Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο που, αν και γράφτηκε πριν από ένα χρόνο, είναι ίσως τώρα ακόμα πιο χρήσιμο και επίκαιρο...
Για ένα ευρωπαϊκό αντιφασιστικό κίνημα πριν είναι πολύ αργά…
του Γιώργου Μητραλιά
23 Μαΐου 2013
Το βάθεμα και η γενίκευση της κρίσης σε –σχεδόν- όλη την Ενωμένη Ευρώπη κάνει ώστε να μπορούμε πια να συλλάβουμε όχι μόνο τη δυναμική και τα χαρακτηριστικά αυτής της κρίσης, αλλά και τα καθήκοντα που πρέπει να επωμιστεί κατά απόλυτη προτεραιότητα η αριστερά που δεν παραιτείται και επιμένει να αντιστέκεται.
1. Έτσι, μπορούμε από εδώ και πέρα να μιλάμε για μια τάση προς την… «ελληνοποίηση» -τουλάχιστον- του ευρωπαϊκού νότου, στο μέτρο που η μια μετά την άλλη χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία ή ακόμα και η Γαλλία βλέπουν το πολιτικό τους τοπίο να αλλοιώνεται βαθειά κατά το πρότυπο των τεκταινόμενων στην Ελλάδα εδώ και 2-3 χρόνια. Με διαφορετική ένταση αλλά όλο και πιο ξεκάθαρα, το θεμέλιο του πολιτικού τους συστήματος, δηλαδή ο παραδοσιακά ακλόνητος δικομματισμός τους μπαίνει σε βαθειά κρίση (Γαλλία, Ισπανία,…) ή ακόμα και καταρρέει (Ελλάδα, Ιταλία,…) προς όφελος πολιτικών δυνάμεων, μέχρι τότε συχνά άγνωστων, που ανήκουν στα δυο άκρα της πολιτικής σκακιέρας. Σε χρόνο ρεκόρ, τα δυο μεγάλα νεοφιλελεύθερα κόμματά τους της δεξιάς και της αριστεράς που εναλλάσσονταν σταθερά στην εξουσία και άθροιζαν 70%, 80% ή ακόμα και μεγαλύτερα ποσοστά ψήφων, υποχωρούν ή χειρότερα, αποσυντίθενται αθροίζοντας πια λιγότερο από 50%, 40% ή ακόμα και…30% των προτιμήσεων των πολιτών.