Τι περιμένουν οι Έλληνες φοιτητές για να κινητοποιηθούν;

Το νεολαιίστικο κίνημα για την Παλαιστίνη εξαπλώνεται πια παντού εμπνέοντας την αντίσταση στη βαρβαρότητα των καιρών…

του Γιώργου Μητραλιά

Καθώς το φοιτητικό κίνημα αλληλεγγύης στους Παλαιστινίους και καταγγελίας της γενοκτονίας τους από το Ισραήλ εντείνεται στις ΗΠΑ και απλώνεται πια σε όλο το πλανήτη, πληθαίνουν οι ενδείξεις πως επηρεάζει όλο και περισσότερο τους κεντρικούς συσχετισμούς δυνάμεων ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζεται ως κύριος αποφασιστικός παράγοντας των πιο καθοριστικών διεθνών εξελίξεων ! Έτσι, η παρατηρούμενη «αιφνίδια » αποστασιοποίηση της Ουάσιγκτον από την κυβέρνηση Νετανιάχου που ακολούθησε (και ίσως...ενθάρρυνε) το ναι της Χαμάς στο ειρηνευτικό σχέδιο του Κατάρ και της Αιγύπτου, αποδίδεται πρωτίστως στην ασφυκτική πίεση που ασκεί στον πρόεδρο Μπάιντεν και στο κατεστημένο της παγκόσμιας υπερδύναμης το αμερικανικό νεολαιίστικο κίνημα υποστήριξης του παλαιστινιακού λαού.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι ο ίδιος ο Μαρουάν Μπισάρα (Marwan Bishara), ο ιθύνων νους και κύριος σχολιαστής της Al Jazeera (που πριν λίγο απαγόρευσε στο Ισραήλ ο Νετανιάχου) αποδίδει την απότομη επιτάχυνση των μεσανατολικών και αμερικανικών πολιτικών εξελίξεων στο φοιτητικό κίνημα που σαρώνει τα αμερικανικά πανεπιστήμια. Ένα κίνημα που ο ίδιος χαρακτηρίζει με ιδιαίτερη έμφαση, «major factor » (μείζονα παράγοντα), και μάλιστα « από ιστορική προοπτική », των γεγονότων που οδήγησαν την ισραηλινή εφημερίδα Haaretz να έχει για πρωτοσέλιδο τίτλο της την εύγλωττη φράση... « παγίδευση του Νετανιάχου από την Χαμάς »…

Φυσικά, αυτό το κίνημα που έχει εξαπλωθεί σε πάνω από 120 αμερικανικά πανεπιστήμια και κολέγια, έχει μεν σαν αιχμή του την υποστήριξη στον παλαιστινιακό λαό, αλλά αποτελεί ήδη -κατά κοινή ομολογία- και σημαντικότατο παράγοντα των ενδο-αμερικανικών κατακλυσμικών εξελίξεων που θα σηματοδοτήσει -όποιο κι αν είναι- το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών του προσεχούς Νοεμβρίου. Συγκεκριμένα, η εμφάνιση του μαζικού νεολαιίστικου κινήματος ως τρίτης ανεξάρτητης. μαχητικής και ριζοσπαστικής δύναμης απέναντι στα δύο παραδοσιακά κόμματα, αναδιαμορφώνει τον πολιτικό και κοινωνικό χάρτη των ΗΠΑ, ενισχύοντας αφάνταστα τις ήδη υπάρχουσες αριστερές, εργατικές, κινηματικές και άλλες δυνάμεις στη διαγραφόμενη στον ορίζοντα (εμφύλια) σύγκρουση τους με τον φασίζοντα τραμπισμό, που δεν βλέπουμε πώς θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μια εμφύλια σύγκρουση στην ίδια την καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού από την έκβαση της οποίας θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και η πορεία ή ακόμα και η τύχη της υπόλοιπης ανθρωπότητας…

Στο μεταξύ, η εξάπλωση αυτού του νεολαιίστικου κινήματος, την ώρα που γράφουμε, σε τουλάχιστον 40 χώρες, συνιστά ένα γεγονός ιστορικών διαστάσεων που πασιφανώς τρομοκρατεί τις άρχουσες τάξεις. Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι, αρχής γενομένης στις ΗΠΑ, σχεδόν παντού, από την Γερμανία και τη Γαλλία μέχρι το Μαρόκο και τη Νιγηρία, και από την Ν. Κορέα και την Ινδία μέχρι την Ολλανδία και την Κένυα, η καταστολή αυτού του κινήματος όχι μόνο ξεπερνάει κατά πολύ σε βαρβαρότητα κάθε προηγούμενο (π.χ. εκείνη του Μάη του ‘68) και παραβιάζει κυνικά τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα αλλά και συνδυάζεται με μια υστερική εκστρατεία κατασυκοφάντησης από τα ΜΜΕ, που αποσκοπεί να εθίσει και να εισαγάγει τους πολίτες σε μια νέα εποχή στην οποία οι κάθε λογής ελευθερίες της αστικής δημοκρατίας θα αποτελούν πια μακρινή ανάμνηση…

Χώρες όπου έχει εξαπλωθεί το φοιτητικό κίνημα υποστήριξης στους Παλαιστινίους

ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Δανία, Ελβετία, Ινδία, Αυστραλία, Μπάνγκλα Ντες, Ινδονησία, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία, Φινλανδία, Μςξικό, Κόστα Ρίκα, Ιορδανία, Λίβανος, Ιράκ, Τουρκία, Τυνησία, Καναδάς, Αργεντινή, Ιρλανδία, Ολλανδία, Αυστρία, Βραζιλία, Νότια Κορέα, Ταϋλάνδη, Πορτογαλία, Σουηδία, Νότια Αφρική, Μαρόκο, Αλγερία, Νιγηρία, Κένυα, Βοσνία, Σερβία...

Ωστόσο, εκτός από αισιοδοξία, ο κατάλογος των χωρών όπου έχει κιόλας εξαπλωθεί αυτό το νεολαιίστικο κίνημα μας γεμίζει και με θλίψη : μια απουσία χτυπάει στο μάτι, κι αυτή είναι της χώρας μας, του ελληνικού φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος! Και δεν είναι μόνο που αυτή η ελληνική απουσία αποτελεί ένα μεγάλο στίγμα και μια μεγάλη ντροπή που θα σημαδέψει για χρόνια την ελληνική αριστερά. Είναι και ότι το φοιτητικο κίνημα και η ελληνική αριστερά χάνουν τώρα μια χρυσή ευκαιρία για να καταγγείλουν έμπρακτα τις πολύ αμαρτωλές σχέσεις των πανεπιστημίων της χώρας μας με το Ισραήλ και τους θεσμούς του, που αποκαλύπτει ένα εξαιρετικά εμπεριστατωμένο άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. Ότι χάνουν επίσης μια καλή ευκαιρία για να ελεγχθεί και να καταγγελθεί επιτέλους (!) η προκλητική -και ανενόχλητη από την αντιπολίτευση- υποστήριξη που προσφέρει η Ελλάδα του Μητσοτάκη στο Ισραήλ του Νετανιάχου, του οποίου αποτελεί τον πιο πιστό υπερασπιστή και σύμμαχο στην ανατολική Μεσόγειο και ίσως σε όλη την Ευρώπη. Και ότι χάνουν τέλος μια ιστορική ευκαιρία για να συμπορευτούν και να συντονιστούν με ό,τι καλύτερο υπάρχει σήμερα στον πλανήτη μας, προκειμένου να αλλάξουν στο (πολύ) καλύτερο τόσο τη δική μας ελληνική πραγματικότητα όσο και ολάκερο τον κόσμο ! Στ’αλήθεια, τι περιμένει το ελληνικό φοιτητικό κίνημα για να βγει από την απάθεια του και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που εκφράζουν πια καθημερινά οι βομβαρδιζόμενοι και λιμοκτονούντες Παλαιστίνιοι της μαρτυρικής Γάζας όταν δηλώνουν με κάθε τρόπο πως η μόνη τους ουσιαστική ελπίδα είναι πια αυτοί που αποκαλούν « αδέλφια μας », οι φοιτητές στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο που τους εκδηλώνουν με πράξεις και όχι μόνο με λόγια την αλληλεγγύη και υποστήριξη τους ;

Πρόβλημα δεν υπάρχει όμως μόνο με το ελληνικό φοιτητικό κίνημα και την ελληνική αριστερά. Πρόβλημα υπάρχει και με τους κάθε λογής αριστερούς σε όλο τον κόσμο, που οχυρώνονται πίσω από τα πιο απίστευτα «επιχειρήματα » όπως π.χ. «ναι μεν αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα εγκλήματα της Χαμάς » ή «τα εγκλήματα των Αγιατολάχ», «ναι μεν αλλά το σύνθημα «από το ποτάμι μέχρι την θάλασσα » είναι αντισημιτικό», «ναι μεν αλλά τι θα πω στον θείο μου στο Τελ Αβίβ», «ναι μεν αλλά έχει και το Ισραήλ τα δίκαια του», κλπ, κλπ. για να δικαιολογήσουν την (παρατεταμένη) σιωπή ή αποχή τους από τις κινητοποιήσεις ενάντια στο έγκλημα διαρκείας κατά της ανθρωπότητας που διαπράττεται στη Γάζα, το οποίο είναι ο ίδιος ο ορισμός της γενοκτονίας ! Το πρόβλημα με όλους αυτούς δεν είναι μόνον ότι επιδεικνύουν μια τερατώδη αναισθησία μπροστά στα πρωτοφανή δεινά που υφίστανται από μέρους του ισραηλινού στρατού και των ισραηλινών εποίκων εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι άμαχοι, και κυρίως γυναικόπαιδα. Ένα άλλο, τουλάχιστον εξίσου σημαντικό πρόβλημα είναι ότι γυρνάνε την πλάτη τους σε ένα πλανητικό νεολαιίστικο κίνημα που αποτελεί σήμερα τη μοναδική χειροπιαστή δύναμη που διαθέτει η ανθρωπότητα για να αντιμετωπίσει, με κάποιες ελπίδες επιτυχίας, τις μεγάλες κρίσεις που την απειλούν άμεσα : την κλιματική καταστροφή, τον κίνδυνο ενός ενδοϊμπεριαλιστικού γενικευμένου πολέμου και την φασιστική επέλαση.

Ακριβώς όμως επειδή αυτό το νεολαιίστικο κίνημα αποτελεί τη μοναδική ελπίδα της ανθρωπότητας, δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα αντιμετωπιστεί με τη μεγαλύτερη κατασταλτική αγριότητα από τους ταξικούς εχθρούς του. Στην τρομερή αναμέτρηση που ήδη διαγράφεται στον ορίζοντα, αυτό το πλανητικό κίνημα δεν θα είναι όμως μόνο του, απομονωμένο. Ήδη στις ΗΠΑ συσπειρώνει γύρω του τα μεγάλα αντιρατσιστικά, περιβαλλοντικά, φεμινιστικά και άλλα κοινωνικά κινήματα που είδαν το φως ειδικά την τελευταία δεκαετία, αλλά και το αναζωογονημένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που ανακάμπτει ραγδαία σημειώνοντας τη μια νίκη μετά την άλλη μετά από αρκετές δεκαετίες κρίσης και απαξίωσης. Και δεν είναι τυχαίο ότι, έστω και σε μικρογραφία, το ίδιο αρχίζει να παρατηρείται ακόμα και σε αυτή την Ευρώπη της διαρκώς ανερχόμενης ακροδεξιάς. Όπως π.χ. στο Βέλγιο (Γάνδη) όπου ενώνουν τις δυνάμεις και τις διεκδικήσεις τους το κίνημα υποστήριξης στους Παλαιστινίους και εκείνο ενάντια στην κλιματική καταστροφή. ‘Η στη Γαλλία όπου στη φοιτητική κινητοποίηση (Σορβόνη) κατά της γενοκτονίας των Παλαιστινίων μετέχουν ενεργά το κίνημα Νεολαία για το Κλίμα (Γκρέτα Τούνμπεργκ) αλλά και νέοι από τα υποβαθμισμένα προάστια της πόλης, ενώ την ίδια ώρα η κινητοποίηση αρχίζει να επεκτείνεται και στα λύκεια όλης της χώρας.

Στ’αλήθεια, ποιος θα τολμούσε αυτό το Μάη του 2024 να ισχυριστεί ότι η νέα γενιά δεν αντιστέκεται και δεν πολεμά με νύχια και με δόντια τη βαρβαρότητα των νεοφιλελεύθερων καιρών μας; Παντού πάνω στη γη, σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο. Παντού εδώ και τώρα...