Εμείς, οι επίγονοι του Φράνκο και
το καταλανικό εργαστήρι του ευρωπαϊκού ακραίου αυταρχισμού
του Γιώργου Μητραλιά
Την ώρα που ο αιμοσταγής Νετανιάχου τελετουργεί στη σφαγή των Παλαιστινίων και ο πυρομανής ρατσιστής Τραμπ κάνει όχι βήματα αλλά άλματα προς την κατεύθυνση μιας γενικής πολεμικής (πυρηνικής;) σύρραξης, τι νόημα έχει άραγε ο περί Καταλονίας λόγος μας; Εύλογο το ερώτημα αλλά και εύλογη η απάντηση: Έχει και παραέχει καθώς οι καταλανικές εξελίξεις συμπληρώνουν τις μεσανατολικές διαγράφοντας από κοινού το εφιαλτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κρίνεται και θα σφραγιστεί το μέλλον όλων μας…
“Τρομοκράτες” αποκαλεί λοιπόν ο Νετανιάχου και οι απανταχού γης θαυμαστές του τους Παλαιστίνιους εφήβους με τις σφεντόνες πάνω στους οποίους κάνουν σκοποβολή οι “ελεύθεροι σκοπευτές” της Τσαχάλ. Και επίσης ως “τρομοκράτες” διώκει και φυλακίζει ο Ραχόϊ και οι δικαστές του τους χιλιάδες φιλειρηνικούς Καταλανούς αγωνιστές των Επιτροπών Υπεράσπισης της Δημοκρατίας (CDR) που επιμένουν να δηλώνουν θιασώτες της μη-βιας ενός Γκάντι! Και για να μην υπάρχει ίσως καμιά αμφιβολία για τις εκλεκτικές συγγένειες του μεν με τον δε, μόλις προχτές η νέα Ιερά Εξέταση της Μαδρίτης που είναι η Γενική Εισαγγελία του κ. Ραχόϊ κατηγόρησε τις CDR ότι “ασκούν τρομοκρατία κατά το πρότυπο των...Τζιχαντιστών”! Και αλίμονο, εξέχοντες εκπρόσωποι των ΜΜΕ της Μαδρίτης έσπευσαν να βγάλουν το απολύτως λογικό συμπέρασμα ότι το «άντρο» των Καταλανών «τζιχαντιστών» που είναι η Βαρκελώνη θα πρέπει να τύχει της ίδιας αεροπορικής «περιποίησης» που επιφυλάσσει ο Νετανιάχου στη Λωρίδα της Γάζας. Δεν είναι λοιπόν κανείς να απορεί πώς μεγαλοδημοσιογράφος της Μαδρίτης έφτασε την περασμένη Κυριακή να αναρωτηθεί δημοσίως… τι τα έχει ο Ραχόϊ τα αεροπλάνα «και δεν τα στέλνει να ξαναβομβαρδίσουν την Βαρκελώνη;»...
Και όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή αυτοί οι ξεροκέφαλοι Καταλανοί επιμένουν να ψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν υπέρ της Δημοκρατίας και κατά της Μοναρχίας (του κατά σύμπτωση εγγονού της…«πάρ’τη μάνα σου και μπρος δεν σε θέλει ο λαός») καθώς και της αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας της χώρας τους. Τι κι αν η μισή δημοκρατικά εκλεγμένη καταλανική κυβέρνηση είναι στα σίδερα (εδώ και 6 μήνες) και η άλλη μισή στην εξορία; Τι κι αν δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, βουλευτές, διανοούμενοι, γνωστοί και ανώνυμοι πολίτες, δάσκαλοι, δημοσιογράφοι, γιαγιάδες και παππούδες διώκονται –και αρκετοί φυλακίζονται- με εξωφρενικές κατηγορίες που επισύρουν ποινές ακόμα και 40 ετών κάθειρξης; Τι κι αν απαγορεύεται και καταστέλλεται δια ροπάλου το… κίτρινο χρώμα που θυμίζει τους πολιτικούς κρατούμενους; Τι κι αν σε όλο το Ισπανικό Κράτος μαίνεται η καμπάνια μποϋκοτάζ των καταλανικών προϊόντων; Τι κι αν ο νέος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Καταλονίας Κιμ Τόρρα χαιρετίζεται από τα ΜΜΕ της Μαδρίτης με τους πηχυαίους κοσμητικούς χαρακτηρισμούς «ψυχοπαθής», «κρετίνος» και … «πουτανάκι (putita) του Πουτσντεμόντ»; Αν και συμβαίνουν όλα αυτά και πάρα πολλά άλλα, ο καταλανικός λαός ούτε εκφοβίζεται ούτε υποτάσσεται αλλά επιμένει –μόνος αυτός σε ολάκερη την Ευρώπη- να αντιστέκεται και να υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και τα στοιχειώδη δημοκρατικά του δικαιώματα!
Και για του λόγου το αληθές, η τελευταία (προχτεσινή) επίσημη περιοδική δημοσκόπηση είναι αποστομωτική: Παρά την πρωτοφανή καταστολή και κατατρομοκράτηση του καταλανικού λαού από το καθεστώς της Μαδρίτης, οι Καταλανοί πολίτες τάσσονται όλο και πιο πολλοί υπέρ της ανεξαρτησίας, ξεπερνώντας την κρίση εμπιστοσύνης στους ηγέτες τους που είχαν δημιουργήσει τον περασμένο χειμώνα οι παλινωδίες και οι υποχωρήσεις των δυο μεγάλων ανεξαρτησιακών κομμάτων. Έτσι, ενώ πριν από τρεις μήνες, το Όχι στην ανεξαρτησία είχε αγγίξει το 54% και το Ναι είχε πέσει στο 41%, τώρα το Ναι είναι σαφώς πλειοψηφικό (48%) ενώ το Όχι περιορίζεται στο 43%! Σε τι όμως οφείλεται αυτή η θεαματική ανατροπή των δεδομένων υπέρ της ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Καταλονίας;
Η απάντηση είναι εύγλωττη και γεμάτη διδάγματα για όλους μας. Η τεράστια αύξηση των Καταλανών που τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας οφείλεται στη θεαματική αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων στο εσωτερικό του ανεξαρτησιακού στρατοπέδου. Έτσι, ενώ τα δυο μεγάλα κόμματά του, το PDeCAT του απερχόμενου (και καταζητούμενου) προέδρου Κάρλες Πουτσντεμόντ και η Esquerra Republicana του επίσης απερχόμενου (και φυλακισμένου) Οριόλ Ζουνκέρας διατηρούν ουσιαστικά τις δυνάμεις τους περιορίζοντας στο ελάχιστο τις απώλειές τους, μεγάλος κερδισμένος είναι η αντικαπιταλιστική CUP που υπερδιπλασιάζει το ποσοστό της και τριπλασιάζει τις έδρες της! Με άλλα λόγια, η μεγάλη αύξηση των υποστηρικτών της ανεξαρτησίας οφείλεται στην εκτόξευση στα ύψη της CUP που πρεσβεύει τον ανυποχώρητο αγώνα για την οριστική και αμετάκλητη απόσχιση από το Ισπανικό Κράτος με τη διεκδίκηση μιας κοινωνικά πολύ προχωρημένης ανεξάρτητης Δημοκρατίας (Republica) της Καταλονίας των «από κάτω»!
Φυσικά, κανείς δεν είναι τόσο αφελής για να πιστέψει ότι το καθεστώς της Μαδρίτης θα σεβαστεί επιτέλους τη λαϊκή ετυμηγορία και την εκλογή του Κιμ Τόρρα (Quim Torra) στην προεδρία της Καταλονίας από την πλειοψηφία των Καταλανών βουλευτών. Δυστυχώς, η αναμέτρηση του καταλανικού λαού με τους δυνάστες του της Μαδρίτης που έχει ήδη μια μακραίωνη ιστορία, υπόσχεται να διαρκέσει πολύ ακόμα, τινάζοντας στον αέρα –όπως το έχει κάνει και στο παρελθόν- τις κάθε λογής ευρωπαϊκές ισορροπίες. Ο λόγος απλός: Στη Μαδρίτη κυβερνούν πάντα οι επίγονοι του Φράνκο, γεγονός που πρέπει κάποτε να κατανοήσουν οι κάθε λογής δεξιοί και αριστεροί Ευρωπαίοι καλοθελητές που ορκίζονται στο όνομα της (ανύπαρκτης) «ισπανικής δημοκρατίας». Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία, ιδού η απάντηση που έδωσε πριν από λίγες μέρες το κρατικό Ινστιτούτο Στατιστικής (INE) σε ερώτηση κόμματος της Βαλένθια για το πόσοι δρόμοι και πλατείες του Ισπανικού Κράτους φέρουν το όνομα του δικτάτορα Φράνκο και των φασιστών στρατηγών και λοιπών συνεργατών του, κατά παράβαση του νόμου της ισπανικής μεταπολίτευσης (Νόμος της Ιστορικής Μνήμης) που επιβάλει την απάλειψή τους: Ούτε ένας ούτε δυο, ούτε εκατό ούτε διακόσιοι αλλά…1143! Και χώρια οι ανδριάντες και τα φαραωνικά μνημεία προς τιμήν τους που στέκονται πάντα όρθια από τη μια μέχρι την άλλη άκρη της «δημοκρατικής» Ισπανίας. Αλήθεια, φαντάζεστε το κέντρο της Αθήνας όπου θα συναντιόνταν η λεωφόρος Γεωργίου Παπαδοπούλου, με τις οδούς Παττακού και Μακαρέζου υπό την σκιά του ανδριάντα του Μεταξά;…
Και εμείς εδώ πέρα στην άλλη άκρη της Μεσογείου; Τι μπορούμε να κάνουμε ως καλοί δημοκράτες και συνεπείς αριστεροί για να αποτρέψουμε το κακό που ετοιμάζεται ενάντια στην Καταλονία και ενάντια σε όλους μας; Αλίμονο, η απάντηση που δίνουν μόνιμα εδώ και καιρό οι Έλληνες δημοκράτες και αριστεροί είναι η ένοχη σιωπή τους, όταν βέβαια δεν κάνουν το ακόμα χειρότερο… να κοροϊδεύουν τους φυλακισμένους ή εξόριστους Καταλανούς ηγέτες. Και όμως, θα μπορούσαν να κάνουν πολλά, τόσα όσα κάνει π.χ. ο μόνιμα πασχίζων στο πλευρό (και) των θυμάτων των Ελληνικών Μνημονίων, ο γνωστότατος στην πατρίδα μας βουλευτής της γερμανικής Die Linke (Η Αριστερά) Αντρέι Χούνκο (Andrej Hunko), που έχει γίνει ο χειρότερος εφιάλτης του Ραχόι και των δικών του, καθώς δεν τους αφήνει –κυριολεκτικά- σε χλωρό κλαρί. Πώς; Μα, κάνοντας το αυτονόητο για έναν αληθινό αριστερό: Στηρίζοντας ενεργά, συνεχώς και με κάθε μέσο τα θύματα και όχι τους θύτες του αυταρχισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Καταγγέλλοντας όλες τις παραβιάσεις των δημοκρατικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στηλιτεύοντας την υποκρισία των εξουσιών και τον αντιδημοκρατικό κυνισμό των κυβερνόντων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ιδού το τελευταίο από τα πολλά «επιτεύγματα» του συνεπούς αριστερού και δημοκράτη Αντρέι: Μαθαίνοντας ότι τα ΜΜΕ της Μαδρίτης έπλεκαν χωρίς αιδώ το εγκώμιο των ισπανικών μυστικών υπηρεσιών που εντόπισαν, παρακολούθησαν και «προσέφεραν» στη γερμανική αστυνομία τον Κάρλες Πουτσντενμόντ, ο βουλευτής Χούνκο έκανα κάτι απλό: Ζήτησε (με επερώτηση) από την Καγκελάριο Μέρκελ εξηγήσεις για την καραμπινάτη παράνομη δράση των ισπανικών μυστικών υπηρεσιών στο γερμανικό έδαφος. Όταν η Κα Μέρκελ τα μάσησε και δήλωσε… άγνοια, τότε ο Χούνκο κατέθεσε αμέσως στη γερμανική αστυνομία μήνυση κατά των αυτουργών πράξεων κατασκοπείας επί γερμανικού εδάφους από μέρους των υπηρεσιών του ισπανικού Κράτους. Η συνέχεια θα είναι σίγουρα ιδιαίτερα συναρπαστική…
Συμπέρασμα: Δεν αρκεί να το λες για να είσαι δημοκράτης και αριστερός. Και ντροπή σε εκείνους και εκείνες που σφυρίζουν αδιάφορα και κάνουν πως δεν βλέπουν όταν στη καρδιά της Ευρώπης κατακρεουργούνται τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα ενός ολάκερου λαού. Του λαού της Καταλονίας που –ας το καταλάβουν επιτέλους όλοι- έχει μεταβληθεί σε πειραματόζωο των αντιδημοκρατικών και αυταρχικών σχεδίων και πρακτικών που φιλοδοξούν να επεκταθούν σε όλη τη Γηραιά μας ήπειρο.