Πέρα από τον Μπέρνι Σάντερς, η υπό εξέλιξη αμερικανική κοινωνική και πολιτική κοσμογονία!...

Του Γιώργου Μητραλιά

Το θέαμα ενός υποψηφίου για το Δημοκρατικό χρίσμα που σταματάει σε μια απεργιακή φρουρά εργατών και παίρνει το λόγο για να στηρίξει έμπρακτα την απεργία τους, ήταν αρκούντως σπάνιο για να μην περάσει απαρατήρητο από τα ΜΜΕ των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό συνέβη την περασμένη Δευτέρα στην Times Square της Νέας Υόρκης, η απεργιακή φρουρά ήταν των 40.000 απεργών του γίγαντα των τηλεπικοινωνιών Verizon, που διεκδικούν συλλογική σύμβαση, και ο υποψήφιος ήταν βέβαια ο Μπέρνι Σάντερς. Προεκλογικό κόλπο ενός ακόμα πολιτικάντη; Δημαγωγία ; «Λαϊκισμός»; Όχι, απλώς συνέπεια και συνέχεια στους αγώνες μιας ζωής στο πλευρό των εργαζομένων. Εξάλλου, η αμέσως προηγούμενη φορά που ο Σάντερς είχε κάνει ακριβώς το ίδιο ήταν μόλις πριν λίγους μήνες, τον περασμένο Οκτώβριο, σε μια άλλη απεργιακή φρουρά, στο Μανχάταν εκείνη τη φορά…

Όλα αυτά μπορεί να μην τα γνωρίζει η ευρωπαϊκή –και η ελληνική- αριστερά, που εξακολουθούν να σφυρίζουν αδιάφορα, αλλά τα γνωρίζουν πολύ καλά τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι πολυεθνικές και η εργοδοσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Για αυτό εξάλλου, ο ίδιος ο διευθύνων σύμβουλος της Verizon Lowell McAdam έσπευσε να επιτεθεί στον Σάντερς, χαρακτηρίζοντάς τον, μεταξύ άλλων, «άσχετο και απληροφόρητο», «αποκομμένο από την πραγματικότητα» και «άξιο περιφρόνησης»! Αντίθετα, οι απεργοί της Verizon και το μεγάλο συνδικάτο τους CWA (600.000 μέλη) όχι μόνο ζητωκραύγασαν τον Μπέρνι αλλά και αποφάσισαν δημοκρατικά να «υιοθετήσουν» και να στηρίξουν την υποψηφιότητά του, χαρακτηρίζοντάς τον «δικό τους άνθρωπο» και «υπέρμαχο (champion) των δικαίων της εργατικής τάξης»! Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι ο Σάντερς έκλεισε τη σύντομη ομιλία του στην απεργιακή φρουρά με τη φράση «Εκ μέρους κάθε εργάτη στην Αμερική, για λογαριασμό εκείνων που αντιμετωπίζουν το ίδιο είδος πιέσεων, σας ευχαριστώ για αυτό που κάνετε. Θα νικήσουμε!»…

Λίγο πριν συμβούν όλα αυτά, ήταν όμως ένα άλλο μεγάλο συνδικάτο, τοπικό αυτή τη φορά, εκείνο των εργαζόμενων στις μεταφορές της Νέας Υόρκης (Transit Workers Union-Local 100), που αποφάσιζε να υποστηρίξει τον Μπέρνι Σάντερς, προς μεγάλη έκπληξη του κομματικού κατεστημένου της Νέας Υόρκης που θεωρούσε αυτό ειδικά το συνδικάτο σχεδόν φέουδό του. Η απόφαση των συνδικαλιστικών στελεχών ήταν όμως σχεδόν ομόφωνη (ψήφοι 42 έναντι 1) και είναι ενδεικτική των ραγδαίων αλλαγών που προκαλεί η καμπάνια του Μπέρνι Σάντερς μέσα στην αμερικανική εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό τοπίο της. Η προσχώρηση του 40.000 μελών του TWU στο στρατόπεδο του Σάντερς αποκτά μάλιστα ακόμα μεγαλύτερη σημασία καθώς η μεγάλη πλειοψηφία τους είναι αφρο-αμερικανοί και ισπανόφωνοι, δηλαδή ανήκουν σε δυο μεγάλες κοινότητες που ελέγχονται από το κατεστημένο του Δημοκρατικού κόμματος και ακολουθούν πιστά τους Κλίντον.

Τεράστια πλήθη-πρωτοφανής ενθουσιασμός

Το βράδυ της ίδιας περασμένης Δευτέρας, η συγκέντρωση του Μπέρνι Σάντερς στο Πάρκο του Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης, χαρακτηρίστηκε από τα ΜΜΕ ως «ιστορική» σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ σε μαζικότητα (συμμετείχαν 27.000 άνθρωποι που είχαν συρρεύσει από νωρίς το απόγευμα!), και η παρουσία της νεολαίας αλλά και των εργαζομένων, απεργών και μη, ήταν ιδιαίτερα έντονη με πλακάτ και με συνθήματα. Σ’αυτό το σημείο αξίζει όμως να τονίσουμε ένα χαρακτηριστικό όλων των (εκατοντάδων) συγκεντρώσεων του Σάντερς που μόνο τα βίντεό τους μπορούν να αποδώσουν πιστά: τον πρωτοφανή ενθουσιασμό των ανθρώπων που συρρέουν σε αυτές, κάτι εντελώς καινούργιο και σχεδόν εντελώς άγνωστο μέχρι τώρα στις πολιτικές παραδόσεις των ΗΠΑ. Είναι σε τελική ανάλυση αυτός ο πρωτοφανής ενθουσιασμός σε συνδυασμό με την επίσης πρωτοφανή μαζικότητα των συγκεντρώσεων του Μπέρνι Σάντερς που μας εισάγουν στην (κοσμο)ιστορική σημασία των γεγονότων που εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας αυτό τον καιρό στη καρδιά της παγκόσμιας υπερδύναμης: Χάρη στην καμπάνια και το ριζοσπαστικό λόγο του Σάντερς, εκατομμύρια Αμερικανών εισάγονται στη προβληματική της ταξικής πάλης και αρχίζουν να αποκτούν ταξική συνείδηση! Επειδή όμως συμβαίνουν όλα αυτά τα ιστορικά και πρωτοφανή, για αυτό και παίρνει διαστάσεις αληθινής εξέγερσης και απόδρασης από τη φυλακή του δικομματισμού, η τάση εκατομμυρίων υποστηρικτών του Σάντερς να ανεξαρτοποιηθούν, και να οικοδομήσουν είτε ένα μαζικό ριζοσπαστικό κίνημα είτε ένα «τρίτο κόμμα» είτε και τα δυο μαζί!...

Όταν πριν από ένα μήνα βάζαμε ερωτηματικό στο τίτλο του άρθρου μας «Προς ένα πρωτόγνωρα μαζικό κίνημα στις ΗΠΑ;» (1), το κάναμε επειδή μέχρι τότε υπήρχαν μόνο ενδείξεις ότι θα μπορούσε να υπάρξει μετεξέλιξη της εκλογικής καμπάνιας σε μαζικό ανεξάρτητο κίνημα. Σήμερα, μόλις ένα μήνα αργότερα, μπορούμε να μιλάμε όχι πια για ενδείξεις αλλά για… αποδείξεις. Αν και με διαφορετική ένταση, σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και τομείς των οργανωμένων υποστηρικτών του Σάντερς, σημειώνεται αληθινός οργασμός διεργασιών που στοχεύουν –όλες τους- στη δημιουργία διαδικασιών που οδηγούν στη δημιουργία μαζικού ανεξάρτητου κινήματος ή κινημάτων. Παντού ακούγεται η ίδια διαπίστωση ότι αυτό που συμβαίνει δεν έχει το όμοιό του εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, και ότι τώρα είναι η χρυσή ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί! Και φυσικά, πληθαίνουν οι συναντήσεις, οι συνδιασκέψεις και τα προγραμματισμένα –κάθε λογής- συνέδρια που έχουν μια φιλοδοξία: να δώσουν συνέχεια, οργάνωση και πρόγραμμα στο κίνημα που άρχισε μεν σαν προεκλογική εκστρατεία αλλά υπόσχεται ήδη να μετεξελιχθεί σε κάτι ποιοτικά πολύ μεγαλύτερο και ιστορικό, που μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο. Και ας μη νομιστεί ότι αυτά τα λέει κάποιος ευφάνταστος και υπεραισιόδοξος Ευρωπαίος. Στελέχη αλλά και απλοί εργαζόμενοι στις ΗΠΑ εντυπωσιάζουν αυτό τον καιρό με τη συνείδηση που δείχνουν ότι έχουν πως κάνουν κάτι ιστορικό και πολύ μεγάλο, καθώς συνηθίζουν να κλείνουν τις ομιλίες τους με τη σημαδιακή φράση «Όλος ο κόσμος κοιτάζει» (The whole world is watching), που έγινε αντιπολεμικό σύνθημα και πρωτακούστηκε έξω από ένα άλλο εκλογικό Συνέδριο του Δημοκρατικού κόμματος, το 1968 στο Σικάγο! Εξάλλου, όλοι επαναλαμβάνουν ότι μόνο ένα τέτοιο κίνημα θα μπορεί να αντιμετωπίσει τις αντιδραστικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές είτε του Τράμπ είτε της Κλίντον αν εκλεγούν στην προεδρία των ΗΠΑ, ενώ είναι ο ίδιος ο Σάντερς που δεν σταματάει εδώ και μήνες, να επαναλαμβάνει ότι «ακόμα και ο καλύτερος και πιο ριζοσπάστης πρόεδρος θα αποτύχει αν δεν στηρίζεται σε ένα μαζικό ριζοσπαστικό κίνημα»…

Με απλά λόγια, αυτά που συμβαίνουν σήμερα βαθιά μέσα στην αμερικανική κοινωνία θα ήταν εντελώς αδιανόητα πριν από ένα χρόνο καθώς δεν μπορούσαμε να τα δούμε ούτε στο πιο τολμηρό μας όνειρο. Είναι ένα αληθινό δώρο εξ ουρανού! Τόσο επειδή έρχονται σε μια μαύρη εποχή στη χώρα και στην ήπειρό μας όσο και επειδή διαδραματίζονται εκεί όπου παίζεται και αποφασίζεται, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, η τύχη της ανθρωπότητας και του πλανήτη μας. Ένας λόγος λοιπόν παραπάνω για να σταματήσουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα και να οργανώσουμε πάραυτα αυτό που είναι καθήκον και υποχρέωσή μας: το κίνημα αλληλεγγύης και έμπρακτης υποστήριξης στο -υπό διαμόρφωση- μαζικό και ανεξάρτητο κίνημα της νεολαίας και των εργαζομένων των Ηνωμένων Πολιτειών! Τώρα και όχι αύριο επειδή έχουμε ήδη καθυστερήσει πάρα πολύ…