Ομιλία της Σόνιας Μητραλιά στην Ευρωπαϊκή Διάσκεψη του Λονδίνου ενάντια στη λιτότητα
Διάσκεψη που οργανώθηκε από το Coalition of Resistance
(1η Οκτωβρίου 2011)
Έρχομαι από την Ελλάδα, μια χώρα που της στραγγίζουν το αίμα και την καταστρέφουν εκείνοι που καμώνονται ότι τη σώζουν : το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μετά την υιοθέτηση, την εφαρμογή και πάνω απ’ όλα ... την αποτυχία τεσσάρων θεραπειών σοκ, γνωστών και ως Μνημόνια, και τη σημερινή εφαρμογή της πέμπτης, που είναι η πιο σκληρή και απάνθρωπη, η Ελλάδα δεν είναι πια η χώρα που γνωρίσαμε: Τώρα, οι δρόμοι αδειάζουν μετά τη δύση του ήλιου, τα εστιατόρια αναζητούν απεγνωσμένα πελάτες και τα καταστήματα στους ερημωμένους εμπορικούς δρόμους γίνονται ερείπια.
Το γιατί αυτής της μεταμόρφωσης δίνεται από τους παρακάτω αριθμούς: Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι έχουν ήδη χάσει το 30%-50% και μερικές φορές ακόμα περισσότερη από την αγοραστική τους δύναμη. Αυτό έχει σαν συνέπεια ότι το 30% περίπου των καταστημάτων και το 35% των βενζινάδικων έχουν βάλει λουκέτο. Ότι η ανεργία θα φθάσει πιθανόν στο 30% του χρόνου. Ότι θα έχουμε 40% λιγότερα νοσοκομεία και νοσοκομειακές κλίνες ή ότι το ελληνικό κράτος, αδυνατώντας πριν από μερικές μέρες, να προμηθεύσει με σχολικά βιβλία τους μαθητές του, τους καλεί να κάνουν φωτοτυπίες των βιβλίων(!), κλπ. κλπ. Με λίγα λόγια, ότι η πείνα, ναι η πείνα, αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της στις μεγάλες πόλεις, ενώ οι αυτοκτονίες πληθαίνουν σε μια χώρα βυθισμένη στο άγχος και στην απελπισία…
Ωστόσο, οι Έλληνες δεν είναι μόνο απελπισμένοι. Είναι και μαχητές, αντιστέκονται, παλεύουν. Ειδικά, μετά την εμφάνιση στα τέλη του Μάη του 2011 του κινήματος των Αγανακτισμένων, που γέμισε τις πλατείες εκατοντάδων ελληνικών πόλεων με τεράστια ριζοσπαστικοποιημένα πλήθη που είχαν δύο κύρια συνθήματα: «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε". Και « να φύγουν όλοι»…
Όμως, προσοχή: να αντιστέκεσαι στην Ελλάδα στην εποχή της βάρβαρης λιτότητας των Μνημονίων δεν είναι εύκολο πράγμα. Καταρχήν, εξαιτίας της καταστολής που είναι τρομερή, μεθοδική, απάνθρωπη. Κατόπιν, εξαιτίας της σημασίας αυτού που διακυβεύεται: η Ελλάδα αποτελεί σήμερα ένα παγκόσμιο τεστ, ένα αληθινό πλανητικό εργαστήρι στο οποίο δοκιμάζονται οι ικανότητες αντίστασης των λαών στα σχέδια διαρθρωτικής προσαρμογής στην εποχή της μεγάλης κρίσης των δημόσιων χρεών. Με λίγα λόγια, όλα τα βλέμματα, τόσο των «από πάνω», όσο και των «από κάτω», είναι στραμμένα κάθε μέρα σε αυτή τη μικρή ευρωπαϊκή χώρα που έχει την ατυχία να έχει γίνει το παγκόσμιο πειραματόζωο του πιο κυνικού νεοφιλελευθερισμού. Συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι ότι για να κερδίσουμε τη παραμικρή διεκδίκηση πρέπει ουσιαστικά να ανατρέψουμε την εξουσία και να κάνουμε, ούτε λίγο ούτε πολύ, επανάσταση!
Το δίδαγμα που βγάζουμε από αυτή την εντελώς πρωτόγνωρη κατάσταση είναι ότι, σήμερα πολύ περισσότερο από χτες, δεν υπάρχει σωτηρία στο εσωτερικό των εθνικών συνόρων. Ότι απέναντι στην Ιερή Συμμαχία των κυβερνόντων και των «από πάνω», ο συντονισμός και η δικτύωση των αντιστάσεων των «από κάτω» αποτελεί τον εκ των ουκ άνευ όρο για κάθε ελπίδα επιτυχίας! Με πιο απλά λόγια, για να μη καταλήξει το ελληνικό τεστ υπέρ των δημίων μας της διαβόητης Τρόικας, δηλαδή του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πρέπει το συντομότερο δυνατό να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να δημιουργήσουμε την Ιερή Συμμαχία των «από κάτω»!
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η πρώτη διεθνής διάσκεψη ενάντια στο χρέος και στα μέτρα λιτότητας οργανώθηκε στην Αθήνα στις αρχές Μαΐου 2011, από την ελληνική Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Δημόσιου Χρέους, ενός κινήματος του οποίου είμαι ιδρυτικό μέλος. Η μεγάλη επιτυχία αυτής της πρώτης διεθνούς Διάσκεψης ήταν για μας μια ευχάριστη έκπληξη. Όμως, στην πραγματικότητα, ήταν διπλά προφητική: καταρχήν, επειδή δύο εβδομάδες αργότερα, εισέβαλε στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο της χώρας καταλαμβάνοντας την πλατεία Συντάγματος της Αθήνας, το κίνημα των Αγανακτισμένων της Ελλάδας. Κατόπιν, επειδή γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρο όχι μόνο ότι το ζήτημα του δημόσιου χρέους βρίσκεται στη ρίζα όλων των μεγάλων προβλημάτων των καιρών μας, αλλά και ότι η ανεξάρτητη κινητοποίηση γύρω από το αίτημα του λογιστικού ελέγχου αυτού του δημόσιου χρέους ήταν περισσότερο από εφικτό, επειδή ανταποκρινόταν σε μια πραγματική λαϊκή απαίτηση!
Πιστεύω ότι το δίδαγμα που μπορούμε να βγάλουμε από την εμπειρία της ελληνικής Πρωτοβουλίας για μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Δημόσιου Χρέους δεν ισχύει πλέον μόνο για την Ελλάδα. Ισχύει και για όλες τις άλλες χώρες που δέχονται την επίθεση των χρηματαγορών, της Τρόικας και του κεφαλαίου: ο λογιστικός έλεγχος του δημόσιου χρέους μπορεί, από πρώτη άποψη, να φαίνεται άχαρος, ελάχιστα ελκυστικός και της αρμοδιότητας κάποιων ειδικών, αλλά στην πραγματικότητα είναι ικανός να εμπνεύσει ή ακόμα και να κινητοποιήσει μεγάλα πλήθη υπό δυο όρους: Καταρχήν, ότι θα είναι τελείως ανεξάρτητος από τους θεσμούς και θα υποστηρίζεται από τους πολίτες που κινητοποιούνται στις γειτονιές τους, στους χώρους εργασίας και σπουδών τους. Και κατόπιν, ότι θα στοχεύει καθαρά να ταυτοποιήσει το άνομο τμήμα του χρέους προκειμένου αυτό να ακυρωθεί και να μην πληρωθεί!
Πέντε μήνες μετά από αυτή τη πρώτη διεθνή διάσκεψη της Αθήνας ενάντια στο χρέος και στα μέτρα λιτότητας, μπορούμε να μετρήσουμε το δρόμο που διανύθηκε: η ελληνική Πρωτοβουλία γεννάει μιμητές σχεδόν παντού στην Ευρώπη, στο βορρά και στο νότο, στη δυτική όπως και στην ανατολική Ευρώπη. Το καθήκον που επιβάλλει σε όλους μας μια τέτοια κατάσταση είναι προφανές: αυτά τα κινήματα και αυτές οι καμπάνιες γύρω από το λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους πρέπει το συντομότερο δυνατό να συναντηθούν και να δικτυωθούν. Και όλα αυτά για να κάνουν τη δράση τους πιο αποτελεσματική και για να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των λαών, πριν είναι πολύ αργά για όλους μας...
Είναι ακριβώς σε αυτό το καθήκον που είναι αφιερωμένη η CADTM, η Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου, της οποίας είμαι επίσης μέλος, και η οποία συνδυάζει τη τεχνογνωσία της –καρπό αγώνων 20 ετών στο πλευρό των φτωχών του Νότου του Πλανήτη- με την παρουσία της στο πεδίο των αγώνων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Η θεωρητική και πρακτική συμβολή της CADTM στην ανάπτυξη του κινήματος ενάντια στο χρέος και στη λιτότητα στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες, ήταν και παραμένει πολύ σημαντική. Αλλά φοβάμαι ότι για να μπορέσουμε να απαντήσουμε στις νέες προκλήσεις που μας βάζει η κατάσταση αληθινού πολέμου μέχρι θανάτου μεταξύ πλούσιων και φτωχών, θα χρειαστούμε κάτι πολύ περισσότερο από την CADTM, από όλα μαζί τα διεθνή δίκτυα που πολεμάνε γενναία ενάντια στο χρέος και στη λιτότητα. Θα χρειαστούμε πολύ περισσότερες αγωνιστικές δυνάμεις, πολύ περισσότερες προγραμματικές επεξεργασίες και κυρίως, πολύ περισσότερο συντονισμό πάνω και πέρα από τα εθνικά σύνορα.
Θα ήθελα τώρα να τελειώσω με κάτι που το έχω στη καρδιά μου: την αυτόνομη οργάνωση, ή μάλλον την αυτο-οργάνωση και τον αγώνα των γυναικών ενάντια στο χρέος και στη λιτότητα. Το ότι οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα της υπό εξέλιξη νεοφιλελεύθερης επίθεσης ενάντια στους μισθωτούς και σε όλη τη κοινωνία, δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι απολύονται μαζικά και κατά προτεραιότητα. Οφείλεται κυρίως στο ότι, αυτό που αποτελεί τον πυλώνα αυτής της επίθεσης, δηλαδή η καταστροφή και η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών, έχει σαν άμεση συνέπεια ότι οι γυναίκες αναγκάζονται να επωμιστούν μέσα στην οικογένεια, καθήκοντα κοινωνικής ωφέλειας που μέχρι χθες επωμιζόταν το κράτος. Με λίγα λόγια, οι γυναίκες καλούνται τώρα να προσφέρουν στα σπίτια τους, ιδιωτικά, τις υπηρεσίες που προσφέρονταν προηγουμένως από τους παιδικούς σταθμούς, τα νηπιαγωγεία, τα νοσοκομεία, τα γηροκομεία, τα ταμεία ανεργίας, τις ψυχιατρικές κλινικές, ακόμη και από την κοινωνική ασφάλιση. Και όλα αυτά εντελώς δωρεάν! Και επιπλέον, όλα αυτά τυλιγμένα στην ιδεολογική συσκευασία της καταναγκαστικής επιστροφής στο σπίτι και στην οικογένεια, που επιβάλει η υποτιθέμενη… «φύση» της γυναίκας, που είναι αποδεκτή μόνο ως... υπάκουη δούλα των άλλων! Με λίγα λόγια, της επιστροφής στην πιο άθλια Πατριαρχία, που συνδυάζεται εξάλλου με την ολομέτωπη επίθεση ενάντια στα λίγα δικαιώματα που έχουν απομείνει σε εμάς τις γυναίκες ...
Το συμπέρασμά μου είναι κατηγορηματικό: Να γιατί οι γυναίκες πρέπει να οργανωθούν αυτόνομα για να αγωνιστούν ενάντια στο χρέος και στη λιτότητα. Αν δεν το κάνουν, κανείς άλλος δεν θα το κάνει στη θέση τους…
Σας ευχαριστώ.
(Μετάφραση από τα γαλλικά: Νατάσα Διαμαντή – Γ.Μ.)