Άνιση ανάπτυξη ή δίκαιη αποανάπτυξη:
Στη Διακυβερνητική Επιτροπή
άνοιξε η συζήτηση

του Daniel Tanuro

Πριν από είκοσι χρόνια, οι οπαδοί της είχαν συλλάβει την «αποανάπτυξη» ως μια «λέξη οβίδα», με θολή ιδεολογική φόρτιση: ο Serge Latouche και οι οπαδοί του έλεγαν ότι ήθελαν «να αλλάξουν οι άνθρωποι τον τρόπο που σκέφτονται», για «να βγουν από την οικονομία και από την ανάπτυξη»…Σήμερα, η συζήτηση έχει ξαναφουντώσει, αλλά στη βάση πολύ πιο αυστηρών παραδοχών.

Πράγματι, απέναντι στην κλιματική καταστροφή, είναι πολλοί πλέον οι ειδικοί που έχουν πάψει να πιστεύουν ότι είναι δυνατό να συμβιβαστεί η μείωση των εκπομπών CO₂ με την αύξηση του ΑΕΠ. Σύμφωνα με αυτούς, το κλίμα δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί αν δεν μειωθεί η παγκόσμια κατανάλωση ενέργειας τόσο δραστικά ώστε να οδηγήσει αναπόφευκτα σε μείωση στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Η θέση αυτή έχει προφανώς επιπτώσεις και με όρους επιλογής της κοινωνίας που θέλουμε -όλοι αυτοί οι ειδικοί υπογραμμίζουν κυρίως την ανάγκη κοινωνικά δίκαιης αποανάπτυξης - αλλά η θεμελίωσή τους είναι επιστημονική, όχι ιδεολογική.

Γκουίντο Πιτσέλλι:

Ο άνθρωπος που

νικούσε τους φασίστες!

Του Γιώργου Μητραλιά

Τουλάχιστον στο μεσοπόλεμο, στην αναμέτρηση αριστερών και φασιστών, πάντα επικράτησαν οι φασίστες. Και δυστυχώς, συνήθως αμαχητί. Όμως, υπήρξε μια και μοναδική φωτεινή εξαίρεση. Εκείνη του Γκουίντο Πιτσέλλι. Του εντελώς ξεχασμένου Ιταλού επαναστάτη που, πρώτος αυτός και πολλά χρόνια πριν από κάθε άλλο, κατάλαβε τι θέλει, τι είναι και πώς πολεμιέται ο φασισμός. Του Γκουίντο Πιτσέλλι που κατατρόπωνε τους φασίστες όταν και όπου τους έβρισκε στο δρόμο του. Είτε στην Πάρμα των οδοφραγμάτων, το 1922. Είτε στην Ισπανία του εμφυλίου, το 1937. Ποιος ήταν λοιπόν και τι έκανε ο άνθρωπος που νικούσε τους φασίστες;…

Εικόνα πρώτη: Αρχές Αυγούστου 1922 στην Πάρμα, τη μόνη μεγάλη ιταλική πόλη που επιμένει να αντιστέκεται στους τραμπούκους του Μουσολίνι, που οδεύει προς την εξουσία. Η γενική απεργία που κηρύσσεται μετά από την αιματηρή επίθεση των φασιστών στη Ραβένα, τερματίζεται άδοξα από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες πριν καν αυτή αρχίσει. Όμως, οι εργαζόμενοι και ο λαός της Πάρμα δεν υπακούουν και απεργούν. Ο Μουσολίνι αναθέτει στο δεξί του χέρι, τον Ίταλο Μπάλμπο, την αποστολή να συντρίψει τους ανυπότακτους της Πάρμα. Τουλάχιστον 10.000-15.000 ένοπλοι φασίστες από όλη τη βόρεια και κεντρική Ιταλία συρρέουν στις εισόδους της πόλης έτοιμοι για την τελική έφοδο και το λουτρό αίματος που υπόσχονται στους υπερασπιστές της.

13 θέσεις για την επικείμενη (οικολογική) καταστροφή και τα μέσα για να αποφευχθεί

του Michael Löwy

1. Η οικολογική κρίση είναι ήδη, και θα γίνει ακόμα περισσότερο στους ερχόμενους μήνες και χρόνια, το πιο σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα του 21ου αιώνα. Το μέλλον του πλανήτη και, άρα, και της ανθρωπότητας θα κριθεί κατά τις ερχόμενες δεκαετίες. Οι υπολογισμοί ορισμένων επιστημόνων που περιγράφουν σενάρια για το 2100 δεν είναι πολύ χρήσιμοι, για δύο λόγους:

• α) έναν επιστημονικό λόγο: με όλες τις αναδράσεις που είναι αδύνατον να συνυπολογιστούν, είναι αρκετά αυθαίρετες οι προβολές σε έναν αιώνα.
• β) έναν πολιτικό λόγο: στο τέλος του αιώνα, εμείς, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, θα έχουμε φύγει, άρα ποιός ο λόγος;

2. Η οικολογική κρίση περιλαμβάνει πολλές πλευρές, με επικίνδυνες επιπτώσεις, αλλά το κλιματικό ζήτημα είναι αναμφίβολα η πιο δραματική απειλή. Όπως το εξηγεί η Διακυβερνητική Επιτροπή για την κλιματική αλλαγή εάν η μέση θερμοκρασία ανέβει περισσότερο από 1,5° Κελσίου σε σχέση με την προ-βιομηχανική εποχή, μια ανεπίστρεπτη διαδικασία κλιματικής αλλαγής κινδυνεύει να ξεκινήσει. Με ποιές επιπτώσεις; Ορισμένα παραδείγματα:

Οικοσοσιαλισμός: Μια εισαγωγή στη σκέψη του Μικαέλ Λεβί

του Νίκου Κορφιάτη

Η σοσιαλιστική και οικολογική ουτοπία αποτελεί μόνο
δυνατότητα και όχι  το αναπόφευκτο αποτέλεσμα των
αντιφάσεων του καπιταλισμού ή των «σιδερένιων νόμων της Ιστορίας».
                         Μικαέλ Λεβί

Ο Λεβί είναι Γαλλo-Βραζιλιάνος μαρξιστής κοινωνιολόγος και φιλόσοφος. Το 1969 ξεκινάει τη συνεργασία του με το Νίκο Πουλαντζά στο νεοσύστατο και τότε ριζοσπαστικό Πανεπιστήμιο Παρίσι VII (Πανεπιστήμιο της Βενσέν), η οποία θα διαρκέσει 7 χρόνια.¹ Από τότε μένει στη Γαλλία όπου και είναι επίτιμος διευθυντής Κοινωνικών Σπουδών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Γνώσης (CNRS) της Γαλλίας και διδάσκει για πολλά χρόνια κοινωνικές επιστήμες στην EHESS (Ecole des Hautes Etudes). Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ (WSF), είναι μέλος του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA) στη Γαλλία και είναι εδώ και δεκαετίες ενεργός στα κινήματα της Λατινικής Αριστεράς. Πολυγραφότατος, έχει γράψει διεισδυτικά δοκίμια για μια πλειάδα θεμάτων όπως ο μαρξισμός, ο σουρεαλισμός, η «θεολογία της απελευθέρωσης», τα κοινωνικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής, η εβραϊκή ιστορία και η ουτοπία και, τέλος, ο οικοσοσιαλισμός τον οποίο πραγματευόμαστε στο παρόν άρθρο. Με τα βιβλία, τα άρθρα και τις παρεμβάσεις του στη δημόσια σφαίρα, ο Λεβί έχει καταβάλει μια μακρόχρονη προσπάθεια να ανανεώσει τη μαρξιστική σκέψη και να αναλύσει τους συνδέσμους της με το μεσσιανικό και ουτοπικό πνεύμα. Αυτά εν είδει εισαγωγής (στην εισαγωγή μας).

Ο νόμος της εντροπίας και η κλιματική καταστροφή

Η συνεχής «ανάπτυξη» σκοντάφτει

στους νόμους της φυσικής!

του Γιώργου Κολέμπα

 Το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο δεν οδηγεί σε αδιέξοδα μόνο στα ενεργειακά, άλλα και σε άλλους τομείς της ζωής μας όπως λ.χ. την οικονομία, την παιδεία, στην υγεία, την πολεοδομία κ.λ.π. Αυτό το απέδειξε ήδη από το 1980 ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Jeremy Rifkin γράφοντας ένα αξιόλογο βιβλίο με τον τίτλο «Εντροπία –μια νέα θεώρηση του κόσμου»¹

Ο Rifkin στήριξε τα επιχειρήματά του όχι στην ιδεολογία ή την ηθική, αλλά στη φυσική και το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα (2ο Θ.Α.) και ειδικά στο μέγεθος της Φυσικής, την Εντροπία.

Η εφιαλτική προοπτική

Ένας χρόνος Μπάιντεν και η επιστροφή του Τραμπ στην εξουσία μοιάζει
όλο και πιο πιθανή!

Του Γιώργου Μητραλιά

“Χάος”, “Εξέγερση”, “Επίθεση Όχλου”...ένα χρόνο αργότερα, τα αμερικανικά και διεθνή ΜΜΕ και οι απανταχού γης καγκελαρίες εξακολουθούν να περιγράφουν με αφθονία χαρακτηρισμών τα γεγονότα της 6ης Ιανουαρίου 2021, ξεχνώντας όμως συστηματικά ένα χαρακτηρισμό, εκείνον που είναι εξάλλου και ο μόνος σωστός: Πραξικόπημα. Καραμπινάτο πραξικόπημα ή μάλλον απόπειρα πραξικοπήματος. Γιατί όμως όλος αυτός ο καλός κόσμος επιμένει να “ξεχνάει” το προφανές όταν τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους και ένας ολόκληρος Νόαμ Τσόμσκι δεν διστάζει να δηλώσει ότι η περσινή επίθεση στο Καπιτώλιο ...“είναι ο ορισμός του πραξικοπήματος”; (1)

Η Greta Thunberg για την κατάσταση του κλιματικού κινήματος και τις ρίζες της δύναμης της ως ακτιβίστριας

(Μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε στη συνέχεια, μεγάλα αποσπάσματα της πολύ ενδιαφέρουσας συνέντευξης που έδωσε πρόσφατα η Greta Thunberg στο Washington Post Magazine)

Αποκάλεσες την COP26 (διάσκεψη κορυφής της Γλασκόβης) “αποτυχία” και “κοσμικό γεγονός”.

Εντάξει, στο τελικό κείμενο κατάφεραν να νερώσουν ακόμα και τα μπλα, μπλα, μπλα. Πράγμα που συνιστά κατόρθωμα, αν το δείτε έτσι. Φυσικά, αποτελεί ένα βήμα μπροστά ότι, αντί να συναντιούνται κάθε πέντε χρόνια, το κάνουν τώρα κάθε χρόνο. Όμως, ακόμα κι έτσι, αυτό δεν σημαίνει πως έγιναν όντως πιο φιλόδοξοι και πως κάνουν πράξη αυτές τις φιλοδοξίες.

Η οικονομία-οικολογία της βιόσφαιραςκαι ο καπιταλισμός

του Γιώργου Κολέμπα

Η πραγματική οικονομία της βιόσφαιρας είναι η Οικολογία: το νοικοκυριό της Γαίας με την ενέργεια, τα υλικά, τα όντα και τις μεταξύ τους σχέσεις.

Η ανθρώπινη οικονομία υλοποιείται κι έχει να κάνει με όλα αυτά, όντας μέρος του νοικοκυριού της βιόσφαιρας σε αυτόν τον Πλανήτη.

Το πώς λειτουργεί επιτυχώς η φύση και η βιόσφαιρα εδώ και εκατομμύρια χρόνια, σαν δηλαδή μια οικονομία των «κοινών» πόρων, θα πρέπει να είναι και το κατεξοχήν παράδειγμα για το πώς θα πρέπει να λειτουργεί και η ανθρώπινη οικονομία. Για πολύ καιρό στην ανθρώπινη ιστορία λειτούργησαν με αυτόν τον τρόπο και οι ανθρώπινες κοινότητες, στηριζόμενες ακριβώς στην οικονομία των «κοινών» συλλογικών αγαθών. Από κάποια στιγμή όμως και μετά αυτό άλλαξε. Άλλαξε από τότε που ο άνθρωπος εφεύρε τη γεωργία , εξημέρωσε τα ζώα και θεσμοθέτησε την ατομική ιδιοκτησία, μια διαδικασία που άρχισε πριν από περίπου 12 χιλ. χρόνια.

Θανάσιμος κίνδυνος

Πανδημία: Όταν νεοφιλελεύθεροι και ακροδεξιοί εθίζουν στο θάνατο και στην απαξίωση της ζωής!

Του Γιώργου Μητραλιά

Μια διάσταση της (εγκληματικής) αντιμετώπισης της πανδημίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που περνάει εντελώς απαρατήρητη είναι ότι προκαλεί τον εθισμό των Ελλήνων στο θάνατο! Δεν πρόκειται για κάτι επουσιώδες, δευτερεύον, για μια επιπλέον παράπλευρη απώλεια της πανδημικής πολιτικής αυτής της κυβέρνησης, αλλά ίσως για την τραγικότερη συνέπειά της, για εκείνη που υπόσχεται τα περισσότερα και ποιοτικά χειρότερα δεινά στο προσεχές και απώτερο μέλλον…

Ευρωπαϊκή καμπάνια CADTM

 Γιατί πρέπει να ακυρωθεί το χρέος των χωρών της ευρωζώνης που κατέχει η ΕΚΤ;

Από τότε που η πανδημία κοροναϊού άρχισε να έχει επιπτώσεις στην Ευρώπη, τα δημόσια χρέη στην ευρωζώνη αυξήθηκαν κατά μέσο όρο σχεδόν κατά 20%. Η αιτία είναι απλή: αντί να φορολογήσουν με 1% τους πιο πλούσιους και τις μεγάλες επιχειρήσεις όπως το ζητούσαν η CADTM (Επιτροπή για την κατάργηση των άνομων χρεών) και άλλοι (https://el.covidtax.org/), οι κυβερνήσεις προτίμησαν να προσφύγουν στο δανεισμό. Αυτό δημιούργησε ένα νέο άνομο χρέος που προστίθεται στα προηγούμενα.

Στα 40 χρόνια νεοφιλελευθερισμού, και σε κάθε οικονομική κρίση, βλέπουμε να διευρύνεται το χάσμα μεταξύ πλούσιων και εργαζομένων και να αυξάνονται τα δημόσια χρέη, μέσα σε μια διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου που δεν σταματάει ποτέ. Είναι ψέμα να λένε ότι η πανδημία του κοροναϊού απειλεί εξίσου τις διάφορες κοινωνικές τάξεις. Οι μεγάλες επιχειρήσεις όπως και εκείνες του GAFAM (Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft) έβγαλαν τεράστια κέρδη χάρη στο lock-down, οι μεγάλες φαρμακευτικές όπως οι Pfizer, Moderna, AstraZeneca, Johnson & Johnson, Curevax, Merck, πραγματοποίησαν αστρονομικά κέρδη χάρη στην πανδημία πουλώντας εμβόλια και θεραπείες σε εξωφρενικές τιμές, οι μεγάλες τράπεζες και τα επενδυτικά ταμεία οφελήθηκαν επίσης σε μεγάλο βαθμό χάρη στις βοήθειες των Κρατών, το ίδιο και οι μεγάλες επιχειρήσεις που ειδικεύονται στα ορυκτά καύσιμα όπως το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.

1918-2021:

Η αφόρητη επικαιρότητα του Πρώτου Παγκόσμιου Μακελειού!

Αναδημοσιεύουμε την προπέρσινη αναδημοσίευση των προηγούμενων αναδημοσιεύσεων του κειμένου για το Πρώτο Παγκόσμιο Μακελειό, προσθέτοντας μόνο ότι, αλίμονο, η φετινή 103η επέτειος του τερματισμού του βρίσκει την ανθρωπότητα και τον πλανήτη αντιμέτωπους με την χειρότερη κρίση τους και -για πρώτη φορά- τόσο κοντά στο τελικό τους ολοκαύτωμα! Και δυστυχώς, ενώ η αντίστροφη μέτρηση έχει κιόλας αρχίσει...εκείνοι που θα έπρεπε να είναι τώρα στα οδοφράγματα, σφυρίζουν αδιάφορα...

του Γιώργου Μητραλιά

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο «Η αφόρητη επικαιρότητα του πρώτου Παγκόσμιου μακελειού» για –τουλάχιστον- τρεις λόγους:

 1. Επειδή ο τεράστιος ανοικτός λογαριασμός με τους «εξέχοντες» μακελάρηδες και η ηθική υποχρέωση απέναντι στους δεκάδες εκατομμύρια πληβείους/θύματά τους δεν μπορούν να εξαντληθούν σε μια ρουτινιέρικη επετειακή υπενθύμιση του είδους «1914-2014, πριν από ένα αιώνα, ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος», όπως συνέβη πριν από δυο-τρία χρόνια. Για αυτό το λόγο, όχι μόνο τώρα το 2017, αλλά και του χρόνου το 2018, και τον επόμενο το 2019, και τον μεθεπόμενο… μέχρι να υπάρξει η τελική μεγάλη Κάθαρση της κοινωνικής δικαιοσύνης, θα συνεχίσουμε να θυμόμαστε και να θυμίζουμε το μεγάλο έγκλημα των «από πάνω» και τη μεγάλη σφαγή των «από κάτω», που μας έμπασε οριστικά στη σύγχρονη εποχή του αγριανθρωπισμού και συνάμα όλων των υπαρξιακών διλημμάτων της ανθρωπότητας.

 2. Επειδή ποτέ άλλοτε όσο σήμερα δεν ήταν –δυστυχώς- τόσο «αφόρητη η επικαιρότητα του Πρώτου Παγκοσμίου μακελειού», την ώρα που πληθαίνουν τα λουτρά αίματος των αμέτρητων –πια- «τοπικών» πολέμων που μας περικυκλώνουν, που η ακροδεξιά, ο νεοφασισμός και ο πιο άγριος ρατσισμός σαρώνουν και πάλι την Ευρώπη, και στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού ένας σύγχρονος ακροδεξιός Καλιγούλας με το όνομα Donald Trump ετοιμάζεται να (ξανα)κυβερνήσει την αμερικανική υπερδύναμη.

 3. Επειδή μόνον η συνειδητοποίηση και εμβάθυνση αυτής της «αφόρητης επικαιρότητας του Πρώτου Παγκόσμιου μακελειού» από μέρους των «από κάτω» -και των ηγεσιών τους- μπορεί να προσανατολίσει ρεαλιστικά και αποτελεσματικά τις πολιτικές και άλλες επιλογές τους, και να ορίσει τα άμεσα καθήκοντά τους σε αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Για τη φτωχή ανθρωπότητα αλλά και τη δική μας ζωή και υγεία

Απελευθέρωση τώρα των ευρεσιτεχνιών των εμβολίων!

Του Γιώργου Μητραλιά

Και τώρα η μετάλλαξη Όμικρον! Φτου κι απ’την αρχή; Ίσως. Πιθανόν. Και αν όχι τώρα, σίγουρα αύριο ή μεθαύριο. Επειδή, όπως το γράφαμε πριν από σχεδόν τρεις μήνες στη σύντομη εισαγωγή μας στο λαμπρό κείμενο (1) του Πάνου Κοσμά “Εκτός από την κυβέρνηση υπάρχει και η πανδημία”:

Στις τόσες σωστές επισημάνσεις και τοποθετήσεις αυτού του κειμένου, θα προσθέταμε μόνο μία που είναι ίσως και η πιο σημαντική: Την ολοκληρωτική απουσία της παραμικρής διεθνιστικής ευαισθησίας από τη στάση όλων των αποχρώσεων της ελληνικής αριστεράς στο ζήτημα της Covid 19: Ούτε λέξη, και φυσικά ούτε μια κινητοποίηση, για τους φτωχούς και καταφρονεμένους του κόσμου μας, για αυτά τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας (!) που στερείται εμβολίων και αργοπεθαίνει επειδή οι πατέντες τους είναι ιδιοκτησία λίγων απάνθρωπων φαρμακευτικών εταιριών που προστατεύονται με κάθε μέσο από τις δυτικές κυβερνήσεις. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μια σκανδαλώδη έλλειψη ανθρωπιστικών αντανακλαστικών. Έχουμε να κάνουμε και με την πλήρη αδυναμία κατανόησης της στοιχειώδους αλήθειας ότι όσο δεν θα απελευθερώνονται οι πατέντες και δεν θα εμβολιάζονται αυτά τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας, ο κοροναϊός θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να μεταλλάσσεται διαρκώς, με αποτέλεσμα να απομακρύνεται συνεχώς ο στόχος της πλήρους εξόδου από την φονική πανδημία και τις καταστροφικές της συνέπειες…

Νεοφιλελεύθερη αποθέωση:

Η COP26 ιδρύει την παγκόσμια αγορά
της πυρκαγιάς και την προσφέρει
στους καπιταλιστές εμπρηστές,
σε βάρος των λαών

του Daniel Tanuro

(Μετάφραση-επιμέλεια: Γιώργος Μητραλιάς)

Η Διάσκεψη της Γλασκώβης (COP26) θα έπρεπε κατά προτεραιότητα: 1) να συγκεκριμενοποιήσει την υπόσχεση των “αναπτυγμένων” χωρών να δώσουν στο Πράσινο Ταμείο για το κλίμα, από το 2020 και μετά, τουλάχιστον εκατό δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο για να βοηθήσουν τον παγκόσμιο Νότο να αντιμετωπίσει την κλιματική πρόκληση (1), 2) να αναγκάσει αυτές τις χώρες να παρέμβουν οικονομικά για να καλύψουν τις τεράστιες απώλειες “των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών” και των νησιώτικων κρατών, 3) “να μεγαλώσει τις κλιματικές φιλοδοξίες” των κυβερνήσεων για να συγκεκριμενοποιήσει τον στόχο που είχε υιοθετήσει η COP21 (Παρίσι, 2015): “να διατηρηθεί η αύξηση της θερμοκρασίας αρκετά κάτω από τους 2°C ενώ θα συνεχίζονται οι προσπάθειες για να μην ξεπεραστεί ο 1,5°C σε σύγκριση με την προβιομηχανική περίοδο”.

Το τεχνικό φαινόμενο του θερμοκηπίου και
η καταστροφή του Κλίματος

του Γιώργου Κολέμπα

 α) Tο φυσικό θερμοκήπιο:

Η ατμόσφαιρα της γης με τη χημική σύσταση που έχει λειτουργεί όπως και το γυάλινο ή πλαστικό κάλυμμα του θερμοκηπίου,που χρησιμοποιούν οι αγρότες. Αφήνει δηλαδή την ηλιακή ακτινοβολία να περάσει προς την επιφάνεια της γης, αλλά δεν αφήνει τη γήινη ακτινοβολία να φύγει προς το διάστημα, εκτός από ένα μέρος της. Έτσι ,όπως και στο θερμοκήπιο, η θερμοκρασία στην επιφάνεια της γης είναι μεγαλύτερη απ` ότι θα ήταν χωρίς την ατμόσφαιρα.

Αυτό είναι το «φυσικό φαινόμενο του θερμοκηπίου», που εξασφαλίζει μια μέση θερμοκρασία για τη γη περίπου στους 15 °C (αν δεν είχε τη συγκεκριμένη ατμόσφαιρα η μέση της θερμοκρασία της θα ήταν περίπου –23 °C). Στη φυσική ατμόσφαιρα το ρόλο του καλύμματος το παίζουν εκείνα τα συστατικά της που έχουν μεγάλο μοριακό βάρος, όπως οι υδρατμοί(H2O), το διοξείδιο του άνθρακα(CO2), το μεθάνιο (CH4) και άλλα(σχ1)

Ευρώπη: Γιατί η ακροδεξιά μοιάζει ασυγκράτητη ενώ η αριστερά πάει από το κακό στο χειρότερο ;

του Γιώργου Μητραλιά

Ένα ερώτημα ταλανίζει τα τελευταία χρόνια τους αριστερούς, και όχι μόνο, στην Ελλάδα και σε ολάκερη την Ευρώπη: Τι συμβαίνει και ανεβαίνει ασταμάτητα η άκρα δεξιά ; Γιατί η ακροδεξιά μοιάζει ασυγκράτητη ενώ η αριστερά πάει από το κακό στο χειρότερο ; (1) Το κακό είναι μάλιστα ότι όσο και αν ψάχνουν, οι αριστεροί μας δεν βρίσκουν καμιά ουσιαστική απάντηση στη δίκαιη απορία τους. Φυσικά, η δεξιά και το κεφάλαιο κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους, αλλά από εκεί και πέρα μόνο ομιχλώδεις αναλύσεις που λίγο-πολύ καταλήγουν όλες τους στη ρουτινιέρικη « διαπίστωση » ότι για όλα θα πρέπει μάλλον να ευθύνεται... ο στραβός γιαλός και όχι κάτι άλλο !

Αφορμή για αυτές τις εισαγωγικές σκέψεις μας έδωσε το Σάββατο 13 Νοεμβρίου, μια είδηση που αλιεύσαμε στον ισπανικό και καταλανικό τύπο. Τίποτα το ιδιαίτερα εξαιρετικό, μια από τις αμέτρητες καθημερινές ειδήσεις στις οποίες πρωταγωνιστεί το κόμμα των Podemos και η ασταμάτητη -πια- κάθοδός του στην κόλαση του πολιτικού εκφυλισμού και της καλπάζουσας ανυποληψίας. Εταίροι λοιπόν των σοσιαλδημοκρατών στην κυβέρνηση που κυβερνάει το Ισπανικό Κράτος τα τελευταία χρόνια, οι βουλευτές του Podemos κλήθηκαν να υπερψηφίσουν τα νέα μέλη του κάστρου της αντίδρασης και του σκοταδισμού που είναι το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας, που είχαν προαποφασίσει από κοινού τα δύο μεγάλα κόμματα, το Σοσιαλδημοκρατικό (PSOE) και το δεξιότατο Λαϊκό (PP) που παραδοσιακά εναλλάσσονται στην εξουσία.

H πυρηνική ενέργεια δεν είναι λύση για το κλίμα παρά μόνο για την πυρηνική βιομηχανία

του Γιώργου Κολέμπα

Πρόσφατα, ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης δήλωσε μεν ότι η πυρηνική ενέργεια δεν αφορά την Ελλάδα-δεν διαθέτει ούτε πρόκειται να κατασκευάσει πυρηνικά εργοστάσια- όμως ταυτόχρονα είπε ότι «αφορά την υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς υπάρχουν πολλές χώρες που έχουν κάνει αυτή την επιλογή και εμείς δεν μπορούμε να την εμποδίσουμε, δεδομένου ότι, παρά τα γνωστά μειονεκτήματά της, διαθέτει το πλεονέκτημα της σταθερής τροφοδοσίας σε ηλεκτρική ενέργεια»

‘Ετσι η Γαλλία, με την υποστήριξη Ελλάδας, Τσεχίας και Ισπανίας, προτείνει στην ΕΕ επενδύσεις σε «κάθε μορφή ενέργειας» που δεν εκπέμπει άνθρακα, συμπεριλαμβανομένης της πυρηνικής, ως μέσο αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής.

Πανδημία: η «κανονικοποίηση» του θανάτου και η αφωνία της Αριστεράς

του Πάνου Κοσμά

Όταν, μέχρι και τα τέλη Σεπτεμβρίου, οι νεκροί από την πανδημία δεν ξεπερνούσαν τον αριθμό των 30 καθημερινά και οι διασωληνωμένοι τον αριθμό των 300, όλες τις πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανόμενων όλων των δυνάμεων της Αριστεράς, διακατείχε το σύνδρομο της σιωπής. Κάποια στιγμή στις αρχές Οκτωβρίου (στις 4 Οκτωβρίου για την ακρίβεια), ο Ευάγγελος Βενιζέλος διαμαρτυρήθηκε πραγματοποιώντας δημόσια επανεμφάνιση: «Δεν είναι δυνατόν να είμαστε εμείς αυτή τη στιγμή με 17 νεκρούς ανά εκατομμύριο κατοίκων και η Πορτογαλία με 2 […] έχουμε εξοικειωθεί με το να πεθαίνουν σχεδόν 300 άνθρωποι την εβδομάδα ». Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να μην υστερήσει, καταθέτοντας ερώτηση προς τον πρωθυπουργό με πανομοιότυπο περιεχόμενο: «από τον Αύγουστο και μετά, η Ελλάδα βρίσκεται διαρκώς στις χειρότερες θέσεις στην Ευρώπη σε θύματα ανά εκατομμύριο κατοίκους». Η μόνη συγκεκριμένη αιχμή που εμπεριείχε η ερώτησή του προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη ήταν «γιατί δεν προχωράει το εμβολιαστικό πρόγραμμα» – θεωρούσε προφανώς ότι ο ίδιος είχε κάμει το καθήκον του ως προς το εμβολιαστικό πρόγραμμα σηκώνοντας από τις αρχές καλοκαιριού τη σημαία του «Όχι στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού» για τους εργαζόμενους στον τομέα υγείας… Κατά τα άλλα, η εκκωφαντική σιωπή από όλο το εύρος των δυνάμεων της Αριστεράς συνεχίστηκε όχι μόνο τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο αλλά και τον Οκτώβριο και σήμερα!

Ως πότε η μεγάλη ιστορική απάτη της “Ολυμπιακής φλόγας”;

Απτόητα καθότι έμπλεα εθνικής υπερηφάνειας, τα ΜΜΕ συνεπικουρούμενα από τις πάσης φύσεως βαρύγδουπες αρχές της χώρας, δεν χάνουν ευκαιρία να προβάλλουν κάθε τέσσερα χρόνια, την καραμπινάτη αναπαράσταση ναζιστικής τελετής που αποτελεί η λεγόμενη “αφή της ολυμπιακής φλόγας” στην Ολυμπία... ως απόδειξη της μεγαλοσύνης και της ιστορικής συνέχειας του ελληνικού έθνους. Και μαζί με αυτήν, να προβάλουν και τα εργαλεία της, όπως π.χ. “την πρώτη ολυμπιακή δάδα” που, όπως διαβάζουμε, παραδόθηκε στο δήμαρχο Μαραθώνα “σε μια λαμπρή τελετή που περιελάμβανε και συμβολική λαμπαδηδρομία από την Ιστορική Αφετηρία του Μαραθώνα έως το Μουσείο Μαραθωνίου Δρόμου”.

Ασήμαντες λεπτομέρειες, που φυσικά αποσιωπούνται συστηματικά, καθότι “εθνικό μυστικό”: Αυτή η πρώτη δάδα, έμπνευσης Γκέμπελς και κατασκευής Κρουπ, άναψε στην Ολυμπία με χορογραφία, που παραμένει ίδια και απαράλλαχτη μέχρι σήμερα, της επίσημης σκηνοθέτιδας του Χίτλερ και της ρατσιστικής προπαγάνδας του Λένι Ρίφενσταλ. Και επίσης, αυτή “η πρώτη δάδα” πέρασε το 1936 μερικές πολύ δύσκολες ώρες, όταν π.χ. πετροβολήθηκε αγρίως από Τσέχους πολίτες όταν οι λαμπαδηδρόμοι που την κράδαιναν περνούσαν μέσα από την χώρα τους, διαγράφοντας -κατά σατανική σύμπτωση!- τα όρια εκείνου που τέσσερα χρόνια αργότερα θα γινόταν το μεγάλο Τρίτο Ράϊχ. Καθώς φαίνεται, εκείνοι οι Τσέχοι πολίτες του 1936 γνώριζαν προκαταβολικά αυτό που καμώνονται πως αγνοούν πάντα τα ελληνικά ΜΜΕ και οι αρχές της δύσμοιρης χώρας μας το σωτήριο έτος 2021…

Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία, ιδού ένα παλαιότερο πιο λεπτομερές κείμενο, δημοσιευμένο στις 6 Αυγούστου 2016, για όλα αυτά και για πολλά άλλα, χωρίς βέβαια να τρέφουμε την παραμικρή αυταπάτη ότι θα μπορούσε ένα ή περισσότερα τέτοια κείμενα να δώσουν οριστικό τέλος στην ιστορική απάτη διαστάσεων που αποτελεί το ανά τετραετία επαναλαμβανόμενο περιφερόμενο τσίρκο της “ολυμπιακής φλόγας”.

Γ. Μητραλιάς

Περί ολυμπισμού και αρχαίων ημών προγόνων

«Η ολυμπιακή φλόγα,μια θαυμασία ιδέα του Δρος Γκέμπελς»!

Του Γιώργου Μητραλιά

Σε όλους αυτούς που κλαίνε και οδύρονται επειδή «εξαγριωμένοι Βραζιλιάνοι» πολίτες προσπαθούσαν σχεδόν κάθε μέρα να σβήσουν την «ολυμπιακή φλόγα», έχουμε να πούμε δυο πράγματα. Πρώτον, ότι τα ίδια και χειρότερα είχαν συμβεί στην πρώτη λαμπαδηδρομία του 1936 όταν –διορατικοί, όπως αποδείχτηκε- Τσέχοι πολίτες πετροβολούσαν τους γερμανόφωνους λαμπαδηδρόμους που διέσχιζαν τη χώρα τους, καθώς ήταν φανερό ότι η διαδρομή που ακολουθούσαν διέγραφε τα όρια του μεγάλου Τρίτου Ράιχ που θα γινόταν εφιαλτική πραγματικότητα τέσσερα χρόνια αργότερα. Και κατόπιν,  ότι περιμένουμε εδώ και δεκαετίες με αδημονία τη στιγμή που αυτή η φλόγα θα σβήσει οριστικά και αμετάκλητα! Γιατί; Μα, απλούστατα επειδή «η ολυμπιακή φλόγα» είναι «μια θαυμάσια ιδέα του Δρος Γκέμπελς», όπως σωστά διαπίστωνε ο τίτλος του ολοσέλιδου άρθρου της «ημετέρας» Εστίας τον Αύγουστο του 1936…

Αρκετά με τα μπλαμπλά!

Μόνο ο αγώνας μετράει!

Του Daniel Tanuro

Οι κλιματικές καταστροφές, που πολλαπλασιάζονται παντού στον πλανήτη, είναι το αποτέλεσμα μιας αύξησης της θερμοκρασία κατά «μόλις» +1,1°C με +1,2°C σε σχέση με την προβιομηχανική εποχή. Διαβάζοντας την ειδική έκθεση «1,5°C» της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή ¹, ο/η κάθε λογικός/ή αναγνώστης/τρια θα συμπεράνει ότι θα πρέπει να γίνουν τα πάντα, απολύτως τα πάντα, για να μπορέσει η Γη να παραμείνει κάτω από το επίπεδο αυτό του +1,5°C. Πέρα από αυτό, οι κίνδυνοι αυξάνουν εξαιρετικά γρήγορα². Και αυξάνει το ενδεχόμενο να δούμε μια σειρά από αυτοτροφοδοτούμενες θετικές αναδράσεις να προκαλούν ένα ανεπίστρεπτο άλμα του πλανήτη προς ένα καθεστώς που θα σημαίνει, μακροχρόνια, μια άνοδο των ωκεανών μεγαλύτερη του σημερινού επιπέδου των 13 μέτρων, ακόμα και πολλών δεκάδων μέτρων³. Είναι μια ασύλληπτη δυστοπία... ασφαλώς ασύμβατη με την ύπαρξη επτά δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη!

Η σοσιαλιστική στρατηγική
και το κόμμα

του Gilbert Achcar*

Παρμένη από το περιοδικό Tempest, θα βρείτε παρακάτω τη μεταγραφή μιας ομιλίας με τίτλο « Μαρξισμοί, σοσιαλιστική στρατηγική και κόμμα » του Ζιλμπέρ Ασκάρ, που έγινε στη νοτιο-αφρικανική πρωτοβουλία « Διάλογοι για ένα αντικαπιταλιστικό μέλλον » (Dialogues for an Anti-capitalist Future).

Ο Ζιλμπέρ Ασκάρ αναφέρεται εδώ στις αντιλήψεις για το κόμμα από τον Μαρξ μέχρι τις μέρες μας και στις συνέπειες για τη σημερινή σοσιαλιστική στρατηγική. Αυτή η μεταγραφή έγινε από το περιοδικό Tempest και την επιμελήθηκε, συμπλήρωσε και δημοσίευσε ο Ζιλμπέρ Ασκάρ. Το βίντεο της ομιλίας είναι διαθέσιμο εδώ.

***

Σας ευχαριστώ που με προσκαλέσατε να πάρω το λόγο σε αυτή τη συνάντηση. Είναι για μένα μια θαυμάσια ευκαιρία για να συζητήσω αυτά τα ζητήματα με τους συντρόφους της Αφρικής, την ήπειρο στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα ως γέννημα-θρέμμα της Σενεγάλης.

Το θέμα που όρισαν οι οργανωτές είναι αρκετά μεγάλο : « Ο μαρξισμός, η σοσιαλιστική στρατηγική και το κόμμα». Αυτά τα θέματα είναι όλα τους στον ενικό, παρόλο που καλύπτουν πλήθος περιπτώσεων και μεγάλη ποικιλία καταστάσεων. Υπάρχουν πολλοί « μαρξισμοί », όπως το ξέρουν οι πάντες, και ο καθένας τους πιστεύει πως είναι ο μόνος πραγματικός και αυθεντικός.