Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011
Η φούσκα Παπαδήμου
Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
Πριν από ένα χρόνο το ενδεχόμενο να διαλυθούν η ευρωζώνη και η Ε.Ε. θεωρούνταν όχι απλώς αδιανόητο, αλλά ή αγγλοσαξονική συνωμοσία ή εμμονή κάποιων παλαιοαριστερών που... καρβέλια ονειρεύονται.
Σήμερα το αδιανόητο συζητιέται ευρέως πλέον στην Ε.Ε. Δεν είναι μόνο τα συνήθη ευρωσκεπτικιστικά άρθρα του βρετανικού Τύπου, αλλά και αυτά θεωρούμενων φιλοευρωπαϊκών εφημερίδων, όπως η γαλλική «Λε Μοντ» και η γερμανική «Ντι Τσάιτ». Η ίδια η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ προειδοποίησε πρόσφατα μιλώντας στο Κοινοβούλιο της χώρας της: «Αν το ευρώ καταρρεύσει, καταρρέει η Ευρώπη».
Η διαπίστωση ωστόσο των Ευρωπαίων ηγετών και η συνειδητοποίηση ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο εμπεριέχει τον κίνδυνο ακόμη μεγαλύτερης οικονομικής και πολιτικής καταστροφής δεν φαίνεται να έχουν συνετίσει την ευρωπαϊκή ηγεσία και κυρίως τη γερμανική που έχει «καπελώσει» πλήρως τις ευρωπαϊκές εξελίξεις.
Μπροστά στο συνεχιζόμενο αδιέξοδο, οι ηγέτες της Ε.Ε. επιμένουν στην ολέθρια συνταγή: σκληρή λιτότητα και παράδοση της δημοσιονομικής διαχείρισης στους «ειδικούς» των Βρυξελλών. Για να κάμψουν μάλιστα τις ογκούμενες λαϊκές αντιδράσεις, εξακολουθούν να χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως φόβητρο, επιβάλλοντας όχι απλώς μια «δικτατορία των τεχνοκρατών», αλλά ζητώντας επιπλέον από τα κόμματα του «μαύρου μετώπου», ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ, να δώσουν γην και ύδωρ με την υπογραφή επιστολών που ξεφτιλίζουν παντελώς την έννοια της εθνικής κυριαρχίας.
Οι άλλοτε ευαίσθητοι Ευρωπαίοι, που απειλούσαν να διακόψουν διπλωματικές σχέσεις με την Αυστρία του Χάιντερ, που ξεσπάθωναν σε κάθε αντισημιτική εκδήλωση, έσπρωξαν το «μετανοημένο» ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη στην αγκαλιά της εξουσίας, μόνο και μόνο για να έχουν άλλοθι την «εθνική ενότητα» και να επιβάλουν, υπό την απειλή της άτακτης χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ, μια πολιτική οικονομικής και πολιτικής υποδούλωσης που θα πληρώνει για χρόνια με κοινωνική εξαθλίωση ο ελληνικός λαός.
Ο ίδιος ο Ελληνας «τεχνοκράτης» πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος, ο οποίος φέρεται να χαίρει υψηλής δημοτικότητας -ίσως λόγω της αηδίας της κοινής γνώμης προς τους «ορίτζιναλ» πολιτικούς- δεν είναι απλά πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, άρα και συνυπεύθυνος για το σημερινό χάλι στην ευρωζώνη. Είναι ο άνθρωπος που από τη θέση του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, τη δεκαετία του '90, ευθύνεται για τη χρηματιστηριακή φούσκα και την εξαέρωση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Ευρώ τα οποία... ευκολόπιστοι συμπολίτες μας έριξαν στην... ανάπτυξη της τσέπης επιχειρήσεων που σήμερα βρίσκονται στα πρόθυρα να κλείσουν, ζώντας μέσω των περιβόητων ΕΛΔΕ -θυμάστε;- την ελληνική εκδοχή του ευρωπαϊκού ονείρου της απελευθέρωσης των αγορών.
Επιπλέον, αν και διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, που επόπτευε τη χρηστή λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, δήλωνε στα «ΝΕΑ» (17-18/06/2000) παραμονές της ένταξης της χώρας μας στο ευρώ: «Οσον αφορά τους υφιστάμενους πιστωτικούς περιορισμούς, όπως αυτούς στο ύψος των καταναλωτικών δανείων, δεν υπάρχει συγκεκριμένη υποχρέωση κατάργησής τους.
»Ωστόσο, επιδίωξη και επιθυμία της Τραπέζης της Ελλάδος είναι η βαθμιαία άρση τους, η οποία όμως θα πραγματοποιηθεί με τρόπο που να μη διακυβεύει τη νομισματική σταθερότητα και να μη δημιουργεί κινδύνους για το πιστωτικό σύστημα (...). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν οι γενικότερες συνθήκες της ελληνικής οικονομίας (...) το επιτρέψουν, τότε θα αυξηθούν τα σημερινά ανώτατα όρια που ισχύουν στη χορήγηση των καταναλωτικών και των προσωπικών δανείων» (!).
Ο άνθρωπος που έσπρωξε την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή φούσκα χρέους και συνέβαλε στο «να ζουν οι Ελληνες πάνω από τις δυνατότητές τους», καλείται τώρα να μας σώσει ως «τεχνοκράτης» που δεν βαρύνεται με τις αμαρτίες του πολιτικού προσωπικού...