Όταν τον Απρίλη του 1975 τερματιζόταν, με τη συντριπτική στρατιωτική και διπλωματική ήττα των ΗΠΑ, ο πιο άνισος και -τηρουμένων των αναλογιών- ίσως ο πιο φονικός πόλεμος του 20ου αιώνα, σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι 40 χρόνια μετά, η επέτειος αυτού του τεράστιου ιστορικού γεγονότος θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητη. Φυσικά, ο πανδαμάτωρ χρόνος έβαλε και εδώ το χέρι του, όμως αυτή η "αμνησία" οφείλεται και σε πολύ πιο γήινους παράγοντες, με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό που αφέθηκε να ανακάμψει και να απεξαρτηθεί από το "βιετναμικό σύνδρομό" του...
Όμως, για εκείνους που απομένουν από τις -πολλές- γενιές σε όλο το κόσμο, που γαλουχήθηκαν υπαρξιακά και ριζοσπαστικοποιήθηκαν πολιτικά με το παράδειγμα της αντίστασης του βιετναμέζου Δαυίδ απέναντι στο βορειο-αμερικανό Γολιάθ, η λέξη Βιετνάμ εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει κάτι πολύ περισσότερο και πολύ μεγαλύτερο από μια επιπλέον μικρή χώρα της Νοτιανατολικής Ασίας. Κι αυτό επειδή το "Βιετνάμ" δεν ήταν μόνο σημείο αναφοράς και πηγή έμπνευσης, αλλά και αληθινή... πολεμική κραυγή ενάντια στην "καθεστηκυία τάξη" σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη πριν, στη διάρκεια και αμέσως μετά από τη δεκαετία που κορυφώθηκε το Μάη του '68 σε Δύση και Ανατολή, Βορρά και Νότο!
Φυσικά, έστω και για βιολογικούς λόγους, εκείνες οι γενιές βρίσκονται ήδη καθ'οδόν προς την εξαφάνισή τους. Όμως, τολμάμε να κάνουμε μια πρόβλεψη: ας μην εφησυχάζουν όλοι εκείνοι που σπεύδουν να θριαμβολογήσουν διαπιστώνοντας ότι, τελικά, δεν απόμεινε τίποτα από εκείνη την ιστορική και συνάμα παραδειγματική διάψευση της παντοδυναμίας των "από πάνω". Οι "από κάτω" δεν παραιτούνται από το δικαίωμά τους στην αντίσταση, και σκάβοντας τα λαγούμια τους, δεν υπάρχει περίπτωση να μην διασταυρωθούν σε μια στροφή τους με τον Χο Τσι Μινχ, τον στρατηγό Τζιαπ, τον Λε Ντυκ Το, την Μαντάμ Μπινχ και όλες τις άλλες εμβληματικές μορφές ενός αγώνα που, παρόλα αυτά,... συνεχίζεται.
Στον Trần Văn Tư, όπου κι αν βρίσκεται αυτό το καιρό...
Γιώργος Μητραλιάς
Βιετνάμ 1975: Σαχ στο Βασιλιά!
Επιστροφή στις διακυβεύσεις του αμερικανικού πολέμου στην Ινδοκίνα
Του Pierre Rousset*
Δεν είναι σήμερα καθόλου ασυνήθιστο να χάνουν οι ΗΠΑ ένα πόλεμο. Αυτό δεν συνέβαινε όμως τον περασμένο αιώνα. Πριν από ακριβώς 40 χρόνια, η πανωλεθρία το 1975 των ΗΠΑ στο Βιετνάμ υπήρξε ένα ιστορικό γεγονός, καθώς η Ουάσιγκτον είχε κινητοποιήσει για πάρα πολλά χρόνια γιγάντια μέσα προκειμένου να υπερισχύσει στην αναμέτρηση της Ινδοκίνας με την τόσο μεγάλη διεθνή σημασία. Σφηνωμένο μεταξύ επανάστασης και αντεπανάστασης, αναμέτρησης των «στρατοπέδων» Ανατολής και Δύσης καθώς και της σινο-σοβιετικής σύρραξης, το Βιετνάμ ήταν το «κομβικό σημείο» της παγκόσμιας κατάστασης σε μια γεωπολιτική συγκυρία που δεν έχει υπάρξει όμοιά της από τότε.