Κύριο άρθρο στο έντυπο και στην ιστοσελίδα του συνδικάτου των Βέλγων εργατών μετάλλου (www.metallos.be)
Η Ελλάδα σήμερα, είναι η Ισπανία του 1936!
του Nico Cué
(Γενικού Γραμματέα του συνδικάτου Εργατών Μετάλλου Βαλονίας-Βρυξελλών της FGTB-Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας του Βελγίου).
Το μέλλον μας παίζεται στο λίκνο της δημοκρατίας. Επειδή έτσι το θέλει η Τρόικα (ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή), ο χρηματιστικός καπιταλισμός θέλει να γονατίσει τον ελληνικό λαό. Κάνουν την Ελλάδα κοινωνικό και πολιτικό εργαστήρι για την αυριανή Ευρώπη. Η εξαθλίωση και η ταπείνωση των ελλήνων εργαζομένων προαναγγέλλουν την εξαθλίωση και την ταπείνωση ολάκερης της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης.
Στις 12 Φεβρουαρίου, οι δρόμοι της Αθήνας είπαν «όχι» όταν τα Κοινοβούλιο πρόσφερε το άθλιο θέαμα της υποταγής. Στις γραμμές της πλειοψηφίας, εκείνοι που αποπειράθηκαν να αντισταθούν διαγράφηκαν. Έξω από τη Βουλή, μια εντυπωσιακή ανάπτυξη αστυνομικών δυνάμεων έπρεπε να «προστατέψει» τους βουλευτές από…το λαό. Η συζήτηση, η αντίσταση και η απόρριψη κάθε αποθάρρυνσης βρίσκονταν απέναντι στους ένοπλους ανθρώπους, από την άλλη μεριά των συρματοπλεγμάτων, μέσα στα σύννεφα των δακρυγόνων.
Η Ιστορία που τραυλίζει
Η Ελλάδα είναι σήμερα η Ισπανία του 1936! Η τυχοδιωκτική περιπέτεια του Φράνκο είχε ανοίξει τότε το δρόμο στη φασιστική πλημμυρίδα σε όλη την ήπειρο. Εδώ, η κρίση του χρέους χρησιμεύει σαν προπέτασμα για καθεστωτική αλλαγή. Στο χέρι μας να επιστρατεύσουμε τις νέες «διεθνείς ταξιαρχίες»!
Η αλληλεγγύη μας προς τους έλληνες εργαζόμενους είναι αυθόρμητη, ευνόητη, ανιδιοτελής. Είναι απαραίτητη επειδή οι μηχανισμοί πολιτικού και οικονομικού εξουσιασμού είναι οι ίδιοι και εκεί και εδώ. Οι δημοσιονομικοί στόχοι που μας επιβάλει η Ευρώπη δίνουν την ευκαιρία για μια κοινωνική μεταρρύθμιση χωρίς προηγούμενο... Δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοσιονομική κατάσταση. Το ζητούμενο είναι να «σώσουν» την ανταγωνιστικότητα επιχειρήσεων που κάνουν εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια όλο και μεγαλύτερα κέρδη που τροφοδοτούν την έκρηξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Η μονομανής διεκδίκηση της αναθεώρησης της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών αποτελεί ένα διαφωτιστικό παράδειγμα αυτού του γεγονότος. Η χρηματοδότηση των συλλογικών αναγκών βασίζεται, στη χώρα μας, σε πολύ μεγάλο βαθμό στο φόρο που πληρώνεται (άμεσα ή έμμεσα) κατά την αποχώρηση από την εργασία. Παγώνοντας τους μισθούς, με οποιαδήποτε κι αν είναι αναθεώρηση του τιμάριθμου, είναι η ίδια η βάση των κρατικών πόρων που συρρικνώνεται. Είναι άρα το έλλειμμα που επιδεινώνεται. Αντίθετα από τα παραμύθια της «ενιαίας σκέψης», η αμφισβήτηση του τιμαρίθμου θα βλάψει τα δημόσια οικονομικά !
Οι κολαούζοι του συστήματος
Γιατί οι κολαούζοι του συστήματος που λυσσάξανε να καταδικάζουν την ίδια τη προοπτική της απεργίας στις 30 του Γενάρη δεν εξηγούν όλα αυτά; Η γενική απεργία έδωσε την ευκαιρία για ένα χωρίς προηγούμενο καταιγισμό επικοινωνιακών, πομπωδών και τελικά…μάταιων καταδικών. Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης διαδέχονταν ο ένας τον άλλο εξηγώντας πόσο άχρηστη, αναποτελεσματική και στείρα ήταν αυτή η «ατομική βόμβα». Μας το επανέλαβαν με κάθε τρόπο μέρα-νύχτα από τα κανάλια και τα έντυπά τους. Όλα αυτά δεν επηρέασαν στο ελάχιστο την κινητοποίηση των εργαζομένων…Το μόνο που πέτυχαν ήταν να καλλιεργήσουν τη δημαγωγία ενός αντισυνδικαλιστικού οχετού.
Ακόμα πιο εκπληκτικό: οι ίδιοι δημοσιογράφοι που σκίζονταν να μας πείσουν για το πόσο «ανώφελη» είναι κάθε αντίσταση στη λιτότητα, που μας συνιστούσαν να δεχόμαστε τα πάντα με καρτερία και επαναλάμβαναν ότι καθένας μας έπρεπε «να κάνει το καθήκον του», ανακάλυπταν, κάνοντας τους έκπληκτους μόλις ερχόταν η παγωνιά, τις πρώτες συνέπειες της εξαθλίωσης της κοινωνίας. Και τότε οργάνωναν τη χυδαία σκηνοθεσία αυτής της εξαθλίωσης. Αυτή η πομπώδης σεναριοποίηση των φιλεύσπλαχνων συναισθημάτων έχει μια πολιτική διάσταση. Τα «μαντρόσκυλα» που γιουχάρουν τους υπερασπιστές του Κοινωνικού κράτους δοξολογούν τις ατομικές χειρονομίες…ιδιωτικής φιλανθρωπίας. Με αυτό τον τρόπο, επέλεξαν την «ιδιωτικοποίηση» της αλληλεγγύης. Ακολουθώντας πιστά τα κελεύσματα των καιρών…που εκπνέουν!
Το συστηματικό κήρυγμα υπέρ του ότι δεν είναι δυνατό να αποφύγουμε τη λιτότητα, η τακτική σφοδρή επίθεση ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, με ή χωρίς εργασία, όταν βέβαια δεν αμφισβητούνται οι ίδιες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, μαρτυρούν μια νέα κατάσταση: ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο…
Λοιπόν, να παραιτηθούμε και να σιωπήσουμε; Με εμάς, ποτέ! «Δεν αξίζει το κόπο να μάχεσαι»; Κουταμάρες! Κάθε μάχη είναι χρήσιμη. Ακόμα και όταν η σημασία της δεν μετριέται άμεσα. Κάθε δράση είναι μια σταγόνα νερού που γεμίζει με αντίσταση το βάζο της δυσαρέσκειας. Η τελευταία, εκείνη που το κάνει να ξεχειλίσει αλλάζοντας τη πραγματικότητα και τις συνθήκες ζωής μας, σπάνια δικαιολογεί από μόνη της το χαμό που προκαλεί. Ωστόσο, δίνει όλη τη σημασία τους σε εκείνες που προηγήθηκαν.
Τη στιγμή που η Ιστορία επιταχύνεται, στο χέρι μας είναι να γίνουμε οι πρωταγωνιστές του σήμερα…Έχουμε ένα σχέδιο οικοδομημένο πάνω σε ισχυρές αξίες: στην ισότητα, στην αλληλεγγύη, στο διεθνισμό…Η FGTB αναπτύσσει εναλλακτικές λύσεις ενάντια στη λιτότητα για να υπερασπιστεί τους πολίτες και να διατηρήσει την ευημερία τους. Οι ευαγγελιστές του συστήματος θέλουν να μας οδηγήσουν στη σιωπή ή στο περιθώριο. Ας βασιστούμε λοιπόν στις δικές μας δυνάμεις για να πείσουμε και να κερδίσουμε τη μάχη της κοινής γνώμης. Ενάντια στα ΜΜΕ αν αυτά το αποφασίσουν! Πρέπει να πολεμήσουμε με επιχειρήματα παντού όπου βρισκόμαστε, στα εργαστήρια, στις λαϊκές αγορές, στις οικογενειακές συνεστιάσεις…
Είναι δική μας δουλειά να συσπειρώσουμε γύρω από το όραμά μας του μέλλοντος αυτούς με τους οποίους έχουμε κοινό συμφέρον να αντισταθούμε στο καπιταλιστικό οδοστρωτήρα: τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες, τους πολίτες και τις οργανώσεις τους αλλά και τους μικρούς αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες…
Για να σχηματίσουμε ένα πλατύ μέτωπο ενάντια στη βαρβαρότητα!
27 Φεβρουαρίου 2012