(προκήρυξη του γαλλικού συνδικάτου τραπεζοϋπαλλήλων SUD-Solidaires)

ΝΑ ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ…

ΑΝ ΔΕΝ ΚΟΥΝΗΘΟΥΜΕ

Μια πολιτική λιτότητας πρωτοφανούς κτηνωδίας…

• Μείωση του κατώτατου μισθού (SMIC) που πέφτει στα 480 ευρώ και στα 417 ευρώ καθαρά για τους νέους μισθωτούς
• Για τους μικρότερους των 25 ετών, αυτό το SMIC κάτω από τα 400 ευρώ καθαρά
• Πάγωμα των μισθών για τουλάχιστον 3 χρόνια
• Μείωση κατά 15% των συντάξεων με σύνταξη 320 ευρώ για τους καινούργιους συνταξιούχους
• Ποσοστό ανεργίας 25% με τους ανέργους κάτω των 25 ετών στο 50%
• Κατάργηση σχεδόν του 30% των θέσεων απασχόλησης στο δημόσιο μέσα σε 3 χρόνια
• Μείωση κατά 40% του προϋπολογισμού των νοσοκομείων μέσα σε 3 χρόνια
• Ετήσιος πληθωρισμός της τάξης του 4%

Με καταστροφικές κοινωνικές συνέπειες…

• Αύξηση των αυτοκτονιών μεταξύ 25% και 40% μέσα σε 3 χρόνια
• Ετήσια αύξηση της κατανάλωσης ηρωίνης κατά 20%
• Αύξηση κατά 50% των μολύνσεων που οφείλονται στον ιό VHI
• Σχεδόν διπλασιασμός των κλοπών και των ανθρωποκτονιών μέσα σε 3 χρόνια
• Ένα τέταρτο του πληθυσμού που απειλείται από τη φτώχεια
• Μήνες απλήρωτων μισθών για το ένα τρίτο των εργατών
• Φτωχοί το 14% των εργατών
• 10% των παιδιών που υποσιτίζονται και σχολεία που λειτουργούν χωρίς σχολικά βιβλία

Όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα!

Αυτά που μόλις περιγράψαμε, είναι η κατάσταση που βιώνει σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού και που άλλες χώρες του πλανήτη, και εμείς μαζί τους, ετοιμάζονται να βιώσουν αν δεν κουνηθούμε. Σήμερα, η Ελλάδα είναι ένα εργαστήρι στο οποίο η Τρόικα (η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) δοκιμάζει πάνω σε ζώντες οργανισμούς τη δικιά της θεραπεία σοκ που στοχεύει να κάνει το λαό να πληρώσει μια κρίση με την οποία δεν έχει τη παραμικρή σχέση. Πράγματι, η παρούσα κρίση δεν είναι παρά η προέκταση της κρίσης των subprimes η οποία, και αυτό πρέπει να το ξέρουμε, δεν δημιουργήθηκε από τα φτωχά αμερικάνικα νοικοκυριά αλλά από τις συνεργαζόμενες με το μεγάλο οργανωμένο έγκλημα τράπεζες που τα κατάκλεψαν. Αντίθετα από αυτά που μας σερβίρουν απλόχερα ο Σαρκοζί, η εργοδοσία και τα ΜΜΕ (μια άλλη ύπουλη Τρόικα), η σημερινή κρίση των δημόσιων χρεών δεν οφείλεται στις οικογένειες που ζουν τάχα πάνω από τις δυνατότητές τους.

Σύμφωνα με την INSEE (στατιστική υπηρεσία της Γαλλίας), η Γαλλία αριθμεί 8,2 εκατομμύρια φτωχά άτομα, και η έκθεση 2012 για την υποβαθμισμένη στέγη του Ιδρύματος Abbé Pierre μέτρησε πάνω από 10 εκατομμύρια κακοστεγασμένους. Όχι, οι οικογένειες δεν ευθύνονται για τη κρίση. Η τελευταία Έκθεση για τις δημόσιες δαπάνες και την εξέλιξή τους του Υπουργείου Οικονομικών, που δημοσιεύτηκε το 2012, το επιβεβαιώνει δείχνοντας ότι το μερίδιο των δημόσιων δαπανών στο γαλλικό ΑΕΠ πέρασε από το 52,8% στη δεκαετία του 1990 στο…52,9% στη δεκαετία του 2010. Στη πραγματικότητα, η αύξηση των ελλειμμάτων και του χρέους δεν είναι συνέπεια κάποιας εκτόξευσης των δαπανών, αλλά της μείωσης των εσόδων. Ο Gilles Carrez (βουλευτής του Σαρκοζί) υπολογίζει τις φοροαπαλλαγές και τις μειώσεις φόρων που παραχωρήθηκαν μεταξύ 2000 και 2009 σε πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ (το συνδικάτο εργαζομένων του Υπουργείου Οικονομικών SNUI-SUD υπολογίζει το διπλάσιο).

Η κρίση του δημόσιου χρέους οφείλεται στο χρηματιστικό κεφάλαιο, στο χρηματιστιποιημένο καπιταλισμό και σε μια μειοψηφία προνομιούχων, όχι στους μισθωτούς, στους μετανάστες εργαζομένους, στους συνταξιούχους, στους ανέργους και στους νέους. Ας μην αποδεχτούμε λοιπόν το απαράδεκτο. Ας μπούμε στα κινήματα και στις συλλογικότητες που παντού στο κόσμο αρνούνται να πληρώσουν αυτή τη κρίση ζητώντας ειδικότερα ένα λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους που διεξάγεται από πολίτες. Σήμερα στη Γαλλία έχουν δημιουργηθεί πάνω από εκατό επιτροπές βάσης ζητώντας καθαρές απαντήσεις σε απλές ερωτήσεις: Από πού προέρχεται το χρέος; Συνάφθηκε για το κοινό συμφέρον, ή μήπως προς το συμφέρον ήδη προνομιούχων μειοψηφιών; Ποιος κατέχει τίτλους αυτού του χρέους; Μπορούμε να ελαφρύνουμε το βάρος του χωρίς να φτωχαίνουμε τους πληθυσμούς; Η σχετική συζήτηση έχει ξεκινήσει σε πολλά μέρη του κόσμου, στην Ευρώπη και στη Γαλλία. Είναι ουσιαστική επειδή οι απαντήσεις που θα δοθούν θα καθορίσουν το μέλλον μας.

Ο ξεσηκωμός προχωράει. Όχι μόνο στη Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, αλλά και στη Πουέρτα ντελ Σολ στη Μαδρίτη με τους Αγανακτισμένους, στις Ηνωμένες Πολιτείες με τα κινήματα Occupy Wall Street ή Occupy Oakland καθώς και σε πολλά άλλα μέρη του πλανήτη.

Στη συγκέντρωση που οργανώθηκε στη Μασσαλία στις 17 του Φλεβάρη, η Σόνια Μητραλιά, μέλος της ελληνικής Επιτροπής ενάντια στο Χρέος και της Πρωτοβουλίας Γυναικών ενάντια στο Χρέος και στα Μέτρα Λιτότητας, κατέληγε τη παρέμβασή της με αυτά τα λόγια:

«Ναι, δεν υπάρχει από εδώ και πέρα παρά μια προοπτική, η μόνη ρεαλιστική και εφικτή, εκείνη της κοινής πάλης όλων των «από κάτω» παντού στην Ευρώπη. Σύντροφοι, είναι τώρα περισσότερο από ποτέ που ισχύει ότι δύναμή μας είναι η ενότητά μας.  Ας ενωθούμε λοιπόν επειδή όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε αυτό τον κόσμο που σαπίζει. Πριν είναι πολύ αργά…Και θυμηθείτε: Αν δεν το κάνουμε εμείς, τότε ποιος; Και αν δεν είναι τώρα, τότε πότε;…»