Σκίτσο της Σόνιας Μητραλιά
Μια εύγλωττη σύγκριση
Ο τραμπισμός
ως ναζισμός της εποχής μας!
του Γιώργου Μητραλιά
Δυστυχώς, η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι, χάρη κυρίως στον Τραμπ και τους στενούς συνεργάτες του, το φάσμα του Χίτλερ πλανιέται και πάλι πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο! Πρόκειται για ένα μείζον γεγονός, επειδή δεν είχε προβλεφθεί και δεν περιλαμβανόταν στους υπολογισμούς όλων εκείνων (ΜΜΕ, κυβερνήσεις, εμπειρογνώμονες και λοιποί «πολιτολόγοι») που μας διαβεβαίωναν ότι το σύστημά τους είχε πάρει το μάθημά του και είχε αναπτύξει ανοσία απέναντι σε τέτοιες... «τρέλες».
Ωστόσο, είναι γεγονός ότι ακόμη και οι πιο διστακτικοί και δύσπιστοι από αυτούς αρχίζουν - επιτέλους - να παραδέχονται αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα και να μιλούν γι' αυτήν. Κάλλιο λοιπόν αργά παρά ποτέ. Αλλά η σύγχυση παραμένει: είναι άραγε ο Τραμπ φασίστας μόνο και μόνο επειδή παίρνει πόζες που θυμίζουν Μουσολίνι; Και ο Μασκ επειδή χαιρετάει ναζιστικά; Προφανώς, όλες αυτές οι συμπεριφορές πρέπει να λαβαίνονται υπόψη, αλλά το να περιγράφει κανείς κάποιον ως φασίστα ή νεοναζί είναι κάτι πολύ σοβαρό με πάρα πολύ μεγάλες συνέπειες και απαιτεί πολύ περισσότερα από μιαν απλή αναφορά στις συμπεριφορές και στα καμώματα του συγκεκριμένου προσώπου.
Αντίθετα, τα γεγονότα μας κάνουν να διαπιστώσουμε ότι η καλύτερη απόδειξη του φασισμού του Τραμπ και των φίλων του είναι όλα αυτά που κάνουν από τότε που εγκαταστάθηκαν στον Λευκό Οίκο. Επειδή, σπεύδουμε να πούμε ότι αυτά που κάνει η τριανδρία των Τραμπ, Μασκ και Βανς τους τελευταίους δύο μήνες θυμίζουν αυτά που είχαν κάνει ο Χίτλερ, ο Γκέρινγκ και ο Γκέμπελς στους δύο πρώτους μήνες της εξουσίας τους. Και ιδού για τι πρόκειται, με τη βοήθεια του εξαιρετικού και πολύ χρήσιμου βιβλίου Le monde nazi 1919-1945(1) (Ο ναζιστικός κόσμος 1919-1945), οι συγγραφείς του οποίου Johann Chapoutot, Christian Ingrao και Nicolas Patin μας προειδοποιούν εύστοχα ότι οι Ναζί του 1933 δεν ήταν ακόμη οι γενοκτόνοι Ναζί που έγιναν αργότερα, δεν ήταν ακόμα «οι άνθρωποι που διέταξαν την Τρεμπλίνκα και το Μπιρκενάου, οι σχεδιαστές του Άουσβιτς... Είναι άνθρωποι συναναστρέψιμοι». Έτσι, έχοντας αυτή την προκαταρκτική προειδοποίηση πάντα κατά νου, ας συγκρίνουμε ό.τι είναι συγκρίσιμο, τους δύο πρώτους μήνες στην εξουσία του Τραμπ και του Χίτλερ.
Καταρχήν, υπάρχει η ακραία σπουδή, τόσο του Τραμπ όσο και του Χίτλερ, να χτυπήσουν ταυτόχρονα γρήγορα και σκληρά σε όλα τα μέτωπα, προκειμένου να δημιουργήσουν τετελεσμένα γεγονότα και να μην δώσουν χρόνο στους αντιπάλους να οργανωθούν. Με τον Τραμπ, έχουμε μια χιονοστιβάδα (αρκετές εκατοντάδες) διαταγμάτων που υπογράφει και επιδεικνύει περήφανα ο ίδιος. Στην περίπτωση του Χίτλερ, έχουμε «μια βροχή από διατάγματα που πέφτουν στη Γερμανία». Και στις δύο περιπτώσεις, βλέπουμε την ίδια έγνοια των δυναστών να «συμμορφώσουν τις κοινωνίες τους», να μην τους δώσουν χρόνο να καταλάβουν τι τους συμβαίνει. Και επίσης και στις δύο περιπτώσεις, έχουμε αυτές τις χιονοστιβάδες διαταγμάτων που ήδη μεταμορφώνουν ριζικά τις δύο χώρες στο χρόνο ρεκόρ των δύο μηνών (!), με πρωτοβουλία αποκλειστικά και μόνο του μεγάλου αρχηγού, και χωρίς το Υπουργικό Συμβούλιο να έχει συνεδριάσει πάνω από μία φορά μέσα σε 60 ημέρες! Και όλα αυτά, παραβιάζοντας όλο και πιο συχνά κάθε νομιμότητα, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης των Συνταγμάτων...
Ποιοι είναι όμως εκείνοι, που κυρίως και κατά προτεραιότητα, βρίσκονται στο στόχαστρο αυτών των εκατοντάδων διαταγμάτων τόσο του Τραμπ όσο και του Χίτλερ; Είναι το κράτος και οι δημόσιοι υπάλληλοί του που πρέπει να εκκαθαριστούν μαζικά, κατά εκατοντάδες χιλιάδες! Γιατί; Μα, επειδή πρέπει να απομακρυνθούν όσοι είναι «εχθροί», Εβραίοι και «μαρξιστές» και λοιποί αριστεροί για τους Ναζί. Ή εκείνοι που η επαγγελματική τους δραστηριότητα (κλιματική αλλαγή, φύλο, δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, κοινωνική ασφάλιση, μειονότητες, ανθρωπιστική δράση, κ.λπ.) θεωρείται ασύμβατη με τον Τραμπισμό. Και επίσης, για να συμμορφωθούν οι υπόλοιποι και κυρίως, για να τρομοκρατηθούν και να παραλύσουν όλοι οι άλλοι, δημιουργώντας και επιβάλλοντας ένα κλίμα φόβου και γενικευμένης ανασφάλειας!
Παρόλο που αυτή η σαρωτική εκκαθάριση του δημοσίου κατέχει περίοπτη θέση στα αυταρχικά σχέδια και των δύο τυράννων, πρέπει να παραδεχτούμε πως ο Τραμπ και οι δικοί του «καινοτομούν» και δεν ακολουθούν κατά γράμμα το παράδειγμα των Γερμανών ναζί, όταν επιτίθενται όχι μόνο στους εκπαιδευτικούς αλλά και στην Εκπαίδευση ως τέτοια, φτάνοντας να καταργήσουν ακόμα και το υπουργείο Παιδείας! Το ίδιο ισχύει και για την έρευνα και την επιστήμη γενικότερα, που δεν είναι του γούστου του Τραμπ, ο οποίος, αντί για αυτές, προτιμά να αναφέρεται στη...Βίβλο! Αυτή είναι η σκοταδιστική, άξεστη, χυδαία, αντι-επιστημονική και θρησκευτικά φονταμενταλιστική πλευρά του Τραμπισμού (αλλά και του ίδιου του Τραμπ) που τον διαφοροποιεί από τους Ναζί, οι οποίοι προτιμούσαν να αναμορφώνουν και να πειθαρχούν παρά να απολύουν τους απόφοιτους πανεπιστημίων. Γι' αυτό και οι τάξεις των SS ήταν γεμάτες, τουλάχιστον μέχρι το 1943, από νέους δικηγόρους, νομικούς, πτυχιούχους θετικών επιστημών, ακόμα και πανεπιστημιακούς...
Ενώ λοιπόν ο Τραμπ βιάζεται, τουλάχιστον όσο και ο Χίτλερ, να «καθυποτάξει» και να ελέγξει ολοκληρωτικά τον στρατό, τις υπηρεσίες και την αστυνομία, το κάνει όμως πολύ πιο βάναυσα από τον Γερμανό δικτάτορα. Εκεί που ο Γερμανός Φύρερ επέλεξε να προσεταιριστεί τους στρατηγούς του, περιοριζόμενος να απολύσει όσους στην αστυνομία ήταν πολύ έντονα αριστεροί, ο Τραμπ προτιμά να εκκαθαρίσει αμέσως ολόκληρο το γενικό επιτελείο στρατού και ολόκληρη τη διοίκηση των μυστικών υπηρεσιών και του FBI!
Από την άλλη πλευρά, και με διαφορά 90 ετών, τόσο ο τραμπισμός όσο και ο εθνικοσοσιαλισμός επιτέθηκαν. κατ’ απόλυτη προτεραιότητα και με την ίδια βαναυσότητα, στους δικαστές και στη Δικαιοσύνη, παραβιάζοντας ωμά τη διάκριση των εξουσιών. Αλλά ενώ ο Χίτλερ πραγματοποίησε μια τεράστια εκκαθάριση, απολύοντας μια και έξω όλους τους «μη Άριους» δικαστές, ο Τραμπ περιορίζεται μέχρι τώρα να επιτίθεται φραστικά, αλλά με σπάνια βιαιότητα, σε όσους δικαστές του αντιστέκονται, ενώ ταυτόχρονα έχει απολύσει ή εξαναγκάσει σε παραίτηση δεκάδες εισαγγελείς, την ώρα που προσφέρει σε χιλιάδες υπαλλήλους του υπουργείου Δικαιοσύνης υλικές αποζημιώσεις αν αποφασίσουν μόνοι τους να παραιτηθούν.
Μια άλλη προτεραιότητα αυτών των δύο ελευθεριοκτόνων καθεστώτων είναι η σπουδή τους να αποχωρήσουν από τους διεθνείς οργανισμούς. Ο Χίτλερ το έκανε αμέσως, βγάζοντας τη ναζιστική Γερμανία από την Κοινωνία των Εθνών, ενώ ο Τραμπ προτιμά προς το παρόν, να αποσύρει τη χώρα του από διάφορες διεθνείς συμφωνίες και οργανισμούς (κλίμα, υγεία, ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ.), ενώ το δεξί του χέρι Ίλον Μασκ, δηλώνει όμως ότι οι ΗΠΑ περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να αποχωρήσουν από τον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ...
Αλλά ακόμα πιο αποκαλυπτικό για τις εκλεκτικές συγγένειες των δύο καθεστώτων είναι το κοινό τους αβυσσαλέο μίσος για τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας της έκφρασης. Έτσι, με το που ανέλαβαν την εξουσία, ο Τραμπ και ο Χίτλερ επιτέθηκαν κατά μέτωπο και κατά προτεραιότητα στα μέσα ενημέρωσης, ο μεν Χίτλερ καταλαμβάνοντας τις εγκαταστάσεις τους, καταστρέφοντας τα τυπογραφεία τους και απολύοντας τους δημοσιογράφους τους, ο δε Τραμπ απαγορεύοντας σε αρκετά από αυτά την πρόσβαση στην επίσημη πληροφόρηση και απειλώντας ανοιχτά τα υπόλοιπα με κλείσιμο, αν δεν υποταχθούν στις επιθυμίες του.
Ωστόσο, αυτό που ενώνει περισσότερο τον Χίτλερ, τον Τραμπ και τους συνεργάτες τους είναι το κοινό τους ρατσιστικό ντελίριο! Ο κυρίως αντιεβραϊκός και «δευτερευόντως» αντι-τσιγγάνικος και αντι-ομοφυλοφιλικός ρατσισμός για τον Χίτλερ, και κυρίως ο αντι-μεταναστευτικός και «δευτερευόντως» αντι-γκέι, αντι-τρανς και μισογυνικός ρατσισμός για τον Τραμπ. Με αυτόν τον τρόπο, οι Εβραίοι για τον έναν και οι μετανάστες για τον άλλον χρησιμεύουν ως ιδεώδεις αποδιοπομπαίοι τράγοι για όλα τα δεινά, πραγματικά ή φανταστικά, των κοινωνιών μας. Και αυτό για να απαλλαγούν προκαταβολικά οι ηγέτες και τα καθεστώτα τους από τις αποτυχίες και τις ευθύνες τους, αλλά και για να προσφερθούν οι Εβραίοι ή οι μετανάστες θύματα αυτού του κρατικού ρατσισμού, βορά στη ρατσιστική και πογκρομική μανία της βάσης αυτών των δύο καθεστώτων. Μια εύγλωττη λεπτομέρεια: οι κυβερνήτες μας, που καταδικάζουν τον ρατσισμό του Τραμπ και του Χίτλερ, αρνούνται να υποδεχτούν τους Εβραίους που εκδιώχθηκαν από τον πρώτο και τους μετανάστες που εκδιώκονται από τον δεύτερο. Σίγουρα, προς μεγάλη ικανοποίηση των δύο τυράννων, που ενώ καταγγέλλουν, αυτή τη φορά δίκαια, την υποκρισία των δυτικών φιλελεύθερων μας... αισθάνονται ότι έχουν ελεύθερα τα χέρια για να απελάσουν και να κλείσουν σε στρατόπεδα, κάποτε τους Εβραίους και τώρα τους μετανάστες.
Και τέλος, πώς να μη σκεφτούμε ότι ο Τραμπ εμπνέεται από το παράδειγμα του Χίτλερ, όταν τον βλέπουμε να θέλει να κάνει τον Καναδά τη... δική του Αυστρία, στην οποία θέλει να επιβάλει το δικό του... Anschluss, να την προσαρτήσει και να τη μετατρέψει, «με κάθε μέσο», στην 51η πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής; Ή όταν αντικαταθιστά το διαβόητο lebensraum (ζωτικό χώρο) του Χίτλερ με τις δικές του αμερικανικές «ανάγκες της εθνικής ασφάλειας» για να «δικαιολογήσει» τις διεκδικήσεις του στον Παναμά ή τη Γροιλανδία, οι οποίες δεν υστερούν σε τίποτα από τις διεκδικήσεις του Χίτλερ στην Τσεχοσλοβακία ή την Πολωνία;
Και τέλος, τι μπορούμε να πούμε για την ενέδρα που στήθηκε στον Λευκό Οίκο στον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι από τον Τραμπ και τον Βανς, η οποία μοιάζει σαν δυο σταγόνες νερό με την ενέδρα που στήθηκε στην Καγκελαρία του Βερολινου το 1939 στον τότε πρόεδρο της Τσεχοσλοβακίας Έμιλ Χάχα (Emil Hacha) από τον Χίτλερ και τον Γκέρινγκ; Η μόνη διαφορά είναι ότι ενώ ο Ζελένσκι αντιστάθηκε στις απειλές και τον εξευτελισμό, ο καημένος Χάχα, τρομοκρατημένος και στα πρόθυρα καρδιακής προσβολής, ενέδωσε, υπογράφοντας το τέλος της χώρας του...
Συμπέρασμα : εδώ και δύο μήνες, όλα γίνονται στο Λευκό Οίκο σαν να ακολουθεί ο Τραμπ σχεδόν κατά γράμμα τις συμβουλές ενός εγχειρίδιου δράσης που θα είχε γράψει ο ίδιος ο Χίτλερ. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που κάνει όσους επιμένουν να αρνούνται ότι ο Τραμπ, ο Βανς, ο Μασκ και οι φίλοι τους είναι καθαρόαιμοι φασίστες, να θυμίζουν όλο και περισσότερο όλους εκείνους που το 1939 επέμεναν να λένε ότι ο «Εξοχότατος Καγκελάριος Χίτλερ» είναι ίσως κάπως υπερβολικά ευέξαπτος, αλλά θα ηρεμήσει, γιατί στην πραγματικότητα θέλει την ειρήνη. Ξέρουμε ποια ήταν η συνέχεια...
Σημειώσεις
1. Le Monde nazi 1919-1945, σ. 626, εκδόσεις Tallandier.