Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι; 

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους. 

Κ. Καβάφης, Περιμένοντας τους βαρβάρους (απόσπασμα) 

Μετά τις τρεις κωμικοτραγικές μέρες που συντάραξαν την καπιταλιστική Ελλάδα (και Ευρώπη) 

Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας προοίμιο παραπέρα βαθέματος της ταξικής σύγκρουσης*

του Γιώργου Μητραλιά

Δευτέρα, 7 Νοεμβρίου 2011

Γιατί όλη αυτή η αναταραχή, ελληνική και ξένη; Γιατί οι απειλές και οι εκβιασμοί, γιατί οι φλωρεντινές ίντριγκες, γιατί όλο αυτό το αθηναϊκό πολιτικό ψυχόδραμα με φόντο την ιλαροτραγωδία των Καννών;  Και  γιατί τελικά,  αυτή η ελληνική ''εθνική ενότητα'', που τόσο ποθούν οι αρχιμάγειρες του Βερολίνου, του Παρισιού, της Ουάσιγκτον και αλλού; Γιατί;…

Ε λοιπόν, είναι απλό: επειδή έπρεπε πάση θυσία να εμποδιστεί ο ερχομός των «βαρβάρων'', η εισβολή των ξεσηκωμένων ελληνικών μαζών στο πολιτικό προσκήνιο. Επειδή έπρεπε να καθυστερήσει όσο γίνεται περισσότερο η διεξαγωγή αυτών των γενικών εκλογών, που τόσο τις επιθυμεί η οργισμένη πλέμπα και ακόμα περισσότερο τις φοβάται η Ιερή Συμμαχία των καγκελαρίων και των τραπεζιτών!

Πράγματι, να μιλάμε για πανικό της ελληνικής αστικής τάξης είναι πολύ λίγο. Δεν πάνε πολλές μέρες από τότε που ο -μέχρι χθες- Πρωθυπουργός της Ελλάδας και Πρόεδρος της… Σοσιαλιστικής Διεθνούς (!), Γιώργος Παπανδρέου, φανερά πανικόβλητος απέναντι στο σχεδόν ομόφωνο αίτημα για γενικές εκλογές εδώ και τώρα, σαστίζει και θέλοντας να σώσει το κεφάλι του, εφευρίσκει ένα (πέτσινο) δημοψήφισμα και μια φανταστική απειλή στρατιωτικού πραξικοπήματος ! (1). Το αποτέλεσμα είναι άμεσο:  πανικός στους Ευρωπαίους αφέντες και εταίρους του, που εντελώς αιφνιδιασμένοι από το ενδεχόμενο ενός ανεξέλεγκτου δημοψηφίσματος σε αυτή την, ευρισκόμενη σε μόνιμο αναβρασμό, ανεξέλεγκτη Ελλάδα, διατάσσουν το γατζωμένο στη πρωθυπουργική του πολυθρόνα  Παπανδρέου να εξηγηθεί πάραυτα ενώπιον τους στις Κάννες.

Η ταπείνωση του Παπανδρέου (και της Ελλάδας) έπρεπε να είναι παραδειγματική ώστε οι ''από τα κάτω'' στην Ευρώπη και ανά τον κόσμο να μην πάρουν στα σοβαρά αυτό που δεν ήταν παρά μια απειλή ενός ομιχλώδους δημοψηφίσματος από τη μεριά του. Ένας Παπανδρέου σε στάση προσοχής μπροστά στα αφεντικά του, βλέπει λοιπόν αδιαμαρτύρητα το δίδυμο Μέρκελ- Σαρκοζί να ανακοινώνει όχι μόνο την ημερομηνία  αλλά και το περιεχόμενό τού κατά τα άλλα «ελληνικού» δημοψηφίσματος: όχι ναι ή όχι στη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, αλλά ναι ή όχι στο ευρώ!

Ο εκβιασμός είναι ξεκάθαρος και δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για το μέλλον του περιβόητου πέτσινου δημοψηφίσματος. Δεν πρόκειται να γίνει. Όμως, οι ζημιές που προκλήθηκαν στην Ευρώπη και κυρίως στην Ελλάδα από αυτόν τον «τυχοδιώκτη και ανεύθυνο» '' Έλληνα πρωθυπουργό, είναι ήδη τόσο μεγάλες ώστε να καθιστούν πια αναπόφευκτες αυτές τις τόσο επίφοβες εκλογές. Τι πρέπει λοιπόν να γίνει για να εκτονωθεί η κρίση απομακρύνοντας τον Παπανδρέου από την κυβέρνηση και εμποδίζοντας ταυτόχρονα τη διεξαγωγή γενικών εκλογών;

Ως εκ θαύματος, όλα τα κέντρα εξουσίας και τα μεγάλα ελληνικά  ΜΜΕ συμφώνησαν -σε χρόνο ρεκόρ- ότι τη σωτηρία θα έφερνε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας των δύο μεγάλων νεοφιλελευθέρων κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. (2) Με τις πολιτικάντικες έριδες της προηγούμενης μέρας να έχουν ξεχαστεί, οι ελληνικές ''ελίτ'' ξύπνησαν ξαφνικά με μοναδικό σύνθημα εκείνο που τους υπαγόρευαν οι ευρωπαίοι αφέντες τους: Εθνική Ενότητα πριν οι βάρβαροι επωφεληθούν ανεπανόρθωτα από τη διάστασή μας, από τους  πανικούς μας, από τις αντιφάσεις μας ή ακόμα και από τις γκάφες μας…

Ό,τι επακολούθησε ήταν προβλέψιμο. Παρά τη λυσσαλέα αντίστασή του, ο Παπανδρέου αναγκάστηκε να υποκύψει στις πιέσεις που προέρχονταν ακόμη και από το εσωτερικό της κυβέρνησής του. Από την άλλη πλευρά, η άρνηση του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά να κάνει γαργάρα τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου μετέχοντας στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας δεν κράτησε παρά τρεις μέρες. Το βράδυ της τρίτης μέρας, ο κύβος είχε ριχτεί: η αντιπολίτευση της Αυτού Μεγαλειότητος που είχε ασκήσει η ελληνική δεξιά από το πρώτο Μνημόνιο της Τρόικα, έδινε τη θέση της στη συγκατοίκηση με το ΠΑΣΟΚ μέσα στην ίδια κυβέρνηση  που είχαν επιβάλει η Τρόικα και το μεγάλο ελληνικό κεφάλαιο!

Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας των δύο μεγάλων νεοφιλελευθέρων κομμάτων δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τους στόχους της: από τη μία πλευρά, θα υπηρετήσει πιστά τα συμφέροντα των Ελλήνων και διεθνών αφεντικών της ψηφίζοντας, μεταξύ άλλων, τον κρατικό προϋπολογισμό και τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, και από την άλλη,  θα καθυστερήσει όσο το δυνατόν περισσότερο την προσφυγή στις κάλπες. Εξάλλου, το πρόσφατο παρελθόν του πρωθυπουργού της είναι εξαιρετικά εύγλωττο: ο μεγαλοτραπεζίτης Λουκάς Παπαδήμος ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα υποδιοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ)! Αυτής ακριβώς της ΕΚΤ που αποτελεί μέρος της Τρόικας όλων των ελληνικών δεινών.

Μήπως τέλειωσε λοιπόν η κρίση;  Όχι, κάθε άλλο, αν πιστέψουμε τα λεγόμενα τόσο των ''από πάνω'', όσο και των ''από κάτω''. Ωστόσο, τώρα υπάρχει μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με το παρελθόν: η κατάσταση δεν είναι πια η ίδια καθώς ο σχηματισμός αυτής της κυβέρνησης έχει το καλό να ξεκαθαρίζει ένα ελληνικό πολιτικό τοπίο που ήταν εδώ και καιρό συγκεχυμένο και θολό από τα πολιτικάντικα παιχνίδια. Από εδώ και πέρα, η ελληνική πολιτική σκηνή είναι ξεκάθαρη : από τη μία, τα μεγάλα -και μικρά- αστικά κόμματα που υποστηρίζουν μέχρι τέρμα τα Μνημόνια και την κατακλυσμική και βάρβαρη λιτότητά τους, και από την άλλη τα κόμματα της αριστεράς που τα απορρίπτουν και τα πολεμούν. Από τη μία η ελληνική αστική τάξη και από την άλλη, ο λαός που αιμορραγεί  αλλά  και παλεύει!

Φυσικά, όλα θα ήταν πολύ πιο ξεκάθαρα και  πιο εύκολα για τους «από κάτω'' αν η ελληνική αριστερά έμπαινε σε αυτή τη τελική ευθεία της μέχρι θανάτου αναμέτρησης  λιγότερο διασπασμένη και σεχταριστική, περισσότερο αποφασισμένη να αντιμετωπίσει ενωμένη μια ντόπια και διεθνή δεξιά αποφασισμένη να εφαρμόσει  στην εντέλεια τα εφιαλτικά της σχέδια. Ωστόσο, ας μην απελπιζόμαστε. Η λαϊκή οργή και αποφασιστικότητα είναι τέτοιες που η ελληνική  αντίδραση θα χρειαστεί κάτι πολύ παραπάνω από το σχηματισμό μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας για να τερματίσει το κοινωνικό σεισμό που συγκλονίζει εδώ και μήνες τα θεμέλια του ελληνικού αστικού κράτους.  Πράγματι, όλα δείχνουν ότι η σταθεροποίηση της κατάστασης που θα ακολουθήσει το σχηματισμό αυτού του κυβερνητικού εκτρώματος θα είναι σύντομη, και ότι αναμφίβολα θα την ακολουθήσει το βάθεμα όχι μόνο της κρίσης αλλά και της λαϊκής κινητοποίησης.

Όμως, υπάρχει  από εδώ και πέρα ένα πασιφανές πρόβλημα που απαιτεί κατεπειγόντως μια ρεαλιστική και συνάμα αξιόπιστη απάντηση: ποιο  εναλλακτικό και ριζοσπαστικό ευρωπαϊκό σχέδιο, όχι μόνο για το ελληνικό κίνημα αλλά και για όλες τις λαϊκές αντιστάσεις στην Ευρώπη απέναντι στην (τελική;) κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στον αληθινό πόλεμο που διεξάγουν οι ηγέτες της ενάντια στους ίδιους τους πληθυσμούς τους; Η ελληνική περίπτωση μόλις κατέδειξε ότι η έξοδος από το ευρώ (και την Ευρώπη) δε συνιστά ούτε ρεαλιστική, ούτε αξιόπιστη εναλλακτική λύση για τους αγωνιζόμενους πληθυσμούς της. Ακόμα περισσότερο, δεν συνιστά μια ταξική λύση στον ταξικό πόλεμο που διεξάγουν οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές ενάντια στους μισθωτούς/ες και στους συνταξιούχους/ες τους, στους νέους και στους ανέργους, στις γυναίκες και σε όλους τους καταπιεσμένους/ες αυτής της ηπείρου.

Λοιπόν, τι;  Μήπως είμαστε αιώνια καταδικασμένοι σε άμυνα χωρίς ποτέ καμία ελπίδα να περάσουμε στην αντεπίθεση και να νικήσουμε; Η επεξεργασία της απάντησης πρέπει να είναι υπόθεση όλων μας. Όμως, σε τελική ανάλυση ένα πράγμα είναι βέβαιο: τα πάντα θα εξαρτηθούν από την ικανότητα όλων αυτών των λαϊκών αντιστάσεων (στην Ελλάδα και στην Ισπανία, στην Ιταλία και στη Πορτογαλία, στην Ιρλανδία και στη Γαλλία,  στην Πολωνία και στη Γερμανία και παντού αλλού) να συντονιστούν και να παλέψουν για το κοινό σχέδιο μιας δημοκρατικής Ευρώπης των λαών που θα έχει προτεραιότητες διαμετρικά αντίθετες από εκείνες της παρούσας Ευρώπης των τραπεζιτών, των κερδοσκόπων και των καπιταλιστών.

Εμπρός, λοιπόν, σύντροφοι. Ας στρωθούμε όλοι μαζί στη δουλειά…

(1) Θέμα ταμπού για τα ελληνικά ΜΜΕ, που δεν λένε λέξη για αυτό, η προετοιμασία ενός υποτιθέμενου ελληνικού στρατιωτικού πραξικοπήματος πρέπει να ενέπλεξε τουλάχιστον τα μέλη της κυβέρνησης Παπανδρέου που ευθύνονται για την αλλαγή του συνόλου του γενικού επιτελείου του ελληνικού στρατού, λίγες μέρες πριν από την κωμική κατάληξη αυτής της υπόθεσης στις Κάννες.  Από όλα αυτά απομένει πάντως ένα εμφανώς αναπάντητο ερώτημα: από πότε οι υποκινητές τέτοιων πράξεων που εμπλέκουν τις ένοπλες δυνάμεις μιας χώρας δεν γίνονται αντικείμενο αυστηρών ποινικών κυρώσεων;…

(2) Η πιεστική προετοιμασία των συνειδήσεων εν όψει της κυβέρνησης εθνικής ενότητας έγινε μέσω μιας πλύσης εγκεφάλου δίχως προηγούμενο από μέρους όλων των ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών. Τις τρεις μέρες που προηγήθηκαν του σχηματισμού της νέας κυβέρνησης, η ίδια εικοσάδα καθηγητών, δημοσιογράφων, πολιτικών, τραπεζιτών και λοιπών κάθε λογής «ειδημόνων» πήγαινε από το ένα τηλεοπτικό στούντιο στο άλλο τόσο για να κάμψει τις τελευταίες αντιστάσεις κάποιων «ανένδοτων» των δυο μεγάλων κομμάτων όσο και για να γεμίσει με τη νεοφιλελεύθερη αλήθεια της τα κεφάλια των δύσμοιρων Ελλήνων τηλεθεατών.

* Μετάφραση από τα γαλλικά Δήμητρα Αγγελοπούλου – Γ.Μ.