Hits: 7008
Η Λέγκα ήδη πρώτο κόμμα στην Ιταλία…
Η απειλητική σκιά του Σαλβίνι
πάνω από την Ιταλία και την Ευρώπη!
Του Γιώργου Μητραλιά
Λίγες μέρες στο υπουργείο Εσωτερικών της Ιταλίας ήταν αρκετές στον Ματέο Σαλβίνι για να φέρει τα πάνω κάτω στην Ευρώπη και να επαληθεύσει τις πιο απαισιόδοξες προβέψεις μας: Ο θριαμβευτής των ιταλικών εκλογών που ήταν ο Σαλβίνι, σίγουρα θα εκμεταλλευόταν το πλεονέκτημά του για να μαδήσει όχι μόνο τον Μπερλουσκόνι αλλά επίσης και κυρίως τον κυβερνητικό του εταίρο, το Κίνημα Πέντε Αστέρων! Και με τη φόρα που είχε, αναπόφευκτα θα επωφελείτο από τις περιστάσεις για να αλλάξει τα δεδομένα υπέρ της ρατσιστικής και νοσταλγικής άλλων εποχών ακροδεξιάς όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και στην Ευρώπη!
(Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε ως πρόλογος στη συλλογή άρθρων του Μάικ Ντέιβις, οι Ήρωες της Κόλασης, που εκδόθηκε τον Ιανουάριο 2007 από τις εκδόσεις Textuel)
Τα αμερικανικά ΜΜΕ δεν λένε περίπου λέξη, τα ευρωπαϊκά την αγνοούν πλήρως αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι η Εκστρατεία των Φτωχών Ανθρώπων δεν βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με δράσεις που υπόσχονται να φέρουν τα πάνω κάτω στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής! Και αυτές οι δράσεις που άρχισαν στις 13 Μαίου, θα κρατήσουν 40 ολάκερες μέρες, σε τουλάχιστον 41 αμερικανικές Πολιτείες, καλύπτοντας όλο το φάσμα των καταπιεσμένων και των αγώνων τους που διαμορφώνουν ένα συνολικό διεκδικητικό πρόγραμμα εντελώς γειωμένο στη σημερινή βορειοαμερικανική πραγματικότητα και συνάμα αρκούντως ριζοσπαστικό για να ανοίγει το δρόμο που οδηγεί στην ανατροπή του ίδιου του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού συστήματος της χώρας!
Την ώρα που ο αιμοσταγής Νετανιάχου τελετουργεί στη σφαγή των Παλαιστινίων και ο πυρομανής ρατσιστής Τραμπ κάνει όχι βήματα αλλά άλματα προς την κατεύθυνση μιας γενικής πολεμικής (πυρηνικής;) σύρραξης, τι νόημα έχει άραγε ο περί Καταλονίας λόγος μας; Εύλογο το ερώτημα αλλά και εύλογη η απάντηση: Έχει και παραέχει καθώς οι καταλανικές εξελίξεις συμπληρώνουν τις μεσανατολικές διαγράφοντας από κοινού το εφιαλτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κρίνεται και θα σφραγιστεί το μέλλον όλων μας…
Μου ζητήσατε να ανακαλύψω κάτι για τη Διεθνή Ένωση και προσπάθησα να το κάνω. Το εγχείρημα είναι δύσκολο τώρα. Το Λονδίνο είναι αναμφισβήτητα το αρχηγείο της Ένωσης, αλλά ο αγγλικός λαός έχει αποκτήσει ένα σκιάχτρο και οσφραίνεται τη Διεθνή παντού, ακριβώς όπως ο Βασιλιάς Τζέιμς μύριζε το μπαρούτι μετά τη φημισμένη συνωμοσία. Η εγρήγορση της Ένωσης έχει φυσικά αυξηθεί μαζί με την καχυποψία του κοινού· και αν εκείνοι που την καθοδηγούν έχουν κάποιο μυστικό να φυλάξουν, ανήκουν στην κατηγορία ανθρώπων που κρατούν ένα μυστικό καλά.
Το γεγονός ότι τα ΜΜΕ μας μιλάνε για τη Γαλλία μόνον όταν πρόκειται να εκθειάσουν τον πρόεδρό της και τους πυραύλους -ή τις φρεγάτες- του δεν σημαίνει και ότι δεν συμβαίνει στη χώρα του το παραμικρό άξιο λόγου. Συμβαίνει μάλιστα το διαμετρικά αντίθετο. Εδώ και βδομάδες, αυτή η μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα σαρώνεται από ένα συνεχώς ογκούμενο απεργιακό κύμα που συνδυαζόμενο με την εμφάνιση ενός όλο και πιο διευρυνόμενου ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος, δείχνει να τερματίζει 15 χρόνια αδυναμίας της γαλλικής κοινωνίας να αντισταθεί στο νεοφιλελευθερισμό.
Για άλλη μια φορά, το δυτικό «αντιπολεμικό» κίνημα ξύπνησε για να κινητοποιηθεί γύρω απ’ όσα γίνονται στη Συρία. Είναι η τρίτη φορά από το 2011. Η πρώτη ήταν όταν ο Ομπάμα σκόπευε να πλήξει τη στρατιωτική ικανότητα του συριακού καθεστώτος (αλλά δεν το έκανε) μετά από χημικές επιθέσεις κατά της Γούτα το 2013, πράγμα που θεωρήθηκε «κόκκινη γραμμή». Η δεύτερη φορά ήταν όταν ο Ντόναλντ Tραμπ διέταξε επίθεση, η οποία έπληξε μια κενή στρατιωτική βάση, ως απάντηση στις χημικές επιθέσεις στο Χαν Σειχούν το 2017. Και σήμερα, καθώς οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία αναλαμβάνουν περιορισμένη στρατιωτική δράση (στοχευμένα πλήγματα σε στρατιωτικούς πόρους του καθεστώτος και εγκαταστάσεις χημικών όπλων) μετά από επίθεση χημικών όπλων στη Ντούμα, όπου σκοτώθηκαν τουλάχιστον 34 άτομα, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά που είχαν καταφύγει σε υπόγεια για να γλιτώσουν από βομβαρδισμούς.
Οι καιροί έχουν γυρίσματα και να λοιπόν που η αδάμαστη Καταλωνία και ο ατρόμητος λαός της ξαναβρίσκονται, μετά από 80 ολάκερα χρόνια (!), στο επίκεντρο μιας διαρκώς επαναλαμβανόμενης ευρωπαϊκής τραγωδίας! Όπως λοιπόν τότε έτσι και τώρα οι πρωταγωνιστές του δράματος, που απειλεί να τινάξει -και πάλι- στον αέρα την Γηραιά μας ήπειρο, είναι ακριβώς οι ίδιοι: Από τη μια, οι κυνηγημένοι αν και δημοκρατικά εκλεγμένοι πρόεδροι της (εξεγερμένης) Δημοκρατίας της Καταλωνίας που ζητούν άσυλο στις ευρωπαϊκές “δημοκρατίες”, και από την άλλη η Γερμανία που τους φυλακίζει για να τους παραδώσει στους αδίστακτους δημίους τους της Μαδρίτης που υπερασπίζονται, με κάθε μέσο, την “ενότητα” του Κράτους των Βουρβόνων και των επιγόνων του Φράνκο!... 
Μέρες του 1922; Όχι ακόμα αλλά η Ιταλία είναι πια σε καλό δρόμο για να “γιορτάσει” σε τέσσερα χρόνια την εκατοστή επέτειο της ανόδου του Μουσολίνι και του φασιστικού του κινήματος στην εξουσία με ένα καθεστώς που θα του μοιάζει -σχεδόν- σαν δυο σταγόνες νερό!
“Δυσάρεστη έκπληξη” λοιπόν που ο (και “μακεδονομάχος”) Μίκης Θεοδωράκης συγχρωτίζεται πια ανοικτά με τους απολογητές του ρατσισμού, του αντισημιτισμού, του αντικομμουνισμού και της πιο εφιαλτικής “εθνικής καθαρότητας”; Δυσάρεστη, σίγουρα. Έκπληξη όμως όχι. Και αν το πρόβλημα ήταν μόνον ο Μίκης, μικρό το κακό. Όμως, επειδή ακριβώς δεν είναι μόνον αυτός αλλά και πάρα πολλοί άλλοι, το πρόβλημα είναι τεράστιο και ο κίνδυνος άμεσος. Ώρα λοιπόν να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους…
Προειδοποίηση: Η σειρά άρθρων που αφιερώνω στο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη, Ανίκητοι Ηττημένοι, αποτελεί έναν οδηγό για τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες της αριστεράς που δεν θέλουν να αρκεστούν στην κυρίαρχη αφήγηση που δίνουν τα μεγάλα ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις της τρόικας. Αναγνώστες και αναγνώστριες που δεν ικανοποιούνται επίσης από την εκδοχή που προτείνει ο πρώην υπουργός οικονομικών[1]. Σε αντίστιξη με την διήγηση του Βαρουφάκη, αναφέρω γεγονότα τα οποία αποσιωπά και εκφράζω μια γνώμη διαφορετική από την δική του περί του τί έπρεπε να πράξει και τί έπραξε. Η διήγησή μου δεν υποκαθιστά την δική του, διαβάζεται παράλληλα.
Διαβάζουμε και ακούμε ότι “τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν” κι ότι αυξάνει ο κίνδυνος πολεμικής σύρραξης στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Και εγώ ρωτάω και απορώ: Μα, μήπως δεν γίνεται εκεί πόλεμος εδώ και δυό χρόνια;
Αν δεν διαβάσατε ακόμη το Ανίκητοι Ηττημένοι του Γιάνη Βαρουφάκη, παραγγείλτε το στον βιβλιοπώλη σας. Διαβάζεται σαν πολιτικό αστυνομικό μυθιστόρημα, έχει σασπένς, ανατροπές, προδοσίες … Το τεράστιο ενδιαφέρον του βιβλίου αυτού έγκειται στο ότι ο συγγραφέας δίνει την δική του εκδοχή των γεγονότων που επηρέασαν και επηρεάζουν ακόμη την διεθνή κατάσταση, ειδικά στην Ευρώπη αλλά και πέραν αυτής διότι η απογοήτευση που προκάλεσε η συνθηκολόγηση της κυβέρνησης της ελληνικής ριζοσπαστικής αριστεράς έχει σημαδέψει βαθιά τα πνεύματα.
Αφετηρία και συνάμα κίνητρο για την σύντομη εξιστόρηση της “υπόθεσης Ράντεκ-Σλάγκετερ” που ακολουθεί είναι η κρισιμότητα της κατάστασης που έχει δημιουργήσει η στάση ηγετικών στελεχών σημαντικού τμήματος της ελληνικής ριζοσπαστικής αριστεράς απέναντι στο ακροδεξιό συλλαλητήριο που έγινε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Ιανουαρίου 2018. Προσοχή λοιπόν επειδή οι σημερινές ελληνικές ομοιότητες, συμπτώσεις και αναλογίες με το πιο τραγικό ευρωπαϊκό μεσοπολεμικό παρελθόν είναι παραπάνω από εμφανείς…