ΗΠΑ: Απίστευτη ωμή βία κατά των
Ιθαγενών Λαών που πολεμούν
για όλους μας! (Βίντεο)
Του Γιώργου Μητραλιά
Οι συγκλονιστικές εικόνες κρατικής βίας αλλά και λαϊκής αντίστασης που θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί δεν είναι από κάποιο από τα ανοιχτά πολεμικά μέτωπα της Μέσης Ανατολής, έστω και αν σε αυτές πρωταγωνιστούν οι ένοπλες δυνάμεις της παγκόσμιας υπερδύναμης. Είναι από το ίδιο το εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών, από τη Βόρεια Ντακότα όπου εδώ και έξι μήνες (!) οι Ιθαγενείς Σιού και οι υποστηρικτές τους κλιμακώνουν αυτό που πιθανόν είναι η πιο χειροπιαστή, σημαντική και σημαδιακή πάλη ενάντια στους πρωταίτιους της κλιματικής καταστροφής, στις πολυεθνικές του πετρελαίου.
Με λίγα λόγια, όλα άρχισαν όταν ο τεράστιος πετρελαιαγωγός που έχει σχεδιαστεί να διασχίσει τέσσερις πολιτείες των ΗΠΑ (Νότια και Βόρεια Ντακότα, Άϊοα και Ιλινόϊ) έφτασε στα εδάφη των Σιού και οι κατασκευαστές του άρχισαν τις εργασίες για να τον περάσουν κάτω από τον ποταμό Μισούρι που δίνει νερό και ζωή στους Σιού και σε εκατομμύρια κατοίκων της περιοχής. Πολύ γρήγορα, συνέβη κάτι μοναδικό στην ιστορία των Ιθαγενών Εθνών αλλά και των ΗΠΑ: Από παντού συνέρρευσαν αντιπροσωπείες όλων των 284 Ιθαγενών φυλών και εθνών όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά και όλης της αμερικανικής ηπείρου, από τον Καναδά και την Αμαζονία μέχρι τη Γη του Πυρός! Και επιπλέον, μέρα με τη μέρα πλήθαιναν οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης σε δεκάδες πόλεις των ΗΠΑ αλλά και στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού, στο Λονδίνο ή στο Δουβλίνο, με αποκορύφωμα τη χτεσινή κατάληψη από αλληλέγυους διαδηλωτές του κεντρικού προεκλογικού κέντρου της Κας Κλίντον στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης! Ο λόγος προφανής: Ο ηρωικός και συνάμα παραδειγματικός αγώνας στο Standing Rock είναι μοναδικός στα παγκόσμια χρονικά καθώς είναι ταυτόχρονα... πολλοί αγώνες μαζί! Όπως το λέει θαυμάσια ο μεγάλος Τεξανός συγγραφέας, δημοσιογράφος και αγωνιστής Jim Hightower, «δεν είναι μια απλή είδηση αλλά η πανοραμική ιστορία των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι πραγματικό ρεάλιτι σόου (real reality show) –ένα πολιτιστικό, πολιτικό και ηθικό δράμα με πρωταγωνιστές τη γενναιότητα των από κάτω, τον ταξικό πόλεμο, τις πανάρχαιες ιεροτελεστίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τους υπερασπιστές των κοινών αγαθών, και τους πιο αποτρόπαιους Τεξανούς πετρελαιάδες…». Θα προσθέταμε και τις αρκετές μεγάλες τράπεζες που χρηματοδοτούν τον πετρελαιαγωγό (3,5 δις. δολάρια) και φυσικά το αμερικανικό κράτος και τις –κατασταλτικές και άλλες- αρχές του που κάνουν επίδειξη ωμής βίας αλλά και μπαμπεσιάς καθώς δεν διστάζουν να παραβιάσουν, για νιοστή φορά, τις συμφωνίες που οι κυβερνήσεις τους είχαν συνυπογράψει με τους Σιού ανά τους αιώνες!
Η νέα σύγκρουση Μαδρίτης-Βαρκελώνης αυτή τη φορά για τις… ταυρομαχίες μπορεί να προκαλέσει μειδιάματα μόνο στους αφελείς και στους απληροφόρητους. Όμως, αυτή ειδικά η κρίση δεν προσφέρεται ούτε για μειδιάματα ούτε για αστειάκια. Καθώς μάλιστα πρόκειται για τη νιοστή πρόκληση των επιγόνων του Φράνκο ενάντια στη κυβέρνηση και στο πληθυσμό της Καταλονίας την ώρα που αυτή οδεύει προς την οριστική απόσχιση και την κήρυξη της ανεξαρτησίας της, τα πάντα είναι πια πιθανά. Ακόμα και μια τόσο «απίθανη και όμως αληθινή» αιτία να πυροδοτήσει τη γενικευμένη σύρραξη…
Όταν στις 14 του περασμένου Αυγούστου διαπιστώναμε την «κατάρρευση του αμερικανικού δικομματισμού» (1) σχεδόν κανένας δεν φάνηκε να παίρνει στα σοβαρά αυτή τη διαπίστωση και τις κατακλυσμικές πλανητικές συνέπειές της. Σήμερα, δηλαδή μόλις δυο μήνες αργότερα και λιγότερο από τρεις εβδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου, όχι μόνο αυτή η κατάρρευση βγάζει κυριολεκτικά μάτια, αλλά και μπορούμε πια άνετα να διαπιστώσουμε κάτι πολύ πιο σοβαρό και… πολλά υποσχόμενο: την χωρίς προηγούμενο –τουλάχιστον από την εποχή του μεγάλου κραχ του 1929- πολιτική αλλά και κοινωνική κρίση της βορειοαμερικανικής (αστικής) δημοκρατίας, που θα μπορούσε να οδηγήσει προσεχώς σε κοινωνικές εκρήξεις και πολιτικές ανατροπές ιστορικών διαστάσεων!
Συνέντευξη στον Benjamin Lemoine, 
Το κείμενο του Αντρέου (Αντρές στα Ισπανικά) Νιν που ακολουθεί ενδιαφέρει για τουλάχιστον τρεις λόγους: Καταρχήν επειδή φωτίζει τις περίφημες «ημέρες του Μάη 1937» στη Βαρκελώνη, που σε σημαντικό βαθμό έκριναν την πορεία του ισπανικού εμφυλίου πολέμου και οδήγησαν στην ήττα την επανάσταση. Κατόπιν, επειδή πρόκειται για μια μαρτυρία από πρώτο χέρι ενός πρωταγωνιστή αυτών των γεγονότων, που ταυτόχρονα ήταν και η πιο εμβληματική προσωπικότητα της ισπανικής επανάστασης. Και τέλος, επειδή όλα δείχνουν ότι αυτό το κείμενο και ο συγγραφέας του επιστρέφουν στην πιο καυτή καταλανική επικαιρότητα καθώς είναι πια βέβαιο ότι το 2017 θα δει όχι μόνο την ανεξάρτητη Καταλονική Δημοκρατία να παίρνει σάρκα και οστά (το τελικό δημοψήφισμα για την οριστική απόσχιση από το Ισπανικό Κράτος ορίστηκε για το Σεπτέμβρη 2017) αλλά και τη σύγκρουση μεταξύ του αστικού και του επαναστατικού καταλανισμού να κυριαρχεί στη πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.
Σίγουρα, ο ηγέτης της ισπανικής σοσιαλδημοκρατίας (PSOE - Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) Πέδρο Σάντσες δεν είναι Τζέρεμι Κόρμπιν. Ωστόσο, το ενδοκομματικό πραξικόπημα που αντιμετωπίζει από προχτές μοιάζει σαν δυο σταγόνες νερό με εκείνο που αντιμετώπισε αυτό το καλοκαίρι –προς το παρόν με επιτυχία- ο δημοφιλής και δημοκρατικά (επαν)εκλεγμένος ηγέτης του Βρετανικού Εργατικού κόμματος. Σημείο των καιρών; Προφανώς ναι, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι μέσα σε 3-4 μήνες, οι δεξιές νεοφιλελεύθερες πτέρυγες και το διεφθαρμένο κατεστημένο δυο μεγάλων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης δεν δίστασαν να οργανώσουν ενδοκομματικά πραξικοπήματα και να διασπάσουν τα κόμματά τους προκειμένου να ανατρέψουν τις δημοκρατικά εκλεγμένες ηγεσίες τους επειδή αυτές αρνούνται να συνεχίσουν να στηρίζουν άνευ όρων τις πολιτικές λιτότητας!
Συνέντευξη στον Benjamin Lemoine, 
«Επίσης, ο κ. Τσίπρας, είπε χωρίς να αναφέρεται στους οκτώ, ότι γενικώς οι εμπλεκόμενοι σε πραξικοπήματα δεν είναι καλοδεχούμενοι στην Ελλάδα.» (ΜΜΕ)
Οι κρίσεις του χρέους της περιφέρειας συνδέονται με κρίσεις που συμβαίνουν στις πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες και χρησιμοποιούνται για την υποταγή των κρατών. Το κείμενο τοποθετεί τις κρίσεις του χρέους των χωρών της «περιφέρειας» από τον 19ο έως τον 21ο αιώνα εντός μιας ιστορικής προοπτικής. Από την Λατινική Αμερική έως την Κίνα, περνώντας από την Ελλάδα, την Τυνησία, την Αίγυπτο και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το χρέος χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο εξουσίας και ως μέσο συσσώρευσης πλούτου προς όφελος των κυρίαρχων τάξεων.
Πυροδότης αλλά συνάμα και γνήσιο τέκνο μιας κρίσης που κλονίζει τα θεμέλια της αμερικανικής κοινωνίας, το μαζικό κίνημα που γεννήθηκε και γιγαντώθηκε υποστηρίζοντας την υποψηφιότητα του Μπέρνι Σάντερς γίνεται τώρα το πλαίσιο μέσα από το οποίο ξεπηδούν, το ένα μετά το άλλο, τα κινήματα που όχι μόνο αμφισβητούν αλλά και έρχονται σε σύγκρουση με το ίδιο το βορειοαμερικανικό σύστημα! Και φυσικά, δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σε αυτό τον –ιστορικών διαστάσεων- ξεσηκωμό είναι περίπου αναπόφευκτο να πρωταγωνιστούν οι πιο καταπιεσμένοι από τους καταπιεσμένους: Οι λαοί των ιθαγενών εθνών που μας έμαθαν να αποκαλούμε «ερυθρόδερμους», η κοινότητα των Αφροαμερικανών απογόνων των πρώην σκλάβων, και οι κατ’εξοχήν μισθωτοί σκλάβοι που είναι οι κάθε λογής επισφαλώς εργαζόμενοι. 
Η εβδομάδα που πέρασε σημαδεύτηκε από εξελίξεις που θα μπορούσαν να επηρεάσουν καίρια το παρόν και το μέλλον των ΗΠΑ, αλλά και όλου του κόσμου. Στην κυριότερη από αυτές τις εξελίξεις, διαψεύδοντας τις ποικίλες Κασσάνδρες που είχαν προβλέψει τη διάλυσή του, το πρωτοφανές σε διαστάσεις κίνημα που δημιουργήθηκε για να στηρίξει την εκλογική καμπάνια του Μπέρνι Σάντερς μετεξελίσσεται τώρα σε ένα λαϊκό ενωτικό κίνημα/οργάνωση με το όνομα «Η Επανάστασή μας» (Our Revolution), που θα λειτουργεί και θα δρα ανεξάρτητα από εκλογικές σκοπιμότητες και αναμετρήσεις!
Τι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στην πλανητική υπερδύναμη που επηρεάζει όσο καμιά άλλη τις τύχες της ανθρωπότητας; Δεν είναι μόνον ότι την προεδρία της διεκδικούν ο Τράμπ και η Χίλαρι, οι δυο πολιτικοί που, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, είναι οι πιο αποκρουστικοί και μισητοί για τους Αμερικανούς πολίτες. Ούτε καν ότι τα δυο μεγάλα κόμματά της που μονοπωλούν εδώ και δυο αιώνες (!) την εξουσία κλυδωνίζονται επικίνδυνα και είναι περίπου ετοιμόρροπα. Είναι και ότι μέσα στις 3-4 τελευταίες μέρες, είδαμε και ακούσαμε πρώτα τον ένα από τους υποψηφίους προέδρους, τον άκρως επικίνδυνο Ντόναλντ Τραμπ να απειλεί με ελάχιστα καλυμμένο τρόπο με δολοφονία την αντίπαλό του Χίλαρι Κλίντον. Και αμέσως μετά τον «σύμβουλο στρατηγικής» της Κας Κλίντον να ζητάει χωρίς κανένα ενδοιασμό, και μάλιστα σε ζωντανή μετάδοση από το CNN, να δολοφονηθεί ο «μπάσταρδος» («son of a bitch») πασίγνωστος ιδρυτής των Wikileaks Τζούλιαν Ασάνζ!
Σε όλους αυτούς που κλαίνε και οδύρονται επειδή «εξαγριωμένοι Βραζιλιάνοι» πολίτες προσπαθούσαν σχεδόν κάθε μέρα να σβήσουν την «ολυμπιακή φλόγα», έχουμε να πούμε δυο πράγματα. Πρώτον, ότι τα ίδια και χειρότερα είχαν συμβεί στην πρώτη λαμπαδηδρομία του 1936 όταν –διορατικοί, όπως αποδείχτηκε- Τσέχοι πολίτες πετροβολούσαν τους γερμανόφωνους λαμπαδηδρόμους που διέσχιζαν τη χώρα τους, καθώς ήταν φανερό ότι η διαδρομή που ακολουθούσαν διέγραφε τα όρια του μεγάλου Τρίτου Ράιχ που θα γινόταν εφιαλτική πραγματικότητα τέσσερα χρόνια αργότερα. Και κατόπιν, ότι περιμένουμε εδώ και δεκαετίες με αδημονία τη στιγμή που αυτή η φλόγα θα σβήσει οριστικά και αμετάκλητα! Γιατί; Μα, απλούστατα επειδή «η ολυμπιακή φλόγα» είναι «μια θαυμάσια ιδέα του Δρος Γκέμπελς», όπως σωστά διαπίστωνε ο τίτλος του ολοσέλιδου άρθρου της «ημετέρας» Εστίας τον Αύγουστο του 1936…
Από πρώτη άποψη, το λάθος μπορεί να φαίνεται ανώδυνο, όμως η τακτική του επανάληψή του δεν μπορεί να είναι τυχαία, ειδικά στους σημερινούς δύσκολους και «πονηρούς» καιρούς μας. Ο λόγος για την χτεσινή περίπου πανηγυρική παρουσίαση δημοσκόπησης που φέρει την Χίλαρι Κλίντον να προηγείται αισθητά («κατά έξι ποσοστιαίες μονάδες») του Ντόναλντ Τράμπ. Για νιοστή φορά, η είδηση είναι πολλαπλά ψευδής και αποπροσανατολιστική. Και ιδού το γιατί.
Ο παραπάνω τίτλος δεν είναι δικός μας, είναι της μεγάλης αμερικανικής εφημερίδας Γουάσινγκτον Ποστ, αλλά τον υιοθετούμε χωρίς κανένα δισταγμό επειδή αποτυπώνει πιστά τη δραματική πραγματικότητα των υπό εξέλιξη ιστορικών γεγονότων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μάλιστα, ο τίτλος/διαπίστωση της Γουάσινγκτον Ποστ αποκτά μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστούμε ότι προέρχεται από μια εφημερίδα που μαζί με τους Τάϊμς της Νέας Υόρκης αποτελούν το δίδυμο των πιο φανατικών υπερμάχων της Χίλαρι Κλίντον –και αντιπάλων του Μπέρνι Σάντερς- στον αμερικανικό γραπτό τύπο. Εξάλλου, για όποιον έχει την παραμικρή αμφιβολία, ιδού οι χτεσινοί εύγλωττοι τίτλοι τόσο των Τάϊμς της Νέας Υόρκης («Ο Σάντερς μπροστά στο καθήκον να χαλιναγωγήσει την εξέγερση που ο ίδιος άρχισε»), όσο και του ιστορικού περιοδικού Τάϊμ («Ο Σάντερς έχασε τον έλεγχο της Πολιτικής του Επανάστασης»)!...
(…) Από κοντά εκδηλώθηκαν διάφορες «ευαίσθητες ψυχές» που εντρυφώντας στο Διεθνές Δίκαιο, απαιτούν θαρραλέα να μην εκδοθούν στην Τουρκία οι 8 στρατιωτικοί που «διέφυγαν» με στρατιωτικό ελικόπτερο Black Hawk και «πέρασαν» ανεμπόδιστα τα, κατά τα άλλα, αδιαπέραστα εναέρια σύνορα μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας. Μια τέτοια πράξη, λέει, θα ήταν...προσκύνημα στον Σουλτάνο, ενώ είναι μάλλον προτιμότερο το προσκύνημα στο πόρισμα που θα εκδώσουν τελικά για την υπόθεση...η CIA και το επιτελείο του ΝΑΤΟ. Ο «αριστερός» αντιτουρκισμός δεν είναι πλέον ατνι-ιμπεριαλιστικός ούτε ως προς τα προσχήματα, γίνεται ανοιχτή σύμπλευση με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ!
Αν και είναι πολύ νωρίς για να βγουν οριστικά συμπεράσματα, όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι έχουμε ήδη μπει στη δεύτερη φάση της «πολιτικής» αλλά και κοινωνικής «επανάστασης» που κήρυξε πριν από ένα χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ο Μπέρνι Σάντερς! Με άλλα λόγια, όχι μόνο δεν φαίνεται να συμβαίνει αυτό που όλοι απεύχονταν, δηλαδή η δικαιολογημένη αποστράτευση που θα μπορούσε να προκαλέσει η δήλωση υποστήριξης της Χίλαρι Κλίντον από την Μπέρνι Σάντερς, αλλά και διαπιστώνουμε έναν οργασμό ζυμώσεων που έχουν όλες ως κοινό τους παρονομαστή τη διάθεση συνέχισης, κλιμάκωσης και εμβάθυνσης της μαζικής κινητοποίησης ενάντια στο βορειοαμερικανικό κατεστημένο και στο δικομματικό του σύστημα…
Στην παρουσίαση των «Θέσεων του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ» (1845), που δημοσίευσε μετά το θάνατό του, ο Ένγκελς περιέγραψε το έργο σαν «το πρώτο κείμενο στο οποίο φυτεύτηκε ο λαμπρός σπόρος μιας νέας τάξης πραγμάτων». Όντως, σε αυτό το σύντομο κείμενο, ο Μαρξ ξεπερνά με τη μέθοδο της διαλεκτικής –το περίφημο Aufhebung: άρνηση/διατήρηση/ανάταση– τους προϋπάρχοντες υλισμό και ιδεαλισμό, και διαμορφώνει μια νέα θεωρία, την οποία περιγράφει ως τη φιλοσοφία της πράξης. Ενώ οι Γάλλοι υλιστές του 18ου αιώνα επέμεναν στην αναγκαιότητα της αλλαγής των υλικών συνθηκών για να αλλάξουν οι άνθρωποι, οι Γερμανοί ιδεαλιστές ισχυρίζονταν ότι η κοινωνία μπορούσε να αλλάξει μέσω της δημιουργίας μιας νέας συνείδησης στα υποκείμενα.