Και τώρα, η ανθρωπότητα αντιμέτωπη με τη μάστιγα του Τραμπ!
Ας αρχίσουμε με τα βασικά: Αν ο Τραμπ είναι φασίστας, και είναι. Αν έχει τον απόλυτο έλεγχο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένο σε αυτόν, και τον έχει. Αν έχει απόλυτη εξουσία, ελέγχοντας πλήρως τη Γερουσία, τη Βουλή των Αντιπροσώπων και το Ανώτατο Δικαστήριο, και την έχει. Τότε, η δεύτερη προεδρική θητεία του θα κάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες να μοιάζουν τρομερά με χώρα μονοκομματικού καθεστώτος! Και επίσης, θα κάνει τον Τραμπ σχεδόν δικτάτορα. Και οι τρομερές συνέπειες όλων αυτών είναι πρακτικά γνωστές εκ των προτέρων...
Κατ’αρχήν, ένα τέτοιο καθεστώς είναι προορισμένο να διαρκέσει επ' αόριστον. ΚΙ αυτό επειδή εγκαταλείοει την εξουσία μόνο όταν αναγκάζεται να το κάνει, συνήθως μετά από την ανατροπή του, που είναι συχνά βίαιη. Εξάλλου, ο Τραμπ έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι με το που θα εγκατασταθεί στον Λευκό Οίκο, δεν θα (ξανα)κάνει το «λάθος» να τον εγκαταλείψει, κάτι που έκανε το 2021, μετά από την αποτυχημένη (πραξικοπηματική) επίθεση των υποστηρικτών του στο Καπιτώλιο.
Κατόπιν, ένα τέτοιο καθεστώς δεν «ηρεμεί» και δεν «λογικεύεται» ποτέ, γιατί τηρεί πάντα τις ρατσιστικές, βάρβαρες και απάνθρωπες υποσχέσεις του, όπως εξάλλου δεν παύει να το επαναλαμβάνει ο Τραμπ πριν, αλλά και μετά την εκλογική του νίκη. Κατά συνέπεια, κάθε προσπάθεια να “ηρεμήσει” και να κατευναστεί είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη που δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να το διαιωνίζει στην εξουσία, παραλύοντας τους αντιπάλους του.
Μετά από όλα αυτά, είμαστε αναγκασμένοι να διαπιστώσουμε ότι η έκταση της νίκης του Τραμπ, ή μάλλον της ήττας του Χάρις, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του Δημοκρατικού Κόμματος και την παρούσα απουσία αξιόπιστων δυνάμεων στα αριστερά του, κάνει τη μάζα των αντιπάλων του Τραμπ να νοιώθει τώρα αποθαρρυμένη, ταπεινωμένη, κουρασμένη, αποπροσανατολισμένη και άρα ανίκανη να αντιδράσει, τουλάχιστον στους δρόμους και για κάποιο χρονικό διάστημα.
Ωστόσο, αυτή η «παράλυση» των αντιπάλων του Τραμπ δεν μπορεί να διαρκέσει επ’άπειρον. Καταρχήν, επειδή οι εκκλήσεις για “ηρεμία” και υπακοή στον Τραμπ από την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος κινδυνεύουν να μην εισακουστούν, καθώς προέρχονται από ηγέτες που είναι πια απαξιωμένοι, αμφισβητημένοι και σε βαθειά κρίση. Δεύτερον, επειδή η χώρα εξακολουθεί να είναι πάντα βαθιά διχασμένη και δεν βλέπουμε (προς το παρόν) μια ισχυρή μεταστροφή της αμερικανικής κοινωνίας υπέρ του Τραμπ. Και αυτό επειδή η ήττα της Κάμαλα Χάρις δεν οφείλεται στην αύξηση του αριθμού των υποστηρικτών του Τραμπ σε σχέση με το 2020 (στην πραγματικότητα έχασε 2 εκατομμύρια ψήφους), αλλά στο ότι η αντίπαλός του έχασε 14 εκατομμύρια ψήφους σε σχέση με το αποτέλεσμα του Μπάιντεν στις προεδρικές εκλογές του 2020.
Έτσι, και το υποσχέθηκε και πάλι ο Τραμπ, με το που θα εγκατασταθεί στον Λευκό Οίκο, θα κηρύξει την έναρξη του κυνηγιού των μεταναστών, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που έχουν γεννηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορούμε ήδη να φανταστούμε πώς θα εξελιχθεί αυτό το γιγαντιαίο κυνήγι μεταναστών: σε όλη τη χώρα, η αστυνομία και ο... στρατός θα επιστρατευτούν για να συλλάβουν όποιους είναι λίγο πιο... μελαχρινοί από τους άλλους, και θα τους παρκάρουν σε στρατόπεδα (συγκέντρωσης) εν αναμονή της απέλασής τους στο άγνωστο. Δεδομένου ότι αυτή η επιχείρηση θα έχει στόχο εκατομμύρια ανθρώπους (ίσως και πάνω από 15 εκατομμύρια!), μπορούμε να φανταστούμε ότι σχεδόν όλοι οι Αμερικανοί πολίτες θα είναι τουλάχιστον αυτόπτες μάρτυρες της. Όμως, τότε θα τους είναι αδύνατο να κλείσουν τα μάτια τους και να προσποιηθούν ότι δεν βλέπουν τίποτα. Πόσοι από αυτούς θα αναλάβουν δράση για να σώσουν τον κυνηγημένο συγγενή, φίλο ή γείτονά τους; Ακόμα και μια μειοψηφία θα ήταν αρκετή για να γεννηθεί η έμπρακτη αντίσταση στον Τραμπισμό.
Αλλά δεν πρόκειται μόνο για το κυνήγι μεταναστών. Καθώς ο Τραμπ θα κάνει πράξη τις υποσχέσεις του, οι Αμερικανοί πολίτες θα αναγκαστούν να διαλέξουν: ή να παραμείνουν παράλυτοι και να υποταχθούν ή να αναλάβουν δράση και να δημιουργήσουν θύλακες αντίστασης. Και δεν θα λείψουν διόλου οι ευκαιρίες που θα τους πεοσφέρει ο Τραμπ: όπως η υλοποίηση των υποσχέσεων του για να στερηθούν από τα στοιχειώδη δικαιώματα τους οι γυναίκες και η ΛΟΑΤ κοινότητα, η δραστική «εκκαθάριση» του δημόσιου τομέα και του στρατού (απολύσεις δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, εκπαιδευτικών και στρατιωτικών), οι κάθε είδους γεωτρήσεις που μολύνουν και καταστρέφουν το περιβάλλον και τα εθνικά πάρκα, οι επιθέσεις στα συνδικάτα και η καταστολή των απεργών κ.ά. Αντιμέτωπη όχι πια με τις παραληρηματικές δηλώσεις του Τραμπ αλλά με τις χειροπιαστές πράξεις του, υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι τουλάχιστον μια μεγάλη μειοψηφία της αμερικανικής κοινωνίας δεν θα παραμείνει απαθής αλλά θα αντιδράσει... με πράξεις.
Και πράγματι, μπορούμε να είμαστε σχετικά αισιόδοξοι επειδή οι προεκλογικές εκστρατείες του Μπέρνι Σάντερς έχουν αφήσει ίχνη, διαμορφώνοντας μια νέα γενιά ριζοσπαστών ακτιβιστών που έχουν ήδη ψηθεί στους αγώνες, για παράδειγμα, οργανώνοντας και μπαίνοντας επικεφαλής των μεγάλων λαϊκών ενάντια στην αμερικανική συνενοχή στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το Ισραήλ. Μια νέα γενιά αριστερών ακτιβιστών που θα μπορούσε να συνδεθεί με τις νέες πρωτοπορίες ενός βορειοαμερικανικού εργατικού κινήματος που ανασυγκροτείται και αναγεννιέται. Και ας μην ξεχνάμε ότι η βάση του Δημοκρατικού Κόμματος είναι σήμερα «ορφανή» εξαιτίας της χρεοκοπίας και της ανυποληψίας της διπλά γερασμένης ηγεσίας του κόμματος...
Συμπερασματικά, η χώρα παραμένει πιο διχασμένη από ποτέ, και ακόμη και αν το φάσμα του εμφυλίου πολέμου έχει απομακρυνθεί μετά την ηχηρή νίκη του Τραμπ (κάτι που δεν είχαμε προβλέψει), η «ειρήνευση» της αμερικανικής κοινωνίας είναι μόνο προσωρινή, και το πλαίσιο για τη μελλοντική έκρηξή της που παρουσιάσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας είναι πάντα εν ισχύ και παραμένει εντελώς επίκαιρο.
Στο μεταξύ, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ο απομονωτισμός και ο προστατευτισμός του Τραμπ θα φέρουν συμφορές σχεδόν παντού στον κόσμο. Και κυρίως, στην Κίνα και στη γηραιά ευρωπαϊκή ήπειρο μας, οι πολιτικοί ηγέτες της οποίας, ακόμη και εκείνοι της ακροδεξιάς που συμμερίζονται τις ιδεολογικές επιλογές του Τραμπ, αλλά και οι αστικές τάξεις, ανησυχούν ήδη δίκαια για τον εμπορικό και οικονομικό πόλεμο που ο Τραμπ φαίνεται αποφασισμένος να εξαπολύσει πολύ σύντομα.
Να 'μαστε λοιπόν αντιμέτωποι με το φάσμα του (πυρηνικού;) πολέμου στον οποίο έχουν οδηγήσει συχνά στο παρελθόν οι ακραίες προστατευτικές πολιτικές. Σενάριο καθαρής πολιτικής φαντασίας; Δεν το νομίζουμε, δεδομένης της αποφασιστικότητας ολόκληρου ανεξαιρέτως του αμερικανικού κατεστημένου να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με το κινεζικό φόβητρο. Αλλά και δεδομένων των εφιαλτικών χαρακτηριστικών του ανθρώπου που διαθέτει πια απόλυτη εξουσία στην πρώτη υπερδύναμη του κόσμου...
Ωστόσο, ενώ περιμένουμε να δούμε κατά πόσο ο Τραμπ θα πάει μέχρι τέρμα την προστατευτική “λογική” του αλλά και την “ειρηνευτική“ πολιτική του στους συνεχιζόμενους πολέμους εξόντωσης που διεξάγουν οι φίλοι του Νετανιάχου και Πούτιν στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη, μπορούμε να είμαστε απολύτως βέβαιοι για ένα πράγμα: για την αποφασιστικότητα του να κάνει τα πάντα για να συντρίψει όλους εκείνους που διεξάγουν τον πιο σημαντικό από όλους τους πολέμους: τον πόλεμο κατά της κλιματικής κρίσης! Και μόνον ο κλιματικός αρνητισμός του Τραμπ , καθώς και οι πράξεις του που οδηγούν στην ιλιγγιώδη επιτάχυνση της κλιματικής καταστροφής, θα ήταν αρκετές για να τον κάνουν να γίνει ο μεγαλύτερος εγκληματίας στην ιστορία της ανθρωπότητας!
Μετάφραση από τα γαλλικά