του Ερνέστ Μαντέλ
(21 Οκτωβρίου 1967)*
Η προοδευτική ανθρωπότητα μόλις υπέστη μια τρομερή απώλεια: ο Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα δεν υπάρχει πια. Πέθανε στη μάχη, όπως ο Ζωρές, όπως ο Καρλ Λίμπνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ, όπως ο Ντουρρούτι και ο Τρότσκι. Όπως ήταν, δεν περίμενε άλλον θάνατο από αυτόν.
του Ernest Mandel
Η θέση της Ρόζας Λούξεμπουργκ στην ιστορία του επαναστατικού εργατικού κινήματος μένει να καθοριστεί. Μετά την παρακμή του σταλινικού μονολιθισμού, είναι σχεδόν ομόφωνη η υπογράμμιση της αξίας της, αλλά συχνά σπεύδουμε να προσθέσουμε ότι "ανήκει στον πριν από το 1914 κόσμο". Στην πραγματικότητα, οι ταξινομητές είναι αμήχανοι επειδή προσεγγίζουν την ιστορία του εργατικού κινήματος με κυρίως υποκειμενικά κριτήρια.
Τα προτερήματα της Ρόζα κατανέμονται επομένως, ανάλογα με την κλίση του συγγραφέα, στην αποκάλυψη των ριζών του ιμπεριαλισμού, στην ασυμβίβαστη υπεράσπιση του μαρξισμού ενάντια στον αναθεωρητισμό του Μπερνστάιν, στην προσήλωση στις αρχές της δράσης και του αυθορμητισμού των μαζών, ακόμη και στην υπεράσπιση των αρχών της εργατικής δημοκρατίας ενάντια στις μπολσεβίκικες "υπερβολές".
Γιεβγκένια Μπος: Μια μπολσεβίκα στην καρδιά της ουκρανικής τραγωδίας !
του Γιώργου Μητραλιά
Μερικές φορές, οι ουκρανικές περιπλανήσεις φέρνουν απροσδόκητα αποτελέσματα. Οπως όταν προσπαθώντας να εντοπίσουμε στο χάρτη τα ορμητήρια του -σε εξέλιξη- ουκρανικού « ναυτικού αντάρτικου » στις εκβολές του Δνείπερου, συναντήσαμε στην εσχατιά τους την μικρή πόλη Οτσάκιβ. Η οποία, κατά τη Wikipedia, δεν έχει να επιδείξει παρά μια προσωπικότητα : την μπολσεβίκα επαναστάτρια Γιεβγκένια Μπος.
Ψάχνοντας λοιπόν να μάθουμε περισσότερα, αρχίσαμε να πέφτουμε από έκπληξη σε έκπληξη. Κόρη, κατά την Wikipedia, μετανάστη από το Λουξεμβούργο, η Μπος ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μπολσεβίκα ηγέτιδα : ήταν η πρώτη αρχηγός κυβέρνησης (πρωθυπουργός) της πρώτης ανεξάρτητης (σοβιετικής) Ουκρανίας ! Και αν δεν κάνουμε λάθος, η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιστορία της ανθρωπότητας !
Όντας στη καρδιά του ουκρανικού εθνικού ζητήματος, η Γιεβγκένια ωρίμασε σταδιακά περνώντας από την άρνηση στην έμπρακτη υπεράσπιση της αυτοδιάθεσης του ουκρανικού λαού και της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας. Και φυσικά, για αυτή την παλαίμαχη μπολσεβίκα επαναστάτρια που πάντα υπερασπίστηκε την ελευθερία της γνώμης της, αυτός δεν μπορούσε να είναι ο μόνος λόγος που την έκανε να συγκρουστεί με τον σταλινικό μεγαλορωσικό σοβινισμό. Ήδη από το 1923, συντάχθηκε με την Αριστερή Αντιπολίτευση του Τρότσκι, και είχε την « τύχη » να μην προλάβει να ζήσει τη συνέχεια και κατάληξη της σοβιετικής τραγωδίας καθώς διάλεξε ή ίδια να δώσει τέλος στη ζωή της το 1925. Και ο Βίκτορ Σερζ έγραψε τότε : "Οι πιο αυστηροί σύντροφοι υποστήριξαν ότι αυτή η αυτοκτονία, όσο και αν δικαιολογείται από μια ανίατη ασθένεια, παραμένει μια πράξη απειθαρχίας. Από την άλλη πλευρά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν απόδειξη της στράτευσης της στην αντιπολίτευση »...
Η λαμπρή μελέτη, στα ουκρανικά, του Ουκρανού ιστορικού Αντρίι Ζντόροφ, που ακολουθεί, όχι μόνο ανασύρει την Γιεβγκένια Μπος από τη λήθη στην οποία την είχαν καταδικάσει τόσο ο σταλινισμός όσο και η καπιταλιστική παλινόρθωση, αλλά και την αναδεικνύει ως αναπόσπαστο μέρος της σημερινής και πάντα υπό εξέλιξη ανείπωτης ουκρανικής τραγωδίας. Αυτής ακριβώς της τραγωδίας που στοιχειώνουν τα φαντάσματα ενός παρελθόντος που δεν λέει να τελειώσει…
του Андрій Здоров
Για τους περισσότερους σύγχρονους Ουκρανούς, θα αποτελέσει έκπληξη το γεγονός ότι η πρώτη γυναίκα που ηγήθηκε μιας κυβέρνησης της Ουκρανίας δεν ήταν η Γιούλια Τιμοσένκο, αλλά η Γιεβγκένια Μπος. Παρόλο που το επώνυμό της εμφανίστηκε για κάποιο χρονικό διάστημα στην ενότητα "Ιστορία" της επίσημης διαδικτυακής πύλης του Υπουργικού Συμβουλίου της Ουκρανίας, η λέξη "Bosch" για τους συμπατριώτες μας σημαίνει πρωτίστως μια μάρκα γερμανικής τεχνολογίας και όχι το όνομα του ηγέτη των μπολσεβίκων της Ουκρανίας το 1917 - αρχές του 1918. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το όνομά της καλύφθηκε από θρύλους και μυστήρια.
COP 27
Διαγραφή του χρέους των χωρών του Νότου, μια λύση για την κλιματική κρίση;
της Scandola Graziani
Η οικονομική αντισταθμιστική αποζημίωση επιτρέπει στις χώρες του Νότου να χρηματοδοτήσουν τον αγώνα τους ενάντια στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Αλλά αυτό αυξάνει το έλλειμμα τους. Κατά τη διάρκεια της COP27, ορισμένοι προτείνουν την κατάργηση του χρέους τους.
Άνοδος της στάθμης των υδάτων, πυρκαγιές, κυκλώνες, πλημμύρες, ερημοποίηση, γη ακατάλληλη για καλλιέργεια... Ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό; Αυτό είναι το καυτό αντικείμενο της COP27 [1], που περιλήφθηκε για πρώτη φορά στην επίσημη ημερήσια διάταξη των διαπραγματεύσεων στις 6 Νοεμβρίου με τον τίτλο "απώλειες και ζημίες". Πρόκειται για μια μικρή νίκη για τις χώρες του Νότου, που επωμίζονται το κύριο βάρος των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής. 189 εκατομμύρια άνθρωποι πλήττονται ετησίως από ακραία καιρικά φαινόμενα στις αναπτυσσόμενες χώρες, σύμφωνα με την έκθεση με τίτλο "Το κόστος της καθυστέρησης" του Loss and Damage Collaboration [2] - μιας διεθνούς ομάδας περισσότερων από 100 ερευνητών, ακτιβιστών και φορέων χάραξης πολιτικής – που υιοθέτησε και η ΜΚΟ Oxfam. Το 2022, στο Πακιστάν, περισσότεροι από 1.700 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε πλημμύρες.
Οι νέοι ψήφισαν μαζικά
Ηνωμένες Πολιτείες: Σαρωτικές νίκες Ριζοσπαστών και Σοσιαλιστών στις ενδιάμεσες εκλογές!
του Γιώργου Μητραλιά
Τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου για το αποτέλεσμα των ενδιάμεσων εκλογών στις ΗΠΑ δεν έχουν άδικο: Ναι, το πολυαναμενόμενο τσουνάμι των Ρεπουμπλικανών δεν πραγματοποιήθηκε. Και οι Δημοκρατικοί άντεξαν πολύ καλύτερα απ' ό,τι ήλπιζαν. Ο λόγος για όλες αυτές τις μεγάλες εκπλήξεις αρχίζει να διαφαίνεται: Οι νέοι, σπάζοντας μια παράδοση δεκαετιών, πήγαν μαζικά να ψηφίσουν. Και επιπλέον, ψήφισαν μαζικά τους Δημοκρατικούς. Αλλά, προσέξτε: για τους Δημοκρατικούς και όχι για τον Μπάιντεν, του οποίου η δημοτικότητα συνεχίζει να πέφτει κατακόρυφα σύμφωνα με όλες τις έρευνες, ακόμη και με τα exit polls.
Τότε όπως και τώρα, η πολιτική του κατευνασμού δεν οδήγησε παρά στην καταστροφή!
του Γιώργου Μητραλιά
Στάθηκε αρκετό να προχωρήσει ο ουκρανικός στρατός προς τη Χερσώνα και να πλησιάσει την Κριμαία για να ξαναρχίσουν οι δυτικοί να “ενθαρρύνουν” και να “συμβουλεύουν”" τις ουκρανικές αρχές να παύσουν να είναι "άκαμπτες" και να μην επιμένουν τόσο πολύ να ανακτήσουν το σύνολο των εδαφών τους που έχει καταλάβει η Ρωσία του Πούτιν! Με λίγα λόγια, για να συμφωνήσει η Ουκρανία να ακρωτηριαστεί, εγκαταλείποντας π.χ. την Κριμαία στον εισβολέα και κατακτητή της…
Sotsialnyi Rukh:
ΟΧΙ στο σοβινισμό! ΝΑΙ στην αλληλεγγύη!
Κατά τη διαδικασία απελευθέρωσης των εδαφών που έχουν καταληφθεί από τη Ρωσία, θα ανακύψει αναπόφευκτα το ζήτημα της επανένταξης των εδαφών που απελευθερώθηκαν από την καταπίεση των εισβολέων. Το θέμα αυτό απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, αν, φυσικά, θέλουμε να επιστρέψει όχι μόνο το έδαφος, αλλά και οι άνθρωποι. Ωστόσο, οι αρχές ενεργούν συχνά με διαφορετικό τρόπο, καταφεύγοντας στην υποκίνηση μίσους με βάση τη γλώσσα.
της Daria Saburova, 3/10/2022
Πώς φτάσαμε εδώ; Στο παρόν άρθρο, η Daria Saburova, με μεγάλη ακρίβεια και αυστηρή στοιχειοθέτηση αναλύει το σύνολο των παραγόντων που εξηγούν τη σημερινή ουκρανική κατάσταση και το συσχετισμό δυνάμεων στον πόλεμο που διεξάγει η Ρωσία του Πούτιν. Επανέρχεται διεξοδικά στη σύγκρουση στο Ντονμπάς, και εξετάζει την ερμηνευτική υπόθεση του ότι θα επρόκειτο τότε για εμφύλιο πόλεμο, υπόθεση που κατά πολύ στηρίχτηκε σε μια φιλορωσική προπαγάνδα γεμάτη από ψεύτικες διαδόσεις.
Όλα τα στοιχεία εκτιμούνται έτσι από κοντά: οι αντικοινωνικές απαιτήσεις του ΔΝΤ έναντι των χορηγούμενων δανείων του, η περίπλοκη πολιτική και κοινωνική κατάσταση των φιλο- και αντι- Μαϊντάν, η πραγματική βάση της άκρας δεξιάς στην Ουκρανία… Και βέβαια και το τί προτείνει η ουκρανική αντικαπιταλιστική αριστερά.
του Γιώργου Μητραλιά
Γιατί ο Πούτιν βομβαρδίζει τώρα "μαζικά" τις πόλεις της Ουκρανίας; Γιατί στέλνει τους πυραύλους του εναντίον των υποδομών και των πληθυσμών τους; Γιατί σκοτώνει αμάχους; Μα, απλούστατα επειδή έχει ήδη χάσει τον πόλεμο! Επειδή ο στρατός του δεν μπορεί να κάμψει την αντίσταση των Ουκρανών. Ή μάλλον, επειδή ο στρατός του υποχωρεί, σωρεύει ήττες, χάνει το ηθικό του και κινδυνεύει να καταρρεύσει.
Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο του Ντανιέλ Μπενσαΐντ όχι μόνο επειδή είναι εξαιρετικό αλλά και επειδή το επιβάλλει η ακραία βαρβαρότητα και τρομοκρατία αυτών των ημερών εκεί στις πόλεις της Ουκρανίας.
Ξεχασμένη σε ένα "συρτάρι" για 8 χρόνια, ιδού λοιπόν η μετάφραση στα ελληνικά ενός σημαντικού κειμένου του Ντανιέλ Μπενσαΐντ, που ίσως είναι σήμερα ακόμα πιο επίκαιρο από τότε που γράφτηκε, το 2008. Απόλαυση η ανάγνωσή του,έστω και αν η μετάφραση δεν μπορεί να αποδώσει την μαεστρία του συγγραφέα ως σπάνιου δεξιοτέχνη της γαλλικής γλώσσας. Αλλά μεγάλη και η χρησιμότητά του καθώς ο Μπενσαΐντ μάς παίρνει από το χέρι για να ξετυλίξει μαζί μας το κουβάρι του μίτου της Αριάδνης στο λαβύρινθο όλων των τρόμων και όλων των βιαιοτήτων της βάρβαρης εποχής μας... Γιώργος Μητραλιάς |
του Ντανιέλ Μπενσαΐντ
(Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε ως πρόλογος στη συλλογή άρθρων του Μάικ Ντέιβις, οι Ήρωες της Κόλασης, που εκδόθηκε τον Ιανουάριο 2007 από τις εκδόσεις Textuel)
«Αλχημιστές της επανάστασης, μοιράζονται με τους παλιούς αλχημιστές τη σύγχυση των ιδεών και τη ξεροκεφαλιά που είναι γεμάτη από έμμονες ιδέες. Ορμάνε πάνω σε εφευρέσεις που υποτίθεται πως κάνουν επαναστατικά θαύματα: εμπρηστικές βόμβες, διαβολικές μηχανές που κάνουν μαγικά πράγματα, ταραχές που, ελπίζουν, θα είναι τόσο περισσότερο θαυματουργές και εκπληκτικές όσο θα έχουν λιγότερο ορθολογικά θεμέλια».
Καρλ Μαρξ «Βιβλιοπαρουσίαση των Συνωμοτών του Α. Chenu», Πολιτικά Έργα τόμος 1, Παρίσι, Pleiade Gallimard, σελ. 361.
Πολύ πριν από τις απόπειρες της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ενάντια στους πύργους του World Trade Centre, οι γόνιμοι εγκέφαλοι της κυβέρνησης των ΗΠΑ εργάζονταν ήδη για να επινοήσουν μια «αντι-τρομοκρατική» ρητορική προσαρμοσμένη στη μεταψυχροπολεμική εποχή. Έχοντας χάσει, με τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την αποσύνθεση του υποτιθέμενου σοσιαλιστικού στρατοπέδου, τον καλύτερο εχθρό και άλλοθί τους, χρειάζονταν για την Αυτοκρατορία τους του Καλού, ένα νέο διπλό μπαμπούλα, μια εκσυγχρονισμένη ενσάρκωση του απόλυτου Κακού, που θα δικαιολογούσε την αναζωπύρωση της κούρσας των εξοπλισμών και τις σταυροφορίες της νέας αυτοκρατορικής τάξης πραγμάτων. Η κυμαινόμενη έννοια της τρομοκρατίας ήταν εντελώς κατάλληλη για να προσφέρει την ιδεολογική κάλυψη που απαιτούν οι σωφρονιστικές εκστρατείες, οι νεοαποικιακές εισβολές και οι λοιποί «προληπτικοί πόλεμοι». Προοριζόταν να εξορκίσει το φάσμα ενός πανταχού παρόντος κινδύνου και ενός απροσδιόριστου εχθρού (1).
του Michael Löwy
Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των εκλογών της Βραζιλίας στις 2 Οκτωβρίου είναι διφορούμενο. Βέβαια, ο Λούλα, ο υποψήφιος του Κόμματος των Εργατών, προηγείται με 48,4% των ψήφων. Αλλά η ελπίδα για νίκη στον πρώτο γύρο έχει σβήσει και, κυρίως, τον ακολουθεί από κοντά ο Ζαΐρ Μπολσονάρου, ο νεοφασίστας υποψήφιος, με 43,2% – πολύ περισσότερο από ό,τι προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις. Επομένως, θα υπάρξει δεύτερος γύρος στις 30 Οκτωβρίου, τον οποίο, εκτός απροόπτου, θα πρέπει να κερδίσει ο Λούλα. Ωστόσο, οι υποστηρικτές του Μπολσονάρου φαίνεται να ελέγχουν το κοινοβούλιο καθώς και αρκετές περιφερειακές κυβερνήσεις. Εν ολίγοις, το νεοφασιστικό ρεύμα θα χάσει πιθανότατα την προεδρία, αλλά παραμένει μια εξαιρετικά ισχυρή πολιτική δύναμη.
Το ίδιο κείμενο στα ιταλικά:
https://www.rosarossaonline.
...και στα γαλλικά:
http://www.cadtm.org/Le-
...και στα αγγλικά:
https://oaklandsocialist.com/
του Γιώργου Μητραλιά
“Μέρες του 1922; Όχι ακόμα αλλά η Ιταλία είναι πια σε καλό δρόμο για να “γιορτάσει” σε τέσσερα χρόνια την εκατοστή επέτειο της ανόδου του Μουσολίνι και του φασιστικού του κινήματος στην εξουσία με ένα καθεστώς που θα του μοιάζει -σχεδόν- σαν δυο σταγόνες νερό!”. Είναι με αυτή τη φράση εν είδει προειδοποίησης, που άνοιγε το άρθρο μας που είχε γραφτεί την επαύριο των ιταλικών εκλογών του 2018 στις οποίες είχε θριαμβεύσει η Λέγκα του Σαλβίνι. (1) Τέσσερα χρόνια αργότερα, δηλαδή σήμερα, πρέπει να παραδεχτούμε πως η πρόβλεψή μας έχει -δυστυχώς- πλήρως επαληθευτεί από τα γεγονότα: η εκατοστή επέτειος της ανόδου του Μπενίτο Μουσολίνι στην εξουσία τον Οκτώβρη του 1922 θα συμπέσει με την άνοδο στην εξουσία της μετα-φασίστριας Τζόρτζια Μελόνι και των Fratelli d’Italia της, του κόμματος που δεν είναι παρά η συνέχεια του MSI που ίδρυσε και διηύθυνε ο Τζόρτζιο Αλμιράντε μαζί με άλλους αξιωματούχους της διαβόητης Repubblica di Salò, του τελευταίου φαντοματικού Κρατιδίου του Μουσολίνι, που ελεγχόταν εξάλλου από τους Γερμανούς ναζιστές !
του Ζμπίγκνιεφ Μάρσιν Κοβαλέφσκι
Σε αυτόν τον κρίσιμο σε παγκόσμιο επίπεδο πόλεμο, το ουκρανικό έθνος αγωνίζεται να διατηρήσει την ανεξαρτησία του, που απέκτησε μόλις πριν από 30 χρόνια, μετά από αιώνες κυριαρχίας και ανελέητου εκρωσισμού. Σκοπός του πολέμου είναι να επαναφέρει την τσαρικής έμπνευσης ιδέα του «τριαδικού» ρωσικού έθνους (Ρωσία, Λευκορωσία και Ουκρανία) την οποία διεκδικεί σήμερα ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Η ρωσική άρχουσα τάξη προσπαθεί να δώσει νέα πνοή ζωής σε ένα παρακμάζοντα ρωσικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος, χωρίς τον έλεγχο της Ουκρανίας, κινδυνεύει να εξαφανιστεί από το ιστορικό προσκήνιο.
από τη Ρωσική Φεμινιστική Αντιπολεμική Αντίσταση (FAS)
Μια σειρά μπροσούρων με τίτλο "Η Εργαζόμενη Γυναίκα της Ανατολής" εκδόθηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1920 από την Ένωση Ανατολικών Σπουδών που υπάγεται στην Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή, κατ’εντολή του Τμήματος Εργατών και Αγροτών της Κεντρικής Επιτροπής του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι).
του Zakhar Popovych (του ουκρανικού Соціальний рух)
Οι ρώσοι εργαζόμενοι είναι ίσως το κλειδί κατά του ιμπεριαλισμού
Πριν από 70 και πλέον χρόνια, η νίκη των Συμμάχων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έφερε μαζί της ένα ισχυρό κύμα μίσους για κάθε τι γερμανικό. Μετά το τέλος του πολέμου, οι Γερμανοί αποδέχθηκαν επανειλημμένα την ευθύνη για τις πράξεις τους. Κατέβαλαν αποζημιώσεις στα συμμαχικά έθνη και ισόβιες αποζημιώσεις στους επιζώντες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Παρ' όλα αυτά, χρειάστηκαν δεκαετίες για να υποχωρήσει το μίσος στις χώρες που είχαν υποφέρει από την κατοχή τους.
Zakhar PopovychΣήμερα, οι φρικαλεότητες της Ρωσίας στην Ουκρανία, που διαπράχθηκαν στο όνομα της “αποναζιστικοποίησης” και της “προστασίας των ρωσόφωνων”, έχουν κάνει πολλούς Ουκρανούς να απορρίπτουν κάθε τι το ρωσικό: να προσπαθήσουν να ξεχάσουν τη ρωσική γλώσσα και να διαγράψουν από τη μνήμη τους όλη τη ρωσική κλασική λογοτεχνία -με το αυτοκρατορικό της άρωμα και την “προστατευτική” της κηδεμονία απέναντι στους κατακτημένους λαούς.
Γιατί είμαστε επαναστάτες σήμερα;* |
Του Ερνέστ Μαντέλ*
Επανάσταση είναι η ριζική ανατροπή, μέσα σε λίγο χρόνο, των οικονομικών και (ή) των πολιτικών δομών εξουσίας, από την κατακλυσμική δράση πλατιών μαζών. Είναι επίσης η απότομη μετατροπή της μάζας του λαού από λίγο ή πολύ παθητικό αντικείμενο σε αποφασιστικό πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής.
Μια επανάσταση ξεσπάει όταν οι μάζες αποφασίσουν να δώσουν τέλος στις συνθήκες ύπαρξης που τους φαίνονται αφόρητες. Αυτή εκφράζει λοιπόν μια βαριά κρίση μιας δοσμένης κοινωνίας. Αυτή η κρίση βυθίζει τις ρίζες της μέσα σε μια κρίση των εξουσιαστικών δομών. Εκφράζει επίσης την απώλεια νομιμοποίησης των κυβερνώντων, και την απώλεια της υπομονής πλατιών λαϊκών στρωμάτων.
του Daniel TANURO
Πολλές ανοησίες κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα σχετικά με τον Γκορμπατσόφ.
Ο Γκορμπατσόφ δεν ήταν ο νεκροθάφτης της επανάστασης: η επανάσταση ήταν νεκρή, τουλάχιστον από τότε που ο Στάλιν ανέβηκε την εξουσία το 1928.
Η επανάσταση είναι η επαναστατική εξουσία του αυτο-οργανωμένου σε συμβούλια - στα "σοβιέτ" λαού. Όταν ο Γκορμπατσόφ ανέλαβε τα καθήκοντά του, η εξουσία βρισκόταν ήδη εδώ και πολύ καιρό στα αποκλειστικά χέρια ενός στρώματος γραφειοκρατών που ζούσαν σαν καπιταλιστές.
του Γιώργου Μητραλιά
Ποτέ από το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, δεν έγινε αισθητή όσο σήμερα η απειλή μιας αναζωογονημένης, επιθετικής και συνεχώς ανερχόμενης ακροδεξιάς. Γιατί; Μα, επειδή σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στις 6-7 προηγούμενες δεκαετίες, τώρα αυτή η απειλή δεν προέρχεται πια από μερικές ομάδες ή έστω μικρά κόμματα νοσταλγών του μεσοπολέμου, αλλά από μια φιλόδοξη και δυναμική νέα ακροδεξιά που κυβερνάει ή ετοιμάζεται να κυβερνήσει ακόμα και χώρες που περιλαμβάνονται στις μεγαλύτερες δυνάμεις αυτού του κόσμου!
Να λοιπόν που η λαμπρή παράδοση συνεχίζεται καθώς, για μιαν ακόμα φορά στους δύο τελευταίους αιώνες, είναι οι γυναίκες, οι Ρωσίδες αγωνίστριες που σώζουν την τιμή του ρώσικου λαού ! Τρανή απόδειξη οι γυναίκες της Φεμινιστικής Αντι-πολεμικής Αντίστασης (FAS) που, έχοντας να αντιμετωπίσουν ένα βάρβαρο και απάνθρωπο καθεστώς, παίζουν καθημερινά την ελευθερία τους κορώνα γράμματα, υπερασπιζόμενες τις καλύτερες παραδόσεις του λαού τους. Ακριβώς όπως έκανε άλλοτε μια Βέρα Φίγκνερ ενάντια στο απολυταρχικό τσαρικό καθεστώς, μια Ελιζαμπέτα Ντμιτρίεφ όταν έμπαινε επικεφαλής της Παρισινής Κομμούνας ή μια Λαρίσα Ρέισνερ όταν υπερασπιζόταν την Επανάσταση επικεφαλής του Κόκκινου Στρατού. Και κυρίως, όπως έκαναν οι ανώνυμες εργάτριες της Αγίας Πετρούπολης, όταν -μόνες τους και χωρίς να ρωτήσουν κανέναν- άρχιζαν με τον απεργιακό ξεσηκωμό τους, την επανάσταση του Φλεβάρη του 1917 που έμελλε να ανατρέψει τον Τσάρο και την αυτοκρατορία του που τόσο επικαλείται σήμερα ο Πούτιν. Διαβάστε λοιπόν προσεκτικά το κείμενο τους « Τι υποστηρίζουμε & για τι αγωνιζόμαστε » που είναι σίγουρα από εκείνα τα σπάνια που φτιάχνουν την Ιστορία...
Γιώργος Μητραλιάς
Με αφορμή την επέτειο της ημέρας Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας [24/08] και του μισού χρόνου από την έναρξη της γενικευμένης ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία –η οποία πιστεύουμε θα αποτύχει πλήρως–, δημοσιεύουμε το πρόγραμμά μας ως προσθήκη στο αρχικό μας μανιφέστο:
Τι υποστηρίζουμε και τι πολεμάμε;
Το New Politics έθεσε τις εξής ερωτήσεις στον Andrei, της ουκρανικής σοσιαλιστικής οργάνωσης Sotsialnyi Rukh (Κοινωνικό Κίνημα).
NP: Ποια είναι η εκτίμησή σας για την τρέχουσα στρατιωτική κατάσταση;
Andrei: Η Ρωσία παραδέχτηκε την ήττα της στην απόπειρα blitzkrieg, “ενός γρήγορου πολέμου”, και προχώρησε σε έναν πόλεμο φθοράς. Ο Πούτιν πιστεύει ότι, με την πάροδο του χρόνου, η υποστήριξη προς την Ουκρανία θα αποδυναμωθεί, η πίεση από τις κυρώσεις θα μειώνεται και η Ουκρανία δεν θα είναι σε θέση να σταθεί μόνη της απέναντι στη Ρωσία. Όπως βλέπουμε, έχει πράγματι λόγους να το πιστεύει αυτό. Ο Πούτιν θεωρεί ότι η πλήρης υπακοή του ρωσικού πληθυσμού είναι το στρατηγικό του πλεονέκτημα έναντι της Δύσης, γιατί, σε αντίθεση με τους πληθυσμούς των δυτικών χωρών, δεν θα έχει να αντιμετωπίσει κριτικές για τον υψηλό πληθωρισμό ή για οικονομικά προβλήματα.