Γαλλία: προς μια κοινωνική έκρηξη ιστορικών διαστάσεων!

του Γιώργου Μητραλιά

Μπορεί τα ελληνικά ΜΜΕ να μην λένε σχεδόν ούτε λέξη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Γαλλία δεν συγκλονίζεται, αυτές τις μέρες, από τη μεγαλύτερη κοινωνική της έκρηξη των τελευταίων αρκετών δεκαετιών! Συγκεκριμένα, οι διαδηλώσεις της Τρίτης 31 Ιανουαρίου ενάντια στη συνταξιοδοτική (αντι)μεταρρύθμιση του Μακρόν, ήταν οι μαζικότερες που έχουν γίνει στη χώρα εδώ και 30 χρόνια (συνολικά 2,5 εκατομμύρια διαδηλωτές), μεγαλύτερες ακόμα και από εκείνες της ιστορικής νικηφόρας κινητοποίησης διαρκείας του 1995, που επιτάχυνε τότε την πτώση του Σιράκ! Και αυτό όχι επειδή το λένε τα εργατικά συνδικάτα και η αριστερά, αλλά, σύμφωνα με την εκτίμηση του αριθμού των διαδηλωτών που έδωσε στη δημοσιότητα η ίδια η κυβέρνηση του προέδρου Μακρόν και η αστυνομία της!

ΕΡΝΕΣΤ ΜΑΝΤΕΛ

Άτομα και κοινωνικές τάξεις:
η περίπτωση του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου

(Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στο "New Left Review", n° 157 (1986), με τίτλο "The role of the individual in history: the case of world war II" και στα πορτογαλικά στο "Revista Da Historia" n°1 (1995). Γαλλική μετάφραση (2010) για την ιστοσελίδα www.ernestmandel.org )

Η πρωτοκαθεδρία των σχέσεων και των συγκρούσεων μεταξύ των κοινωνικών δυνάμεων στον καθορισμό της πορείας της ιστορίας είναι μια από τις θεμελιώδεις παραδοχές του ιστορικού υλισμού. Στις κοινωνίες που χωρίζονται σε κοινωνικές τάξεις, οι σχέσεις αυτές είναι αναγκαστικά ταξικές σχέσεις. Έτσι, η ιστορία εξηγείται, σε τελική ανάλυση, ως μια ιστορία αγώνων μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών τάξεων και των βασικών τους φατριών (1), που υπερκαθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από την εσωτερική λογική κάθε συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής.

Μια τέτοια θεώρηση της ιστορίας δεν βασίζεται στην "άρνηση" της ανθρώπινης ατομικότητας ούτε στην "υποτίμηση" της ατομικής αυτονομίας, της δομής του χαρακτήρα τους ή των δικών τους "αξιών". Αντίθετα, η θεώρηση ότι η ιστορία διαμορφώνεται βασικά από τις κοινωνικές δυνάμεις απορρέει από την πλήρη κατανόηση του γεγονότος ότι ένας άπειρος αριθμός ατομικών πιέσεων θα τείνει να δημιουργήσει τυχαίες κινήσεις που σε μεγάλο βαθμό αλληλοεξουδετερώνονταν αν ήσαν αποκλειστικά και μόνο ατομικές.

Το ίδιο κείμενο στα γαλλικά: https://blogs.mediapart.fr/yorgos-mitralias/blog/210123/comme-en-aout-1914-la-guerre-fracture-de-nouveau-la-gauche
...και στα αγγλικά: https://www.europe-solidaire.org/spip.php?article65452
...και στα ιταλικά: https://refrattario.blogspot.com/2023/01/russia-ucraina-come-nellagosto-del-1914.html

Όπως τον Αύγουστο του 1914... ο πόλεμος διασπά τώρα ξανά την αριστερά!

του Γιώργου Μητραλιά

Για την διεθνή αριστερά, ο πόλεμος του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία ξεκίνησε όπως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και δεν αποκλείεται και να τελειώσει όπως εκείνος. Πράγματι, από την πρώτη κιόλας μέρα τους, και οι δύο αυτοί πόλεμοι έχουν προκαλέσει τη διάσπαση της διεθνούς αριστεράς σε δύο ολοένα και πιο αποκλίνουσες, αντίθετες και ασυμφιλίωτες παρατάξεις. Ήδη στην αρχή του πολέμου, είχαμε γράψει ότι "γίνεται όλο και πιο σαφές ότι ο Μάρτιος του 2022 τείνει να διασπάσει τη διεθνή αντιφιλελεύθερη αριστερά όσο ή σχεδόν όσο ο Αύγουστος του 1914!"(1) Σήμερα, έντεκα μήνες αργότερα, όλα δείχνουν ότι ο Μάρτιος του 2022 είναι πράγματι για τη διεθνή αριστερά του 21ου αιώνα αυτό που ήταν ο Αύγουστος του 1914 για τον 20ό!

Ernest Mandel: 

Ο Μαρξ, ο Ένγκελς
και το πρόβλημα της διπλής ηθικής

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς έχουν συχνά κατηγορηθεί ότι υποστηρίζουν το « δύο μέτρα και δύο σταθμά » και ότι έχουν μια διπλή ηθική.(1) Ότι τάχα αντιτάχθηκαν στην εφαρμογή και στην ταξική πάλη των ίδιων ηθικών αρχών που συνήθως ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων. Εξ ου και η κατηγορία ότι οι ίδιοι και οι μαθητές τους (ο Λένιν και ο Τρότσκι, μεταξύ άλλων) πρόβαλαν την αρχή ότι στην ταξική πάλη "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Από αυτό προκύπτει η ακόμη ισχυρότερη μομφή ότι τουλάχιστον το μικρόβιο των σταλινικών στρεβλώσεων περιέχεται στις διδασκαλίες των ίδιων των Μαρξ και Ένγκελς.(2)

Αυτή η μομφή προκύπτει από μια κλασική εννοιολογική σύγχυση. Με τον ίδιο τρόπο που ο Μαρξ δεν υποστηρίζει ότι η εργατική δύναμη θα έπρεπε να είναι εμπόρευμα, ο Μαρξ και ο Ένγκελς δεν λένε ότι θα έπρεπε να υπάρχουν δύο ηθικά μέτρα και δύο ηθικά σταθμά. Ο Μαρξ δεν προβαίνει σε μια αξιακή κρίση αλλά σε μια ιστορική παρατήρηση. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς δείχνουν ότι στην καπιταλιστική κοινωνία η εργατική δύναμη έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα. Όσοι αρνούνται αυτή την παρατήρηση αρνούνται την πραγματικότητα. Παρομοίως, ο Μαρξ και ο Ένγκελς παρατηρούν ότι η "διπλή ηθική" ασκείται γενικά μέσα στην ταξική κοινωνία. Αυτό δεν είναι επιλογή ή επιθυμία τους. Είναι μια νηφάλια παρατήρηση της πραγματικής κατάστασης των πραγμάτων. Και πάλι, όποιος το αμφισβητεί αυτό είναι είτε αδαής, είτε τυφλός σε γεγονότα που δεν τον βολεύουν, είτε ένας κυνικός υποκριτής.

NO PASARAN!
Η εφιαλτική πολιτισμική αντεπανάσταση της υπό εκκόλαψη Φαιάς Διεθνούς

του Γιώργου Μητραλιά

Με το ενδιαφέρον να επικεντρώνεται - και δίκαια - στον πόλεμο του εναντίον της Ουκρανίας και του λαού της, ξεχνάμε συχνά να αντιληφθούμε και να αναγνωρίσουμε τα θεμελιώδη "χαρακτηριστικά" του πουτινισμού, που τον κάνουν να είναι η ναυαρχίδα της υπό εκκόλαψη Φαιάς Διεθνούς. Και όμως, είναι ακριβώς αυτά τα υπέρ-αντιδραστικά "χαρακτηριστικά" του πουτινισμού που εξηγούν όχι μόνο τις πολεμοχαρείς ροπές του, αλλά και γιατί η πιο σκληρή πτέρυγα της διεθνούς ακροδεξιάς υποστηρίζει τον ουκρανικό πόλεμο. Και αυτό τη στιγμή που, παρά τις μεγάλες εκλογικές ήττες που μόλις υπέστη στη Βραζιλία (Μπολσονάρου) ή στις Ηνωμένες Πολιτείες (Τραμπ), αυτή η υπό διαμόρφωση Φαιά Διεθνής συνεχίζει να αποτελεί τη μεγαλύτερη και πιο άμεση απειλή για τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις σε όλο τον κόσμο!

Πινάρ Σελέκ

Στην Τουρκία,”μαίνεται η στρατηγική χάους και έντασης, που συνοδεύεται από εθνικιστική υστερία”!

Το λαμπρό κείμενο που ακολουθεί της γνωστής εξόριστης Τουρκάλας φεμινίστριας αγωνίστριας Πινάρ Σελέκ, δεν περιορίζεται να κάνει τον -τραγικό και από πρώτο χέρι- απολογισμό μιας εικοσαετίας απίστευτων δοκιμασιών της τουρκικής κοινωνίας από μέρους ενός κράτους και ενός καθεστώτος-τρομοκράτη που διαιωνίζεται πάνω στα ερείπια των πιο στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων που το ίδιο έχει συσσωρεύσει. Προχωράει και σε διαπιστώσεις για το εφιαλτικό παρόν και σε προβλέψεις για το αμέσως προσεχές μέλλον, που δεν αφήνουν όμως πολλά περιθώρια για αισιοδοξία, παρόλο που στη σημερινή Τουρκία, όπως λέει, ”τα κοινωνικά κινήματα είναι φυτά που φυτρώνουν μέσα στο μπετόν”…

Γ.Μ.

Πολλές επέτειοι, πάντα η ίδια ταινία

της Pinar Selek

Στην Τουρκία, η σημερινή κυβέρνηση μόλις γιόρτασε την εικοστή επέτειό της. Η ανάγνωση της εικοστής επετείου της μέσα από άλλες επετείους σε αυτή τη χώρα μάς επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα τα τρέχοντα γεγονότα, την έκρηξη της 13ης Νοεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη, τα χτυπήματα κατά των Κούρδων, την καταστολή της αντιπολίτευσης.

Μια αριστερή άποψη για τις προοπτικές των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων

των Denys Bondar, Zakhar Popovych

Σήμερα, στη Δύση γίνεται όλο και πιο πολύ λόγος για τις προοπτικές ενός ειρηνικού τερματισμού του πολέμου που επιβλήθηκε στον λαό της Ουκρανίας. Είναι όμως δυνατές τέτοιες διαπραγματεύσεις και ποιος τις χρειάζεται; Και ο Πούτιν θέλει πραγματικά την ειρήνη; Οι Ουκρανοί αριστεροί Denys Bondar και Zakhar Popovych εξέτασαν το θέμα αυτό.

Πρόσφατα, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelenskyy δήλωσε ότι οι διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου δεν μπορούν παρά να είναι δημόσιες. Απαντώντας, ο εκπρόσωπος Τύπου του Πούτιν μπόρεσε μόνο να ψελλίσει ότι δεν μπορούσε ούτε καν να φανταστεί κάτι τέτοιο, επειδή, κατά τη γνώμη του, οι δημόσιες διαπραγματεύσεις είναι αδιανόητες. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα πολύτιμη αναγνώριση ότι οι διαπραγματεύσεις κατά την αντίληψη των σύγχρονων ρωσικών αρχών μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο ως συνέχεια της πρακτικής της συσσώρευσης αλλεπάλληλων ψεμάτων, πράγμα που φαίνεται πως αποτελεί τη βάση της δημόσιας επικοινωνιακής στρατηγικής του καθεστώτος Πούτιν.

Το παράδειγμα του "Τσε" Γκεβάρα θα εμπνεύσει εκατομμύρια αγωνιστές σε όλο τον κόσμο

του Ερνέστ Μαντέλ
(21 Οκτωβρίου 1967)*

Η προοδευτική ανθρωπότητα μόλις υπέστη μια τρομερή απώλεια: ο Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα δεν υπάρχει πια. Πέθανε στη μάχη, όπως ο Ζωρές, όπως ο Καρλ Λίμπνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ, όπως ο Ντουρρούτι και ο Τρότσκι. Όπως ήταν, δεν περίμενε άλλον θάνατο από αυτόν.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ 

και η γερμανική σοσιαλδημοκρατία

του Ernest Mandel

Η θέση της Ρόζας Λούξεμπουργκ στην ιστορία του επαναστατικού εργατικού κινήματος μένει να καθοριστεί. Μετά την παρακμή του σταλινικού μονολιθισμού, είναι σχεδόν ομόφωνη η υπογράμμιση της αξίας της, αλλά συχνά σπεύδουμε να προσθέσουμε ότι "ανήκει στον πριν από το 1914 κόσμο". Στην πραγματικότητα, οι ταξινομητές είναι αμήχανοι επειδή προσεγγίζουν την ιστορία του εργατικού κινήματος με κυρίως υποκειμενικά κριτήρια.

Τα προτερήματα της Ρόζα κατανέμονται επομένως, ανάλογα με την κλίση του συγγραφέα, στην αποκάλυψη των ριζών του ιμπεριαλισμού, στην ασυμβίβαστη υπεράσπιση του μαρξισμού ενάντια στον αναθεωρητισμό του Μπερνστάιν, στην προσήλωση στις αρχές της δράσης και του αυθορμητισμού των μαζών, ακόμη και στην υπεράσπιση των αρχών της εργατικής δημοκρατίας ενάντια στις μπολσεβίκικες "υπερβολές".

Γιεβγκένια Μπος: Μια μπολσεβίκα στην καρδιά της ουκρανικής τραγωδίας !

του Γιώργου Μητραλιά

Μερικές φορές, οι ουκρανικές περιπλανήσεις φέρνουν απροσδόκητα αποτελέσματα. Οπως όταν προσπαθώντας να εντοπίσουμε στο χάρτη τα ορμητήρια του -σε εξέλιξη- ουκρανικού « ναυτικού αντάρτικου » στις εκβολές του Δνείπερου, συναντήσαμε στην εσχατιά τους την μικρή πόλη Οτσάκιβ. Η οποία, κατά τη Wikipedia, δεν έχει να επιδείξει παρά μια προσωπικότητα : την μπολσεβίκα επαναστάτρια Γιεβγκένια Μπος.
Ψάχνοντας λοιπόν να μάθουμε περισσότερα, αρχίσαμε να πέφτουμε από έκπληξη σε έκπληξη. Κόρη, κατά την Wikipedia, μετανάστη από το Λουξεμβούργο, η Μπος ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μπολσεβίκα ηγέτιδα : ήταν η πρώτη αρχηγός κυβέρνησης (πρωθυπουργός) της πρώτης ανεξάρτητης (σοβιετικής) Ουκρανίας ! Και αν δεν κάνουμε λάθος, η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιστορία της ανθρωπότητας !
Όντας στη καρδιά του ουκρανικού εθνικού ζητήματος, η Γιεβγκένια ωρίμασε σταδιακά περνώντας από την άρνηση στην έμπρακτη υπεράσπιση της αυτοδιάθεσης του ουκρανικού λαού και της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας. Και φυσικά, για αυτή την παλαίμαχη μπολσεβίκα επαναστάτρια που πάντα υπερασπίστηκε την ελευθερία της γνώμης της, αυτός δεν μπορούσε να είναι ο μόνος λόγος που την έκανε να συγκρουστεί με τον σταλινικό μεγαλορωσικό σοβινισμό. Ήδη από το 1923, συντάχθηκε με την Αριστερή Αντιπολίτευση του Τρότσκι, και είχε την « τύχη » να μην προλάβει να ζήσει τη συνέχεια και κατάληξη της σοβιετικής τραγωδίας καθώς διάλεξε ή ίδια να δώσει τέλος στη ζωή της το 1925. Και ο Βίκτορ Σερζ έγραψε τότε : "Οι πιο αυστηροί σύντροφοι υποστήριξαν ότι αυτή η αυτοκτονία, όσο και αν δικαιολογείται από μια ανίατη ασθένεια, παραμένει μια πράξη απειθαρχίας. Από την άλλη πλευρά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν απόδειξη της στράτευσης της στην αντιπολίτευση »...
Η λαμπρή μελέτη, στα ουκρανικά, του Ουκρανού ιστορικού Αντρίι Ζντόροφ, που ακολουθεί, όχι μόνο ανασύρει την Γιεβγκένια Μπος από τη λήθη στην οποία την είχαν καταδικάσει τόσο ο σταλινισμός όσο και η καπιταλιστική παλινόρθωση, αλλά και την αναδεικνύει ως αναπόσπαστο μέρος της σημερινής και πάντα υπό εξέλιξη ανείπωτης ουκρανικής τραγωδίας. Αυτής ακριβώς της τραγωδίας που στοιχειώνουν τα φαντάσματα ενός παρελθόντος που δεν λέει να τελειώσει…

Γιεβγκένια Μπος:

Τα παράδοξα του εθνομηδενισμού^*

του Андрій Здоров

Για τους περισσότερους σύγχρονους Ουκρανούς, θα αποτελέσει έκπληξη το γεγονός ότι η πρώτη γυναίκα που ηγήθηκε μιας κυβέρνησης της Ουκρανίας δεν ήταν η Γιούλια Τιμοσένκο, αλλά η Γιεβγκένια Μπος. Παρόλο που το επώνυμό της εμφανίστηκε για κάποιο χρονικό διάστημα στην ενότητα "Ιστορία" της επίσημης διαδικτυακής πύλης του Υπουργικού Συμβουλίου της Ουκρανίας, η λέξη "Bosch" για τους συμπατριώτες μας σημαίνει πρωτίστως μια μάρκα γερμανικής τεχνολογίας και όχι το όνομα του ηγέτη των μπολσεβίκων της Ουκρανίας το 1917 - αρχές του 1918. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το όνομά της καλύφθηκε από θρύλους και μυστήρια.

COP 27

Διαγραφή του χρέους των χωρών του Νότου, μια λύση για την κλιματική κρίση;

της Scandola Graziani

Η οικονομική αντισταθμιστική αποζημίωση επιτρέπει στις χώρες του Νότου να χρηματοδοτήσουν τον αγώνα τους ενάντια στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Αλλά αυτό αυξάνει το έλλειμμα τους. Κατά τη διάρκεια της COP27, ορισμένοι προτείνουν την κατάργηση του χρέους τους.

Άνοδος της στάθμης των υδάτων, πυρκαγιές, κυκλώνες, πλημμύρες, ερημοποίηση, γη ακατάλληλη για καλλιέργεια... Ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό; Αυτό είναι το καυτό αντικείμενο της COP27 [1], που περιλήφθηκε για πρώτη φορά στην επίσημη ημερήσια διάταξη των διαπραγματεύσεων στις 6 Νοεμβρίου με τον τίτλο "απώλειες και ζημίες". Πρόκειται για μια μικρή νίκη για τις χώρες του Νότου, που επωμίζονται το κύριο βάρος των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής. 189 εκατομμύρια άνθρωποι πλήττονται ετησίως από ακραία καιρικά φαινόμενα στις αναπτυσσόμενες χώρες, σύμφωνα με την έκθεση με τίτλο "Το κόστος της καθυστέρησης" του Loss and Damage Collaboration [2] - μιας διεθνούς ομάδας περισσότερων από 100 ερευνητών, ακτιβιστών και φορέων χάραξης πολιτικής – που υιοθέτησε και η ΜΚΟ Oxfam. Το 2022, στο Πακιστάν, περισσότεροι από 1.700 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε πλημμύρες.

Οι νέοι ψήφισαν μαζικά

Ηνωμένες Πολιτείες: Σαρωτικές νίκες Ριζοσπαστών και Σοσιαλιστών στις ενδιάμεσες εκλογές!

του Γιώργου Μητραλιά

Τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου για το αποτέλεσμα των ενδιάμεσων εκλογών στις ΗΠΑ δεν έχουν άδικο: Ναι, το πολυαναμενόμενο τσουνάμι των Ρεπουμπλικανών δεν πραγματοποιήθηκε. Και οι Δημοκρατικοί άντεξαν πολύ καλύτερα απ' ό,τι ήλπιζαν. Ο λόγος για όλες αυτές τις μεγάλες εκπλήξεις αρχίζει να διαφαίνεται: Οι νέοι, σπάζοντας μια παράδοση δεκαετιών, πήγαν μαζικά να ψηφίσουν. Και επιπλέον, ψήφισαν μαζικά τους Δημοκρατικούς. Αλλά, προσέξτε: για τους Δημοκρατικούς και όχι για τον Μπάιντεν, του οποίου η δημοτικότητα συνεχίζει να πέφτει κατακόρυφα σύμφωνα με όλες τις έρευνες, ακόμη και με τα exit polls.

Να κατευνάσουμε τον Πούτιν;

Τότε όπως και τώρα, η πολιτική του κατευνασμού δεν οδήγησε παρά στην καταστροφή!

του Γιώργου Μητραλιά

Στάθηκε αρκετό να προχωρήσει ο ουκρανικός στρατός προς τη Χερσώνα και να πλησιάσει την Κριμαία για να ξαναρχίσουν οι δυτικοί να “ενθαρρύνουν” και να “συμβουλεύουν”" τις ουκρανικές αρχές να παύσουν να είναι "άκαμπτες" και να μην επιμένουν τόσο πολύ να ανακτήσουν το σύνολο των εδαφών τους που έχει καταλάβει η Ρωσία του Πούτιν! Με λίγα λόγια, για να συμφωνήσει η Ουκρανία να ακρωτηριαστεί, εγκαταλείποντας π.χ. την Κριμαία στον εισβολέα και κατακτητή της…

Sotsialnyi Rukh:
ΟΧΙ στο σοβινισμό! ΝΑΙ στην αλληλεγγύη!

Κατά τη διαδικασία απελευθέρωσης των εδαφών που έχουν καταληφθεί από τη Ρωσία, θα ανακύψει αναπόφευκτα το ζήτημα της επανένταξης των εδαφών που απελευθερώθηκαν από την καταπίεση των εισβολέων. Το θέμα αυτό απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, αν, φυσικά, θέλουμε να επιστρέψει όχι μόνο το έδαφος, αλλά και οι άνθρωποι. Ωστόσο, οι αρχές ενεργούν συχνά με διαφορετικό τρόπο, καταφεύγοντας στην υποκίνηση μίσους με βάση τη γλώσσα.

Ουκρανικά ερωτήματα

της Daria Saburova, 3/10/2022

Πώς φτάσαμε εδώ; Στο παρόν άρθρο, η Daria Saburova, με μεγάλη ακρίβεια και αυστηρή στοιχειοθέτηση αναλύει το σύνολο των παραγόντων που εξηγούν τη σημερινή ουκρανική κατάσταση και το συσχετισμό δυνάμεων στον πόλεμο που διεξάγει η Ρωσία του Πούτιν. Επανέρχεται διεξοδικά στη σύγκρουση στο Ντονμπάς, και εξετάζει την ερμηνευτική υπόθεση του ότι θα επρόκειτο τότε για εμφύλιο πόλεμο, υπόθεση που κατά πολύ στηρίχτηκε σε μια φιλορωσική προπαγάνδα γεμάτη από ψεύτικες διαδόσεις.

Όλα τα στοιχεία εκτιμούνται έτσι από κοντά: οι αντικοινωνικές απαιτήσεις του ΔΝΤ έναντι των χορηγούμενων δανείων του, η περίπλοκη πολιτική και κοινωνική κατάσταση των φιλο- και αντι- Μαϊντάν, η πραγματική βάση της άκρας δεξιάς στην Ουκρανία… Και βέβαια και το τί προτείνει η ουκρανική αντικαπιταλιστική αριστερά.

Η οικτρή κατάσταση του ρωσικού στρατού, αντανάκλαση των διαστροφών του παραπαίοντα πουτινισμού

του Γιώργου Μητραλιά

Γιατί ο Πούτιν βομβαρδίζει τώρα "μαζικά" τις πόλεις της Ουκρανίας; Γιατί στέλνει τους πυραύλους του εναντίον των υποδομών και των πληθυσμών τους; Γιατί σκοτώνει αμάχους; Μα, απλούστατα επειδή έχει ήδη χάσει τον πόλεμο! Επειδή ο στρατός του δεν μπορεί να κάμψει την αντίσταση των Ουκρανών. Ή μάλλον, επειδή ο στρατός του υποχωρεί, σωρεύει ήττες, χάνει το ηθικό του και κινδυνεύει να καταρρεύσει.

Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο του Ντανιέλ Μπενσαΐντ όχι μόνο επειδή είναι εξαιρετικό αλλά και επειδή το επιβάλλει η ακραία βαρβαρότητα και τρομοκρατία αυτών των ημερών εκεί στις πόλεις της Ουκρανίας.

Τρόμοι και βιαιότητες

του Ντανιέλ Μπενσαΐντ

(Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε ως πρόλογος στη συλλογή άρθρων του Μάικ Ντέιβις, οι Ήρωες της Κόλασης, που εκδόθηκε τον Ιανουάριο 2007 από τις εκδόσεις Textuel)

«Αλχημιστές της επανάστασης, μοιράζονται με τους παλιούς αλχημιστές τη σύγχυση των ιδεών και τη ξεροκεφαλιά που είναι γεμάτη από έμμονες ιδέες. Ορμάνε πάνω σε εφευρέσεις που υποτίθεται πως κάνουν επαναστατικά θαύματα: εμπρηστικές βόμβες, διαβολικές μηχανές που κάνουν μαγικά πράγματα, ταραχές που, ελπίζουν, θα είναι τόσο περισσότερο θαυματουργές και εκπληκτικές όσο θα έχουν λιγότερο ορθολογικά θεμέλια».

Καρλ Μαρξ «Βιβλιοπαρουσίαση των Συνωμοτών του Α. Chenu», Πολιτικά Έργα τόμος 1, Παρίσι, Pleiade Gallimard, σελ. 361.

Πολύ πριν από τις απόπειρες της 11^ης Σεπτεμβρίου 2001 ενάντια στους πύργους του World Trade Centre, οι γόνιμοι εγκέφαλοι της κυβέρνησης των ΗΠΑ εργάζονταν ήδη για να επινοήσουν μια «αντι-τρομοκρατική» ρητορική προσαρμοσμένη στη μεταψυχροπολεμική εποχή. Έχοντας χάσει, με τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την αποσύνθεση του υποτιθέμενου σοσιαλιστικού στρατοπέδου, τον καλύτερο εχθρό και άλλοθί τους, χρειάζονταν για την Αυτοκρατορία τους του Καλού, ένα νέο διπλό μπαμπούλα, μια εκσυγχρονισμένη ενσάρκωση του απόλυτου Κακού, που θα δικαιολογούσε την αναζωπύρωση της κούρσας των εξοπλισμών και τις σταυροφορίες της νέας αυτοκρατορικής τάξης πραγμάτων. Η κυμαινόμενη έννοια της τρομοκρατίας ήταν εντελώς κατάλληλη για να προσφέρει την ιδεολογική κάλυψη που απαιτούν οι σωφρονιστικές εκστρατείες, οι νεοαποικιακές εισβολές και οι λοιποί «προληπτικοί πόλεμοι». Προοριζόταν να εξορκίσει το φάσμα ενός πανταχού παρόντος κινδύνου και ενός απροσδιόριστου εχθρού (1).

Βραζιλία: Το τέλος του εφιάλτη;

του Michael Löwy

Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των εκλογών της Βραζιλίας στις 2 Οκτωβρίου είναι διφορούμενο. Βέβαια, ο Λούλα, ο υποψήφιος του Κόμματος των Εργατών, προηγείται με 48,4% των ψήφων. Αλλά η ελπίδα για νίκη στον πρώτο γύρο έχει σβήσει και, κυρίως, τον ακολουθεί από κοντά ο Ζαΐρ Μπολσονάρου, ο νεοφασίστας υποψήφιος, με 43,2% – πολύ περισσότερο από ό,τι προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις. Επομένως, θα υπάρξει δεύτερος γύρος στις 30 Οκτωβρίου, τον οποίο, εκτός απροόπτου, θα πρέπει να κερδίσει ο Λούλα. Ωστόσο, οι υποστηρικτές του Μπολσονάρου φαίνεται να ελέγχουν το κοινοβούλιο καθώς και αρκετές περιφερειακές κυβερνήσεις. Εν ολίγοις, το νεοφασιστικό ρεύμα θα χάσει πιθανότατα την προεδρία, αλλά παραμένει μια εξαιρετικά ισχυρή πολιτική δύναμη.

Το ίδιο κείμενο στα ιταλικά:
https://www.rosarossaonline.it/2022/10/05/postfascisti-italiani-al-potere/   
...και στα γαλλικά:
http://www.cadtm.org/Le-retour-en-force-en-Europe-des-vieux-demons-de-l-entre-deux-guerres 
...και στα αγγλικά: 
https://oaklandsocialist.com/2022/09/28/italian-post-fascists-in-power/ 

Οι Ιταλοί μετα-φασίστες στην εξουσία

Η επιστροφή της Ευρώπης στους παλιούς δαίμονες της του μεσοπολέμου !

του Γιώργου Μητραλιά

“Μέρες του 1922; Όχι ακόμα αλλά η Ιταλία είναι πια σε καλό δρόμο για να “γιορτάσει” σε τέσσερα χρόνια την εκατοστή επέτειο της ανόδου του Μουσολίνι και του φασιστικού του κινήματος στην εξουσία με ένα καθεστώς που θα του μοιάζει -σχεδόν- σαν δυο σταγόνες νερό!”. Είναι με αυτή τη φράση εν είδει προειδοποίησης, που άνοιγε το άρθρο μας που είχε γραφτεί την επαύριο των ιταλικών εκλογών του 2018 στις οποίες είχε θριαμβεύσει η Λέγκα του Σαλβίνι. (1) Τέσσερα χρόνια αργότερα, δηλαδή σήμερα, πρέπει να παραδεχτούμε πως η πρόβλεψή μας έχει -δυστυχώς- πλήρως επαληθευτεί από τα γεγονότα: η εκατοστή επέτειος της ανόδου του Μπενίτο Μουσολίνι στην εξουσία τον Οκτώβρη του 1922 θα συμπέσει με την άνοδο στην εξουσία της μετα-φασίστριας Τζόρτζια Μελόνι και των Fratelli d’Italia της, του κόμματος που δεν είναι παρά η συνέχεια του MSI που ίδρυσε και διηύθυνε ο Τζόρτζιο Αλμιράντε μαζί με άλλους αξιωματούχους της διαβόητης Repubblica di Salò, του τελευταίου φαντοματικού Κρατιδίου του Μουσολίνι, που ελεγχόταν εξάλλου από τους Γερμανούς ναζιστές !

Η κατάκτηση της Ουκρανίας και η ιστορία του ρωσικού ιμπεριαλισμού

του Ζμπίγκνιεφ Μάρσιν Κοβαλέφσκι

Σε αυτόν τον κρίσιμο σε παγκόσμιο επίπεδο πόλεμο, το ουκρανικό έθνος αγωνίζεται να διατηρήσει την ανεξαρτησία του, που απέκτησε μόλις πριν από 30 χρόνια, μετά από αιώνες κυριαρχίας και ανελέητου εκρωσισμού. Σκοπός του πολέμου είναι να επαναφέρει την τσαρικής έμπνευσης ιδέα του «τριαδικού» ρωσικού έθνους (Ρωσία, Λευκορωσία και Ουκρανία) την οποία διεκδικεί σήμερα ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Η ρωσική άρχουσα τάξη προσπαθεί να δώσει νέα πνοή ζωής σε ένα παρακμάζοντα ρωσικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος, χωρίς τον έλεγχο της Ουκρανίας, κινδυνεύει να εξαφανιστεί από το ιστορικό προσκήνιο.