Από την εξάπλωση των εξεγερμένων "νεαρών βαρβάρων" στην πτώση της ανθρωπότητας στην (πραγματική) βαρβαρότητα!...

του Γιώργου Μητραλιά

Είναι προφανές ότι οι υλικές, περιβαλλοντικές, ανθρώπινες και άλλες ζημιές που προκαλούνται σήμερα από ιμπεριαλιστικούς πολέμους (π.χ. στην Ουκρανία) ή εμφυλίους πολέμους (π.χ. στο Σουδάν) είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες από αυτές που προκλήθηκαν στη διάρκεια των πρόσφατων λαϊκών "ταραχών" στη Γαλλία ή εκείνων στο Λονδίνο το 2011 ή στις ΗΠΑ πριν από τρία χρόνια. Στον 21ο αιώνα, όπως και στον 20ό αιώνα και τους δύο παγκόσμιους πολέμους του, η βαρβαρότητα είχε πάντα ένα πρόσωπο, αυτό του καπιταλισμού σε όλες τις μορφές, παραλλαγές και εκδηλώσεις του.

Αυτό δεν εμποδίζει όλες αυτές τις λαϊκές "ταραχές", που τείνουν να εξαπλωθούν σε όλη την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, να χαρακτηρίζονται από την -συχνά- τυφλή βία τους, πράγμα που κάνει ότι οι κάθε λογής φαρισαίοι, πρωτίστως κυβερνήσεις, ακροδεξιοί και μπάτσοι, μπορούν να τις καταγγέλουν για τη... βαρβαρότητα τους. Έτσι, οι νεαροί επαναστάτες στα προάστια παρουσιάζονται ελαφρά τη καρδία ως "νεαροί βάρβαροι", γεγονός που επιπλέον "δικαιολογεί" τα δολοφονικά καλέσματα από την ακροδεξιά και τα λοιπά συνδικάτα αστυνομικών που δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν αυτούς τους νέους... « επιβλαβείς » που θα πρέπει να εξοντωθούν!

Καταρχήν, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο χαρακτηρισμός αυτών των νεαρών εξεγερμένων από τα υποβαθμισμένα προάστια των μεγαλουπόλεων μας ως "βαρβάρων" πείθει και υιοθετείται από ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού. Και κατόπιν, ότι αυτό το μέρος του πληθυσμού των χωρών μας περιλαμβάνει ένα σημαντικό τμήμα των εκμεταλλευόμενων, των φτωχών, των θυμάτων του ρατσισμού και των καταπιεσμένων, δηλαδή ανθρώπων που ζουν δίπλα στους "νέους βαρβάρους", που είναι γείτονές τους, ακόμα και γονείς τους! Συμπέρασμα: το πρόβλημα είναι υπαρκτό και απαιτεί επειγόντως σαφείς και πειστικές απαντήσεις.

Όμως, αν έχουμε να κάνουμε με "βαρβάρους", το λογικό ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι πώς φτάσαμε σε μια τέτοια καταστροφή. Και ποιος είναι υπεύθυνος. Η απάντηση είναι προφανής: η εξάπλωση αυτών των "ταραχών" σχεδόν παντού στον κόσμο, η τάση τους να επεκτείνονται πέρα από τα υποβαθμισμένα προάστια, η ολοένα αυξανόμενη συχνότητά τους και κυρίως η ολοένα αυξανόμενη συμμετοχή μαζών του πληθυσμού, όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν έχουμε να κάνουμε με εκρήξεις οργής που οφείλονται στις (αυτο)καταστροφικές ορμές των δραστών τους, ούτε με μεμονωμένες εξεγέρσεις που συνδέονται με τις ιδιαιτερότητες της μιας ή της άλλης χώρας ή με την εθνική καταγωγή και τη θρησκεία των συμμετεχόντων. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικά διάχυτο μαζικό φαινόμενο, χαρακτηριστικό των όλο και πιο άνισων και βίαιων κοινωνιών μας στην εποχή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, της αστυνομοκρατίας και του εφιαλτικού αύριο!

Αν λοιπόν πρόκειται για ένα διεθνές μαζικό φαινόμενο, τότε αλλάζουν τα πάντα. Και κατά συνέπεια, αυτοί που η Δεξιά περιγράφει ως "νεαρούς βαρβάρους" δεν μπορούν πλέον να αντιμετωπίζονται σαν ένα εφήμερο και φευγαλέο ατύχημα της ιστορίας, αλλά μάλλον σαν ένα φαινόμενο που ήρθε όχι μόνο για να μείνει, αλλά και να αναπτυχθεί σε βαθμό που να επηρεάζει σοβαρά την καθημερινή μας ζωή. Με λίγα λόγια, αν είναι συνεπείς με τα λεγόμενα τους, οι συκοφάντες αυτών των "νέων βαρβάρων" θα πρέπει να βγάλουν το συμπέρασμα ότι η μεγαλύτερη απειλή για τις κοινωνίες μας και τον κόσμο μας είναι η... βαρβαρότητα που ενσαρκώνουν αυτοί οι "νέοι βάρβαροι"!

Μια τέτοια θεώρηση του μέλλοντος μας δεν είναι εντελώς αστήρικτη και χωρίς μια κάποια δόση αλήθειας. Οι κοινωνίες μας που μετατρέπονται σε χαοτικές ζούγκλες όπου όλοι πολεμούν όλους και αλληλοεξοντώνονται μέσα σε μια ατμόσφαιρα ακραίας γενικευμένης βίας, δεν είναι απλώς ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας του είδους Mad Max. Όλα αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να συμβούν αν η παρούσα κρίση συνεχίσει να επιδεινώνεται. Δηλαδή, αν οι "νεαροί βάρβαροι" συνεχίσουν όχι μόνο να αστυνομεύονται και να καταπιέζονται άγρια, αλλά και να πυροβολούνται όλο και πιο συχνά. Και αν οι συνθήκες διαβίωσής τους συνεχίσουν να επιδεινώνονται, αν το όλο και πιο αυταρχικό καπιταλιστικό κράτος -της φοβισμένης αστικής τάξης- που τους αντιμετωπίζει τόσο καιρό ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αποφασίσει να τους κηρύξει τον πόλεμο, όπως ήδη απαιτεί η Ιερή Συμμαχία των μπάτσων, της ακροδεξιάς και ενός ολοένα αυξανόμενου τμήματος της παραδοσιακής δεξιάς.

Έτσι, αν όντως υπάρχει "βαρβαρότητα", τότε είναι η κυρίαρχη αστική τάξη, οι κυβερνήσεις της και οι καπιταλιστικές πολιτικές τους που όχι μόνο την έχουν εφεύρει αλλά και, κυρίως, την έχουν δημιουργήσει. Και πρέπει να πούμε ότι οι "νεαροί βάρβαροι" δεν είναι μόνο το αυτόματο προϊόν των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους, που περιθωριοποιούν ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού των κοινωνιών μας, αλλά και το επιθυμητό αποτέλεσμα των πολιτικών που οι « από πάνω » έχουν σχεδιάσει για να αποκλείσουν και να λουμπενοποιήσουν αυτούς που αποτελούν τις "επικίνδυνες τάξεις" της εποχής μας, δηλαδή μια ορισμένη νεολαία των προαστίων, που το αστικό κράτος φοβάται και θέλει να "εξουδετερώσει" πάσει θυσία!

Ωστόσο, η επιτυχία της επιχείρησης "εξουδετέρωσης" αυτών των νέων των προαστίων φαίνεται κάτι παραπάνω από προβληματική. Ναι, αυτοί οι νέοι έχουν όντως γκετοποιηθεί και επομένως απομονωθεί από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Ναι, είναι όντως αποκομμένοι από την Αριστερά και τα συνδικάτα, με συνέπεια να στερούνται υποστήριξης, συμμαχιών και πολιτικής έκφρασης της οργής τους. Ναι, είναι όντως συγχισμένοι στις ιδέες τους και μπερδεμένοι στις πράξεις τους, είναι απολίτικοι και δεν έχουν οργάνωση. Σημαίνει όμως αυτό ότι είναι και ακίνδυνοι για εκείνους που έχουν κάνει τα πάντα για να τους κάνουν... ακίνδυνους;

Προφανώς όχι. Η ανησυχία, αν όχι ο φόβος, που τους προκαλούν οι "ταραχές" αυτών των νέων είναι προφανής, όπως φαίνεται από τα δραστικά μέτρα και τις λοιπές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που κηρύσσουν για να τις καταστείλουν. Με λίγα λόγια, οι αστικές μας τάξεις και τα εκτελεστικά τους όργανα ανακαλύπτουν τώρα ότι έχουν παγιδευτεί στον δικό τους μακιαβελισμό: σαν άλλοι... Δρ Φρανκενστάιν, βλέπουν το δημιούργημα τους να ριζοσπαστικοποιείται, να γίνεται όλο και πιο ανεξέλεγκτο και κυρίως, δυνητικά επικίνδυνο για τα συμφέροντά τους!

Όμως, προσοχή: τουλάχιστον προς το παρόν, αυτοί οι νεαροί εξεγερμένοι των προαστίων είναι μόνο "δυνητικά επικίνδυνοι" για τους από πάνω. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα, επειδή, περισσότερο και από τις ρατσιστικές διακρίσεις, περισσότερο και από τη χειρότερη φτώχεια και περισσότερο και από την πιο άγρια καταστολή, είναι η έλλειψη ενός ενοποιητικού σχεδίου με σαφείς και ακριβείς στόχους, αλλά και η απουσία μαζικής πολιτικής υποστήριξης, που σπρώχνει αυτούς τους νεαρούς εξεγερμένους στην απελπισία της τυφλής ή ακόμα και αυτοκαταστροφικής βίας!

Με άλλα λόγια, αυτό που λείπει από αυτούς τους ριζοσπαστικοποιημένους νέους για να γίνουν πραγματικά επικίνδυνοι για τους από πάνω τους δεν είναι δική τους ευθύνη. Είναι ευθύνη των αριστερών πολιτικών δυνάμεων, των συνδικάτων και των συλλόγων, με λίγα λόγια όλων εκείνων που δεν αντέχουν αυτόν τον τερατώδη κόσμο. Είναι λοιπόν ευνόητο ότι αυτές οι αριστερές δυνάμεις πρέπει να κερδίσουν το χαμένο χρόνο το συντομότερο δυνατό και να αφοσιωθούν ψυχή τε και σώματι στο έργο της ενεργού αλληλεγγύης στους εξεγερμένους των προαστίων, προκειμένου να σφυρηλατήσουν σταθερούς οργανικούς και αγωνιστικούς δεσμούς μαζί τους. Η πρόοδος θα είναι τεράστια τόσο για τη μια όσο και για την άλλη πλευρά...

Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτούμε το προφανές: ο κίνδυνος να μετατραπούν σταδιακά οι κοινωνίες μας σε "χαοτικές ζούγκλες όπου όλοι πολεμούν όλους και αλληλοεξοντώνονται μέσα σε μια ατμόσφαιρα ακραίας γενικευμένης βίας" είναι πολύ πραγματικός. Και ο κίνδυνος οι κοινωνίες μας, και ολόκληρη η ανθρωπότητα, να πέσουν στην - πραγματική αυτή τη φορά - βαρβαρότητα θα γίνει αναπόφευκτα μεγαλύτερος και πιο άμεσος όσο δεν διαθέτουμε ένα νέο ανθρωπιστικό και κομμουνιστικό μεσσιανικό σχέδιο και μήνυμα ικανό να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει τις μάζες, συμπεριλαμβανομένων των νέων των προαστίων, παντού στον κόσμο μας. Και για να το θέσουμε ευθέως, το φάσμα της γενικευμένης βαρβαρότητας θα συνεχίσει να πλανάται πάνω από την ανθρωπότητα έως ότου το δίλημμα (οικο)σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα επιλυθεί μια για πάντα υπέρ του οικοσοσιαλισμού. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο...