Γαλλία: Με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο

ενάντια στη θανάσιμη φασιστική απειλή!

Του Γιώργου Μητραλιά

Όταν αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών, ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν αιφνιδίαζε τους πάντες αποφασίζοντας να διαλύσει τη Βουλή και να προκηρύξει γενικές βουλευτικές εκλογές για τις 30 Ιουνίου, ήταν φανερό πως φιλοδοξούσε να επαναλάβει, για μιαν ακόμα φορά, τον πετυχημένο εκβιασμό χάρη στον οποίο είχε κερδίσει τις δύο προεδρικές του εκλογές: να βρεθεί μόνος αυτός αντιμέτωπος με την Μαρίν Λε Πεν και το ακροδεξιό της κόμμα, εξαναγκάζοντας έτσι τους αριστερούς ψηφοφόρους να τον ψηφίσουν, ελλείψει δικής τους αριστερής εναλλακτικής λύσης. Εξάλλου, όλα συνηγορούσαν υπέρ της επιτυχίας του εκβιαστικού ελιγμού του: η πολυδιασπασμένη αριστερά και τα αλληλομισούμενα κόμματα της δεν θα μπορούσαν να συμφιλιωθούν και να συμμαχήσουν μέσα στις ούτε καν τρεις εβδομάδες που τα χώριζαν από τον πρώτο γύρο των εκλογών, και ακόμα περισσότερο στις 6 μέρες (!) που θα είχαν στη διάθεση τους για να καταθέσουν τις υποψηφιότητές τους.

Δυστυχώς για τον κ. Μακρόν, τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά. Κάτω από την ασφυκτική πίεση που άσκησε στις ηγεσίες αυτών των αριστερών κομμάτων όχι μόνο η κομματική βάση τους αλλά και ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού που συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι η φασίζουσα ακροδεξιά βρίσκεται κυριολεκτικά ένα βήμα πριν από την εξουσία, αυτά τα κόμματα συναντήθηκαν, συζήτησαν και συμφώνησαν μέσα σε μόλις 3-4 μέρες όχι μόνο να ενώσουν τις δυνάμεις τους μέσα σε αυτό που ονόμασαν Νέο Λαϊκό Μέτωπο (Nouveau Front Populaire) αλλά και να υιοθετήσουν ένα αρκετά τολμηρό “πρόγραμμα ρήξης” με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων 40 χρόνων!

Όσον αφορά τον κ. Μακρόν, το συμπέρασμα είναι λοιπόν σαφές και συμπυκνώνεται στη ρήση...”πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος”. Και αυτό επειδή οι μεν “υψηλά ιστάμενοι” οικονομικοί και άλλοι ντόπιοι και ξένοι φίλοι του τού προσάπτουν τώρα μια “ανευθυνότητα” που σπρώχνει τη Γαλλία “στο χάος” και “στο χείλος του γκρεμού”, ο δε γαλλικός πληθυσμός τον εγκαταλείπει πια οριστικά, αφήνοντας το πεδίο της εκλογικής και όχι μόνο μάχης να κυριαρχείται από την άκρα δεξιά και την ενωμένη αριστερά, χωρίς να υπάρχει πια ανάμεσα τους κάποια από τις γνωστές “μετριοπαθείς” “κεντροδεξιές” και “κεντροαριστερές” ασφαλιστικές δικλείδες που επιτρέπουν στο κεφάλαιο να κυβερνά θολώνοντας τα νερά της ταξικής αναμέτρησης …

Γεγονός είναι ότι την απελπισία και τον πανικό που κυριάρχησαν αμέσως μετά από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών το βράδυ της 9ης Ιουνίου, διαδέχτηκε την επόμενη μέρα η ελπίδα. Και δυο μέρες αργότερα, η αισιοδοξία. Και αυτό επειδή, ώρα με την ώρα, ενισχυόταν η προοπτική να ενωθούν τα κόμματα της αριστεράς όχι μόνο για να φράξουν το δρόμο προς την εξουσία του ακροδεξιού Εθνικού Συναγερμού (Rassemblement Nationale-RN), αλλά και για να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας κερδίζοντας τις εκλογές! Φυσικά, ο χρόνος που έχει στη διάθεση του το Νέο Λαϊκό Μέτωπο για να κάνει γνωστό το μήνυμα και το πρόγραμμα του είναι ελάχιστος, ούτε καν δύο εβδομάδες. Όμως, οι πάντες, εχθροί και φίλοι, παραδέχονται αυτό που αρχίζουν να επιβεβαιώνουν και οι πρώτες δημοσκοπήσεις: το Νέο Λαϊκό Μέτωπο της ενωμένης γαλλικής αριστεράς αναπτύσσει μια δυναμική που το φέρνει ήδη σε απόσταση αναπνοής από το κόμμα της Μαρίν Λε Πέν. Με άλλα λόγια, όλα είναι δυνατά, ακόμα και η νίκη του Νέου Λαϊκού Μετώπου, παρόλο που η ακροδεξιά εξακολουθεί να είναι το φαβορί των προσεχών γαλλικών εκλογών.

Ενδεικτικό αυτής της δυναμικής που αναπτύσσεται αυτές τις μέρες στα σπλάχνα της γαλλικής κοινωνίας είναι μάλιστα το γεγονός ότι, όπως όλα δείχνουν, καταφέρνει να ξεπερνά ακόμα και τους κραδασμούς που προκαλούν στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο (ΝΛΜ) τα “παραστρατήματα” κάποιων ηγεσιών του. Όπως π.χ. αυτά που προκάλεσε ο γνωστός αυταρχισμός και η εγωπάθεια του Ζαν Λυκ Μελανσόν, ιστορικού ηγέτη της μεγαλύτερης συνιστώσας του που είναι το κόμμα των Ανυπότακτων (Insoumis), που διάλεξε αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή για να “εκκαθαρίσει” το κόμμα του από επίσης ιστορικά στελέχη που... τόλμησαν να διαφωνήσουν δημόσια μαζί του. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι ο Μελανσόν το έκανε παραβιάζοντας διπλά τη συμφωνία των εταίρων του ΝΛΜ που προβλέπει ρητά ότι είναι υποψήφιοι του όλοι και όλες οι απερχόμενοι βουλευτές και βουλεύτριες, ενώ δεν μπορεί να είναι υποψήφιος του όποιος βαρύνεται με δικαστική καταδίκη. Επιβάλλοντας την υποψηφιότητα του ευνοούμενο του απερχόμενου βουλευτή Quatennens που καταδικάστηκε για ενδοοικογενειακή βία, και αφαιρώντας από τους απερχόμενους βουλευτές “αμφισβητίες” του τη δυνατότητα να επανεκλεγούν, ο Μελανσόν έκανε δώρο στους εχθρούς του Νέου Λαϊκού Μετώπου και στα ΜΜΕ τη δυνατότητα να καταγγείλουν τον “αντιδημοκρατικό αυταρχισμό” του την ώρα ακριβώς που καταγγέλλει τους άλλους ως υπονομευτές της δημοκρατίας. Ωστόσο, η οργισμένη πίεση της βάσης ήταν τέτοια που ο μεν “ευνοούμενος” απερχόμενος βουλευτής αναγκάστηκε τελικά να αποσύρει την υποψηφιότητα του, οι δε “εκκαθαρισμένοι” απερχόμενοι βουλευτές κατεβαίνουν τελικά στις εκλογές με την υποστήριξη όλων των άλλων συνιστωσών του Νέου Λαϊκού Μετώπου αλλά και μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων και μελών των Ανυπότακτων…

Το συμπέρασμα είναι ότι η Γαλλία ζει τις κρισιμότερες μέρες της μεταπολεμικής ιστορίας της καθώς είναι πλέον σαφές ότι στο δεύτερο γύρο των προσεχών εκλογών της, στη συντριπτική πλειοψηφία των αναμετρήσεων, θα βρεθούν αντιμέτωπες δυο μόνο παρατάξεις: από τη μια, η φασίζουσα ακροδεξιά του Εθνικού Συναγερμού της Λε Πεν, που έλκει την καταγωγή της από το δωσιλογικό καθεστώς του Πεταίν και τους φονιάδες του OAS της “γαλλικής Αλγερίας”. Και από την άλλη, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο που όπως το προδίδει και το όνομα του, εμπνέεται από το προηγούμενο του Λαϊκού Μετώπου που δημιουργήθηκε το 1934, κάτω από την πίεση των βάσεων του Σοσιαλιστικού και του Κομμουνιστικού κόμματος ενάντια στην -και τότε έντονη- απειλή των φασιστικών συμμοριών. Και το οποίο κέρδισε τις εκλογές το 1936, για να εφαρμόσει όχι μόνο το -μάλλον άτολμο- πρόγραμμα του, αλλά και τις πολύ πιο ριζοσπαστικές διεκδικήσεις των εκατομμυρίων εργατών που κατέβηκαν στις μεγαλύτερες, μέχρι το Μάη του 1968, απεργίες και καταλήψεις εργοστασίων της γαλλικής ιστορίας, με αποτέλεσμα να γίνουν πραγματικότητα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, οι “πληρωμένες διακοπές”, η 40ωρη εβδομαδιαία εργασία, το επίδομα ανεργίας, οι εθνικοποιήσεις σημαντικών τομέων της βιομηχανίας, κλπ. που δεν περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα του Λαϊκού Μετώπου!

Όπως λοιπόν το 1936, τα πάντα είναι και σήμερα δυνατά στην έκβαση της ολομέτωπης ταξικής σύγκρουσης που αρχίζει, αλλά δεν τελειώνει, με τις εκλογές της 30ης Ιουνίου. Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο που συσπειρώνει στους κόλπους του όλες τις αποχρώσεις της γαλλικής αριστεράς, από τους Ανυπότακτους (LFI) μέχρι το Σοσιαλιστικό κόμμα (PS), και από τους Κομμουνιστές (PCF) και τους Οικολόγους (Les Ecologistes) μέχρι τους ακροαριστερούς του Νέου Αντικαπιταλιστικού κόμματος (NPA), δίνει τώρα μια μάχη που ξεπερνά τα όρια της Γαλλίας. Με τις ξεκάθαρες προγραμματικές θέσεις του στο πλευρό των Παλαιστινίων και των Ουκρανών που πολεμούν για την ύπαρξη τους ενάντια στους καταπιεστές και δολοφόνους τους, το ΝΛΜ αποτελεί ντε φάκτο την ελπίδα και συνάμα την εναλλακτική λύση για τους εργαζόμενους/ες και τους καταπιεσμένους/ες ολάκερης της Ευρώπης, δυτικής αλλά και ανατολικής, πάνω από την οποία πλανιέται όλο και πιο απειλητικό το φάσμα του ρατσισμού, του φασισμού και του πολέμου. Ο αγώνας του είναι σίγουρα και δικός μας αγώνας. Ας παραδειγματιστούμε...