Ο ελληνικός λαός είναι θύμα ενός αληθινού εκβιασμού

Η Ευρώπη το παίζει τοκογλύφος

των Ολιβιέ Μπεζανσενό και Πιερ-Φρανσουά Γκρον*

Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα μας αφορούν όλους. Ο πληθυσμός πληρώνει μια κρίση και ένα χρέος που δεν είναι δικά του. Σήμερα είναι η σειρά του ελληνικού λαού, αύριο θα ακολουθήσουν άλλοι καθώς οι ίδιες αιτίες θα προκαλέσουν τις ίδιες συνέπειες αν δεν αντιδράσουμε. Καταρχήν  και πριν από όλα, εκφράζουμε την πλήρη και ακέραια αλληλεγγύη μας στο πληθυσμό που υποφέρει εξαιτίας ενός χωρίς προηγούμενο σχεδίου λιτότητας στο οποίο προστίθεται μια περιφρόνηση και μια αλαζονεία στα όρια του ρατσισμού. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις είναι νόμιμες και τις υποστηρίζουμε. Αυτή δεν είναι η κρίση του ελληνικού λαού, είναι η κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Αυτά που υποφέρει ο ελληνικός λαός αποκαλύπτουν το σημερινό καπιταλισμό. Το σχέδιο που υπαγόρευσε η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) κουρελιάζει τους πιο στοιχειώδεις κανόνες της δημοκρατίας.

Αν εφαρμοστεί αυτό το σχέδιο, θα προκαλέσει μια κατάρρευση της οικονομίας και των εισοδημάτων του πληθυσμού που δεν θα έχει προηγούμενο στην Ευρώπη από τη δεκαετία του 1930. Είναι επίσης διαφωτιστική, η σύμπραξη των αγορών, των κεντρικών τραπεζών και των κυβερνήσεων για να κάνουν να πληρώσει ο πληθυσμός το λογαριασμό των αμαρτιών του συστήματος. Ο κ. Σαρκοζί τολμάει να μιλάει ακόμα για την αναγκαία ρύθμιση της αγοράς ενώ όλα τα μέτρα που εφαρμόζει είναι περισσότερο παρά ποτέ φιλελεύθερα.  Η συναίνεση δεξιάς-θανατερής αριστεράς συνοδεύει τη κίνηση. Το σχέδιο έχει καταστρωθεί από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις της δεξιάς και της αριστεράς …και από τον Ντομινίκ Στρος-Καν, διευθυντή του ΔΝΤ, ενός θεσμού που αλωνίζει στο Τρίτο κόσμου εδώ και δεκαετίες, και που καταπιάνεται εφεξής με την Ευρώπη. Ένα σχέδιο που εφαρμόζεται από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση, εκείνη του Παπανδρέου και η γαλλική πτυχή του οποίου υιοθετείται από κοινού από το κυβερνών δεξιό UMP…και τους βουλευτές του Σοσιαλιστικού κόμματος.

Η κρίση του ελληνικού χρέους είναι ο τρίτος όροφος μιας πιο συνολικής κρίσης που άρχισε το καλοκαίρι του 2008 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η χρηματιστική κερδοσκοπία των κύριων δυτικών τραπεζών οδήγησε το κόσμου στο χείλος του γκρεμού και βύθισε την οικονομία στην ύφεση.  Η ανεργία που εκτοξεύεται στα ύψη, τα εισοδήματα και η αγοραστική δύναμη που πέφτουν κατακόρυφα είναι οι κύριες συνέπειές της. Τα Κράτη έσωσαν αυτό το χρηματιστικό καπιταλισμό, ανάστησαν τις τράπεζες, ανέκαμψαν τον καπιταλισμό προσφέροντάς του αφειδώς εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ, αλλά προκάλεσαν έτσι την έκρηξη των χρεών και των ελλειμμάτων, και δυσκόλεψαν τα πράγματα για τα πιο εύθραυστα Κράτη, όπως η Ελλάδα.

Από εδώ και πέρα οι αγορές, αφού χώνεψαν τη κρίση, επιτίθενται στο χρέος των Κρατών και κερδοσκοπούν πάνω στο μέλλον των πιο αδύναμων. Θαυμάσιο δίδαγμα για την ανηθικότητα ενός συστήματος ικανού, μέσα σε ένα χρόνο, να επιβιώσει χάρη στη μετάγγιση αίματος από το Κράτος και που βυθίζει αμέσως μετά αυτό το Κράτος σε μια κερδοσκοπική τιμωρία.  Μια κερδοσκοπία που ρίχνεται τώρα στην Ισπανία καθώς αναμένει και άλλα θύματα. Όταν ανακοίνωσε στις 5 Μαϊου τα επικείμενα επώδυνα μέτρα για «να αποφύγουμε ένα χρέος σαν κι αυτό της Ελλάδας», ο πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν ανακοίνωσε επίσης και ένα σχέδιο λιτότητας, ένα στοιχείο του οποίου είναι και ότι τίθεται σε αμφισβήτηση το δικαίωμα στη σύνταξη στα 60 χρόνια.

Πράγματι, τρία χρόνια παγώματος των δημόσιων δαπανών θα προκαλέσουν το μπλοκάρισμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων καθώς και τη κατάργηση θέσεων απασχόλησης στα νοσοκομεία, στα σχολεία και στις άλλες δημόσιες υπηρεσίες, που χρειάζεται ο πληθυσμός απέναντι στη κοινωνική καταστροφή που γεννάει η κρίση. Αντίθετα, η φορολογική ασπίδα, που κάνει δώρο σε κάπου χίλιους προνομιούχους την επιστροφή 376.000 ευρώ κατά μέσον όρο, βλέπει το μέλλον της εξασφαλισμένο.

Δυο μέτρα, δυο σταθμά. Ο ελληνικός δρόμος που υποστηρίχτηκε ενθουσιωδώς από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνίσταται στην επίθεση ενάντια στα κοινωνικά δικαιώματα. Επειδή σύμφωνα με τους κανόνες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού που εφαρμόζουν αυτές οι κυβερνήσεις, η Ευρώπη χάνει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες και στις αναδυόμενες χώρες.  Η λύση τους για να ξανακερδίσουν ανταγωνιστικότητα στοχεύει να θέσει σε αμφισβήτηση το βιοτικό επίπεδο και τη κοινωνική προστασία που κατακτήθηκε στην Ευρώπη χάρη σε δεκαετίες κινητοποίησης του εργατικού κινήματος. Μια πορεία προς τα κάτω χωρίς τελειωμό. Και η ειρωνεία είναι ότι μας πούλησαν τη συνθήκη του Μάαστριχτ, τη συνταγματική συνθήκη ή ακόμα και τη συνθήκη της Λισσαβόνας ως μια πρώτη γεύση μιας κοινωνικής και προστατευτικής ευρωπαϊκής οικοδόμησης! Οποία κοροϊδία όταν αντιπαραβάλλουμε αυτή την υπόσχεση με το καθαρτικό που δίνουν με το ζόρι στους Έλληνες –καθαρτικό που τους πουλάνε εξάλλου με τόκο 5%…Οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα μπορούν να συνεχίσουν  να πλουτίζουν στη πλάτη του ελληνικού σχεδίου λιτότητας, ενώ είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για το παγκόσμιο οικονομικό χάος. Κατά συνέπεια, το να ψηφίζεις ένα τέτοιο «σχέδιο βοήθειας» στο Κοινοβούλιο δεν έχει τίποτα το ανθρωπιστικό.  Το Σοσιαλιστικό κόμμα, συμμεριζόμενο την επιλογή της κυβέρνησης, παίρνει θέση στο πλευρό των πιστωτών και όχι των καταπιεσμένων.

Με άλλα λόγια η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί να δείχνει αλληλεγγύη, παίζει τον τοκογλύφο στη πλάτη της εξαθλίωσης ενός λαού. Τρανή απόδειξη η κοινή δήλωση του κ. Σαρκοζί και της Κας Μέρκελ για να σώσουν την ευρωζώνη ενισχύοντας «τη δημοσιονομική επιτήρηση» των Κρατών που παραβιάζουν τους στόχους του συμφώνου σταθερότητας. Στη φιλελεύθερη Ευρώπη, οι δημόσιες εξουσίες δεν αποφασίζουν να παραβιάσουν το σύμφωνο σταθερότητας παρά μόνον όταν πρόκειται να ανοίξουν τη βρύση της δημόσιας βοήθειας για τις τράπεζες.  Η ανθρωπότητα μπορεί να περιμένει.

Ωστόσο, ποτέ άλλοτε όσο τώρα δεν γίνεται τόσο αισθητή η επείγουσα ανάγκη μιας Ευρώπης κοινωνικής, αλληλέγγυας, οικολογικής και αντικαπιταλιστικής. Κανένα από τα προβλήματα που έχουν τεθεί δεν βρίσκει απάντηση μέσα στα εθνικά σύνορα. Είμαστε όλες και όλοι έλληνες εργαζόμενοι θύματα των ίδιων λογικών. Το χρέος των Κρατών είναι το προϊόν 25 ετών νεοφιλελευθερισμού, φοροαπαλλαγής των επιχειρήσεων, του κεφαλαίου και των μερισμάτων των, όλο και πιο πλούσιων, μετόχων. Είκοσι πέντε χρόνια συνεχούς μείωσης των «περίφημων βαρών» που τάχα φορτώνονται στους εργοδότες και τους κατέχοντες.  Αυτή η κρίση δεν είναι δική μας. Στην Ελλάδα όπως και παντού στην Ευρώπη, δεν πρέπει να την πληρώσουμε.

Να γιατί απαιτούμε την ακύρωση του ελληνικού χρέους. Το να αρνούμαστε τα σχέδια λιτότητας, να αφαιρούμε από τις τράπεζες τον έλεγχο που ασκούν πάνω στην οικονομία και στη κοινωνία, να αντικαθιστούμε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) από μια ενιαία ευρωπαϊκή δημόσια τραπεζική υπηρεσία, που να έχει το μονοπώλιο των πιστώσεων, σημαίνει ότι παλεύουμε για την ακύρωση των χρεών, ότι αγωνιζόμαστε για την αληθινή ευρωπαϊκή οικοδόμηση: εκείνη των λαών και των εργαζομένων, της σύγκλισης των αγώνων τους, για μια Ευρώπη αλληλέγγυα, κοινωνική και οικολογική. Αν δεν ξεκινήσουμε αυτή τη ρήξη  για να οικοδομήσουμε μιαν άλλη Ευρώπη, τότε κινδυνεύει να πάρει κεφάλι η εθνικιστική λογική, που σέρνει πίσω της τη ξενοφοβία. Ο αγώνας δρόμου έχει αρχίσει.

Παλιότερα, για να περάσουν το κοινό νόμισμα, όλες οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις, της δεξιάς όπως και της αριστεράς, κατάφεραν να επιβάλλουν δραστικά κριτήρια οικονομικής σύγκλισης. Ήλθε η ώρα να επιβάλλουμε κοινωνικά κριτήρια σύγκλισης με ένα ευρωπαϊκό κατώτατο μισθό, με δικαίωμα βέτο των ευρωπαίων εργαζομένων και των οργανώσεών τους ενάντια στις απολύσεις, και με κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα που βασίζονται στις πιο ευνοϊκές εθνικές νομοθεσίες. Ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει να το επωμιστεί μια νέα πολιτική δύναμη πέρα από σύνορα, μια ευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική αριστερά που οικοδομείται βήμα με βήμα. Το ελληνικό δίδαγμα πρέπει να γίνει αντικείμενο στοχασμού από όλη τη ριζοσπαστική αριστερά.

Παντού, αυτή η ριζοσπαστική αριστερά βασανίζεται από ένα δίλημμα: να γίνει ανεξάρτητη από τη σοσιαλδημοκρατία ή να πάρει θέση μέσα σε μια διαχειριστική πλειοψηφία μαζί με τη φιλελεύθερη αριστερά. Θέλουμε όλοι μας να νικήσουμε τη δεξιά στην Ευρώπη, όπως και στη Γαλλία, και αυτό συνεπάγεται να δημιουργήσουμε τους δρόμους μιας εναλλακτικής λύσης απέναντι σε εκείνους της προγραμματισμένης εναλλαγής στην εξουσία, που έχει ήδη βαφτιστεί στη Γαλλία από το Σοσιαλιστικό κόμμα «Αλληλέγγυα Αριστερά»…Αλληλέγγυα των κερδοσκόπων,  στη προκείμενη περίπτωση της ελληνικής υπόθεσης.

*Ο Μπεζανσενό και ο Γκρον είναι στελέχη του γαλλικού ΝΡΑ (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα). Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στη γαλλική εφημερίδα Le Monde της Παρασκευής 14 Μαίου.

Μετάφραση Γιώργος Μητραλιάς