Τι σόι πόλεμος είναι αυτός στον οποίο η αμυνόμενη Ουκρανία καλείται να υποταγεί στις ορέξεις του Ρώσου εισβολέα της ;
του Γιώργου Μητραλιά
Προφανώς, τίποτα το πιο φυσιολογικό από τον φόβο που προκαλεί η σημερινή κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία. Και επίσης, τίποτα το πιο φυσιολογικό από τις απολύτως δικαιολογημένες ανησυχίες που προκαλεί το πυρηνικό οπλοστάσιο της μιας από τις εμπλεκόμενες δυνάμεις, της Ρωσίας. Ωστόσο, τίποτα δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη σημερινή –νιοστή μέσα σε σχεδόν τέσσερα χρόνια- έξαρση των κινδυνολογικών δηλώσεων, που καταλήγουν μόνιμα σε εκκλήσεις που απευθύνονται όχι στην πάνοπλη με πυρηνικά Ρωσία αλλά προς την αμυνόμενη και χωρίς πυρηνικά όπλα Ουκρανία, να μην είναι τόσο “άκαμπτη” και να δεχτεί να παραχωρήσει εδάφη της προκειμένου να μην προκαλέσει την πυρηνική οργή του εισβολέα εχθρού της!
Το λογικό συμπέρασμα όλων αυτών θα έπρεπε να είναι ότι, απέναντι σε μια δύναμη που διαθέτει πυρηνικά όπλα, οι χώρες που δεν τα διαθέτουν έχουν καθήκον να μην αντιστέκονται και να δέχονται ασυζητητί να υποταγούν. Με λίγα λόγια, όλοι εκείνοι που πολέμησαν στο παρελθόν ενάντια σε πυρηνικές δυνάμεις ήταν απλώς ανεγκέφαλοι και ανεύθυνοι που δεν νοιάζονταν διόλου για το κακό που προκαλούσαν στην υπόλοιπη ανθρωπότητα! Όπως για παράδειγμα, οι Βιετναμέζοι, που πολέμησαν με την επιτυχία που γνωρίζουμε, ενάντια στην βορειοαμερικανική πυρηνική υπερδύναμη, ή οι Αλγερινοί, που έκαναν το ίδιο ενάντια στη γαλλική πυρηνική δύναμη. Αυτό, επίσης λογικά, μας οδηγεί να θεωρήσουμε (αναδρομικά) όσους υποστήριξαν τους Βιετναμέζους και τους Αλγερινούς που αγωνίζονταν για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση τους ως πολιτικούς τυχοδιώκτες, ασυνείδητους και μαθητευόμενους μάγους που έπαιζαν με τις τύχες της ανθρωπότητας…
Στην πραγματικότητα, το μόνο καινούργιο σε αυτές τις εκκλήσεις όλων των πλευρών -αριστερών και δεξιών- είναι η άμεση αναφορά τους στο πυρηνικό οπλοστάσιο του Ρώσου εισβολέα. Κι αυτό επειδή εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια, ακούμε πάντα τις ίδιες μονότονες εκκλήσεις προς τους Ουκρανούς, από τους οποίους ζητούν, λιγότερο ή περισσότερο επιτακτικά, να παραδώσουν μέρος της χώρας τους... για να μην εκνευρίσουν υπερβολικά τον κ. Πούτιν. Πράγμα που μας αναγκάζει να (ξανα)προτείνουμε, χωρίς να αλλάζουμε ούτε μια λέξη, αυτά που γράφαμε τον Ιούνιο του 2022, λίγους μήνες μετά την έναρξη αυτού του ατελείωτου πολέμου, τον οποίο ήδη χαρακτηρίζαμε «περίεργο», αποδεχόμενοι ως δεδομένο ότι «οι δύο εμπόλεμες χώρες δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα και άρα δεν μάχονται επί ίσοις όροις»:
« Aυτός ο πόλεμος είναι “περίεργος” -και- επειδή οι περισσότεροι από εκείνους που δηλώνουν αλληλέγγυοι με τον αγώνα του ουκρανικού λαού, τάσσονται ταυτόχρονα ενάντια στην αποστολή όπλων που θα επέτρεπαν σε αυτό το λαό να αμυνθεί στοιχειωδώς αποτελεσματικά. Με άλλα λόγια, του είναι αλληλέγγυοι υπό τον όρο να μην μπορεί να αμυνθεί, και να αρκεστεί στο ρόλο του... ηρωικού πτώματος! Δηλαδή, σφάξε με Αγά μου να αγιάσω. Στην κυριολεξία…
Τα “περίεργα” αυτού του πολέμου -που δεν είναι πόλεμος- δεν έχουν όμως τελειωμό. Για παράδειγμα, πώς μπορεί να εξηγηθεί το -πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά- γεγονός ότι οι δύο εμπόλεμες χώρες δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα και άρα δεν μάχονται επί ίσοις όροις; Δηλαδή, ότι ενώ η μία (η επιτιθέμενη Ρωσία) δικαιούται να έχει πολεμική αεροπορία, η άλλη (η αμυνόμενη Ουκρανία) δεν το δικαιούται. Ότι ενώ η μία (η Ρωσία) δικαιούται να μονοπωλεί τον ουρανό της άλλης (της Ουκρανίας), αυτή η άλλη -που μάλιστα είναι η αμυνόμενη- δικαιούται μόνο να δέχεται βροχή ουρανόπεμπτων βομβών και πυραύλων. Και επίσης, ενώ η επιτιθέμενη Ρωσία μπορεί να έχει και να χρησιμοποιεί βαριά όπλα κάθε λογής και χωρίς κανένα περιορισμό, η αμυνόμενη Ουκρανία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί παρά μόνο “αμυντικά” και κανένα “επιθετικό” όπλο. Και ακόμα, ενώ η Ρωσία μπορεί να βομβαρδίζει την Ουκρανία κανονιοβολώντας και εκτοξεύοντας πυραύλους από το ρωσικό και το λευκορωσικό έδαφος, στην Ουκρανία απαγορεύεται ρητά να ανταποδίδει χτυπώντας στόχους μέσα στη Ρωσία και στη Λευκορωσία, κλπ. κλπ.
Το “περίεργο” σε αυτό τον πόλεμο δεν είναι όμως μόνο ότι έχουν επιβληθεί στην Ουκρανία όλοι αυτοί οι εξωφρενικοί περιορισμοί στο (αναφαίρετο) δικαίωμα της να αμύνεται όπως αυτή κρίνει καλύτερα. Το “περίεργο” είναι κυρίως, ότι όλες οι δυτικές κυβερνήσεις και όλα τα δυτικά ΜΜΕ όχι απλώς υποστηρίζουν αυτούς τους “περιορισμούς”, που δεν έχουν κανένα προηγούμενα στην παγκόσμια ιστορία, αλλά και τους παρουσιάζουν καθημερινά ως δεδομένους, προφανείς και μη επιδεχόμενους την παραμικρή αμφισβήτηση! Και το αποτέλεσμα αυτής της εξωφρενικής κατάστασης είναι ότι όταν ο Ζελένσκι τολμά να αμφισβητήσει κάποιον από αυτούς τους “περιορισμούς”, ζητώντας π.χ. αεροπλάνα για να προστατέψει τις πόλεις του και τους κατοίκους τους, όχι μόνο απορρίπτεται ακαριαία το αίτημα του αλλά και χαρακτηρίζεται ανάρμοστο και... “επικίνδυνο”…
Το γιατί αυτής της “περίεργης” αντιμετώπισης της Ουκρανίας από εχθρούς, και κυρίως από φίλους, έγινε γνωστό σταδιακά, με το πέρασμα του χρόνου, και μόνο από τη στιγμή που άρχιζε να μην αποκλείεται το ενδεχόμενο της αποτυχίας ή ακόμα και ήττας της ρωσικής “ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης”: η Ουκρανία έχει το δικαίωμα μόνο σε μια λειψή άμυνα απέναντι στη ρωσική εισβολή επειδή... “ο πρόεδρος Πούτιν δεν πρέπει ούτε να ηττηθεί ούτε να ταπεινωθεί”! Και όχι μόνον αυτό. Οι υποστηρικτές αυτής της θέσης, που δεν είναι μόνον βαμμένοι αντιδραστικοί σαν τον Ορμπάν ή το γηραιό ζόμπι που είναι ο Κίσιντζερ, αλλά και πιο παρουσιάσιμοι νεοφιλελεύθεροι δημοκράτες, όπως το σύνολο των δυτικών ηγετών με επικεφαλής τον κ. Μακρόν, διευκρινίζουν μόνιμα και με όλο και περισσότερη επιμονή, ότι “πρέπει να υπάρξει μια οδός διαφυγής για τον Πούτιν”, μια πρόταση που θα του επιτρέψει να κερδίσει κάτι από αυτό τον πόλεμο ώστε να αποφύγει να αντιμετωπίσει τους συμπατριώτες με άδεια χέρια την ώρα του τελικού απολογισμού. Και όλα αυτά προκειμένου να μην ανατραπεί και να παραμείνει στην εξουσία, πράγμα που -λίγο ή πολύ- εύχονται όλοι τους δημοσίως! Και για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, όχι μόνο αρχίζουν να “συμβουλεύουν” όλο και πιο πιεστικά τον Ζελένσκι να εγκαταλείψει τη σημερινή του “ακαμψία”, να γίνει πιο “ρεαλιστής” και να συμφωνήσει να δώσει στον Πούτιν ένα κομμάτι από τη χώρα του. Αλλά έχουν και το θράσος να αρχίζουν να συζητούν μεταξύ τους... ποιο τμήμα της Ουκρανίας θα μπορούσαν, αυτοί οι δυτικοί ιμπεριαλιστές (!), να παραχωρήσουν στον Πούτιν, πίσω από την πλάτη των Ουκρανών και της κυβέρνησης τους. Με άλλα λόγια, “δυο -ή μάλλον περισσότεροι- γάιδαροι μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα”...
Αν και έχουμε εδώ μια καραμπινάτη περίπτωση του πιο αισχρού ιμπεριαλιστικού παρεμβατισμού και πατερναλισμού, ελάχιστοι είναι οι απανταχού γης αριστεροί που τολμούν να κάνουν το αυτονόητο, δηλαδή να τον καταγγείλουν δημόσια, όπως του αξίζει. Και δυστυχώς, ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που τολμούν να υποστηρίξουν το ακόμα πιο αυτονόητο και στοιχειώδες δικαίωμα των Ουκρανών -το οποίο υπερασπίζονται καθημερινά με νύχια και με δόντια τόσο οι ίδιοι όσο και ο πρόεδρος τους- να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων και με κάθε μέσο τους Ρώσους εισβολείς, αποφασίζοντας οι ίδιοι ελεύθερα και δημοκρατικά, και χωρίς καμιά ξένη εχθρική ή “φιλική” παρέμβαση, για το μέλλον της χώρας τους και των ανθρώπων που ζουν σε αυτήν!
Στην πραγματικότητα, μια αναδρομή στο πολύ πρόσφατο παρελθόν αποδεικνύει ότι η σημερινή στάση της Δύσης απέναντι στη Ρωσία δεν συνιστά καμία έκπληξη, αλλά αντίθετα από ό,τι νομίζουν μερικοί ανόητοι πουτινίζοντες, αποτελεί συνέχεια της πάγιας θέσης της υπέρ της απρόσκοπτης ανάπτυξης των οικονομικών της σχέσεων με αυτή τη χώρα που αποτελεί αληθινό Ελντοράντο για τους καπιταλιστές της. Και για του λόγου το αληθές, ας θυμηθούμε ποιες ήταν οι πρώτες αντιδράσεις σύσσωμων των ηγετών της (Μπάιντεν, Μακρόν, Τζόνσον…) τις ώρες και μέρες μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία: Πρότειναν στον Ζελένσκι και στη κυβέρνηση του να τους φυγαδεύσουν έξω από την Ουκρανία, καθώς τόσο αυτοί όσο και τα ΜΜΕ των χωρών τους πίστευαν ακράδαντα ότι η κατάληψη του Κιέβου, και της χώρας, από το ρωσικό στρατό ήταν υπόθεση λίγων ημερών.
Όλα άλλαξαν όταν ο Ζελένσκι προέτρεψε τους συμπατριώτες του να αντισταθούν, απαντώντας στην πρόταση του Μπάιντεν με την ιστορική πια φράση “Η μάχη θα δοθεί εδώ στην Ουκρανία. Έχω ανάγκη από όπλα, όχι από ένα ταξί”! Και πράγματι, επειδή ο ουκρανικός λαός αντιστάθηκε και εξακολουθεί να αντιστέκεται με νύχια και με δόντια, προκαλώντας ένα πρωτοφανές κύμα συμπάθειας και αλληλεγγύης στη διεθνή κοινή γνώμη, υποχρέωσε εκ των πραγμάτων τις δυτικές κυβερνήσεις να κάνουν κάτι που δεν ήταν στο πρόγραμμά τους και που διέφερε ριζικά από την παθητικότητα που είχαν επιδείξει όταν ο Πούτιν είχε καταλάβει και προσαρτήσει την Κριμαία το 2014 : να στηρίξουν την πολεμική προσπάθεια της Ουκρανίας και να επιβάλλουν όλο και πιο σκληρές οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία του Πούτιν και στους ολιγάρχες της » (1)
Σημείωση
1. https://www.contra-xreos.gr/