Το σκίτσο είναι της Σόνιας Μητραλιά

Ο Σεργκέι Λαβρόφ, ΥΠΕΞ της Ρωσίας, δηλώνει:
«Το Ισραήλ έχει παρόμοιους στόχους με τη Ρωσία»!

Του Γιώργου Μητραλιά

Εκείνοι που βασανίζονται ακόμα από αμφιβολίες για το αν υπάρχουν « ομοιότητες » μεταξύ των πολέμων που διεξάγουν οι κύριοι Πούτιν και Νετανιάχου κατά της Ουκρανίας και των Παλαιστινίων αντίστοιχα, μπορούν τώρα να ησυχάσουν βλέποντας τις αμφιβολίες τους να διαλύονται οριστικά και αμετάκλητα: ο ίδιος ο υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας και εξ απορρήτων του κ. Πούτιν Σεργκέι Λαβρόφ, δηλώνει κατηγορηματικά στο -εξαρτώμενο από την κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας- επίσημο ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων RIA Novosti ότι « Το Ισραήλ έχει παρόμοιους στόχους με τη Ρωσία»!

Γεννήθηκε η Ευρωπαϊκή Πράσινη Αριστερή Συμμαχία της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (CEEGLA)

Δελτίο τύπου του ουκρανικού Sotsialny Rukh

Το Sotsialny Rukh (Κοινωνικό Κίνημα) έλαβε μέρος στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής Πράσινης Αριστερής Συμμαχίας της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (CEEGLA). Αυτή η συμμαχία περιλαμβάνει πολιτικά κόμματα και οργανώσεις που υπερασπίζονται μια δίκαιη, αριστερή, κοινωνική Ευρώπη και τις αντίστοιχες πολιτικές στις χώρες τους.

Η δημιουργία του νέου σχηματισμού ανακοινώθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2024 στη διάρκεια συνέντευξης τύπου στο Sejm (Κοινοβούλιο) της Δημοκρατίας της Πολωνίας. Τη θέση του Sotsialny Rukh (Κοινωνικό Κίνημα) παρουσίασε η Victoria Pigul, μέλος του Συμβουλίου του Κοινωνικού Κινήματος από το Κίεβο.

Επειδή δεν θέλει μάρτυρες των εγκλημάτων του
Το Ισραήλ σκοτώνει μεθοδικά τους δημοσιογράφους που δεν μπορεί να φιμώσει!

Του Γιώργου Μητραλιά

Κανένας εγκληματίας δεν θέλει να υπάρχουν μάρτυρες των εγκλημάτων του. Ούτε βέβαια και το Ισραήλ. Και γιαυτό κάνει τα πάντα για να μπορεί να εγκληματεί στη Γάζα -και στα Κατεχόμενα- μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Και το κάνει με πολλούς τρόπους ταυτόχρονα:

• Απαγορεύοντας στους ξένους δημοσιογράφους να μπουν στη Γάζα, καθώς ελέγχει όλες τις εισόδους της.

• Εκβιάζοντας όσους έχουν μείνει στη Γάζα να την εγκαταλείψουν πάραυτα αν δεν θέλουν να πεθάνουν.

• Δολοφονώντας μεθοδικά, συστηματικά και κατά προτεραιότητα εκείνους και εκείνες που επιμένουν να κάνουν τη δημοσιογραφική δουλειά τους.

• Πιέζοντας και απειλώντας με τη ρετσινιά του “αντισημίτη” τους απανταχού γης έντιμους δημοσιογράφους, για να χρησιμοποιούν ως μοναδικές πηγές πληροφόρησης και σχολιασμού των τεκταινόμενων στη Μέση Ανατολή, εκείνες του Ισραηλινού στρατού και της ισραηλινής κυβέρνησης.

• Επιβάλλοντας στα ΜΜΕ, με την ενεργό συνεργασία των κρατικών και άλλων υποστηρικτών του σε όλο το κόσμο, να χρησιμοποιούν μια συγκεκριμένη ορολογία, απαγορεύοντας λέξεις και φράσεις όπως π.χ. “κλιμάκωση του πολέμου” ή ακόμα και το “σταματήστε τον πόλεμο” (stop the war) !

Με Παλαιστίνη και Ουκρανία
κόντρα σε Ρωσία, ΝΑΤΟ, Ισραήλ
Η Γκρέτα δείχνει το δρόμο!

Του Γιώργου Μητραλιά

Και όμως, παρά τη μαύρη κι άραχνη πραγματικότητα, παρά την καλπάζουσα βαρβαρότητα, παρά την κατάθλιψη που κατακλύζει τα πάντα, παρόλα αυτά ...υπάρχει ακόμα φως και ελπίδα! Και αυτό το φως και αυτή η ελπίδα είναι οι νέοι άνθρωποι που πολεμάνε ταυτόχρονα σε όλα τα μεγάλα μέτωπα όπου η ανθρωπότητα συγκρούεται με το θάνατο στον νυν υπέρ πάντων αγώνα της: στα μέτωπα της κλιματικής καταστροφής και της αδικίας, της Παλαιστίνης και της Ουκρανίας, στα μέτωπα της πάλης των απανταχού γης φτωχών, καταπιεσμένων και ταπεινωμένων.

Και η πιο εμβληματική εκπρόσωπος αυτής της νέας γενιάς που δεν το βάζει κάτω, είναι βέβαια η νεαρή πολίτισσα του κόσμου από τη Σουηδία Γκρέτα Τούνμπεργκ, που καταγγέλλει και πολεμά ταυτόχρονα τους Ισραηλινούς γενοκτόνους των Παλαιστινίων αλλά και τους Ρώσους εισβολείς και δολοφόνους της Ουκρανίας. Τη σκοταδιστική και ιμπεριαλιστική Ρωσία του Πούτιν αλλά και το μιλιταριστικό και εξίσου ιμπεριαλιστικό ΝΑΤΟ. Και φυσικά, και πριν απ’όλα, τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους που καταστρέφουν μεθοδικά το κλίμα του πλανήτη μας, ετοιμάζοντας έτσι το πιο εφιαλτικό μέλλον για το ανθρώπινο είδος. Και όλα αυτά ενάντια στο κυρίαρχο ρεύμα, στην εκστρατεία κατασυκοφάντησης και εκφοβισμού της, πολεμώντας όλους τους ιμπεριαλισμούς χωρίς να διαλέγει τον ένα ιμπεριαλισμό ενάντια στον άλλο, τον ένα δήμιο και το ένα θύμα του περισσότερο από το άλλο. Και μάλιστα, κάνοντας συστηματικά πράξη τα λόγια της, έστω κι αν την οδηγούν συχνά στο κρατητήριο ή και στη φυλακή, με χειροπέδες στα χέρια…

Ernest Mandel

Ο σοσιαλισμός και το μέλλον *

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 έχει σημειωθεί επιδείνωση του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ των τάξεων σε παγκόσμια κλίμακα. Ο κύριος λόγος ήταν η έναρξη ενός μακροχρόνιου υφεσιακού κύματος στην καπιταλιστική οικονομία με συνεχή αύξηση της ανεργίας. Στις ιμπεριαλιστικές χώρες, η ανεργία αυξήθηκε από 10 σε 50 εκατομμύρια ανθρώπους, στον Τρίτο Κόσμο έφτασε τα 500 εκατομμύρια. Σε πολλές από τις τελευταίες χώρες, αυτό σημαίνει ότι το 50% ή και περισσότερο του πληθυσμού βρίσκεται χωρίς δουλειά.

Αυτή η μαζική αύξηση της ανεργίας και ο φόβος της ανεργίας μεταξύ όσων έχουν δουλειά, έχει αποδυναμώσει την εργατική τάξη και έχει διευκολύνει την παγκόσμια καπιταλιστική επίθεση που στοχεύει στην αύξηση του ποσοστού κέρδους μέσω της συμπίεσης των πραγματικών μισθών και της περικοπής του κοινωνικού κόστους και των δαπανών υποδομής. Η νεοσυντηρητική επίθεση είναι μόνο η ιδεολογική έκφραση αυτής της κοινωνικής και οικονομικής επίθεσης.

Θρυλικοί μαχητές της εβραϊκής χειραφέτησης στηρίζουν την παλαιστινιακή αντίσταση !

του Γιώργου Μητραλιά

Με το που άρχισε το νέο μεσανατολικό μακελειό, η ρετσινιά του αντισημίτη, που οι υποστηρικτές του Ισραήλ κολλούσαν με τόση ευκολία σε όποιους τολμούσαν να επικρίνουν τις πολιτικές του, αναβαθμίστηκε και αντικαταστάθηκε από την... ποινικοποίηση, τη λογοκρισία και τις κάθε λογή διώξεις ακόμα και αυτών που τολμούν να δηλώσουν αλληλέγγυοι των Παλαιστινίων. Όμως, το πιο σκανδαλώδες και σοκαριστικό είναι ότι στις πιο πολλές περιπτώσεις, αυτοί οι νεόκοποι πολέμιοι του αντισημιτισμού είναι οι ίδιοι πατενταρισμένοι και πασίγνωστοι ρατσιστές και...αντισημίτες ! Αν και « παράδοξο », το φαινόμενο είναι αρκούντως επικίνδυνο για να αξίζει να μας προβληματίσει, καθώς υπόσχεται ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό μέλλον για τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά μας δικαιώματα και ελευθερίες...

Για να τελειώνουμε με τη φρίκη της σφαγής
στη Γάζα μια για πάντα

Απο-σιωνιστικοποίηση του ισραηλινού Κράτους!

του Γιώργου Μητραλιά

Η επίγεια κόλαση! Οι εβδομάδες και οι μήνες περνούν και το μαρτύριο των Παλαιστινίων στη Γάζα, αλλά και εκείνων στη Δυτική Όχθη, συνεχίζεται, ξεπερνώντας κάθε μέρα την προηγούμενη σε φρίκη! Και αυτό το μαρτύριο γίνεται ακόμα πιο τερατώδες και αφόρητο, επειδή η σφαγή γίνεται μπροστά στα μάτια όλων μας, σε ζωντανή μετάδοση στις οθόνες των τηλεοράσεών μας, μέρα και νύχτα, χωρίς διακοπή. Και κυρίως, με την ενεργό (Ηνωμένες Πολιτείες, ΕΕ) ή παθητική (Κίνα, Ρωσία, Ινδία) συνενοχή των "μεγάλων" αυτού του κόσμου, που αρκούνται να παριστάνουν τους θεατές, ενώ προφητεύουν πως τα χειρότερα είναι ακόμα μπροστά μας! Φρίκη ανάμεικτη με αβάσταχτη συγκίνηση, οργή, αλλά και απέραντη αηδία...

Η διττότητα του σιωνιστικού σχεδίου: διαφυγή από τη ρατσιστική καταπίεση και αναπαραγωγή της σε αποικιακό πλαίσιο

του Gilbert Achcar*

Ο θεωρητικά θεμελιωμένος από τον Theodor Herzl πολιτικός σιωνισμός, είχε ως στόχο τη δημιουργία ενός κράτους για τον εβραϊκό λαό στην Παλαιστίνη. Αν και το κίνητρο του ήταν τα δεινά των εβραϊκών κοινοτήτων, ειδικά στην Ανατολική Ευρώπη, και η αναζωπύρωση του αντισημιτισμού στη Δύση της Γηραιάς Ηπείρου, το κίνημα αυτό πήγαζε από την αποικιοκρατική λογική που συμβάδιζε με το ευρωπαϊκό πλαίσιο της εποχής.

Δεν είναι σπάνιο οι καταπιεσμένοι της ιστορίας να είναι οι ίδιοι καταπιεστές. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονται ενάντια στον αποικιακό ζυγό, ενώ το δικό τους το έθνος, που το ίδιο καταπιέζεται, επιτίθεται σε μια μειονότητα, φυλετική, θρησκευτική ή άλλη, μέσα στη δική του τη χώρα. Τα κινήματα αυτά συχνά κλείνουν τα μάτια σε αυτή την καταπίεση, αν δεν την υποστηρίζουν ανοιχτά με διάφορες προφάσεις, όπως όταν κατηγορούν την εν λόγω μειονότητα ότι αποτελεί την "πέμπτη φάλαγγα" της αποικιοκρατίας. Κάποιοι επικαλούνται αυτή τη συχνή διττότητα με σκοπό να κάνουν τον Σιωνισμό κάτι το « συνηθισμένο », παρουσιάζοντάς τον ουσιαστικά σαν μια περίπτωση παρόμοια με πολλές άλλες, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να ελαχιστοποιούνται, αν όχι να δικαιολογούνται οι αμαρτίες του, έτσι ώστε το Ισραήλ να αντιμετωπίζεται ως ένα κράτος « σαν όλα τα άλλα ». Όμως, αυτό το επιχείρημα δεν λαβαίνει υπόψη την ιδιαιτερότητα της διττότητας που χαρακτηρίζει τον σιωνισμό.

Κομμουνισμός^*

Ο όρος "κομμουνισμός" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή από τον Γάλλο δικηγόρο Etiénne Cabet στα τέλη της δεκαετίας του 1830, για να ορίσει ένα συγκεκριμένο οικονομικό δόγμα (ή καθεστώς), καθώς και ένα πολιτικό δόγμα που επιδίωκε να εισαγάγει ένα τέτοιο καθεστώς. Τα έργα του, και ειδικά η ουτοπία L'Icarie, άσκησαν επιρροή στην εργατική τάξη του Παρισιού πριν από την επανάσταση του 1848. Το 1840 διοργανώθηκε στο Παρίσι το πρώτο "κομμουνιστικό συμπόσιο" - τα συμπόσια και οι ομιλίες σε συμπόσια ήταν μια συνηθισμένη μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας υπό τη μοναρχία του Ιουλίου. Ο όρος διαδόθηκε γρήγορα, έτσι ώστε ο Καρλ Μαρξ μπόρεσε να τιτλοφορήσει ένα από τα πρώτα του πολιτικά άρθρα της 16ης Οκτωβρίου 1842 Der Kommunismus und die Augsburger Allgemeine Zeitung. Παρατήρησε ότι ο "κομμουνισμός" ήταν ήδη ένα διεθνές κίνημα, που εκδηλωνόταν στη Βρετανία και τη Γερμανία εκτός από τη Γαλλία, και εντόπισε την προέλευσή του στον Πλάτωνα. Θα μπορούσε επίσης να είχε αναφερθεί στις αρχαίες εβραϊκές αιρέσεις και στα πρώιμα χριστιανικά μοναστήρια.

Γράμμα προς τους φίλους/ες μας που ξεχνούν τη σημασία των πράξεων και των λέξεων

των Didier Epsztajn και Patrick Silberstein

Ανάμεσα στον ποταμό Ιορδάνη και στη θάλασσα- για να χρησιμοποιήσουμε μια συχνά καταχρηστική έκφραση - υπάρχουν σήμερα δύο έθνη - το ένα ισραηλινό και το άλλο παλαιστινιακό. Και δεν αναφερόμαστε στις κοινότητες των κατοίκων που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε αυτά τα έθνη, ή τους ανθρώπους -συχνά εργαζόμενους- που βρίσκονται σε κατάσταση μετανάστευσης και έχουν ελάχιστα ή καθόλου δικαιώματα.

Όταν ο Νετανιάχου μας εθίζει σε έναν απάνθρωπο κόσμο όπου βασιλεύει μόνο ο νόμος της ζούγκλας!

του Γιώργου Μητραλιά

Ενώ η επιχείρηση εξόντωσης και εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων στη Γάζα μονοπωλεί δίκαια την προσοχή του κόσμου εδώ και εβδομάδες, ελάχιστη ή καθόλου προσοχή δόθηκε σε έναν από τους πιο κρίσιμους στόχους της, που έχει περάσει μάλλον απαρατήρητος: τον εθισμό των κοινωνιών μας και του καθενός από εμάς, με άλλα λόγια όλης της ανθρωπότητας, σε μια νέα διεθνή πραγματικότητα από την οποία έχει εξαφανιστεί το ανθρωπιστικό δίκαιο που διέπει από το 1949, τις διεθνείς και εσωτερικές ένοπλες συγκρούσεις. Με άλλα λόγια, τον εθισμό μας σε έναν κόσμο που μοιάζει όλο και περισσότερο με ζούγκλα όπου βασιλεύει μόνο το δίκαιο του ισχυρότερου και όπου "επιτρέπονται" οι χειρότερες θηριωδίες κατά των ασθενέστερων!

Επειδή δεν ξεχνάμε και επειδή δεν θέλουμε να ξεχάσουμε, αναδημοσιεύουμε αυτό το κείμενο που γράφτηκε και πρωτοδημοσιεύτηκε το 1998 στην «Εποχή», με την εισαγωγή που το συνόδευσε το 2016. Την ώρα που στη Γάζα επιτελείται, μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, μια σφαγή που είναι ο ορισμός της γενοκτονίας, τα λόγια περιττεύουν για την "αφόρητη επικαιρότητα του Πρώτου Παγκόσμιου Μακελειού"...

Γ.Μ.

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο «Η αφόρητη επικαιρότητα του πρώτου Παγκόσμιου μακελειού» για –τουλάχιστον- τρεις λόγους:

 1. Επειδή ο τεράστιος ανοικτός λογαριασμός με τους «εξέχοντες» μακελάρηδες και η ηθική υποχρέωση απέναντι στους δεκάδες  εκατομμύρια πληβείους/θύματά τους δεν μπορούν να εξαντληθούν σε μια ρουτινιέρικη επετειακή υπενθύμιση του είδους «1914-2014, πριν από ένα αιώνα, ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος», όπως συνέβη πριν από δυο-τρία χρόνια. Για αυτό το λόγο, όχι μόνο τώρα το 2017, αλλά και του χρόνου το 2018, και τον επόμενο το 2019,  και τον μεθεπόμενο… μέχρι να υπάρξει η τελική μεγάλη Κάθαρση της κοινωνικής δικαιοσύνης, θα συνεχίσουμε να θυμόμαστε και να θυμίζουμε το μεγάλο έγκλημα των «από πάνω» και τη μεγάλη σφαγή των «από κάτω», που μας έμπασε οριστικά στη σύγχρονη εποχή του αγριανθρωπισμού και συνάμα όλων των υπαρξιακών διλημμάτων της ανθρωπότητας.

Ενώ η μεσανατολική τραγωδία παροξύνει τη βαθιά
κρίση του αμερικανικού δικομματισμού

ΗΠΑ: Μήπως ήλθε η ώρα για το ανεξάρτητο
μαζικό κόμμα “των από κάτω”;

του Γιώργου Μητραλιά

Όπως θα έπρεπε να αναμένεται, η νέα -και πολύ χειρότερη- μεσανατολική τραγωδία και η σε πλήρη εξέλιξη γενοκτονία των Παλαιστινίων επηρεάζεται αλλά και επηρεάζει βαθιά και καίρια τις πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες στο εσωτερικό της παγκόσμιας υπερδύναμης των Ηνωμένων Πολιτειών. Προκαλώντας σε χρόνο ρεκόρ, έναν αληθινό “σεισμό” στο αμερικανικό πολιτικό τοπίο, αφήνει ήδη να διαφανούν στον ορίζοντα οι καθοριστικής σημασίας αλλαγές και ανατροπές που μπορεί να πυροδοτήσει στις, δήθεν ακλόνητες, αμερικανικές κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες…

Ernest Mandel

Ηθικές ρίζες και κοινωνικές αιτίες

των φασιστικών εγκλημάτων

La Gauche, 24 Δεκεμβρίου 1966

Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι συνεπάγονται χίλιες φρικαλεότητες και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως αυτά που διαπράττει σήμερα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στο Βιετνάμ. Αλλά αυτό το γεγονός δεν πρέπει να μας οδηγήσει να χάσουμε από τα μάτια μας τις ιδιαιτερότητες του φασισμού, που τον διακρίνουν από άλλες μορφές της εξουσίας του Κεφαλαίου, ούτε να ταυτίσουμε τους σπόρους του φασισμού με την πλήρη άνθισή του.

Η διαμάχη που προκάλεσε το βιβλίο της Χάνα Άρεντ δεν πρόκειται να σβήσει. Ο André Frankin προσέφερε, λοιπόν, στους αναγνώστες της "La Gauche" μια υπηρεσία, ενημερώνοντάς τους με ειλικρίνεια για τις θέσεις που υπερασπίστηκε αυτή η Αμερικανίδα κοινωνιολόγος στο ζήτημα της δίκης του Άΐχμαν. Καθώς όμως αυτή η παρουσίαση είναι σε μεγάλο βαθμό μη κριτική, είναι απαραίτητο να επισημανθούν ορισμένες από τις αδυναμίες αυτών των θέσεων.

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο που ακολουθεί επειδή είναι ακόμη πιο επίκαιρο και ακόμα πιο χρήσιμο από ό,τι όταν πρωτοδημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 2021. Γιατί; Μα, επειδή ο Νετανιάχου και η κυβέρνησή του κάνουν τα πάντα για να επιβεβαιώσουν πλήρως αυτό που ο Αϊνστάιν είχε ήδη διαπιστώσει και καταγγείλει δημόσια το 1948: ότι ο Μεναχέμ Μπέγκιν και οι φίλοι του του Λικούντ, των οποίων ο Νετανιάχου είναι ιδεολογικός κληρονόμος και πιστός συνεχιστής των πολιτικών τους, είναι "φασίστες", "ρατσιστές", "εγκληματίες" και "τρομοκράτες" που θα οδηγήσουν αναπόφευκτα το Ισραήλ στην "τελική καταστροφή".

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι αν ζούσε σήμερα, ο Αϊνστάιν θα βρισκόταν στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων για την υποστήριξη των Παλαιστινίων της Γάζας, χέρι χέρι με τους γενναίους νέους Εβραίους και νέες Εβραίες του If Not Now, και θα ήταν πολύ περήφανος για αυτούς. Και ότι θα συμφωνούσε με έναν άλλο μεγάλο Εβραίο, τον μοναδικό ηγέτη της εξέγερσης του γκέτο της Βαρσοβίας που επέζησε, τον συνιδρυτή του θρυλικού πολωνικού εργατικού συνδικάτου Solidarnosc Μάρεκ Έντελμαν, όταν αυτός συνέκρινε την εξέγερση του γκέτο της Βαρσοβίας με τον αγώνα των Παλαιστινίων.

Φυσικά, δεν είναι διόλου τυχαίο ότι φωτογραφίες από τις δράσεις του εβραϊκού φιλοπαλαιστινιακού κινήματος If Not Now εικονογραφούσαν το κείμενό μας πριν από δύο και πλέον χρόνια. Από τότε μέχρι σήμερα, εκατοντάδες άλλοι νέοι Εβραίοι έχουν ενταχθεί στις τάξεις αυτού του αντισιωνιστικού κινήματος, το οποίο είναι πια ικανό να κινητοποιήσει χιλιάδες διαδηλωτές σχεδόν παντού στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε βαθμό που η μεγάλη κυρία του παλαιστινιακού λαού, Hanan Ashrawi, να πλέξει το εγκώμιο του If Not Now στο Al Jazeera (29/10/23), τονίζοντας πόσο πολύτιμος είναι ο αγώνας του για τους Παλαιστίνιους σε αυτή τη φοβερή στιγμή της ιστορίας τους. Σίγουρα, αυτός ο παραδειγματικός αγώνας του αποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή αχτίδα ελπίδας τώρα που είναι πια σχεδόν μεσάνυχτα στον αιώνα μας…

Γιώργος Μητραλιάς

Όταν ο Αϊνστάιν αποκαλούσε “φασίστες” αυτούς που κυβερνούν τώρα το Ισραήλ...

του Γιώργου Μητραλιά

Τι θα λέγατε αν ο διαβόητος ρατσιστής και αντισημίτης πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν κατηγορούσε τον Αϊνστάιν για...αντισημιτισμό; Και επίσης, την Χάνα Άρεντ? Και τον πιο εμβληματικό συγγραφέα του Ολοκαυτώματος, τον Πρίμο Λέβι; Απίθανο και εξωπραγματικό; Όχι. Κάθε άλλο μάλιστα αν λάβουμε υπόψη ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας, σε παγκόσμια μάλιστα κλίμακα. Και όχι μόνον από έναν Ορμπάν αλλά από πάμπολλους διακεκριμένους ρατσιστές και αντισημίτες που, με τις ευλογίες των κάθε λογής κατεστημένων, χρησιμοποιούν τη ρετσινιά του αντισημίτη για να καταστρέψουν τους -συνήθως αριστερούς αντιφασίστες και αντιρατσιστές- πολιτικούς τους αντιπάλους!…

Όταν “ο εχθρός του εχθρού μου”
δεν είναι ποτέ φίλος μου

Από την παλαιστινιακή Χαμάς
στην ουκρανική Αζόφ
και στην κυπριακή ΕΟΚΑ...

του Γιώργου Μητραλιά

Αφορμή για ό,τι ακολουθεί μας έδωσε το εξαιρετικά σημαντικό κείμενο -που παραθέτουμε στη συνέχεια- της νεαρής Ουκρανής Hanna Perekhoda “Αν στο όνομα της "ειρήνης" προδώσουμε τους Ουκρανούς, όπως τους Παλαιστίνιους…” στο οποίο -όπως λέει- προσπαθεί να δει “τις δομές που καθιστούν δυνατή όχι την "εξωτικοποίηση" της Παλαιστίνης, αλλά την καθιστούν δυνητικά συγκρίσιμη με άλλες καταστάσεις αποικιοκρατικής καταπίεσης και νόμιμης αντίστασης, υπό την καθοδήγηση ωστόσο υπερ-αντιδραστικών ακροδεξιών οργανώσεων”. Και πράγματι, το πόσο λίγο “εξωτική” θα έπρεπε να λογίζεται για κάθε Έλληνα και για κάθε Κύπριο η περίπτωση της παλαιστινιακής Χαμάς, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι και στην Κύπρο της αγγλικής “αποικιοκρατικής καταπίεσης”, επικεφαλής της αναμφίβολα “νόμιμης αντίστασης” μπήκε και διατηρήθηκε για τουλάχιστον πέντε χρόνια (1954-1959) η “υπερ-αντιδραστική ακροδεξιά οργάνωση” που ήταν η ΕΟΚΑ του κομμουνιστοφάγου και δωσίλογου στρατηγού Γεωργίου Γρίβα.

Μεσανατολικής τραγωδίας συνέχεια χωρίς τέλος

Ανομολόγητα θανατερά παιχνίδια

με τις ζωές αμάχων!

του Γιώργου Μητραλιά

Φυσικά, στη ρίζα της δημιουργίας και της διαιώνισης της μεσανατολικής τραγωδίας βρίσκεται η ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ ως αποκλειστικά εβραϊκού Κράτους και το βίαιο ξερίζωμα των Παλαιστινίων από τη γη τους. Με δεδομένη όμως αυτή τη διαπίστωση, το μεγάλο -πάντα αναπάντητο- ζητούμενο ήταν και είναι σήμερα τι γίνεται και τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα για να σταματήσει η αέναη διελκυστίνδα της μεσανατολικής φρίκης και βαρβαρότητας, τον παροξυσμό της οποίας ζούμε αυτές τις μέρες, φοβούμενοι μάλιστα ότι τα χειρότερα ίσως να είναι μπροστά μας…

Ο Μαρξισμός του Ερνέστ Μαντέλ

Του Daniel Bensaid

 Η απότιση φόρου τιμής στον Ερνέστ Μαντέλ που εκδόθηκε υπό τη διεύθυνση του Ζιλμπέρ Ασκάρ στη σειρά Actuel Marx Confrontations (1) συμβάλλει να αποκατασταθεί η άδικη παραγνώριση στη Γαλλία του Βέλγου αγωνιστή και οικονομολόγου, που πέθανε το 1995. Ενώ το κύρος του είναι σημαντικό στις αγγλοσαξονικές χώρες καθώς και στη Λατινική Αμερική, στη Γερμανία ή στην Ισπανία, ενώ η Πραγματεία του μαρξιστικής οικονομίας (που εκδόθηκε το 1962) γνώρισε πλατιά διάδοση, ενώ επηρέασε σε παγκόσμια κλίμακα μια ολάκερη γενιά που μπήκε στη πολιτική στη δεκαετία του 1960, έπεσε θύμα του γαλλικού πανεπιστημιακού και μιντιακού προστατευτισμού ενάντια στις ιδέες που έρχονται από αλλού. Ίσως και η γραφή του, που στόχευε πριν από όλα στη καθαρότητα, να μην ταίριαζε στη στιλιστική κοκεταρία της δοκιμιογραφίας α λα γαλλικά…

Μεσανατολικά αδιέξοδα μακελειά

Πέρα από τον σιωνισμό και τον τζιχαντισμό!

του Γιώργου Μητραλιά

Ποτέ στα 75, χρόνια της ζωής του κράτους του Ισραήλ, δεν είδαμε όσο αυτές τις μέρες να αποκαλύπτεται χειροπιαστή και συνάμα τραγική εν μέσω ερειπίων, η διάψευση της μεγάλης υπόσχεσης του σιωνιστικού οράματος και κινήματος στον πολύπαθο εβραϊκό λαό: ότι μόνον ένα εβραϊκό Κράτος στην Παλαιστίνη θα ήταν ικανό να του προσφέρει την ασφάλεια και την ειρήνη που στερήθηκε για αιώνες! Σήμερα, η ιστορικών διαστάσεων αποτυχία του σιωνισμού να τηρήσει την υπόσχεση του είναι γεγονός που βγάζει μάτια καθώς γενική είναι πια η διαπίστωση ότι η εβραϊκή Διασπορά σε όλο το κόσμο μπορεί μεν να υφίσταται πάντα τον (και πάλι ανερχόμενο) αντισημιτισμό, αλλά ζει πάντως κατά πολύ ασφαλέστερα και πιο ειρηνικά από ό,τι ο εβραϊκός πληθυσμός στο Ισραήλ. Με απλά λόγια, το πιο επικίνδυνο μέρος για έναν Εβραίο είναι σήμερα...το Ισραήλ!...

Ernest Mandel

Σοσιαλισμός και ατομικά δικαιώματα*

Η ενδιαφέρουσα συζήτηση του Harry Brighouse και του Milton Fisk για το σοσιαλισμό και τα ατομικά δικαιώματα στο ATC 29 (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1990) πάσχει από μια μηχανιστική αντιπαράθεση του σοσιαλισμού -καλύτερα, της εργατικής εξουσίας- με τα ατομικά δικαιώματα.

Θα υποστηρίξουμε εδώ ότι, αντί να είναι αντίθετες (τουλάχιστον εν μέρει), η συλλογική κοινωνική εξουσία και η πληρέστερη δυνατή πραγμάτωση των ατομικών δικαιωμάτων αλληλοσυμπληρώνονται σε όλη τη μεταβατική περίοδο μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού.