Μισός αιώνας χωρίς τον Τσε!...
Πενήντα χρόνια χωρίς τον Τσέ και ο ίδιος σίγουρα θα χαιρόταν αφάνταστα που αυτή η δική του επέτειος συμπίπτει με μια λαϊκή εξέγερση σαν κι αυτή του καταλάνικου λαού. Θα άφηνε τα επετειακά και τα μεγάλα λόγια για να δώσει προτεραιότητα στην ουσία, στο τι και πώς θα πρέπει να το κάνουμε για να φτιάξουμε μια, δυο, τρεις, πολλές Καταλονίες...
Το κείμενο του φίλου Μικαέλ είναι εξαιρετικό και φωτίζει βασικές πτυχές της πολιτικής σκέψης και εξέλιξης του Τσε. Εμείς θα περιοριστούμε να πούμε ένα μόνο πράγμα: Ο Τσε είχε κάτι σπάνιο που ακριβώς επειδή λείπει από τη σημερινή αριστερά κάνει τον κόσμο να μην την εμπιστεύεται και να της γυρίζει την πλάτη. Και αυτό είναι η απόλυτη ηθική ακεραιότητα, το καλό παράδειγμα που δίνει ο ηγέτης μπαίνοντας μπροστά στους αγώνες χωρίς να διεκδικεί ούτε δάφνες, ούτε προνόμια, ούτε καν την υστεροφημία. Να λοιπόν γιατί πενήντα χρόνια μετά από τη δολοφονία του, ο Τσε ζει πάντα στη συλλογική μνήμη και συνείδηση σαν κάτι το ξεχωριστό και αμόλυντο που ταράζει τον ύπνο των κάθε λογής γραφειοκρατών αλλά και σαν αληθινή ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια ενός όλο και πιο απάνθρωπου (καπιταλιστικού) συστήματος που απειλεί πια με αφανισμό τον πλανήτη και τους κατοίκους του. Μισό αιώνα μετά από τη δολοφονία του, ο Τσε ζει καθώς οι ιδέες και το παράδειγμα του εξακολουθούν να εμπνέουν εκείνους και εκείνες απανταχού γης που επιμένουν να μην το βάζουν κάτω και να υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια τη ζωή και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Γιώργος Μητραλιάς
Πώς έβλεπε ο Τσε τον σοσιαλισμό
του Michael Lowy
Από την επιτυχία της κουβανικής επανάστασης, το 1959, μέχρι το 1967, η σκέψη του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα εξελίχτηκε. Αν και οι κεντρικοί άξονες της πολιτικής του θεωρίας και πρακτικής παρέμειναν η χειραφέτηση της Λατινικής Αμερικής και ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό σε παγκόσμιο επίπεδο, από το 1963 και μετά τον απασχολούσε η άσκηση κριτικής στο αδιέξοδο όπου οδηγούσαν τα συστήματα της Ανατολικής Ευρώπης.
Ο Τσε Γκεβάρα απομακρυνόταν ολοένα και περισσότερο από τις αρχικές αυταπάτες του για την ΕΣΣΔ και τον σοβιετικού τύπου μαρξισμό. Σε επιστολή του, το 1965, προς τον φίλο του Αρμάντο Χαρτ (τον κουβανό υπουργό Πολιτισμού), κατακρίνει σκληρά τον « ιδεολογικό μιμητισμό » που έχει κάνει την εμφάνισή του στην Κούβα με την έκδοση σοβιετικών εγχειριδίων για τη διδασκαλία του μαρξισμού.
Το μεγάλο καταλανικό κεφάλαιο
Ορκισμένος εχθρός της ανεξαρτησίας
της Καταλονίας!
Του Γιώργου Μητραλιά
Μετά από τα κατακλυσμικά γεγονότα των τελευταίων ημερών και την -επιτέλους- σχεδόν ανεκτή κάλυψή τους από τα ΜΜΕ, κανείς δεν μπορεί πια να πει ότι δεν ξέρει τι συμβαίνει και τι διακυβεύεται στην Καταλονία και στο Ισπανικό Κράτος. Και πριν απ’όλα, αυτό που απέδειξαν περίτρανα αυτά τα γεγονότα είναι ότι απέναντι στον καταλανικό λαό δεν βρίσκεται μόνον η κυβέρνηση Ραχόι αλλά το ίδιο το Ισπανικό Κράτος που, με όλα τα όργανα και όλους τους θεσμούς του και πρώτο και καλύτερο τον βασιλιά που είναι ο θεσμικός ηγέτης του, χρησιμοποιεί κάθε μέσο, ακόμα και την πιο ωμή βία όταν πρόκειται να αρνηθεί ακόμα και τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες του καταλανικού έθνους και των πολιτών του !
Με την Καταλονία, τον βάρδο της Lluis Llach και τη δίψα τους για ελευθερία!
του Γιώργου Μητραλιά
Δεν είναι τυχαίο ότι η εκστρατεία για το καταλανικό δημοψήφισμα ολοκληρώθηκε τη νύχτα της Παρασκευής 29 Σεπτεμβρίου στη Βαρκελώνη με μια τεράστια “ενωτική συγκέντρωση”. Και δεν είναι επίσης τυχαίο ότι αυτή η πάνδημη λαϊκή εκδήλωση έκλεισε με τον μεγαλύτερο Καταλανό τραγουδοποιό, ποιητή αλλά και πολιτικό αγωνιστή Lluis Llach να συνεπαίρνει τους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές τραγουδώντας -συγκινημένος- και πάλι μετά από χρόνια αυτό που καταχωρήθηκε στην ιστορία σαν ύμνος της αντίστασης στο φασισμό του Φράνκο, την δική του θρυλική Estaca!
Διόλου τυχαίο επειδή η Estaca και ο δημιουργός της Llach είναι τα ζωντανά σύμβολα των λαϊκών αγώνων όχι μόνο ενάντια στη δικτατορία του Φράνκο αλλά και ενάντια στο μεταπολιτευτικό καθεστώς των επιγόνων του Φράνκο που σήμερα απειλεί και αστυνομοκρατεί την Καταλονία. Και φυσικά, δεν είναι διόλου τυχαίο επειδή ο Llach ενσαρκώνει εδώ και σχεδόν μισό αιώνα τον μαχόμενο καταλανισμό, όντας και ο ίδιος αγωνιστής, βουλευτής και στέλεχος της ανεξαρτησιακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της Καταλονίας!
Ενώ κλιμακώνεται η καταστολή και το αντιδημοκρατικό μένος του Ραχόι
Η ώρα της έμπρακτης αλληλεγγύης της αριστεράς στον καταλανικό λαό!
Του Γιώργου Μητραλιά
Μήπως έχει έλθει η ώρα για να αντιληφθεί -επιτέλους- η καλή μας ευρωπαϊκή -και ελληνική- αριστερά ότι στην Ισπανία συμβαίνουν αυτό το καιρό αντιδημοκρατικά σημεία και τέρατα που θα έπρεπε να την έχουν ξεσηκώσει και να την έχουν κατεβάσει μαζικά στους δρόμους; Και για του λόγου το αληθές ιδού ευθύς αμέσως ένα μικρό δείγμα αυτών των αντιδημοκρατικών σημείων και τεράτων:
- Δημοκρατική και συνταγματική τάξη; Πάνοπλοι αστυνομικοί κάνουν έφοδο και καταλαμβάνουν καταλανικά υπουργεία όπου συλλαμβάνουν κατά δεκάδες ανώτατα κυβερνητικά στελέχη, ενώ άλλοι κάνουν επιδρομές και έρευνες σε κεντρικά γραφεία καταλανικών κοινοβουλευτικών κομμάτων και σε σπίτια συνταγματολόγων και πασίγνωστων προσωπικοτήτων που τάσσονται υπέρ του δημοψηφίσματος και της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Η Καταλονία επιστρέφει στην εποχή της δικτατορίας του Φράνκο και ο πρωθυπουργός της Κάρλες Πουτσντεμόντ καταγγέλλει την "ντε φάκτο επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης" στην επικράτειά της...
Με τον λαό της Καταλονίας
ενάντια στους επιγόνους του Φράνκο
και στους σύγχρονους Ευρωπαίους
Μέτερνιχ!
Του Γιώργου Μητραλιά
Όποιος έχει μάτια είδε, και όποιος έχει αυτιά άκουσε. Η φετινή καταλανική Diada έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Κατέβασε στους δρόμους της Βαρκελώνης ένα εκατομμύριο Καταλανούς, και αποστόμωσε, όλους εκείνους, μέσα στο Ισπανικό Κράτος αλλά και στη “δημοκρατική” Ευρώπη μας, που αρνούνται σε ένα ολάκερο έθνος και σε ένα μεγάλο λαό σαν τον καταλάνικο το στοιχειώδες δημοκρατικό και ανθρώπινο δικαίωμά του να αποφασίσει, αυτός και μόνον αυτός, για το μέλλον του!
Η αφήγηση της ελληνικής κρίσης από τον Γιάνη Βαρουφάκη:
μια συντριπτική μαρτυρία κατά του ίδιου του εαυτού του
Μέρος 3ο
Πώς ο Τσίπρας, με την συνδρομή του Βαρουφάκη, γύρισε την πλάτη στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ
Από τον Eric Toussaint
Ο Γιάνης Βαρουφάκης ανάγει στο 2011 την συνεργασία του με τον Αλέξη Τσίπρα και το άλτερ έγκο του, τον Νίκο Παππά. Η συνεργασία αυτή διευρύνεται προοδευτικά από το 2013, με τον Γιάννη Δραγασάκη (ο οποίος, το 2015, έγινε υπουργός παρά τον πρωθυπουργό). Μια σταθερά στις σχέσεις μεταξύ Βαρουφάκη και Τσίπρα: ο Γιάνης Βαρουφάκης αγορεύει διαρκώς υπέρ της αλλαγής του προσανατολισμού που υιοθέτησε ο Συριζα. Ο Βαρουφάκης λέει πως οι Τσίπρας, Παππάς, Δραγασάκης θέλουν οι ίδιοι, ξεκάθαρα, να υιοθετήσουν ένα διαφορετικό, πολύ πιο μετριοπαθή προσανατολισμό από αυτό που το κόμμα τους έχει αποφασίσει.
Απίστευτο κατόρθωμα:
Aκόμα και οι γάϊδαροι πετάνε στην
Καταλονία των καλών μας ΜΜΕ!...
του Γιώργου Μητραλιά
Ατέλειωτα ψέμματα, ακατάσχετη μπουρδολογία και -κυρίως-χοντροκομμένη προπαγάνδα που όμως δεν λέει το όνομά της, ιδού με τι βομβαρδιστήκαμε από τα ντόπια και ξένα ΜΜΕ στις μέρες που ακολούθησαν τη τρομοκρατική σφαγή στις Ράμπλας της Βαρκελώνης. Όλα αυτά δεν ήταν όμως τίποτα μπροστά σε ό,τι συνέβη το περασμένο Σάββατο, όταν τα καλά μας ΜΜΕ, με πρώτα και καλύτερα τα διεθνή και ντόπια τηλεοπτικά κανάλια, έδωσαν πραγματικό ρεσιτάλ “καλύπτοντας” τη μεγάλη διαδήλωση στην πρωτεύουσα της Καταλονίας…
ΗΠΑ: Η ακραία πόλωση της κοινωνίας
και η κατάρρευση του Τραμπ οδηγούν στην
ιστορική εμφύλια αναμέτρηση που πλησιάζει!
Του Γιώργου Μητραλιά
Νάμαστε λοιπόν σε απόσταση αναπνοής από το μέχρι χτες αδιανόητο, την απομάκρυνση -με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο- του 45ου προέδρου των ΗΠΑ από την ηγεσία της χώρας του, μόλις 7 μήνες μετά από την εγκατάστασή του στο Λευκό Οίκο! Η διαπίστωση δεν είναι διόλου αυθαίρετη και έχει στέρεες βάσεις. Στηρίζεται στο γεγονός ότι το περίφημο υπερ-προνομιούχο 1% της κοινωνίας που ο κ. Τραμπ βάλθηκε να κάνει ακόμα πιο πλούσιο και ανεξέλεγκτο με τις εξωφρενικές φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις του, τον εγκαταλείπει τώρα μαζικά, αποσύροντας θεαματικά την υποστήριξή του και χωρίς να υπάρχει περίπτωση να μεταβάλει προσεχώς τη στάση του!
Η αφήγηση της ελληνικής κρίσης από τον Γιάνη Βαρουφάκη:
μια συντριπτική μαρτυρία κατά του ίδιου του εαυτού του
Μέρος 2ο
Η αμφισβητήσιμη αφήγηση του Βαρουφάκη σχετικά με τις ρίζες της ελληνικής κρίσης και οι σχέσεις του με την πολιτική τάξη που προκαλούν έκπληξη
του Eric Toussaint
Στο τελευταίο του βιβλίο Adults in the Room (https://www.theguardian.com/books/2...), ο Γιάνης Βαρουφάκης δίνει την δική του εκδοχή των λόγων που οδήγησαν στην ντροπιαστική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης Τσίπρα, τον Ιούλιο του 2015. Αναλύει ουσιαστικά την περίοδο 2009-2015 ενώ κάνει και αναφορές σε πιο μακρινές εποχές.
Σε ένα πρώτο άρθρο σχετικά με το βιβλίο αυτό (http://www.cadtm.org/Les-propositions-de-Varoufakis-qui σε ελληνική μετάφραση, εδώ: https://www.kommon.gr/i/1103-enas-martyras-katigorias-kata-tou-idiou-tou-eaftoy), ανέλυσα με κριτική ματιά τις προτάσεις του Βαρουφάκη πριν συμμετάσχει στην κυβέρνηση Τσίπρα τον Ιανουάριο του 2015, δείχνοντας πως οδηγούσαν στην αποτυχία. Το δεύτερο αυτό άρθρο αναφέρεται ειδικότερα στους δεσμούς που διατηρεί ο Γιάνης Βαρουφάκης με την ηγετική ελληνική πολιτική τάξη (τόσο με το ΠΑΣΟΚ που συνδέεται ιστορικό με την σοσιαλδημοκρατία, όσο και με το συντηρητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας) εδώ και πολλά χρόνια.
Η αφήγηση της ελληνικής κρίσης από τον Γιάνη Βαρουφάκη:
Ένας μάρτυρας κατηγορίας κατά του ίδιου του εαυτού του
Πρώτο μέρος
Προτάσεις που οδηγούσαν στην αποτυχία
του Eric Toussaint
Στο τελευταίο του βιβλίο Adults in the Room ( https://livre.fnac.com/a104082
Με αυτό το ογκώδες βιβλίο 5550 σελίδες, στην πρωτότυπη αγγλική έκδοση), ο Γιάνης Βαρουφάκης αποδεικνύει ότι είναι ταλαντούχος αφηγητής. Μερικές φορές, καταφέρνει να συγκινήσει τον αναγνώστη. Η αμεσότητα του ύφους του, επιτρέπει να ακολουθήσει κανείς με ζωντανό τρόπο την πορεία των γεγονότων.
Το πρώτο αυτό άρθρο αναφέρεται στα 4 πρώτα κεφάλαια ενός βιβλίου που περιέχει 17 κεφάλαια. Αφορά τις προτάσεις που διατύπωνε ο Βαρουφάκης πριν συμμετάσχει στην κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015.
Σκέψεις για τα 100 χρόνια της Ρώσικης Επανάστασης
“ανακαλύπτοντας” την μουσική της πρωτοπορία χάρη στην Ντοκουμέντα 14…
του Γιώργου Μητραλιά
Τι κοινό μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στους γκρίζους ομοιόμορφους και αγέλαστους κυρίους με τις καμπαρτίνες και τις ρεπούμπλικες που αλληλοχειροκροτούνταν ατέλειωτα στα προεδρεία των θλιβερών μονότονων συνεδρίων τους δοξολογώντας την Οκτωβριανή Επανάσταση, και στο μόνιμα εξεγερμένο μπολσεβίκο ανατροπέα Αρσένυ Αβραάμωφ (Арсений Михайлович Авраамов) που, το φθινόπωρο του 1922, διευθύνει από την πιο υψηλή ταράτσα του Μπακού κουνώντας σημαίες και πυροβολώντας στον αέρα, την πιο απίθανη “ορχήστρα” επιστημονικής φαντασίας που έχει υπάρξει στην ανθρώπινη ιστορία: Μονάδες του Κόκκινου Στρατού και ένα στολίσκο του Σοβιετικού Ναυτικού της Κασπίας, εργάτες και σειρήνες των εργοστασίων της αζέρικης πρωτεύουσας, τα τρένα και τους σιδηροδρομικούς της πόλης, χορωδίες κατοίκων της, ένα υδροπλάνο, κανόνια και πολυβόλα, φορτηγά και λεωφορεία, ακόμα και τη φουτουριστική “ατμοσφυρίχτρα” που είχε εφεύρει ο ίδιος ο συνθέτης και μαέστρος! Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και γεννιέται αυθόρμητα στο μυαλό του επισκέπτη, στο άκουσμα της προφητικής (και ανεπανάληπτης) Συμφωνίας των Σειρήνων την ώρα που αυτός την ανακαλύπτει, και μαζί με αυτήν και τον ξεχασμένο συνθέτη της Αβραάμωφ, χάρη στην -καλό νάχει- έκθεση Ντοκουμέντα 14 μια καλοκαιριάτικη μέρα του σωτηρίου έτους 2017, ακριβώς στη σημαδιακή 100η επέτειο της επανάστασης που είδε τους “από κάτω” να τολμούν το αδιανόητο και να κάνουν έφοδο στον ουρανό!
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, χρειάζεται ανυπακοή
του Éric Toussaint
Στην Ευρώπη, ένα παράθυρο έχει ανοίξει για μιαν εναλλακτική ριζοσπαστική αριστερά της αντικαπιταλιστικής, διεθνιστικής, αντι-ιμπεριαλιστικής, φεμινιστικής, οικολογικής ρήξης… Όμως, αν η ριζοσπαστική αριστερά, όπως συνέβη στην Ελλάδα, δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της, αν προσαρμοστεί στην διαχείριση της λιτότητας και στην εφαρμογή νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, το παράθυρο αυτό θα ξανακλείσει και νέες προοπτικές, ευνοϊκές για την άκρα δεξιά και την σκληρή δεξιά, θα παρουσιαστούν.Μια δύναμη της αριστεράς που φιλοδοξεί να πετύχει αλλαγή, πρέπει να δεσμευτεί στην ανυπακοή προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τους πιστωτές, στην κινητοποίηση των πολιτών και στην αναζήτηση της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών. Για τις περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα, η ανυπακοή συνεπάγεται την αναστολή της πληρωμής του χρέους για να υπάρχει περιθώριο ελιγμών ώστε να επενδύσει στην ανάκαμψη της οικονομίας της και στην ικανοποίηση των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είναι απαραίτητο να οικοδομηθεί μια ισορροπία δυνάμεων απέναντι στους πιστωτές για να αναγκαστούν να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να τους επιβληθούν λύσεις που να σέβονται τα δικαιώματα των λαών.
Τι κι αν κανείς δεν μας το λέει
Ενάντια σε θεούς και δαίμονες,
οι Καταλανοί ψηφίζουν την 1η Οκτωβρίου
για την ανεξαρτησία τους!
Του Γιώργου Μητραλιά
Η Καταλονία ψηφίζει σε δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της την 1η Οκτωβρίου και οι ηγέτες της ανακοινώνουν ότι στην περίπτωση που κερδίσει το “Ναι”, η ανακήρυξη της “Ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Καταλονίας” θα γίνει μέσα στις 48 ώρες που θα ακολουθήσουν το δημοψήφισμα! Είδατε ή ακούσατε πουθενά αυτή την είδηση; Στα ελληνικά και στα ξένα “μεγάλα” ΜΜΕ; Μήπως-έστω- ακούσατε κάποιο κόμμα ή ηγέτη κόμματος στην Ελλάδα ή κάπου αλλού στην Ευρώπη να αντιδρά σε αυτή την είδηση; Μάταιος κόπος. Μην ψάχνετε. Με μια ή δυο εξαιρέσεις, το μπλάκ άουτ είναι απόλυτο και αυτή η είδηση είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Έπεσε θύμα μιας πρωτοφανούς καλά συντονισμένης διεθνούς λογοκρισίας στην οποία υπάκουσαν χιλιάδες ΜΜΕ σε όλη τη “δημοκρατική” μας Ευρώπη που, κατά τα άλλα, ορκίζεται στο όνομα της “διαφάνειας” και της “ανεξαρτησίας του τύπου”…
Να θέσουμε ένα τέλος στα αθέμιτα ιδιωτικά και δημόσια χρέη
του Eric Toussaint
Κείμενο που παρουσιάστηκε στο 5ο θερινό Πανεπιστήμιο της CADTM Ευρώπης κατά την ολομέλεια έναρξης, στις 30 Ιουνίου 2017 στο Wépion (Namur) του Βελγίου.
Ο στόχος είναι να πολεμήσουμε ένα καπιταλιστικό σύστημα που λεηλατεί την Φύση.
Πρέπει να πολεμήσουμε το καπιταλιστικό σύστημα που, δυο αιώνες μετά την λεγόμενη βιομηχανική επανάσταση, έχει συσσωρεύσει στην ατμόσφαιρα όσα προκαλούν την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Είναι ένα σύστημα που θεωρεί την Φύση μόνον ως υλικό προς εκμετάλλευση, προς εμπορευματοποίηση, με στόχο το μέγιστο κέρδος.
Όταν ο Μιτεράν αποκαλύπτεται πίσω (και) από τη γενοκτονία της Ρουάντα!
Του Γιώργου Μητραλιά
Η σφαγή, την Άνοιξη του 1994, τουλάχιστον 800.000 ανθρώπων στη Ρουάντα μέσα σε λίγες εβδομάδες, δεν ήταν ένα συνηθισμένο έγκλημα και για αυτό δίκαια έμεινε στην ιστορία σαν “η μεγαλύτερη γενοκτονία της μεταπολεμικής εποχής”! Και προφανώς, η αναζήτηση των υπευθύνων για αυτό το τεράστιο “έγκλημα κατά της ανθρωπότητας” δεν σταματάει ποτέ ειδικά μάλιστα όταν αυτοί οι υπεύθυνοι εντοπίζονται (και) στην κορυφή μιας χώρας σαν τη Γαλλία, και μάλιστα στην ίδια την προεδρία της Δημοκρατίας της, στον τότε πρόεδρό της Φρανσουά Μιτεράν!
Ο σεξισμός των κρετίνων,
τα “παντελόνια” τους
και η ταπείνωση των γυναικών.
Ως πότε θα τους ανεχόμαστε;
του Γιώργου Μητραλιά
Η αφορμή για αυτό το σημείωμα δεν είναι διόλου αμελητέα. Είναι οι παρούσες μεγάλες επιτυχίες της Εθνικής Ελλάδας στο μπάσκετ. Όμως προσοχή: Όχι εκείνης της πασίγνωστης και χιλιοδιαφημισμένης εθνικής ανδρών αλλά της άλλης, της άγνωστης και παραμελημένης, της εθνικής ΓΥΝΑΙΚΩΝ. Επιτυχίες που αν και “ιστορικές”, περνούν περίπου απαρατήρητες από τα ΜΜΕ αυτής της χώρας …
Το γιατί αυτής της σκανδαλώδους αδικίας το εξηγεί η πάγια συμπεριφορά των καθ’ύλην αρμοδίων, που συνοψίζεται σε μια θλιβερή διαπίστωση: Τα ελληνικά ΜΜΕ, ο γραπτός και ηλεκτρονικός τύπος, και πιο συγκεκριμένα η ελληνική τηλεόραση που αφιερώνει ετησίως εκατοντάδες ώρες στο -ελληνικό και μη ελληνικό- ανδρικό μπάσκετ, αγνοούν μόνιμα ακόμα και την ύπαρξη του γυναικείου μπάσκετ! Όμως, δεν πρόκειται για κάποια δήθεν... αλλεργία τους ειδικά στο γυναικείο μπάσκετ. Η πικρή αλήθεια είναι ότι τα ελληνικά ΜΜΕ και οι άνθρωποί τους (άνδρες και γυναίκες) διακρίθηκαν ανέκαθεν είτε για την παγερή αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουν το γυναικείο αθλητισμό είτε για τα μειδιάματα και λοιπά “ανδροπρεπή” σχόλια με τα οποία διανθίζουν τις παρατηρήσεις τους για τις αθλούμενες γυναίκες. Για όλους αυτούς τίποτα δεν φαίνεται να άλλαξε από την εποχή που οι Ελληνίδες μπορούσαν να γυμναστούν μόνο αν φορούσαν...φουφούλες!
Η αλήθεια που κρύβουν: Δεν έχασε η Μέυ,
θριάμβευσε ο Κόρμπιν και ο ταξικός ριζοσπαστισμός του!
Του Γιώργου Μητραλιά
Με το συμπάθειο, που λένε, αλλά αυτά που ακούω, βλέπω και διαβάζω για το αποτέλεσμα των βρετανικών εκλογών με αφήνουν με το στόμα ανοικτό. Συγκεκριμένα, δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατό η Τερίσα Μέυ να έχασε, να συνετρίβη και να “έκανε την πιο λανθασμένη καμπάνια των τελευταίων δεκαετιών” όταν το 42,4% που πέτυχε το κόμμα της είναι αισθητά μεγαλύτερο από τα ποσοστά που είχε πετύχει το ίδιο Συντηρητικό κόμμα στις αμέσως προηγούμενες -και κερδισμένες- εκλογές του 2015 (36.9%) και του 2012 (36,1%); Πώς είναι στ’αλήθεια δυνατό όταν, με μια και μοναδική εξαίρεση, αυτό το 42,4% είναι το μεγαλύτερο που πέτυχε το Συντηρητικό κόμμα σε όλες τις εκλογές από το 1970 μέχρι σήμερα; (1) Τι συμβαίνει λοιπόν και το σύνολο των βρετανικών ΜΜΕ, με επικεφαλής τα τηλεοπτικά κανάλια του BBC και του Sky News, αλλά και ο διεθνής γραπτός και ηλεκτρονικός τύπος καθώς και τα ελληνικά παπαγαλάκια του, προσπερνούν και ξεχνούν την παραπάνω “λεπτομέρεια” ρίχνοντας όλο το φταίξιμο για το αποτέλεσμα των βρετανικών εκλογών στη “δύστυχη” Κα Μέυ; (2)
Ο εφιαλτικός κ. Τραμπ, το κατεστημένο και ο μύθος των λευκών εργαζόμενων που τάχα τον στηρίζουν!
Του Γιώργου Μητραλιά
Πριν από ένα μήνα, ο Νοάμ Τσόμσκι είχε κάνει αίσθηση δηλώνοντας ότι το σημερινό Ρεπουμπλικανικό κόμμα με επικεφαλής τον Ντόναλντ Τραμπ “είναι η πιο επικίνδυνη οργάνωση στην παγκόσμια ιστορία” εξαιτίας της εγκληματικής στάσης του σε αυτό που είναι η μητέρα όλων των προβλημάτων της ανθρωπότητας, στο ζήτημα της επερχόμενης κλιματικής καταστροφής! Συμφωνούμε 1000% με την εκτίμηση του Τσόμσκι καθώς μάλιστα ο Τραμπ έσπευσε να του δώσει πανηγυρικά δίκιο αποφασίζοντας να βγάλει τις ΗΠΑ από τη συνθήκη του Παρισιού για το κλίμα. Να λοιπόν γιατί αυτή ακριβώς τη στιγμή που παίζεται η τύχη του ίδιου του πλανήτη μας, αποκτά σίγουρα πρόσθετη σημασία το ερώτημα “τι είναι και που το πάει ο Τραμπ;”...
Ενώ η Ευρώπη κρατάει την ανάσα της
Και τώρα, η Καταλονία την ώρα της αλήθειας της!
Του Γιώργου Μητραλιά
Μπορεί τα ΜΜΕ και οι καγκελαρίες της Ευρώπης να αποσιωπούν και να αγνοούν πεισματικά τη διαδικασία ανεξαρτοποίησης της Καταλονίας αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι το καταλανικό ζήτημα δεν πρόκειται να τις ταλανίσει αγρίως στο αμέσως προσεχές μέλλον. Πότε; Μα, το πολύ σε 4 μόλις μήνες αν όχι και ακόμα πιο πριν! Δηλαδή, τον επόμενο Σεπτέμβρη όταν είναι προγραμματισμένο (από την κυβέρνηση της Καταλωνίας) να διεξαχθεί το -ιστορικής σημασίας και κρισιμότητας- δημοψήφισμα για τη δημιουργία της ανεξάρτητης Καταλανικής Δημοκρατίας…
Γαλλία: Μακρόν, Λεπέν και κατεστημένο επωφελούνται από τις τάσεις αυτοκτονίας της γαλλικής αριστεράς!
Του Γιώργου Μητραλιά
Ενώ ολοκληρώθηκαν οι προεδρικές εκλογές με τη νίκη του Εμ. Μακρόν και μας χωρίζει λιγότερο από ένας μήνας από τις -τουλάχιστον εξίσου κρίσιμες- βουλευτικές, καλό θα ήταν να αποφεύγαμε τις εύκολες ή ακόμα και εξωπραγματικές εκτιμήσεις που οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα και σε ακόμα πιο λαθεμένα διδάγματα. Και πριν από όλα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών ανέδειξε, δυστυχώς, ένα πρωτοφανώς δεξιό γαλλικό πολιτικό τοπίο και μια χωρίς προηγούμενο συντηρητική και δεξιά γαλλική κοινωνία, αποτέλεσμα 35 ετών νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας και ηττών του εργατικού και αριστερού κινήματος. Συγκεκριμένα, προσθέτοντας τα ποσοστά του Μελανσόν (19,58%), του Αμόν (6,36%) και των δυο υποψηφίων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς Πουτού και Αρτώ (1,09%+0,64%), φτάνουμε σε ένα άθροισμα που μόλις και μετά βίας αγγίζει το 28%. Πράγμα που σημαίνει ότι σχεδόν τα δυο τρίτα των Γάλλων τάσσονται σήμερα ξεκάθαρα υπέρ δεξιών και ακροδεξιών πολιτικών σχηματισμών!