Προς τη διάσπαση του Λαϊκού Κόμματος και την αυτονόμηση της ισπανικής ακροδεξιάς;
Του Γιώργου Μητραλιά
Να λοιπόν που διαλύθηκαν και οι τελευταίες αμφιβολίες και φτάσαμε αισίως σε αυτό το Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014, που έχει όλα τα φόντα να μείνει στην ιστορία καθώς είναι σήμερα που αρχίζει, και επίσημα, η αντίστροφη μέτρηση για την ώρα της αλήθειας του Ισπανικού Κράτους, της Καταλονίας αλλά ίσως και όλης της Ευρώπης. Όμως, προσοχή: Η αναμέτρηση Βαρκελώνης-Μαδρίτης, αλλά και Βαρκελώνης- Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν αφορά προς το παρόν το πιθανό υπέρ της ανεξαρτησίας αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 9ης Νοεμβρίου, αλλά το ίδιο το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του καταλανικού λαού. Με πιο απλά λόγια, η κυβέρνηση Ραχόϊ και οι διεθνείς σύμμαχοι και υποστηρικτές της αμφισβητούν και υπόσχονται να εμποδίσουν «με κάθε μέσο», όπως λένε, ακόμα και να στηθούν στις 9 Νοεμβρίου στη Καταλονία οι κάλπες της Consulta, που θα δώσουν στους Καταλανούς πολίτες το αναφαίρετο και στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμά τους…να ψηφίσουν.
Με οριστική λοιπόν πια την απόφαση της καταλανικής κυβέρνησης να στήσει τις κάλπες της Consulta στις 9 Νοεμβρίου, οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές μετρούν τις δυνάμεις τους και ετοιμάζονται πυρετωδώς για τη μεγάλη αναμέτρηση που έχει ήδη αρχίσει. Όμως ενώ ο γενικός συναγερμός που έχουν σημάνει οι υποστηρικτές της Consulta βρίσκει τεράστια ανταπόκριση (υπέρ του δημοψηφίσματος τάχτηκε το 80% των βουλευτών της Καταλανικής Βουλής και το 92% των καταλανικών δήμων), η συνοχή της ισπανικής δεξιάς περνάει αυτές τις μέρες μια μεγάλη δοκιμασία, που θα μπορούσε να έχει τεράστιες γενικότερες συνέπειες…
Την αιτία αυτής της δοκιμασίας προσέφερε πριν από λίγες μέρες η εγκατάλειψη του διαβόητου νομοσχεδίου για τις εκτρώσεις από την κυβέρνηση Ραχόϊ, που πανηγυρίστηκε δεόντως από τις Ισπανίδες φεμινίστριες. Χωρίς τη παραμικρή αμφιβολία, πρόκειται για μια μεγάλη νίκη των γυναικών που με τις συνεχείς μαζικές κινητοποιήσεις τους ανάγκασαν τον μεν Ραχόϊ να κάνει πίσω, τον δε υπερ-αντιδραστικό μισογύνη εμπνευστή του νομοσχεδίου υπουργό Δικαιοσύνης Αλμπέρτο-Ρουίθ Γκαγιαρντόν να παραιτηθεί και να αποχωρήσει από την πολιτική!
Ωστόσο, αυτή η εξέλιξη δεν σημαίνει μόνο τη νίκη των γυναικών και την ήττα των σκοταδιστών, αλλά και κάτι ακόμα, που πέρασε όμως μάλλον απαρατήρητο. Πράγματι, η απόσυρση του νομοσχεδίου για τις εκτρώσεις προκάλεσε την οργή ολάκερης της ακροδεξιάς πτέρυγας –και εκλογικής βάσης- του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος, που ήδη κατέβηκε στους δρόμους 65 ισπανικών πόλεων και υπόσχεται να κάνει τον Ραχόϊ και τη κυβέρνησή του να πληρώσουν πολύ ακριβά την «προδοσία» τους.
Πριν όμως προχωρήσουμε στην παρουσίαση αυτών των οργισμένων ακροδεξιών, σκοταδιστών και λοιπών νοσταλγών της δικτατορίας του Φράνκο, επιβάλλεται να κάνουμε μια υπενθύμιση. Η Ισπανία είναι μια από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που δεν έχουν να παρουσιάσουν ένα ακροδεξιό κόμμα με αξιόλογη εκλογική δύναμη. Ο λόγος απλός: Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι Ισπανοί ακροδεξιοί όλων των ευαισθησιών και αποχρώσεων εκφράζονται, ψηφίζουν και είναι οργανωμένοι μέσα στο Λαϊκό Κόμμα! Με άλλα λόγια, για να υπάρξει στην Ισπανία σημαντικό ακροδεξιό κόμμα θα πρέπει να αυτονομηθούν οι ακροδεξιοί που, από το τέλος της δικτατορίας του Φράνκο μέχρι σήμερα, έχουν βρει στέγη στο Λαϊκό Κόμμα…
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια εν δυνάμει διάσπαση του ισπανικού κυβερνώντος κόμματος, που θα άνοιγε τους (ακροδεξιούς) ασκούς του Αιόλου όχι μόνο στην Ισπανία αλλά και σε ολάκερη την Ευρώπη; Η απάντηση δεν είναι εύκολη και πολλά θα εξαρτηθούν και από την έκβαση της αναμέτρησης της Βαρκελώνης με τη Μαδρίτη. Όμως, είναι ήδη δεδομένο ότι ο συνασπισμός των ακροδεξιών και υπερ-συντηρητικών δυνάμεων που στρέφεται πια ανοιχτά ενάντια στον Ραχόϊ και τη κυβέρνηση…δεν είναι παίξε γέλασε. Πρόκειται για χιλιάδες οργανώσεις και δίκτυα νοσταλγών του Φράνκο και καθαρόαιμων φασιστών, υπερ-συντηρητικών φανατικών Καθολικών και κάθε λογής σκοταδιστών συσπειρωμένων σε μαζικά λαϊκά κινήματα όπως το Derecho a la Vida (Δικαίωμα στη Ζωή), πίσω από τους οποίους υπάρχει η πλειοψηφία των Καθολικών Επισκόπων της χώρας αλλά και ένα διεθνές δίκτυο ομοφρονούντων που εκτείνεται από την Πολωνία μέχρι τις ΗΠΑ κι από το Περού μέχρι τη Πορτογαλία! Και αν λάβουμε υπόψη τις χυδαίες βρισιές και απειλές που όλοι αυτοί εκστομίζουν πλέον καθημερινά ενάντια στον «προδότη» και «απατεώνα» Ραχόϊ που έχει τάχα προσχωρήσει στο… «ριζοσπαστικό φεμινισμό», καθώς και στο Λαϊκό Κόμμα που, όπως δήλωσε ένας επίσκοπος, έχει γίνει άντρο των LGBT (!), τότε όλα είναι πιθανά, την ώρα μάλιστα που στην άλλη πλευρά των Πυρηναίων κυριαρχεί το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λε Πεν…
Δεν κρύβουμε ότι οι συνέπειες μιας ενδεχόμενης αυτονόμησης της ισπανικής ακροδεξιάς από το Λαϊκό Κόμμα του Μαριάνο Ραχόϊ θα είναι καταλυτικές για τη συνέχεια των εξελίξεων τόσο στο Ισπανικό Κράτος όσο και στην Ευρώπη. Στην Ισπανία, θα μας έφερνε σίγουρα ακόμα πιο κοντά στη γενικευμένη –και βίαιη αν όχι ένοπλη- ανάφλεξη με επίκεντρο την καταλανική κρίση. Όσο για την Ευρώπη, και μόνη η ύπαρξη μιας ισχυρής ισπανικής ανοιχτά φασίζουσας ακροδεξιάς αρκεί για να αντιληφθούμε πόσο ενισχυμένη και πιο άμεση θα γίνει εφεξής η ακροδεξιά απειλή που ήδη πλανιέται πάνω από τη Γηραιά μας ήπειρο. Και προσοχή: Όλα αυτά δεν είναι πια ούτε μακρινά ενδεχόμενα, ούτε σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Συμβαίνουν τώρα και θα έπρεπε να έχουν προ πολλού αφυπνίσει την –ελληνική και ευρωπαϊκή- Αριστερά μας που όμως, προτιμά να παρακολουθεί μοιρολατρικά τα τεκταινόμενα και να σφυρίζει αδιάφορα…