Για να μην μας σαρώσει το ευρωπαϊκό ακροδεξιό τσουνάμι που πλησιάζει, άμεση ενωτική αντιφασιστική κινητοποίηση τώρα!
του Γιώργου Μητραλιά
Περισσότερο κι από ειρωνεία της ιστορίας είναι … τραγωδία της ιστορίας ότι μετά από 40 χρόνια, το σύνθημα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» όχι απλώς παραμένει επίκαιρο αλλά είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Κι όποιος αμφιβάλει, ας αναρωτηθεί: μήπως δεν είναι τώρα που λέμε περισσότερο κι από τότε το ψωμί ψωμάκι;…
Όμως, μια άλλη φετινή επέτειος, τα 80 χρόνια από την άνοδο στην εξουσία των Γερμανών ναζιστών οδηγεί σε ακόμα πιο απαισιόδοξες σκέψεις. Ο λόγος ευνόητος: Πάνω από τη Γηραιά μας ήπειρο πλανώνται και πάλι οι δαίμονες του μεσοπολέμου καθώς γίνεται όλο και πιο άμεση η ακροδεξιά απειλή σε όλες τις παραλλαγές της! Είναι σα να πορευτήκαμε για 80 χρόνια νομίζοντας ότι πάμε μπροστά και ξαφνικά να ανακαλύπτουμε ότι δεν έχουμε κάνει παρά ένα κύκλο και ξαναβρισκόμαστε εκεί από όπου ξεκινήσαμε…
Δίκαια λοιπόν αναρωτιόμαστε: τι απόγινε η τυφλή πίστη κάθε –σοσιαλδημοκράτη και μη- γραφειοκράτη στη περίφημη «νομοτέλεια της προόδου» που τόσο ταλαιπώρησε, και ταλαιπωρεί, την αριστερά όλων των αποχρώσεων; Σε μια περίοδο που τα χτεσινά «αδιανόητα» -από την ανεργία του 28% μέχρι την κατάργηση του 8ωρου και των συλλογικών συμβάσεων κι από τη προελαύνουσα Χρυσή Αυγή μέχρι τους μισθούς των 200-300 ευρώ- στοιχειώνουν την καθημερινή μας πραγματικότητα, είναι πια ώρα όχι απλώς να πετάξουμε τη «νομοτέλεια της προόδου» στον κάλαθο των αχρήστων αλλά και να ετοιμαστούμε για κάθε ενδεχόμενο, ακόμα και το χειρότερο, το πιο ασύλληπτο και αγριανθρωπικό. Από εδώ και πέρα τα πάντα είναι, δυστυχώς, δυνατά.
Μόνο που μπαίνοντας στο φετινό χειμώνα, αυτό το «ασύλληπτο και αγριανθρωπικό» ενδεχόμενο δεν φαντάζει πια τόσο μακρινό. Την ώρα που το ακροδεξιό τσουνάμι που ετοιμάζεται να σαρώσει την ήπειρό μας είναι κιόλας τόσο ορατό που ακόμα κι ο Μπαρόζο των Βρυξελλών δεν αμφισβητεί την έλευσή του στους λίγους επόμενους μήνες, οι μεγάλες πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις των Ευρωπαίων μισθωτών που, λογικά, θα έπρεπε να σημάνουν γενικό συναγερμό, μοιάζουν άβουλες κι ανήμπορες και δείχνουν να σταυρώνουν τα χέρια περιμένοντας μοιρολατρικά να έλθει το μεγάλο κακό.
Αλλοίμονο, δεν πρόκειται όμως μόνο για τα –τόσο αναμενόμενα- θηριώδη ποσοστά της ακροδεξιάς που θα βγάλουν οι κάλπες τη νύχτα των ευρωεκλογών του προσεχούς Μαΐου. Πρόκειται, κυρίως, για το βαθύ ρίζωμα αυτής της ακροδεξιάς στις περισσότερες από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες μας, για την επιδημία του πιο θανατερού ρατσισμού που σαρώνει τις ευρωπαϊκές μας πόλεις από τη Μόσχα και το Κίεβο μέχρι τη Βουδαπέστη, το Παρίσι και την Αθήνα, για τα προεόρτια της γενικής επίθεσης ενάντια στην ίδια την ύπαρξη της αριστεράς και των οργανώσεων των εργαζομένων που πληθαίνουν από μέρα σε μέρα…
Πάρτε για παράδειγμα τη Γαλλία, τη χώρα που εδώ και τρεις αιώνες είναι βαρόμετρο και συνάμα εργαστήρι των κοινωνικών και πολιτικών τάσεων και…επαναστάσεων σε όλη την Ευρώπη. Δεν είναι μόνο ότι το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο της δυναστείας των Λε Πεν είναι πια πρώτο κόμμα της χώρας. Είναι πρωτίστως ότι οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών μοιάζουν πανικόβλητες καθώς βλέπουν να αυξάνει κατακόρυφα και σε χρόνο ρεκόρ η ακροδεξιά επιρροή μέσα στα συνδικάτα τους. Είναι που ο ανοιχτός και βίαιος ρατσισμός δεν φωλιάζει πια αποκλειστικά και μόνο στην πολιτική ακροδεξιά αλλά διαπερνάει πια όλα τα κόμματα, όλες τις ηγεσίες τους, και εκφράζεται μαζικά και καθημερινά με τρόπους που μας ξαναφέρνουν πίσω στη δεκαετία του 1930: Ίδιο κυνήγι ολάκερων κοινοτήτων-αποδιοπομπαίων τράγων (τότε οι Εβραίοι τώρα οι Ρομά και οι μετανάστες) που προσφέρονται από τους μαθητευόμενους μάγους της εξουσίας βορά στη λαϊκή απελπισία που θρέφουν οι βάρβαρες πολιτικές λιτότητας και η διαφθορά των ελίτ. Και φυσικά, είναι που το τζίνι του ρατσισμού ξεφεύγει πάραυτα –ως συνήθως- από τον έλεγχο των μαθητευόμενων μάγων, παίρνει τρομακτικές διαστάσεις και τελικά στρέφεται εναντίον τους στοχεύοντας αυτή τη φορά τους πιο «σκούρους» από τους υπουργούς: την Τομπιρά στη Γαλλία ή την Σεσίλ Κιένγκε στη Ιταλία.
Και όλα αυτά ενώ η αριστερά –πλην απειροελάχιστων εξαιρέσεων- δείχνει ανίκανη να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και πάντως όχι ικανή να αντιληφθεί την κρισιμότητα των ημερών. Όπως π.χ. και πάλι στη Γαλλία όπου η ηγεσία του ΚΚ τινάζει στον αέρα το Μέτωπο της Αριστεράς καθώς συμμαχεί με τη σοσιαλδημοκρατία του καταρρέοντος κ. Ολλάντ, με αντάλλαγμα της προδοσίας της 13 ψωροκαρέκλες δημοτικών συμβούλων στο Δήμο του Παρισιού! Αν δεν ήταν και η βάση του ΚΚ που εξεγείρεται τώρα όσο ποτέ άλλοτε ενάντια στην ηγεσία της, τότε σίγουρα δεν θα υπήρχε καμιά ελπίδα σωτηρίας…
Ωστόσο, εδώ που έχουμε φτάσει, δεν υπάρχει πια κανένα περιθώριο ούτε για αυταπάτες ούτε για μοιρολατρίες. Αν δεν θέλουμε να γίνουμε συνεργοί στην καταστροφή που επέρχεται πρέπει να σημάνουμε κατεπειγόντως γενικό συναγερμό, να κινητοποιήσουμε κάθε διαθέσιμη δύναμη αντίστασης και ταυτόχρονα να αρχίσουμε πυρετώδεις προετοιμασίες για ενωτική και μαζική αντιφασιστική δράση σε όλη την Ευρώπη! Έστω και ελλείψει κάποια άλλης συγκεκριμένης και χειροπιαστής πρότασης, το Ευρωπαϊκό Αντιφασιστικό Μανιφέστο (www.antifascismeuropa-ellada.gr) αποτελεί σήμερα τη μοναδική πρωτοβουλία που καλεί στη δημιουργία του μαζικού και ενωτικού πανευρωπαϊκού αντιφασιστικού κινήματος που επιβάλλουν οι πολύ εφιαλτικοί καιροί μας. Ταυτόχρονα, έχει κιόλας συσπειρώσει πίσω του κοινωνικές, πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις σε αρκετές χώρες, που του προσφέρουν εκείνη την ελάχιστη αξιοπιστία που απαιτεί η μετάφραση των υποσχέσεων σε πράξεις. Έστω και αυτή την ύστατη ώρα, όσοι και όσες δεν θέλουμε να επαναληφθεί η τραγική ιστορία του μεσοπολέμου, δεν έχουμε λοιπόν παρά μια και μόνο επιλογή: Την άμεση πανευρωπαϊκή ενωτική κινητοποίησή μας ενάντια στη φαιά πανούκλα που ξανασηκώνει κεφάλι! Τώρα αμέσως! Αύριο θα είναι αργά…