Μα, για ποιον «αμυντικό πόλεμο ενάντια στο ΝΑΤΟ» μας μιλάνε ;

Όταν ο Πούτιν καταρρίπτει τις «θεωρίες» των αριστερών θαυμαστών του !

του Γιώργου Μητραλιά

« Το μένος του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία δεν έχει να κάνει με την “ασφάλεια” της Ρωσίας και την -εντελώς υπαρκτή και συνάμα ασφυκτική- περικύκλωση της από το ΝΑΤΟ και τους δυτικούς ιμπεριαλιστές! Ό,τι κι αν συνέβαινε, αργά ή γρήγορα ο Πούτιν θα έστελνε το στρατό του στην Ουκρανία, ακριβώς όπως, στην αρχή της προεδρίας του, τον έστειλε στην Τσετσενία και ισοπέδωσε το Γκρόζνι, χωρίς να υπάρχει τότε η παραμικρή απειλή του ΝΑΤΟ ενάντια στην ασφάλεια της Ρωσίας ». Να τι γράφαμε μόλις τρεις μέρες μετά από την έναρξη του πολέμου του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία. (1) Σήμερα, πολλές βδομάδες και πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκρούς αργότερα, κάνοντας τον πολύ διδακτικό απολογισμό του τρόπου με τον οποίο ο Πούτιν διεξάγει αυτό τον πόλεμο, δεν μπορούμε παρά να εκπλαγούμε που μια κάποια αριστερά επιμένει να επικαλείται « τις απειλές του ΝΑΤΟ ενάντια στην ασφάλεια της Ρωσίας » για να « κατανοεί » αν όχι να δικαιολογεί την εισβολή της Ουκρανίας από το στρατιωτικό οδοστρωτήρα του Πούτιν...

Σαμποτάζ σιδηροδρόμων: Λευκορώσοι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους αναλαμβάνουν δράση

του LE TREHONDAT Patrick

Την επομένη της ρωσικής επίθεσης κατά της Ουκρανίας, η Εκτελεστική Επιτροπή του Κογκρέσου Δημοκρατικών Συνδικάτων της Λευκορωσίας δήλωσε: "Θέλουμε να σας διαβεβαιώσουμε, αγαπητοί Ουκρανοί, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Λευκορώσων, συμπεριλαμβανομένων των εργαζομένων, καταδικάζει τις απερίσκεπτες ενέργειες του σημερινού καθεστώτος της Λευκορωσίας που ανέχεται τη ρωσική επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας. Απαιτούμε την άμεση παύση των εχθροπραξιών και την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία, καθώς και από τη Λευκορωσία". Μια διακήρυξη των συνδικάτων δεν πρέπει ποτέ να λαμβάνεται ελαφρά τη καρδία. Ειδικά σε περιόδους πολέμου. Η ρωσική στρατιωτική διοίκηση υλικοτεχνικής υποδομής και η διοίκηση των σιδηροδρόμων της Λευκορωσίας επρόκειτο να το μάθουν αυτό με τον δύσκολο τρόπο.

Βλαντιμίρ Πούτιν: Μπορεί ο Θεός του παγκόσμιου φασισμού και ναζισμού να «αποναζιστικοποιήσει» μια χώρα;

Του Michael Karadjis

Σύμφωνα με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν:

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν να δέχονται όλο και περισσότερους μετανάστες και, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, ο λευκός, χριστιανικός πληθυσμός είναι ήδη αριθμητικά μικρότερος... Οι λευκοί χριστιανοί έχουν γίνει μειονότητα, λιγότερο από το 50% πλέον. ... Η Ρωσία είναι μια τεράστια περιοχή, από τα δυτικά έως τα ανατολικά σύνορά της, είναι ένας ευρασιατικός χώρος. Αλλά όσον αφορά την κουλτούρα, ακόμη και τη γλωσσική ομάδα και την ιστορία, όλο αυτό είναι αναμφίβολα ένας ευρωπαϊκός χώρος, καθώς κατοικείται από ανθρώπους αυτής της κουλτούρας. ... Πρέπει να τα διατηρήσουμε όλα αυτά για να παραμείνουμε ένα σημαντικό κέντρο στον κόσμο».

Συνέπεια και ασυνέπεια σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία

του Gilbert Achcar

Ας φανταστούμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέβαλαν στη Βενεζουέλα, όπως σκέφτονταν να κάνουν για λίγο καιρό υπό τον Ντόναλντ Τραμπ, και ότι η Ρωσία αποφάσισε να προμηθεύσει την κυβέρνηση της Βενεζουέλας του Νικολάς Μαδούρο με όπλα για να τη βοηθήσει να πολεμήσει τους εισβολείς. Τα αμερικανικά στρατεύματα συναντούν σθεναρή αντίσταση στα barrios και την ύπαιθρο της Βενεζουέλας. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουάσινγκτον και Καράκας ξεκίνησαν στην Κολομβία, ενώ η Ουάσινγκτον προσπαθεί να αναγκάσει την κυβέρνηση της Βενεζουέλας να συνθηκολογήσει με τις απαιτήσεις της.

ΚΑΤΩ Ο ΡΩΣΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ

Κοινή ανακοίνωση του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Κινήματος (RSD) και του Κοινωνικού Κινήματος Ουκρανίας (Σοτσιάλνι Ρουχ)

Παρόλο που το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς έχει καταδικάσει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η ενότητα του αριστερού στρατοπέδου παραμένει ζητούμενο. Θα θέλαμε να απευθυνθούμε σε εκείνους τους αριστερούς που επιμένουν στο αφήγημα της «πανούκλας που χτυπάει και τα δύο σπίτια» το οποίο ερμηνεύει τον πόλεμο ως σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Τεράστιας σημασίας και σπουδαιότητας η μελέτη που ακολουθεί του Ζμπίγκνιεφ Κοβαλέφσκι για τις περιπέτειες της "Σοβιετικής Ουκρανίας", καθώς μάλιστα φωτίζει, μεταξύ άλλων, και σημαντικές πτυχές του υπό εξέλιξη πολέμου. Πέρα από τις συνήθεις "αγιογραφίες" που έχουν πέραση στην αριστερά (και ειδικά στην ελληνική), η μελέτη του Κοβαλέφσκι αποκαλύπτει πόσο σύνθετη, αντιφατική και συχνά καθόλου παρουσιάσιμη ήταν η αντιμετώπιση και διαχείριση του ουκρανικού εθνικού ζητήματος από τους μπολσεβίκους ακόμα και στα πρώτα χρόνια της μεγάλης αντικαπιταλιστικής επανάστασης τους. Διαβάζοντας την πολύτιμη μελέτη του ιστορικού αλλά και επαναστάτη μαρξιστή Ζμπίγκνιεφ Κοβαλέφσκι διαπιστώνουμε -ίσως με θλίψη- ότι ένα αιώνα αργότερα, βρισκόμαστε σήμερα εκεί που άφησαν άλυτο το "ουκρανικό ζήτημα" εκείνοι οι μεγάλοι επαναστάτες της δεκαετίας του 1920. Και κυρίως, ότι το ουκρανικό εθνικό ζήτημα εξακολουθούν να το στοιχειώνουν τα φαντάσματα εκείνων των -όχι πια και τόσο- μακρινών καιρών. Καλή ανάγνωση...
Γ.Μητραλιάς

Για την Ανεξαρτησία της Σοβιετικής Ουκρανίας

Zbigniew Marcin Kowalewski

Παρά το γιγάντιο τεράστιο βήμα προς τα εμπρός που έκανε η Οκτωβριανή Επανάσταση στον τομέα των εθνικών σχέσεων, η απομονωμένη προλεταριακή επανάσταση σε μια καθυστερημένη χώρα αποδείχθηκε ανίκανη να λύσει το εθνικό ζήτημα, ιδιαιτέρως το ουκρανικό ζήτημα, το οποίο είναι, στην ουσία του, διεθνούς χαρακτήρα. Η Θερμιδωριανή αντίδραση, με κολοφώνα τη Βοναπαρτιστική γραφειοκρατία, έριξε τις εργαζόμενες μάζες πολύ πίσω και στην εθνική σφαίρα. Οι πλατιές μάζες του ουκρανικού λαού είναι δυσαρεστημένες με την εθνική τους μοίρα και επιθυμούν να την αλλάξουν δραστικά. Αυτό ακριβώς το γεγονός πρέπει να λάβει ως αφετηρία του ο επαναστάτης πολιτικός, σε αντίθεση με τον γραφειοκράτη και τον σεκταριστή.

H εξέγερση των ολιγαρχών στο Ντονμπάς

του Marcin Zbigniew Kowalewski*

Στις 20 Φεβρουαρίου 2014 σκοτώθηκαν 75 άτομα στην πλατεία Μαϊντάν του Κίεβου. Την επομένη ο Πολωνός Υπουργός Εξωτερικών Ράντοσλαβ Σικόρσκι επέμεινε: «Εάν δεν υπογράψετε τη συμφωνία, θα έχετε πόλεμο και θα δείτε το στρατό στους δρόμους. Θα πεθάνετε όλοι». Παρόμοιες δηλώσεις έκαναν και οι Υπουργοί της Γαλλίας και της Γερμανίας. Οι τρεις Ουκρανοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης τελικά υπέκυψαν στις πιέσεις. Παρόλο που φοβόντουσαν τα χειρότερα – ιδίως τις αντιδράσεις του κινήματος Μαϊντάν – δέχτηκαν μια συμβιβαστική λύση με τον Γιανουκόβιτς. Θα παρέμενε πρόεδρος μέχρι το Δεκέμβριο – δηλαδή μέχρι τις πρόωρες προεδρικές εκλογές. Οι δυτικές πολιτικές ελίτ ανακουφίστηκαν: η επανάσταση κατασχέθηκε και οδηγήθηκε προς το θεσμικό δρόμο, όπου αναπόφευκτα θα έφθανε σε αδιέξοδο. Αμέσως όμως ήρθε η πρώτη έκπληξη. Οι στρατιωτικές δυνάμεις του Υπουργείου Εσωτερικών και της αστυνομίας αντέδρασαν σ’ αυτή τη συμφωνία σαν να επρόκειτο για συνθηκολόγηση του Γιανουκόβιτς. Ολοταχώς, ίσως ακόμα και πανικόβλητες, εγκατέλειψαν το πεδίο των μαχών, αφήνοντας το καθεστώς χωρίς τις δυνάμεις ασφάλειας που διέθετε. Όλο και περισσότεροι αστυνομικοί προσχώρησαν στο κίνημα του Μαϊντάν.

Σε αυτή την ώρα του μεγάλου κινδύνου

Σε αλληλεγγύη με την ουκρανική αντίσταση, ας ξαναχτίσουμε το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα

των MARK JOHNSON , PIERRE ROUSSET

Παρουσιάζουμε παρακάτω την αντίληψή μας για τα καθήκοντα που αντιμετωπίζει ιδιαίτερα η δυτική αριστερά. Ελπίζουμε να συμβάλλουμε στη συζήτηση και την οικοδόμηση του κινήματος ειρήνης, στην αλληλεγγύη με την ουκρανική αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα, στη στήριξη των προσφύγων και τον αντιρατσισμό, καθώς και στην ενίσχυση των εναλλακτικών λύσεων στον ιμπεριαλισμό στη δύση και την ανατολή της ευρωπαϊκής υποηπείρου.

Ζούμε σε έναν κόσμο μόνιμου πολέμου. Έχουμε βιώσει αρκετούς πυρηνικούς συναγερμούς από το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Αλλά η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί σημείο καμπής: είναι η πρώτη φορά από το 1945 που ένας πυρηνικός συναγερμός λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο ενός θερμού πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης.

Πόλεμος στην Ουκρανία: άλλο ένα βήμα προς μια ολοκληρωτική καταστροφή

του Γιώργου Κολέμπα*

Οι «ηγέτες της δημοκρατικής " Δύσης προκάλεσαν τα τελευταία 30 χρόνια 10 πολέμους, 6 εκατομμύρια νεκρούς, δεκάδες εκατομμύρια πρόσφυγες. Αν προσθέσουμε και τον Πούτιν της αυταρχικής Ανατολής, τα νούμερα πρόκειται να αυξηθούν δραματικά.

Οι ελίτ σε ανατολή και δύση -ιδίως της πολεμικής βιομηχανίας και της βιομηχανίας υδρογονανθράκων-αυξάνουν στο έπακρο τα κέρδη τους από τις πολεμικές συρράξεις σε όλο τον κόσμο με την παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού σε αυτό το χρονικό διάστημα.

Ενάντια στον ολέθριο καμπισμό και για τη νίκη του ουκρανικού λαού :

Μαζικό διεθνές κίνημα ενάντια στον πόλεμο!

Του Γιώργου Μητραλιά

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν φαίνεται πως συσσωρεύει τις αποτυχίες στον πόλεμο του ενάντια στην Ουκρανία, αλλά αντίθετα, συσσωρεύει τις επιτυχίες ως ευεργέτης ή ακόμα και σωτήρας του... ΝΑΤΟ! Ποιος το λέει; Μα, εκείνος που είναι πιθανόν ο πιο αρμόδιος για να κάνει αυτή τη διαπίστωση: Ένας ιδιαίτερα υψηλόβαθμος Αμερικανός στρατιωτικός συνηθισμένος να τα λέει χύμα χωρίς διπλωματικές προφυλάξεις και ο οποίος, επιπλέον και κυρίως, διετέλεσε “Ανώτατος Διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη”. Το όνομά του Τζέιμς Σταυρίδης.

Ο πρώην στρατιωτικός αρχηγός του ΝΑΤΟ δεν μασάει τα λόγια του και είναι για αυτό που αξίζει το κόπο να τον ακούσουμε όταν δηλώνει ότι ο πρόεδρος Πούτιν “είναι ίσως το καλύτερο πράγμα που συνέβη ποτέ στο ΝΑΤΟ”! Και ο ναύαρχος Σταυρίδης εξηγεί το γιατί αυτού του ισχυρισμού του: “Πέρασα τέσσερα χρόνια ως ανώτατος συμμαχικός διοικητής του ΝΑΤΟ. Σε κάθε διάσκεψη, σε κάθε συνάντηση επισήμων ανώτερου επιπέδου του ΝΑΤΟ, πλησίαζα την Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και την υπουργό άμυνας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Και τους έλεγα “Πρέπει να αυξήσετε τις αμυντικές δαπάνες σας”. Δεν πέτυχα τίποτα επί τέσσερα χρόνια. Όμως, μέσα σε 48 ώρες, ο Βλαντίμιρ Πούτιν ενέπνευσε τους Γερμανούς σχεδόν να διπλασιάσουν τον αμυντικό τους προϋπολογισμό”! (1)

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΝΑΙ, ΠΟΥΤΙΝΙΣΜΟΣ ΟΧΙ !

Του Michael Löwy

Το ΝΑΤΟ είναι μια ιμπεριαλιστική οργάνωση, στην οποία κυριαρχούν οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπεύθυνες για πάρα πολλούς επιθετικούς πολέμους. Η διάλυση αυτού του πολιτικοστρατιωτικού τέρατος, που βγήκε γέννησε ο ψυχρός πόλεμος, αποτελεί μια στοιχειώδη δημοκρατική απαίτηση. Η αποδυνάμωσή του το τελευταίο διάστημα στάθηκε αιτία ο Εμμανουήλ Μακρόν, ο νεοφιλελεύθερος πρόεδρος της Γαλλίας, να δηλώσει το 2019 ότι η Συμμαχία ήταν «εγκεφαλικά νεκρή». Δυστυχώς, η εγκληματική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ανάστησε το ΝΑΤΟ!

Οικοδομώντας το αντιπολεμικό κίνημα

Σχολιασμός για το: “Φεμινιστικό μανιφέστο κατά του πολέμου”

της Catherine Samary

Δεν υπέγραψα το «Μανιφέστο φεμινιστικής αντίστασης ενάντια στον πόλεμο» αν και συμμερίζομαι (όπως είπα στη συντρόφισσα που μου το έστειλε) πολλές πτυχές αυτού του Μανιφέστου, το οποίο υπογράφεται από γυναίκες που εκτιμώ ιδιαίτερα. Ελπίζω ότι το κείμενό μου αυτό θα ερμηνευθεί ως συμβολή σε έναν αναγκαίο διάλογο.

Η κύρια διαφωνία μου αφορά τη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» -δηλαδή τη φύση αυτού του πολέμου. Μια τέτοια ανάλυση είναι που καθορίζει πάντα τη διατύπωση διεθνιστικών θέσεων -και πιστεύω επίσης ότι μια τέτοια απαίτηση ανάλυσης συγκεκριμένων καταστάσεων είναι απαραίτητη και για τον καθορισμό των φεμινιστικών απαντήσεων. Ωστόσο, από αυτή την άποψη, οι διατυπώσεις του Μανιφέστου τείνουν, αντίθετα, προς την έκφραση μιας γενικής ειρηνιστικής (“πατσιφιστικής”) στάσης -η οποία που αναμφίβολα συνδέεται με μια πολιτική ανάλυση που δεν κάνει διάκριση μεταξύ επιθετικού πολέμου και θεμιτής αντίστασης. Σε κάθε περίπτωση, δεν θα προσυπογράψω έναν φεμινισμό που υπερασπίζεται την ιδέα ότι οι γυναίκες δεν πρέπει «από τη φύση τους» να παίρνουν ποτέ τα όπλα.

Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο του 2018 επειδή, λόγω του πολέμου του Πούτιν στην Ουκρανία, είναι σήμερα ίσως ακόμα πιο επίκαιρο από ό,τι πριν από τέσσερα χρόνια, και επειδή προετοιμάζει για τα νέα τραγικά "ολισθήματα" της αριστεράς που θα προκαλέσει η όλο και πιο πιθανή προσεχής αναβίωση του πολέμου στη Βοσνία...

Η αριστερά και οι “μακεδονομαχίες” της
ή πώς ανοίγει ο δρόμος στη
φασιστική απειλή!…

του Γιώργου Μητραλιά

“Δυσάρεστη έκπληξη” λοιπόν που ο (και “μακεδονομάχος”) Μίκης Θεοδωράκης συγχρωτίζεται πια ανοικτά με τους απολογητές του ρατσισμού, του αντισημιτισμού, του αντικομμουνισμού και της πιο εφιαλτικής “εθνικής καθαρότητας”; Δυσάρεστη, σίγουρα. Έκπληξη όμως όχι. Και αν το πρόβλημα ήταν μόνον ο Μίκης, μικρό το κακό. Όμως, επειδή ακριβώς δεν είναι μόνον αυτός αλλά και πάρα πολλοί άλλοι, το πρόβλημα είναι τεράστιο και ο κίνδυνος άμεσος. Ώρα λοιπόν να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους…

Έκκληση των ανεξάρτητων εργατικών συνδικάτων της Ουκρανίας. Προς τους εργάτες όλου του κόσμου: χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας!

Το Ανεξάρτητο Συνδικάτο της Ουκρανίας "Zakhist Pratsi" συμμετέχει άμεσα στην αντίσταση ενάντια στην εισβολή του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Αγωνιζόμαστε στο πλευρό της εργατικής τάξης και του ουκρανικού λαού σε διάφορα μέτωπα αντίστασης. Ορισμένες οργανώσεις του συνδικάτου μας, όπως το συνδικάτο ανθρακωρύχων "Zakhista Pratsi" στην επιχείρηση "Selidov-ugol", προστατεύουν εμάς και το μέλλον μας με όπλα στα χέρια και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες των εχθροπραξιών. Πολλοί ακτιβιστές του συνδικάτου μας σήμερα αντιστέκονται στις επιθέσεις των ρωσικών στρατευμάτων με ρουκέτες και βόμβες, πέρνοντας πάνω τους την υποστήριξη των καταφυγίων σε δύσκολες συνθήκες, σώζοντας τα παιδιά τους και τις οικογένειές τους από βέβαιο θάνατο.

Έκκληση του ουκρανικού Sotsialnyi Rukh στους αριστερούς σε όλο τον κόσμο: πώς να βοηθήσουν την Ουκρανία να σταματήσει την εισβολή της Ρωσίας και να ξαναχτίσει τις πόλεις της.

15 Μαρτίου 2022

Σας χαιρετίζουμε από την Ουκρανία. Όπως ξέρετε, υπάρχει ένας ολοκληρωτικός πόλεμος που διεξάγεται στη χώρα μας.

Πόλεις και χωριά καταστρέφονται και άνθρωποι πεθαίνουν.

Είμαι μέλος της οργάνωσης Sotsialnyi Rukh, που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων και παλεύει για τα ιδεώδη του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σταματήσουμε τον πόλεμο που εξαπέλυσε ο ρωσικός ιμπεριαλισμός και να μπορέσουμε να επανέλθουμε για να λύσουμε τα κοινωνικά και οικονομικά μας προβλήματα. Ελπίζω ότι οι αριστεροί σε όλο τον κόσμο -για τους οποίους η αλληλεγγύη των εργαζομένων και η αντιπολεμική στάση βρίσκονται στην καρδιά των αξιών τους- να μας βοηθήσουν να το πετύχουμε.

Δημοσιεύουμε το κείμενο του Ερνέστ Μαντέλ επειδή είναι πολύ περισσότερο επίκαιρο από ό,τι μπορεί να δείχνει ο τίτλος του, καθώς φωτίζει άπλετα τις συζητήσεις και τις αντιπαραθέσεις που προκαλεί σήμερα στην αριστερά ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία. Διαβάστε το και θα καταλάβετε τι εννοούμε…

Γ.Μ

Οι Τροτσκιστές και η Αντίσταση στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο

του Ernest Mandel

Θέλω να καταπιαστώ με το ζήτημα του κινήματος της αντίστασης στην Ευρώπη ανάμεσα στα 1940 και 1944 λεπτομερώς. Θέλω να το κάνω ειδικότερα επειδή κάποιοι σύντροφοι τους οποίους σέβομαι και τους οποίους ελπίζω να δω πίσω στην Τέταρτη Διεθνή, οι σύντροφοι της ομάδας της Lutte Ouvriere στη Γαλλία, φιλοτιμήθηκαν να εγείρουν ειδικά αυτό το ζήτημα ενάντια στη Τέταρτη Διεθνή.

Από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι κομμουνιστές διαπαιδαγωγήθηκαν, σαν θέση αρχής, στην απόρριψη της ιδέας της «υπεράσπισης του έθνους» ή της «υπεράσπισης της πατρίδας» στις ιμπεριαλιστικές χώρες. Αυτό σήμαινε ολοκληρωτική άρνηση σε κάθε τι που είχε να κάνει με ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Το τροτσκιστικό κίνημα διαπαιδαγωγήθηκε στο ίδιο πνεύμα. Αυτό έγινε όλο και πιο αναγκαίο με την δεξιά στροφή της Κομιντέρν και το σύμφωνο Στάλιν – Λαβάλ του 1935 που μετέτρεψε τους σταλινικούς των Δυτικοευρωπαϊκών χωρών και μερικών αποικιακών χωρών στους χειρότερους υποστηρικτές του ιμπεριαλιστικού σωβινισμού.

Απάντηση στον Στάθη Κουβελάκη

Gilbert Achcar: Ο αντι-ιμπεριαλισμός σήμερα

και ο πόλεμος στην Ουκρανία

Διευκρινίσεις, με τη μορφή απάντησης στις επικρίσεις

[Το παρόν κείμενο γράφτηκε με τη μορφή απάντησης σε επικριτικό σχόλιο του Στάθη Κουβελάκη στο “Σημείωμα για τη ριζοσπαστική αντιιμπεριαλιστική θέση σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία”. Το άρθρο του Στάθη Κουβελάκη (με τον τίτλο “Ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο αντιιμπεριαλισμός σήμερα. Μια απάντηση στον Gilbert Achcar” έχει ήδη δημοσιευτεί σε διάφορες γλώσσες, π.χ. γαλλικά, ισπανικά. Η ανταπάντηση του Ασκάρ έχει την αυτονομία της, καθώς διευκρινίζει ορισμένες πλευρές του “Σημειώματος” που ήδη δημοσιεύσαμε και, για αυτό, κρίναμε σωστό και συμπληρωματικό να την μεταφράσουμε]

 Ο Gilbert Achcar είναι καθηγητής στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών (SOAS) του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Τα βιβλία του περιλαμβάνουν τα εξής: The Clash of Barbaries: Terrorisms and World Disorder (2002, 2004, 2017), The Middle East Powder Keg with Noam Chomsky (2007), Arabs and the Holocaust. Ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος των αφηγήσεων (2009), The People Want. A Radical Exploration of the Arab Uprising (2013), Marxism, Orientalism, Cosmopolitanism (2015) και Morbid Symptoms. Η υποτροπή της αραβικής εξέγερσης (2017). Σύντομα θα δημοσιεύσει το βιβλίο του The New Cold War: Chronicle of a Confrontation Foretold. 

ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΟ: ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΩΝ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΛΑΟ

Κοινή διακήρυξη των Γαλλικών συνδικάτων

CGT, FSU, SOLIDAIRES

Οι οργανώσεις μας, CGT, FSU και Solidaires, καταδικάζουν την εισβολή στην Ουκρανία των ρωσικών στρατευμάτων, που παραβίασαν την ουκρανική εθνική κυριαρχία και τη χάρτα των Ηνωμένων Εθνών. Η ευθύνη για τον υπό εξέλιξη πόλεμο βαραίνει τον Βλαντίμιρ Πούτιν και το καθεστώς του: η απόφαση του εισάγει απότομα τις διεθνείς σχέσεις σε μια ασταθή και επικίνδυνη περίοδο. Η διαρκής ειρήνη στην Ανατολική Ευρώπη περνάει από την άμεση απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από το ουκρανικό έδαφος και την επιστροφή της διπλωματίας προκειμένου να υπάρξει μια λύση που σέβεται τα δικαιώματα των λαών.

Αλληλεγγύη αριστερών κομμάτων της Ανατολικής Ευρώπης στην Ουκρανία 

Στις 24 Φεβρουαρίου, η Ρωσία άρχισε μια παράνομη και αδικαιολόγητη στρατιωτική εισβολή σε ένα κυρίαρχο και ανεξάρτητο Κράτος, την Ουκρανία. Εμείς, προοδευτικά κόμματα της Ουκρανίας, της Λιθουανίας, της Φινλανδίας, της Τσεχίας, της Ρουμανίας, της Πολωνίας (…), καταδικάζουμε έντονα αυτή την επίθεση, επειδή περιφρονεί όλες τις αξίες που υπερασπίζουμε.

Για όλα φταίνε ο...Λένιν και οι μπολσεβίκοι!

Πούτιν: “ο Λένιν είναι ο δημιουργός της σημερινής Ουκρανίας”!

του Γιώργου Μητραλιά

Τι θα λέγατε αν σταματούσαμε όλοι μας να λέμε το μακρύ και το κοντό μας για τον Πούτιν, για τα γεωστρατηγικά του σχέδια και τα πολιτικά του οράματα, και κάναμε τον κόπο να αφήσουμε τον ίδιο να μας πει τη δική του άποψη; Τι θα λέγατε αν σταματούσαμε για λίγο να υποθέτουμε τι σκέφτεται και τι θέλει να κάνει ο Ρώσος πρόεδρος εισβάλοντας στην Ουκρανία, και αντί για αυτό, να του δίναμε το λόγο να μας εξηγήσει τα πάντα από πρώτο χέρι;