Η αλήθεια που κρύβουν: Δεν έχασε η Μέυ,
θριάμβευσε ο Κόρμπιν και ο ταξικός ριζοσπαστισμός του!
Του Γιώργου Μητραλιά
Με το συμπάθειο, που λένε, αλλά αυτά που ακούω, βλέπω και διαβάζω για το αποτέλεσμα των βρετανικών εκλογών με αφήνουν με το στόμα ανοικτό. Συγκεκριμένα, δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατό η Τερίσα Μέυ να έχασε, να συνετρίβη και να “έκανε την πιο λανθασμένη καμπάνια των τελευταίων δεκαετιών” όταν το 42,4% που πέτυχε το κόμμα της είναι αισθητά μεγαλύτερο από τα ποσοστά που είχε πετύχει το ίδιο Συντηρητικό κόμμα στις αμέσως προηγούμενες -και κερδισμένες- εκλογές του 2015 (36.9%) και του 2012 (36,1%); Πώς είναι στ’αλήθεια δυνατό όταν, με μια και μοναδική εξαίρεση, αυτό το 42,4% είναι το μεγαλύτερο που πέτυχε το Συντηρητικό κόμμα σε όλες τις εκλογές από το 1970 μέχρι σήμερα; (1) Τι συμβαίνει λοιπόν και το σύνολο των βρετανικών ΜΜΕ, με επικεφαλής τα τηλεοπτικά κανάλια του BBC και του Sky News, αλλά και ο διεθνής γραπτός και ηλεκτρονικός τύπος καθώς και τα ελληνικά παπαγαλάκια του, προσπερνούν και ξεχνούν την παραπάνω “λεπτομέρεια” ρίχνοντας όλο το φταίξιμο για το αποτέλεσμα των βρετανικών εκλογών στη “δύστυχη” Κα Μέυ; (2)
Η εξήγηση είναι απλή: Κακοποιούν την πραγματικότητα και βιάζουν την αλήθεια για να αποφύγουν -πάσει θυσία- να ονοματίσουν δημοσίως τον αναμφισβήτητο θριαμβευτή των βρετανικών εκλογών του 2017, τον Τζέρεμι Κόρμπιν! Και αυτό για δυό λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με αυτά τα ίδια τα ΜΜΕ και τους διάσημους “τενόρους” τους, δηλαδή με τα όσα έλεγαν για τον Κόρμπιν τα δυο τελευταία χρόνια και σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Δηλαδή, ότι ο Κόρμπιν είναι ένας ατάλαντος και άχρηστος πολιτικός που οδηγεί το Εργατικό κόμμα σε ιστορική συντριβή και διάλυση, καθώς απευθύνεται μόνο σε μια μικρή ομάδα ακροαριστερών με ένα λόγο βγαλμένο από τη ναφθαλίνη του 19ου αιώνα που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τις ανησυχίες και τη πραγματικότητα της σύγχρονης κοινωνίας και των σύγχρονων ανθρώπων της, κλπ κλπ κλπ. Και όλα αυτά διανθισμένα με άκρως προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για το άτομό του και με φωτομοντάζ που τον παρουσίαζαν άλλοτε ως γελωτοποιό του βασιλιά και άλλοτε σαν τρελλό για δέσιμο (!) καθώς μάλιστα -άκουσον, άκουσον- ...“συνηθίζει να τρώει κρύα τα φασόλια του”!
Αυτό το θριαμβευτικό 42% που πέτυχε ο Κόρμπιν και το Εργατικό κόμμα του δεν διέψευσε απλώς όλους αυτούς τους Βρετανούς και διεθνείς μεγαλοδημοσιογράφους, πολιτολόγους και λοιπούς διάσημους φελλούς σε διατεταγμένη υπηρεσία. Στη πραγματικότητα, τους ταπείνωσε και τους γελοιοποίησε σκορπίζοντας μεγάλη σύγχιση στις τάξεις τους καθώς κατάφερε δεινό πλήγμα στην αξιοπιστία τους, που είναι και αξιοπιστία των μεγάλων αφεντικών τους. Ρίχνοντας λοιπόν όλες τις ευθύνες στον αποδιοπομπαίο τράγο που λέγεται Τερίσα Μέυ, όλοι δαύτοι (συμπεριλαμβανομένων και των ιθαγενών “παπαγαλακίων” τους) δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να προσπαθήσουν να αποσείσουν τις δικές τους τεράστιες ευθύνες. Δηλαδή να βγούν λάδι αντί να πάνε να ιδιωτεύσουν, αν βέβαια είχαν στοιχειώδη τσίπα και αξιοπρέπεια...
Ωστόσο, όλα αυτά δεν αποτελούν παρά μια “λεπτομέρεια’ δευτερεύουσας σημασίας στη μεγάλη ταξική σύγκρουση που έληξε (προσωρινά) τα μεσάνυχτα της περασμένης Παρασκευής με θριαμβευτή τον Τζέρεμι Κόρμπιν και με ηττημένους όχι μόνο την Κα Μέυ και το Συντηρητικό κόμμα της, αλλά το σύνολο του βρετανικού, ευρωπαϊκού και διεθνούς νεοφιλελεύθερου κατεστημένου. Πράγματι, με δεδομένο ότι αυτό το 42% είναι, με μια και μοναδική εξαίρεση, το μεγαλύτερο που πέτυχε το Labour από το...1973 μέχρι σήμερα (!), είναι το “γιατί” αυτού του τεράστιου ποσοστού, δηλαδή το “μυστικό” της νίκης του Κόρμπιν, που πρέπει να αποκρυβεί και να θαφτεί πάσει θυσία από το σύνολο των ορκισμένων εχθρών του, εντός και εκτός Βρετανίας!
Νάμαστε λοιπόν στη καρδιά του προβλήματος που είναι συνάμα και ο δεύτερος και βασικότερος λόγος της αδυναμίας των ΜΜΕ και των ποικίλων “ειδικών” να ονοματίσουν τον θριαμβευτή των τελευταίων βρετανικών εκλογών. Είναι που σε αυτούς του νεοφιλελεύθερους καιρούς. ο Κόρμπιν και το Μανιφέστο του τάχθηκαν -και τάσσονται- υπέρ της εθνικοποίησης βασικών υπηρεσιών, της σημαντικής αύξησης των κονδυλίων για την παιδεία, τη στέγαση και την υγεία για όλους, της κατάργησης των διδάκτρων στην ανώτατη εκπαίδευση, της προστασίας και αύξησης των μισθών και των συντάξεων, είναι ότι υπόσχονται δραστική αναδιανομή του πλούτου υπέρ των πολλών και σε βάρος των λίγων. Ακριβώς όπως το έλεγε και το κεντρικό σύνθημα της εκστρατείας τους: “For the many, not the few”! Με άλλα λόγια, επειδή η πρώτη και τελευταία λέξη τους ήταν ξεκάθαρα -και χωρίς τα γνωστά μας μασημένα λόγια της νεοφιλελεύθερης “newspeak”- ενάντια στη λιτότητα, που εδώ και 35 χρόνια παρουσιάζεται και εφαρμόζεται παντού στον κόσμο μας περίπου σαν “φυσικός νόμος” που δεν επιδέχεται ούτε κριτικής ούτε αμφισβήτησης από κανένα “λογικό άνθρωπο”. Δηλαδή, από τους πάντες, ακόμα -και κυρίως- και από την κυβερνώσα σοσιαλφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία όλων των αποχρώσεων και καταγωγών!
Καρφί λοιπόν στο μάτι τους ο Κόρμπιν, όχι επειδή είναι τάχα...μπολσεβίκος επαναστάτης, αλλά επειδή απλούστατα δεν δέχεται ότι...πετάει ο γάϊδαρος του νεοφιλελευθερισμού. Επειδή είναι η ζωντανή -και πετυχημένη- διάψευση της δικιάς τους διαβόητης ΤΙΝΑ (There Is No Alternative), της “θεωρίας” τους ότι τάχα οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας είναι μονόδρομος και δεν υπάρχει καμιά εναλλακτική λύση και προοπτική για την ανθρωπότητα. Και προφανώς, επειδή απορρίπτει αυτό που διαπιστώνουν εμβριθώς όλοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένων και των ¾ των ίδιων των βουλευτών του Εργατικού του κόμματος. Δηλαδή, ότι οι σύγχρονοι πολίτες και ψηφοφόροι απεχθάνονται το “παλιομοδίτικο” Μανιφέστο του και... γελούν με τις “ξεπερασμένες” και “εξωπραγματικές διεκδικήσεις και ουτοπίες του κατά του πολέμου και των εξοπλισμών, και υπέρ της αλληλεγγύης, του διεθνισμού των “από κάτω”, και των δικαιωμάτων των φτωχών, των μειονοτήτων και των “λαθρομεταναστών”. Το αποτέλεσμα των εκλογών και η τεράστια ανταπόκριση ειδικά της νεολαίας και των εργαζομένων στο κάλεσμα του Κόρμπιν έδωσαν αποστομωτική απάντηση σε όλους αυτούς και αποδείξανε περίτρανα ότι όλα αυτά δεν ήταν παρά απλή προπαγάνδα. Ή μάλλον μια καλοστημένη επιχείρηση πλύσης εγκεφάλου των δύσμοιρων θυμάτων του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Δηλαδή, σχεδόν όλων μας…
Κλείνουμε αυτό το σύντομο κείμενο με μια επισήμανση. Αντίθετα από ό,τι (δεν) έκαναν όλοι οι αριστεροί και ακροαριστεροί ηγέτες και οργανώσεις στην Ευρώπη μας, στο πλευρό του Κόρμπιν βρέθηκαν τις τελευταίες βδομάδες δεκάδες στελέχη του κινήματος που στηρίζει στις ΗΠΑ τον Μπέρνι Σάντερς. Όλοι αυτοί αλλά και ο ίδιος ο Μπέρνι την τελευταία βδομάδα, ταξίδεψαν στη Βρετανία και προσέφεραν επί τόπου τις υπηρεσίες τους στην προεκλογική εκστρατεία των Εργατικών μέσα από τις γραμμές της “προσωπικής” μαζικής οργάνωσης του Κόρμπιν, του Momentum. Στη πραγματικότητα, δεν έκαναν όμως τίποτα άλλο από το να ανταποδώσουν έμπρακτα τη βοήθεια που τους είχαν προσφέρει πέρυσι τέτοιο καιρό πάλι έμπρακτα οι Βρετανοί συναγωνιστές τους στην προεκλογική εκστρατεία του Μπέρνι Σάντερς.
Ιδού λοιπόν, η παλιά καλή διεθνιστική αλληλεγγύη σε όλο το -εξαιρετικά επίκαιρο- μεγαλείο της! Χάρη στον Μπέρνι και στον Τζέρεμι αλλά και στα κινήματα που αυτοί οι δυο κατορθώνουν να εμπνέουν όχι μόνο με τις ιδέες και τις πολιτικές τους, αλλά και με την ακεραιότητα, την εντιμότητα και την αγωνιστικότητά τους, με την ταπεινοφροσύνη και τον καλό τους χαρακτήρα. Όμως, η επιστροφή στο προσκήνιο της αλληλεγγύης, αυτής της δήθεν “ξεπερασμένης”και σίγουρα ξεχασμένης μεγάλης και θεμελιώδους αξίας του πολιτισμού των “από κάτω” δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Συνιστά ένα ιδρυτικό γεγονός των καιρών μας και αλλάζει δραστικά τα δεδομένα τους καθώς από εδώ και πέρα είναι ο αγωνιστικός άξονας Νέα Υόρκης-Λονδίνου που επωμίζεται το βαρύ και δύσκολο καθήκον να γίνει η ατμομηχανή που θα τραβήξει όλους εμάς τους υπόλοιπους έξω από το βάλτο των ηττών μας. Ας επωφεληθούμε έμπρακτα...
Σημειώσεις
1. Βλέπε τον σχετικό πίνακα στο: http://www.ukpolitical.info/
2. Το μόνο για το οποίο μπορεί να κατηγορηθεί η Κα Μέυ είναι ότι αποφάσισε την προκήρυξη πρόωρων εκλογών χωρίς να έχει αντιληφτεί και να λάβει υπόψην της τη νέα κατάσταση που δημιουργούσε η παρουσία του Κόρμπιν στην ηγεσία των Εργατικών. Πέρα από την κατακόρυφη αύξηση του ποσοστού των Εργατικών, η μεγάλη επιτυχία τους είχε ως αποτέλεσμα μια πρωτοφανή πολιτική πόλωση που ουσιαστικά εξαφάνισε τα μικρά και ενδιάμεσα κόμματα. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που το 42,4% των Συντηρητικών δεν μεταφράστηκε στη μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που επιδίωκε η Κα Μέυ αλλά στην απώλεια εδρών και στη κρίση..