Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 15 Απριλίου 2011
Το μεγάλο «όχι»
του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
Για την κατάρριψη ακόμη ενός μύθου γράφαμε δύο εβδομάδες πριν σε αυτήν εδώ τη στήλη, με αφορμή το ότι η Πορτογαλία βρισκόταν καθ' οδόν για τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι, η χώρα είχε πέσει στα νύχια των Ε.Ε.-ΔΝΤ.
«Θα ζητηθεί από την Πορτογαλία να εφαρμόσει σκληρά μέτρα λιτότητας και να προχωρήσει σε ένα μεγάλο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων...», έγραφε, μία ημέρα μετά την ανακοίνωση της πορτογαλικής κυβέρνησης ότι προσφεύγει στο μηχανισμό, η εφημερίδα «Financial Times», δίνοντας το κλίμα για το τι θα επακολουθήσει...
Ο επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων της Ε.Ε., Ολι Ρεν, έφθασε μάλιστα να προειδοποιήσει τον πορτογαλικό λαό, εν όψει των πρόωρων εκλογών που έχουν προκηρυχθεί για τις 5 Ιουνίου, ότι «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», άλλοι θα κάνουν πλέον ανοικτά κουμάντο... Τα πολιτικά κόμματα της Πορτογαλίας πρέπει «να συνειδητοποιήσουν τη μεγάλη ευθύνη τους για το ξεπέρασμα των τρεχουσών δυσκολιών», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Ολι Ρεν. Δηλαδή, όποιο κόμμα και να εκλεγεί, ό,τι και να έχει υποσχεθεί, δεν έχει παρά να σκύψει το κεφάλι... Μιλάμε πλέον για «τύποις» κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπου οι εκλεγμένες κυβερνήσεις και βουλευτές επικυρώνουν Μνημόνια, οδηγίες και συνταγές...
Την ίδια στιγμή, ένα χρόνο μετά το ελληνικό Μνημόνιο και το «δεν υπήρχε άλλος δρόμος», που «παπαγάλιζαν» γραφίδες και μικρόφωνα από τα ΜΜΕ, η σκληρή πολιτική λιτότητας που έχουν επιβάλει η Ε.Ε. και το ΔΝΤ βάλλεται πλέον ανοικτά, όχι μόνο από την Αριστερά ή νεοκεϊνσιανούς οικονομολόγους, αλλά από ευυπόληπτα κατεστημένα διεθνή ΜΜΕ. Η παρ' ολίγον, άλλωστε, στάση πληρωμών την προηγούμενη εβδομάδα στις ΗΠΑ αποδεικνύει για ακόμη μία φορά ότι η παγίδα του χρέους δεν αφορά μόνο τους υπανάπτυκτους νότιους της Ευρώπης, αλλά πρωτίστως τους ισχυρούς του Βορρά, που και τη δημιούργησαν.
«Υπάρχουν όρια στο πόσο μια κυβέρνηση μπορεί να περικόψει τις δαπάνες και να επιβιώσει πολιτικά, αν δεν υπάρξει φως στο βάθος του τούνελ...», επεσήμαινε σε πρόσφατο ρεπορτάζ των «Νιου Γιορκ Τάιμς» ο οικονομολόγος Σίμον Τίλφορντ, του Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση. Ενός λονδρέζικου think-tank, το οποίο χρηματοδοτείται από μεγάλες επιχειρήσεις και που στο διοικητικό του συμβούλιο φιγουράρουν πρόσωπα, όπως ο πρώην Ευρωπαίος επίτροπος και γενικός γραμματέας του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, Πασκάλ Λαμί, ή ο πρώην γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, λόρδος Ρόμπερτσον.
Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, ο Τίλφορντ τονίζει ότι «κατά μία έννοια, είναι οι φορολογούμενοι της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας που σώζουν τους Γερμανούς, Γάλλους και Βρετανούς φορολογούμενους και καταθέτες -και όχι το αντίθετο. Οι υπερχρεωμένες χώρες δεν παίρνουν στην πραγματικότητα πακέτα οικονομικής διάσωσης, αλλά δάνεια με υψηλά επιτόκια». Με άλλα λόγια, ο συντηρητικός οικονομολόγος λέει ότι τα πακέτα οικονομικής βοήθειας, που συνοδεύονται από εξοντωτική και μη αποτελεσματική σε τελική ανάλυση λιτότητα, έχουν ένα και μόνο στόχο: τη διάσωση των τραπεζών των τριών μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και τίποτα άλλο... Η κοινωνικοποίηση των τραπεζικών ζημιών σε όλο της το μεγαλείο, με το μανδύα του πακέτου διάσωσης και του γνωστού μαστιγίου, που χρησιμοποιούν ΔΝΤ και Ε.Ε., με στόχο την «κινεζοποίηση» της αγοράς εργασίας και τη λεηλασία σε ό,τι έχει απομείνει στον παραγωγικό ιστό στη χώρα.
Οι Ισλανδοί είπαν για ακόμη μία φορά το «μεγάλο όχι» την προηγούμενη Κυριακή στους εκβιασμούς Βρετανών και Ολλανδών δανειστών, απορρίπτοντας με ποσοστό σχεδόν 60%, σε νέο δημοψήφισμα, την εξόφληση ενός οφθαλμοφανούς απεχθούς χρέους. Εμείς;