Μεσανατολικής τραγωδίας συνέχεια χωρίς τέλος
Ανομολόγητα θανατερά παιχνίδια
με τις ζωές αμάχων!
του Γιώργου Μητραλιά
Φυσικά, στη ρίζα της δημιουργίας και της διαιώνισης της μεσανατολικής τραγωδίας βρίσκεται η ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ ως αποκλειστικά εβραϊκού Κράτους και το βίαιο ξερίζωμα των Παλαιστινίων από τη γη τους. Με δεδομένη όμως αυτή τη διαπίστωση, το μεγάλο -πάντα αναπάντητο- ζητούμενο ήταν και είναι σήμερα τι γίνεται και τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα για να σταματήσει η αέναη διελκυστίνδα της μεσανατολικής φρίκης και βαρβαρότητας, τον παροξυσμό της οποίας ζούμε αυτές τις μέρες, φοβούμενοι μάλιστα ότι τα χειρότερα ίσως να είναι μπροστά μας…
Ομολογούμε πως εδώ που έχει φτάσει η μεσανατολική τραγωδία, δεν έχουμε έτοιμη απάντηση για το τι πρέπει να γίνει. Όμως έχουμε κάποιες ιδέες για το τι πρέπει να μην γίνει. Και αυτό όχι βέβαια στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη όπου ο λόγος μας δεν έχει καμιά πιθανότητα ούτε να φτάσει ούτε να επηρεάσει, αλλά εδώ στη χώρα μας και στον χώρο μας, στην αριστερά. Με αυτή λοιπόν τη λογική και υπό αυτό το πρίσμα, η πρώτη διαπίστωση είναι ότι πάρα πολλά θα είχαν αλλάξει στο καλύτερο αν η κατηγορηματική απόρριψη της συλλογικής ευθύνης και ενοχής δεν έμενε στα χαρτιά ως ευσεβής πόθος, αλλά εφαρμοζόταν όχι μόνο από τους -άμεσους και έμμεσους- πρωταγωνιστές της τραγωδίας, αλλά και από τον καθένα από εμάς. Και εξηγούμαστε ευθύς αμέσως.
Δεν είναι μόνον ότι στο όνομα της συλλογικής ενοχής διαιωνίζονται πολιτικές και εγκλήματα που έχουν μόνιμα ως κύρια θύματα αμέτοχους αμάχους, ακόμα και μωρά παιδιά. Είναι επίσης και ίσως κυρίως, ότι αυτές οι πολιτικές και αυτά τα εγκλήματα λειτουργούν μόνιμα προς όφελος... των αντίπαλων εγκληματιών, συσπειρώνοντας αναγκαστικά πίσω τους την κοινή τους γνώμη. Και συσπειρώνοντας αυτή τη κοινή γνώμη πίσω από τους ηγέτες/εγκληματίες, αποτρέπουν την προσέγγιση “των από κάτω” των δύο πλευρών, ενδεχόμενο που φοβούνται και απεύχονται όσο τίποτα άλλο αυτοί ακριβώς οι ηγέτες/εγκληματίες.
Τρανό παράδειγμα, η σημερινή παροξυσμική πολεμική σύρραξη και ανθρωπιστική κρίση. Η συγκεκριμένη στιγμή που άρχισαν οι εχθροπραξίες σημαδευόταν από την ελεύθερη πτώση της δημοτικότητας τόσο της Χαμάς όσο και της κυβέρνησης Νετανιάχου. Πράγματι, ενώ το Ισραήλ συγκλονιζόταν επί μήνες και όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία του, από συνεχείς διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών του που κατάγγελναν τη διαφθορά και κυρίως την ξεκάθαρη απόφαση του Νετανιάχου να μετατρέψει τη χώρα σε κάτι που θα μοιάζει όλο και πιο πολύ με δικτατορία (1), στη Γάζα οι σφυγμομετρήσεις αλλά και οι μαρτυρίες εντελώς αξιόπιστων παρατηρητών συνέκλιναν ότι αν γίνονταν εκλογές, η Χαμάς θα έχανε καθαρά και θα κέρδιζε... η -περίπου ανύπαρκτη εκεί- PLO, ενώ αντίθετα, στα κατεχόμενα της Δυτικής Όχθης, θα έχανε καθαρά η διεφθαρμένη PLO που την κυβερνά και θα νικούσε...η εκεί αντιπολιτευόμενη Χαμάς!
Εξαπολύοντας την επίθεση της ενάντια στο Ισραήλ και κυρίως, ενάντια στους αμάχους πολίτες του, η Χαμάς έκανε ακριβώς ό,τι κάνουν όλες οι αντιδημοκρατικές ηγεσίες σε όλο τον κόσμο όταν απειλούνται να χάσουν την εξουσία τους: προσπάθησε να επανασυσπειρώσει εκβιαστικά πίσω της τους Παλαιστινίους της Γάζας, όντας σίγουρη ότι η στρατιωτική απάντηση του Νετανιάχου, που μέρα με τη μέρα μοιάζει όλο και πιο πολύ με σχεδιασμένη γενοκτονία, δεν θα τους άφηνε κανένα περιθώριο για “άλλες σκέψεις”. Ταυτόχρονα όμως, η Χαμάς έκανε και κάτι άλλο: έβγαζε από την εξαιρετικά δύσκολη θέση που βρίσκονταν, τον Νετανιάχου και τους -ακόμα πιο ρατσιστές και ακροδεξιούς- κυβερνητικούς του εταίρους, καθώς οι μεν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις σταματούσαν πάραυτα, ο δε ισραηλινός πληθυσμός συσπειρωνόταν αναγκαστικά -και τουλάχιστον προσωρινά- γύρω από τον Νετανιάχου και την κυβέρνηση του!
Και όχι μόνον αυτό. Στο μεν παλαιστινιακό στρατόπεδο που είχε δει μόλις πριν από μερικές βδομάδες, 130 προσωπικότητες του να καταγγέλλουν δημόσια τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς για τις αντισημιτικές δηλώσεις του, όχι απλώς σταματούσε κάθε απόπειρα προσέγγισης των δύο πλευρών αλλά και φούντωνε το μίσος που προκαλεί -όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο- η σφαγή της Γάζας από τον ισραηλινό στρατό. Στο δε ισραηλινό στρατόπεδο, εξαφανιζόταν μέσα σε λίγες ώρες, η ιστορική προσέγγιση που είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται καθώς ακόμα και η εμφάνιση παλαιστινιακών σημαιών μέσα στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις δεν προκαλούσε πια καμία αίσθηση και καμία αρνητική αντίδραση…
Σημαίνουν μήπως όλα αυτά ότι η υπό εξέλιξη πολεμική σύρραξη ήταν “στημένη” και ότι υπήρξε “συνεννόηση” μεταξύ Χαμάς και Νετανιάχου; Μακριά από εμάς κάθε συνωμοσιολογική ερμηνεία και “αστυνομική αντίληψη” της ιστορίας, που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να θολώνει τα νερά και να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη ενώ ταυτόχρονα αφήνει στο απυρόβλητο τους πραγματικούς υπεύθυνους, ελεύθερους να συνεχίζουν το εγκληματικό τους έργο. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η Χαμάς και το Ισραηλινό Κράτος δεν “αλλοεξυπηρετούνται”, πάντα στην πλάτη των πληθυσμών τους, καθώς η ύπαρξη των μεν δικαιολογεί και διαιωνίζει την ύπαρξη των δε. Για παράδειγμα, είναι ιστορικό γεγονός ότι το Ισραήλ βοήθησε εδώ και 20 χρόνια, με κάθε τρόπο, ακόμα και οικονομικά, την Χαμάς να εδραιώσει την ηγεμονία της στη Γάζα, προκειμένου να αποδυναμωθεί η PLO και η Παλαιστινιακή Αρχή. Και είναι επίσης ιστορικό γεγονός ότι κάθε φορά που μια σκληροπυρηνική ισραηλινή κυβέρνηση άρχιζε να αμφισβητείται από την κοινωνία της, η Χαμάς -αλλά και η ιρανική “προστάτιδα δύναμη- έσπευδε να αναλάβει δράση, δημιουργώντας τετελεσμένα γεγονότα και αναζωπυρώνοντας το (κυρίως) θρησκευτικό μίσος μεταξύ των δύο λαών. Και όλα αυτά με εγγυημένη προκαταβολικά την “επιτυχία” των αποτρόπαιων πολιτικών τους χάρη στην εφαρμογή της ίδιας πάντα δοκιμασμένης συνταγής: να κάνουν πράξη την συλλογική ευθύνη και ενοχή καθώς τόσο οι μεν όσο και δε σκοτώνουν αδιάκριτα, και όσο μαζικά τους το επιτρέπει ο οπλισμός τους, αμέτοχους πολίτες κάθε ηλικίας και κατά προτίμηση μικρά παιδιά και μωρά (!), κάθε φύλου και κάθε ιδεολογικής απόχρωσης, ακόμα και εκείνους και εκείνες που μάχονται για την ειρήνη και τη συνεργασία με τον “εχθρό”!
Όλα αυτά δεν συμβαίνουν όμως μόνο τώρα και μόνο στη Μέση Ανατολή. Αλίμονο, επικροτούνται και μάλιστα έμπρακτα από κράτη και δυνάμεις, μεγάλες και μικρές, που οι ίδιες πράττουν συστηματικά το ίδιο τουλάχιστον τους δύο τελευταίους αιώνες! Αυτούς τους δύο τελευταίους αιώνες που έχουν σημαδευτεί ανεξίτηλα από αμέτρητες εθνοκαθάρσεις πάντα αθώων και αμέτοχων πληθυσμών, από γενοκτονίες με εκατομμύρια θύματα, από αδιάκριτους βομβαρδισμούς πόλεων και αφανισμούς ολάκερων πληθυσμών με συμβατικά αλλά και με μη συμβατικά (πυρηνικά) όπλα, από “τιμωρητικές” πολιτικές που φτάνουν να στερούν από τα μέσα επιβίωσης (νερό, τρόφιμα, φάρμακα, βασικές υποδομές,…) τους κατοίκους “εχθρικών” χωρών ή ακόμα και “εχθρικών” περιοχών της ίδιας χώρας. Και όλα αυτά τα καραμπινάτα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας όχι μόνο συνεχίζονται και σήμερα αλλά και διαπράττονται υπό τις επιδοκιμασίες όχι μόνο των υψηλά ιστάμενων υπευθύνων αλλά πολλές φορές, και με τη συναίνεση των πληθυσμών τους. Και η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι οι ίδιες μεγάλες δυνάμεις που αρνήθηκαν συστηματικά στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου να επέμβουν για να σταματήσουν το ολοκαύτωμα του εβραϊκού έθνους βομβαρδίζοντας, όπως τους είχε ζητηθεί επίσημα, τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης, και ειδικά το Άουσβιτς, αρνούνται και τώρα επιδεικτικά να σταματήσουν τη σφαγή του παλαιστινιακού πληθυσμού της Γάζας από τους αφιονισμένους ρατσιστές του Νετανιάχου και των φίλων του...
Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι η δεξιά -και το καπιταλιστικό της σύστημα- καταδικάζει μεν υποκριτικά στα λόγια τη συλλογική ευθύνη αλλά την εφαρμόζει συστηματικά στην πράξη. Γιατί; Μα, επειδή είναι για αυτήν ζήτημα ζωής και θανάτου να διαιρεί “τους από κάτω” για να βασιλεύει η ίδια και να μονοπωλεί την εξουσία. Το έκανε πάντα, ακόμα και όταν μαχόταν δίκαια ενάντια στο φασισμό, μετατρέποντας σε ερείπια τις πόλεις της Γερμανίας (Δρέσδη, Αμβούργο,...) και της Ιαπωνίας (Τόκιο, Χιροσίμα,...) και σκοτώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους όχι μόνο για να τιμωρήσει, όπως ισχυριζόταν, τον πληθυσμό του εχθρού αλλά κυρίως, για έναν ανομολόγητο λόγο: για να… προλάβει, όπως το ομολογούν πια πολλοί ιστορικοί της μετά από 80 χρόνια, δυσάρεστες για την εξουσία της μεταπολεμικές λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες του ηττημένου Άξονα.
Και η αριστερά; Γιατί σε αρκετές περιπτώσεις, μια κάποια αριστερά κάνει πως δεν βλέπει ή ακόμα χειρότερα, επικροτεί τα εγκλήματα που διαπράττονται στο όνομα της συλλογικής ενοχής και ευθύνης, ρίχνοντας μάλιστα ακόμα περισσότερο λάδι στη φωτιά; Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στη σταδιακή απώλεια αυτού που στη χρυσή εποχή της, ήταν το σήμα κατατεθέν της: του διεθνισμού! Η αρχή έγινε στον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και σημάδεψε βαθιά την κατοπινή πορεία της σοσιαλδημοκρατικής της συνιστώσας, που πρωτοστατεί από τότε έως σήμερα στην υπεράσπιση των συμφερόντων της “δικής της” χώρας και της δικής της εθνικής αστικής τάξης.
Κάτι ανάλογο συνέβη όμως και στην άλλη μεγάλη συνιστώσα της αριστεράς, την κομμουνιστική που, ας μην το ξεχνάμε, δημιουργήθηκε σε ασυμφιλίωτη αντίθεση με την εθνικιστική “προδοσία” της σοσιαλδημοκρατίας, και με κύριο στόχο να ξαναδώσει περιεχόμενο στην ιδρυτική φράση του σοσιαλιστικού κινήματος “εργάτες όλων των χωρών ενωθείτε!”. Στη δική της περίπτωση, η σταδιακή εγκατάλειψη του διεθνισμού ολοκληρώθηκε στο Δεύτερο Παγκόσμο πόλεμο όταν η σοβιετική ηγεσία, και ειδικά ο Στάλιν, αφού μετέτρεψαν τον αντιφασιστικό σε “πατριωτικό” πόλεμο, κατέληξαν να δίνουν το ελεύθερο στους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού να “τιμωρούν” μαζικά τους Γερμανούς άμαχους, και ειδικά τις γυναίκες στο όνομα της συλλογικής ενοχής όλου του γερμανικού λαού. Ενδεικτικό αυτής της εθνικιστικής τους βαρβαρότητας ήταν μάλιστα το γεγονός ότι έφτασαν να ποινικοποιήσουν αυτό που αποκάλεσαν... “επίδειξη οίκτου προς τον εχθρό”, καταδικάζοντας σε ποινές κάθειρξης τουλάχιστον 10 ετών, τους σοβιετικούς φαντάρους που προσπαθούσαν να σταματήσουν τις δολοφονίες αμάχων ή τους βιασμούς Γερμανίδων…
Η συνέχεια ήταν η αναμενόμενη. Με τη διεθνιστική αλληλεγγύη των εργαζόμενων να είναι πια όχι μόνο μακρινή ανάμνηση αλλά και... κατηγορία που σε έστελνε στα κάτεργα, τα Κομμουνιστικά κόμματα μετατράπηκαν μεταπολεμικά σε προπύργια υπεράσπισης των “εθνικών συμφερόντων”, που δεν είναι άλλα από τα συμφέροντα και τις σκοπιμότητες της κάθε “εθνικής” αστικής τάξης. Και αλίμονο, αυτή η τάση τους ενισχύθηκε και ολοκληρώθηκε αργότερα με την ευρωκομμουνιστική τους μετεξέλιξη και αποσύνθεση, με αποτέλεσμα να μην έχουν πια κανέναν συνειδησιακό πρόβλημα όταν ανέχονται ή και επικροτούν τις εκστρατείες μίσους της άρχουσας τάξης της χώρας τους κατά “προαιώνιων εχθρών του έθνους”. Ή ακόμα και την επίκληση της συλλογικής ενοχής για την εξόντωση αμάχων πληθυσμών από τη στιγμή που αυτό προστάζουν οι σκοπιμότητες των σχέσεων τους ακόμα και με τους πιο αντιδραστικούς και σκοταδιστές δημίους.
Το συμπέρασμα μετά από δυο βδομάδες εχθροπραξιών και πρωτοφανών αγριοτήτων στη Μέση Ανατολή, θα ήταν παραπάνω από απαισιόδοξο αν δεν βλέπαμε να υψώνουν ήδη το ανάστημα τόσο στην Παλαιστίνη όσο και στο Ισραήλ και στην εβραϊκή διασπορά, όλο και περισσότεροι άνθρωποι που, ακόμα και όταν θρηνούν δικούς τους συγγενείς, κάνουν τον κόπο να μπουν στη θέση του “εχθρού”, για να συμπάσχουν με αυτόν και να διακηρύξουν ότι μόνο η ενότητα και η αλληλεγγύη “των από κάτω” μπορεί να φέρει την ειρήνη. Με ανθρώπους σαν κι αυτούς, που είναι ο ανθός της ανθρωπότητας, μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι.(2) Εξάλλου, όπως το γράφαμε στο προηγούμενο κείμενό μας, “το εγχείρημα (τους) φαντάζει και είναι δύσκολο. Όμως, είναι το μόνο ρεαλιστικό και εφικτό…”
Σημείωση
1. https://www.contra-xreos.gr/