Γαλλία: Λίγο πριν την ακροδεξιά “κάθαρση” της σοσιαλδημοκρατικής τραγωδίας…
του Γιώργου Μητραλιά
«Περιέργως», ο ελληνικός τύπος, μαζί και εκείνος της αριστεράς, σιωπά και δείχνει να αδιαφορεί για τις ξέφρενες γαλλικές πολιτικές εξελίξεις, που ήδη διαμορφώνουν ένα νέο –και τόσο επίφοβο- ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο! Και όμως, αυτά που συμβαίνουν εις Παρισίους θα έπρεπε να τα παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα…
Έχουμε λοιπόν και λέμε τα εξής: Ενώ ο πρόεδρος Ολάντ, αλλά και η κυβέρνησή του, συνεχίζουν να κονιορτοποιούν όλα τα ιστορικά ρεκόρ αντιδημοτικότητας, η κρίση του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού κόμματος (PS) έφτασε αυτές τις μέρες στο ζενίθ της. Μέχρις εδώ καμιά έκπληξη: το καράβι βυθίζεται, χωρίς –κατά κοινή ομολογία- να υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα αποτροπής του μοιραίου και φυσικά, τα ποντίκια το εγκαταλείπουν για να σωθούν…
Όμως, αυτό που συμβαίνει αυτό τον καιρό στο PS ξεπερνάει τη κλασική παραβολή των ποντικών που πηδάνε από το βυθιζόμενο καράβι. Και προφανώς δεν αναφερόμαστε στα ηγετικά του στελέχη που παίρνουν τις αποστάσεις τους και διαχωρίζουν τη θέση τους ή ακόμα και στους μέχρι πριν από δυο μήνες υπουργούς του που φτάνουν τώρα να δηλώνουν ότι η πολιτική της κυβέρνησης του διδύμου Ολάντ-Βαλς… «απειλεί τη δημοκρατία» και οδηγεί τη χώρα στη καταστροφή. Αναφερόμαστε στον ίδιο τον πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς που όχι μόνο τους δείχνει τη πόρτα της εξόδου από το κόμμα («επιτέλους, να τελειώνουμε»), αλλά και τάσσεται δημόσια υπέρ της διάλυσης του Σοσιαλιστικού κόμματος και της αντικατάστασής του από μια ομοσπονδία ή ένα κοινό κόμμα με τους Κεντρώους !
Πρόκειται αναμφίβολα για τη νιοστή καλά σχεδιασμένη πρόκληση του κ. Βαλς, αλλά και του προέδρου Ολάντ που, όσο περίεργο κι αν φαίνεται, επωφελούνται από την κατάρρευση και των τελευταίων ελπίδων -έστω- και να περάσει στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2017 ο σοσιαλιστής υποψήφιος (ο Ολάντ ή κάποιος άλλος), για να επιβάλουν σε χρόνο ρεκόρ τις κάθε λογής άγριες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» τους αδιαφορώντας παντελώς για το εκλογικό τους κόστος. Με άλλα λόγια, χαμένοι για χαμένοι, αλλά και ενθαρρυνόμενοι καθημερινά από όλο τον εσμό των νεοφιλελεύθερων ΜΜΕ που μονοπωλούν τον γαλλικό τύπο, το δίδυμο Ολάντ-Βαλς και τα πρωτοπαλίκαρα του θέλουν να κάνουν, και ομολογουμένως το κάνουν με αρκετή επιτυχία, ό,τι δεν είχε κάνει ή μάλλον δεν είχε καν διανοηθεί να κάνει ο δεξιότατος Νικολά Σαρκοζί: Όχι μόνο να ολοκληρώσουν τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της γαλλικής οικονομίας και κοινωνίας, αλλά και να την θωρακίσουν «στους αιώνες των αιώνων» μέσω του οριστικού εξοβελισμού της αριστεράς από το προσκήνιο και της διάλυσης του ίδιου του Σοσιαλιστικού κόμματος!
Από μόνα τους, όλα αυτά θα άξιζαν όλη τη προσοχή μας καθώς δρομολογούν γεγονότα ιστορικής σημασίας όπως π.χ. την πιθανολογούμενη εξαφάνιση του Σοσιαλιστικού κόμματος, δηλαδή της σοσιαλδημοκρατίας, σε μια χώρα/κοιτίδα του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος σαν τη Γαλλία. Όμως, προσοχή: Δεν πρόκειται για αυτό αλλά για κάτι πολύ σημαντικότερο και πολύ πιο άμεσο, που θα έχει συνέπειες πέρα από τα γαλλικά σύνορα. Η παρούσα (τελική;) κρίση του PS επιταχύνει την κατάρρευση του Γάλλου προέδρου και της κυβέρνησής του, μας φέρνει ακόμα πιο κοντά στη πτώση της κυβέρνησης, στη διάλυση της Βουλής και στη κήρυξη πρόωρων βουλευτικών, αν όχι προεδρικών, εκλογών!
Αν κρίνουμε από τα λεγόμενα των ποικίλων γαλλικών κέντρων αποφάσεων και των ΜΜΕ τους, παρόλο που δεν εύχονται τη πτώση της κυβέρνησης Βαλς και κάνουν ό,τι μπορούν για να την εμποδίσουν, μόνο ένα θαύμα μπορεί πια να αποτρέψει το μοιραίο καθώς μάλιστα πληθαίνουν τα στελέχη του PS που δηλώνουν ότι, εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, «καλύτερα να τελειώνουμε προκειμένου να προετοιμάσουμε καλύτερα το απώτερο μέλλον μας». Συμπέρασμα: Οποιαδήποτε αφορμή μπορεί πλέον να σημάνει το τέλος της ήδη απελπιστικά σαπισμένης γαλλικής σοσιαλιστικής διακυβέρνησης, πράγμα που σημαίνει ότι αυτό μπορεί πια να συμβεί, όχι σε κάποια «τέρμινα» αλλά ανά πάσα στιγμή, και σίγουρα μέσα στους λίγους επόμενους μήνες…
Ό,τι προηγήθηκε δεν ήταν παρά η εισαγωγή σε αυτό που ακολουθεί και που είναι το πραγματικό αντικείμενο αυτού του άρθρου. Πολύ σύντομα, στη Γαλλία όχι μόνο έρχονται εκλογές αλλά και αυτές τις εκλογές απειλεί βάσιμα να τις κερδίσει η άκρα δεξιά του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λε Πεν! Πράγματι, δεν είναι μόνο που, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων 8-10 μηνών, το Εθνικό Μέτωπο είναι ήδη το μεγαλύτερο, και με διαφορά, γαλλικό κόμμα. Είναι κυρίως, ότι δεν έχει ουσιαστικά αντίπαλο καθώς τόσο η γαλλική σοσιαλδημοκρατία (PS) όσο και η γαλλική παραδοσιακή δεξιά (UMP) περνούν κρίσεις που δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο, είναι πολυδιασπασμένες, βιώνουν αληθινούς εμφυλίους πολέμους, και έχουν καταρρεύσει στις προτιμήσεις των ίδιων των ψηφοφόρων τους, ενώ την ίδια ώρα η γαλλική αριστερά βρίσκεται σε παρατεταμένο κώμα και έχει αποσυρθεί από το πολιτικό προσκήνιο της χώρας.
Απέναντι σε αυτή την προοπτική, θα περίμενε κανείς ότι η ευρωπαϊκή αριστερά, με επικεφαλής την ελληνική της ναυαρχίδα, θα είχε σημάνει γενικό συναγερμό, θα καλούσε σε γενική αντιφασιστική κινητοποίηση, θα έπαιρνε κάποιες ευρωπαϊκές αντιφασιστικές πρωτοβουλίες έστω για να δώσει ελπίδα στα εκατομμύρια των ευρωπαίων, και πρωτίστως των Γάλλων πολιτών που θέλουν να αντισταθούν στην επερχόμενη φαιά πανούκλα αλλά δεν έχουν σε ποιον να απευθυνθούν και πού να στηριχτούν. Δυστυχώς, πρέπει να διαπιστώσουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά. Σύσσωμες οι αριστερές ηγεσίες περιορίζονται –στη καλύτερη περίπτωση- να κάνουν το ρουτινιέρικο αντιφασιστικό καθήκον τους και μάλιστα σε τοπικό ή έστω σε εθνικό επίπεδο. Μοιρολατρικά παρακολουθούν τις εξελίξεις, μη αντιλαμβανόμενες τη ποιοτική διαφορά που υπάρχει μεταξύ της έστω σκληρής νεοφιλελεύθερης και αυταρχικής, αλλά παραδοσιακής δεξιάς και της φασίζουσας ή φασιστικής ακροδεξιάς. Ακριβώς όπως το έπραξαν οι πολιτικοί τους πρόγονοι στη δεκαετία του 1930, που ανακάλυψαν αυτή τη ποιοτική διαφορά όταν ήταν πια πολύ αργά. Όταν το ναζιστικό τέρας είχε γιγαντωθεί τόσο πολύ που ήταν πια πρακτικά αδύνατο να το πολεμήσεις με επιτυχία…
Τότε έλεγαν, μπόρα είναι και θα περάσει ή πιο συγκεκριμένα, «σε έξι μήνες θα έχουν πέσει και μετά είναι η σειρά μας» (Έρνστ Τέλμαν, τότε ηγέτης του γερμανικού ΚΚ). Μήπως σήμερα, η εγκληματική τους αδράνεια υπονοεί κάτι ανάλογο;…