, δεν μπορεί να είναι παρά μια σύγκρουση ζωής και θανάτου. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι λοιπόν τώρα που η αριστερά μπορεί να δικαιολογήσει την ίδια την ύπαρξη της κάνοντας την πάλη ενάντια στην κλιματική καταστροφή το υπ’αριθμό ένα αγωνιστικό της καθήκον...