Η πολιτική της Τρόικας στην Ελλάδα:

Να κλέβεις τον Ελληνικό λαό και να δίνεις
τα χρήματα στις ιδιωτικές τράπεζες, στην ΕΚΤ, στο ΔΝΤ και στα Κράτη που κυριαρχούν στην ευρωζώνη

 του Éric Toussaint

Στις 20 Αυγούστου 2018, η ελληνική κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, το ΔΝΤ και οι ευρωπαίοι ηγέτες γιόρτασαν το τέλος του 3^ου μνημονίου.

Με την ευκαιρία αυτή, το μήνυμα που ενσταλάζουν τα μεγάλα ΜΜΕ και οι κυβερνώντες[1] είναι: η Ελλάδα ανακτά την ελευθερία της, η οικονομία ανακάμπτει, η ανεργία πέφτει, η Ευρώπη δάνεισε 300 δις στην Ελλάδα και οι Έλληνες θα πρέπει να αρχίσουν να αποπληρώνουν αυτό το χρέος το 2022 ή το 2032…

Οι κύριες δηλώσεις είναι τελείως απατηλές διότι η Ελλάδα παραμένει υπό επιτροπεία των δανειστών γενικώς, οφείλει, βάσει των συμφωνιών που υπέγραψε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, υποχρεωτικά να έχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% το οποίο την αναγκάσει να ακολουθεί βίαιες πολιτικές μείωσης των δημόσιων δαπανών στον κοινωνικό τομέα και σ’αυτόν των επενδύσεων. Σε αντίθεση με το κυρίαρχο μήνυμα που υπονοεί ή βεβαιώνει πως η Ελλάδα δεν θα αρχίσει να αποπληρώνει το χρέος παρά μόνο στο μέλλον, πρέπει να πούμε ξεκάθαρα πως η Ελλάδα αποπληρώνει διαρκώς σημαντικά ποσά στην ΕΚΤ, στο ΔΝΤ και στους ιδιώτες πιστωτές, γεγονός που την εμποδίζει να απαντήσει στις ανάγκες του πληθυσμού της.

Επειδή διακυβεύεται η ζωή μας!

"Αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου”

ή μέτρα τώρα ενάντια στην κλιματική καταστροφή;

του Γιώργου Μητραλιά

Εξαιτίας των κατακλυσμικών συνεπειών που δίχως άλλο αναμένεται να έχει η κλιματική καταστροφή, ο Ντόναλντ Τραμπ που όχι μόνο την αρνείται αλλά και κάνει τα πάντα για να την επιδεινώσει, είναι ήδη σε καλό δρόμο για να ξεπεράσει κάθε τερατώδες προηγούμενο και να ανακηρυχθεί μεγαλύτερος εγκληματίας της ανθρώπινης ιστορίας! Από την πλευρά τους, αν και δεν διαθέτουν -ευτυχώς- την καταστροφική μανία του αμερικανού προέδρου, οι Έλληνες πολιτικοί που διακρίνονται όμως και αυτοί για την κουτοπόνηρη ανεμελιά με την οποία αντιμετωπίζουν την κλιματική αλλαγή, είναι επίσης σε καλό δρόμο για να μείνουν στην ιστορία ως κύριοι υπεύθυνοι των όλο και περισσότερων τραγωδιών και λοιπών δεινών που αναπόφευκτα θα πλήξουν τη χώρα τους. Τρανή απόδειξη ο τρόπος με τον οποίο εξήγησαν, ερμήνευσαν, σχολίασαν και τελικά “αντιμετώπισαν” -τουλάχιστον τις πρώτες μέρες- τις πρόσφατες μεγάλες πυρκαγιές και την πολύνεκρη τραγωδία στο Μάτι.

Άλλο ένα γνήσιο τέκνο του νεοφιλελευθερισμού
ενάντια στη δημοκρατία

Ο μονάρχης Μακρόν και ο παρακρατικός Ρασπούτιν του βυθίζουν τη Γαλλία σε βαθιά κρίση!

Του Γιώργου Μητραλιά

Τα αποκαλυπτήρια του μακρονικού (παρα)κράτους είναι εντυπωσιακά και βυθίζουν ήδη το καθεστώς Μακρόν και συνάμα τη Γαλλία σε μια κρίση που ίσως δεν έχει προηγούμενο. Φυσικά, δεν είναι μόνον ότι ο “άνθρωπος για όλες τις δουλειές” του προέδρου και Νο 2 του προεδρικού του γραφείου αρεσκόταν να κακοποιεί αγρίως με τα ίδια τα χέρια του νεαρούς διαδηλωτές (που τυχαίνει να ήταν Έλληνες), ούτε ότι ντυνόταν μπάτσος και διηύθυνε τις επιχειρήσεις των γαλλικών ΜΑΤ. Είναι κυρίως και πριν απ’όλα ότι ο πανταχού παρών 26χρονος Αλεξάντρ Μπεναλλά έκανε όλες αυτές και πολλές άλλες καραμπινάτες παρανομίες ολκής με τις ευλογίες και την κάλυψη του Γάλλου προέδρου καθότι ετύγχανε -τουλάχιστον- ευνοούμενος, κολλητός και μυστικοσύμβουλός του υπεράνω νόμων, ιεραρχιών, θεσμών και λοιπών παραδόσεων της Γαλλικής Δημοκρατίας!(1)

Απόφαση-κόλαφος του Συνταγματικού Δικαστηρίου του Βελγίου σε βάρος του ταμείου-ορνέου NML Capital

Ανακοίνωση Τύπου CADTM

Πρόκειται για μια απόλυτη νίκη της CADTM (Επιτροπή για την Κατάργηση των Άνομων Χρεών), της CNCD - 11.11.11 (Εθνικό Κέντρο Συνεργασιας και Ανάπτυξης) και της ολλανδόφωνης αδελφής οργάνωσης, την υπόθεση των οποίων υπερασπίστηκε ο νομικός κ. Olivier Stein του δικηγορικού γραφείου Progress Lawyers Network. Την Πέμπτη 31 Μαίου, το Συνταγματικό Δικαστηρίο του Βελγίου απέρριψε το αίτημα του επενδυτικού ταμείου NML Capital Ltd για την ακύρωση του νόμου που θεσπίστηκε στις 12 Ιουλίου 2015 με θέμα «την πάταξη της δραστηριότητας των ταμείων-ορνέων»[1], κατοχυρώνοντας έτσι αυτό το μοναδικό παγκοσμίως νομοθέτημα. Η απόφαση αυτή αποτελεί νίκη των λαών απέναντι σ’ έναν αδηφάγο εκπρόσωπο της αχαλίνωτης χρηματοπιστωτικής κοινότητας.

Ενώ δεν αποκλείεται πια ακόμα και ο εμφύλιος…

ΗΠΑ: Ο σοσιαλισμός της νέας γενιάς 
εισβάλει στο πολιτικό προσκήνιο!

Του Γιώργου Μητραλιά

Μέχρι και τον περασμένο Νοέμβρη ήταν σερβιτόρα στη Νέα Υόρκη, εδώ και μια βδομάδα είναι το πρόσωπο των ημερών στα ΜΜΕ της χώρας της και τον προσεχή Νοέμβρη θα είναι -στα 28 της!- το νεότερο μέλος της Γερουσίας στην ιστορία των ΗΠΑ! Είναι η Alexandria Ocasio-Cortez, μιγάδα πορτορικανής καταγωγής και μέλος του κόμματος των Δημοκρατών Σοσιαλιστών της Αμερικής (DSA), που η σαρωτική νίκη της στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών επί του εκλεκτού του κατεστημένου του κόμματος και προοριζόμενου για την προεδρία της Γερουσίας (!) συγκλονίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες.

[ντοκιμαντέρ] «Λογιστικός έλεγχος: μια έρευνα με θέμα το ελληνικό χρέος»

Τώρα στα ελληνικά

18 Ιουνίου 2015: Η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους παρουσίασε μια προκαταρκτική έκθεση των εργασιών της κι ενώ η πρώτη είδηση στα ΜΜΕ ήταν οι διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους Θεσμούς. Σύμφωνα με τα πορίσματα της Επιτροπής Αλήθειας, το σύνολο του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν μη βιώσιμο, ενώ το χρέος προς την Τρόικα (εκείνη την περίοδο αντιστοιχούσε στο 85% του συνολικού δημόσιου χρέους) κρίθηκε παράνομο, επονείδιστο και αθέμιτο.

Τρία χρόνια μετά τη δημοσίευση αυτής της λεπτομερούς έκθεσης με θέμα την αιτία του ελληνικού δημόσιου χρέους, η CADTM (Επιτροπή για την Κατάργηση των Άνομων Χρεών) και η Zin TV με χαρά αναγγέλλουν την ολοκλήρωση της παραγωγής και την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ με τίτλο L’Audit. Enquête sur la dette grecque («Λογιστικός έλεγχος: μια έρευνα με θέμα το ελληνικό χρέος»).

Η Λέγκα ήδη πρώτο κόμμα στην Ιταλία…

Η απειλητική σκιά του Σαλβίνι
πάνω από την Ιταλία και την Ευρώπη!

Του Γιώργου Μητραλιά

Λίγες μέρες στο υπουργείο Εσωτερικών της Ιταλίας ήταν αρκετές στον Ματέο Σαλβίνι για να φέρει τα πάνω κάτω στην Ευρώπη και να επαληθεύσει τις πιο απαισιόδοξες προβέψεις μας: Ο θριαμβευτής των ιταλικών εκλογών που ήταν ο Σαλβίνι, σίγουρα θα εκμεταλλευόταν το πλεονέκτημά του για να μαδήσει όχι μόνο τον Μπερλουσκόνι αλλά επίσης και κυρίως τον κυβερνητικό του εταίρο, το Κίνημα Πέντε Αστέρων! Και με τη φόρα που είχε, αναπόφευκτα θα επωφελείτο από τις περιστάσεις για να αλλάξει τα δεδομένα υπέρ της ρατσιστικής και νοσταλγικής άλλων εποχών ακροδεξιάς όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και στην Ευρώπη!

Τρόμοι και βιαιότητες

του Ντανιέλ Μπενσαΐντ

(Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε ως πρόλογος στη συλλογή άρθρων του Μάικ Ντέιβις, οι Ήρωες της Κόλασης, που εκδόθηκε τον Ιανουάριο 2007 από τις εκδόσεις Textuel)

«Αλχημιστές της επανάστασης, μοιράζονται με τους παλιούς αλχημιστές τη σύγχυση των ιδεών και τη ξεροκεφαλιά που είναι γεμάτη από έμμονες ιδέες. Ορμάνε πάνω σε εφευρέσεις που υποτίθεται πως κάνουν επαναστατικά θαύματα: εμπρηστικές βόμβες, διαβολικές μηχανές που κάνουν μαγικά πράγματα, ταραχές που, ελπίζουν, θα είναι τόσο περισσότερο θαυματουργές και εκπληκτικές όσο θα έχουν λιγότερο ορθολογικά θεμέλια».

Καρλ Μαρξ «Βιβλιοπαρουσίαση των Συνωμοτών του Α. Chenu», Πολιτικά Έργα τόμος 1, Παρίσι, Pleiade Gallimard, σελ. 361.

Πολύ πριν από τις απόπειρες της 11^ης Σεπτεμβρίου 2001 ενάντια στους πύργους του World Trade Centre, οι γόνιμοι εγκέφαλοι της κυβέρνησης των ΗΠΑ εργάζονταν ήδη για να επινοήσουν μια «αντι-τρομοκρατική» ρητορική προσαρμοσμένη στη μεταψυχροπολεμική εποχή. Έχοντας χάσει, με τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την αποσύνθεση του υποτιθέμενου σοσιαλιστικού στρατοπέδου, τον καλύτερο εχθρό και άλλοθί τους, χρειάζονταν για την Αυτοκρατορία τους του Καλού, ένα νέο διπλό μπαμπούλα, μια εκσυγχρονισμένη ενσάρκωση του απόλυτου Κακού, που θα δικαιολογούσε την αναζωπύρωση της κούρσας των εξοπλισμών και τις σταυροφορίες της νέας αυτοκρατορικής τάξης πραγμάτων. Η κυμαινόμενη έννοια της τρομοκρατίας ήταν εντελώς κατάλληλη για να προσφέρει την ιδεολογική κάλυψη που απαιτούν οι σωφρονιστικές εκστρατείες, οι νεοαποικιακές εισβολές και οι λοιποί «προληπτικοί πόλεμοι». Προοριζόταν να εξορκίσει το φάσμα ενός πανταχού παρόντος κινδύνου και ενός απροσδιόριστου εχθρού (1).

Poor People’s Campaign

Η “Εκστρατεία των Φτωχών Ανθρώπων” ξεκίνησε και φέρνει τα πάνω κάτω στην Αμερική!

Του Γιώργου Μητραλιά

Τα αμερικανικά ΜΜΕ δεν λένε περίπου λέξη, τα ευρωπαϊκά την αγνοούν πλήρως αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι η Εκστρατεία των Φτωχών Ανθρώπων δεν βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με δράσεις που υπόσχονται να φέρουν τα πάνω κάτω στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής! Και αυτές οι δράσεις που άρχισαν στις 13 Μαίου, θα κρατήσουν 40 ολάκερες μέρες, σε τουλάχιστον 41 αμερικανικές Πολιτείες, καλύπτοντας όλο το φάσμα των καταπιεσμένων και των αγώνων τους που διαμορφώνουν ένα συνολικό διεκδικητικό πρόγραμμα εντελώς γειωμένο στη σημερινή βορειοαμερικανική πραγματικότητα και συνάμα αρκούντως ριζοσπαστικό για να ανοίγει το δρόμο που οδηγεί στην ανατροπή του ίδιου του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού συστήματος της χώρας!

Εμείς, οι επίγονοι του Φράνκο και
το καταλανικό εργαστήρι του ευρωπαϊκού ακραίου αυταρχισμού

του Γιώργου Μητραλιά

Την ώρα που ο αιμοσταγής Νετανιάχου τελετουργεί στη σφαγή των Παλαιστινίων και ο πυρομανής ρατσιστής Τραμπ κάνει όχι βήματα αλλά άλματα προς την κατεύθυνση μιας γενικής πολεμικής (πυρηνικής;) σύρραξης, τι νόημα έχει άραγε ο περί Καταλονίας λόγος μας; Εύλογο το ερώτημα αλλά και εύλογη η απάντηση: Έχει και παραέχει καθώς οι καταλανικές εξελίξεις συμπληρώνουν τις μεσανατολικές διαγράφοντας από κοινού το εφιαλτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κρίνεται και θα σφραγιστεί το μέλλον όλων μας…

Στα πενηντάχρονα του Μάη του ‘68, ο νους μας πάει ξανά και ξανά στον Ντανιέλ Μπενσαΐντ επειδή ίσως κανείς άλλος δεν προετοίμασε, δεν εξήγησε, δεν ταυτίστηκε και δεν προσωποποίησε τον επαναστατημένο Μάη περισσότερο και καλύτερα από τον Ντανιέλ του Κινήματος 22 του Μάρτη, της 4ης Διεθνούς και της LCR. Ο λόγος λοιπόν στον στενό φίλο και συνεργάτη του στις πολύτιμες χειραφετητικές τους εξερευνήσεις, στον φίλο Σταύρο Τομπάζο, όπως αυτός τον νεκρολόγησε από τις σελίδες του Ένεκεν πριν από οκτώ -κιόλας- χρόνια…

Γ.Μ.

Daniel Bensaïd και το πνεύμα της αντίστασης

του Σταύρου Τομπάζου (3/3/2010)

Ο Γάλλος, φιλόσοφος Daniel Bensaïd άφησε την τελευταία του πνοή στις 12 Ιανουαρίου 2010 μετά από μακροχρόνια ασθένεια. Ο Daniel Bensaïd υπήρξε πανεπιστημιακός μου δάσκαλος καθ’ όλη τη δεκαετία του 1980 στο όγδοο πανεπιστήμιο του Παρισιού. Το 1981 τρέξαμε μαζί και με κάποιους άλλους (συνολικά πρέπει να είμαστε καμιά τριανταριά) ένα ημι-μαραθώνιο στους δρόμους του Παρισιού κατά του πραξικοπήματος του Jaruzelski στην Πολωνία. Από τότε αναπτύξαμε στενούς δεσμούς συνεργασίας και προσωπικής φιλίας. Μοιραστήκαμε (και με πολλούς άλλους φίλους βέβαια) μια ηθική δέσμευση και μια πνευματική και πολιτική περιπέτεια μέχρι και τον θάνατό του.

​Χρόνια πολλά Καρλ Μαρξ!​

200 ετών λοιπόν σήμερα 5 Μαίου 2018 ο μεγάλος Καρλ αλλά δεν δείχνει διόλου τα χρόνια του. Είναι μάλιστα πολλοί, ακόμα και μερικοί ορκισμένοι εχθροί του, που δηλώνουν ότι ποτέ άλλοτε ο Μαρξ δεν ήταν τόσο νέος, μοντέρνος και επίκαιρος όσο σήμερα! Σα να μην το αγγίζει ο χρόνος... ώστε να διαψεύδονται αενάως όλοι εκείνοι που δεν έχουν βαρεθεί να εξαγγέλλουν περιοδικά (εδώ και πάνω από ένα αιώνα!) το τέλος του...

Την ώρα λοιπόν που στην προσφιλή του Γαλλία των οδοφραγμάτων, των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων, τα πενηντάχρονα του Μάη του 1968 πάνε να τιμηθούν δεόντως από έναν πολλά υποσχόμενο φιλόδοξο Μάη του 2018, σίγουρα αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον και νόημα η (ανα)δημοσίευση μιας μάλλον άγνωστης συνέντευξης που έδωσε ο Μαρξ σε αμερικανική εφημερίδα με θέμα την (Πρώτη) Διεθνή και κυρίως, την Παρισινή Κομμούνα που μόλις ένα μήνα πριν είχε σφαγιαστεί μέσα σε ένα πρωτοφανές λουτρό αίματος. Διαβάστε την λοιπόν, και ίσως καταλάβετε, μεταξύ άλλων, και κάτι ακόμα: Γιατί ο γερο Καρλ παραμένει αμόλυντος και αχώνευτος από όλους εκείνους που τον μετέτρεψαν σε συντηρητική καρικατούρα των ανατρεπτικών ιδεών του για να κρύψουν τα αντεπαναστατικά εγκλήματα και τις μακάβριες πομπές τους...

Γ.Μ.

Συνέντευξη με τον Καρλ Μαρξ, ηγέτη της Διεθνούς

του Ρ. Λάντορ

Λονδίνο 3 Ιουλίου

Μου ζητήσατε να ανακαλύψω κάτι για τη Διεθνή Ένωση και προσπάθησα να το κάνω. Το εγχείρημα είναι δύσκολο τώρα. Το Λονδίνο είναι αναμφισβήτητα το αρχηγείο της Ένωσης, αλλά ο αγγλικός λαός έχει αποκτήσει ένα σκιάχτρο και οσφραίνεται τη Διεθνή παντού, ακριβώς όπως ο Βασιλιάς Τζέιμς μύριζε το μπαρούτι μετά τη φημισμένη συνωμοσία. Η εγρήγορση της Ένωσης έχει φυσικά αυξηθεί μαζί με την καχυποψία του κοινού· και αν εκείνοι που την καθοδηγούν έχουν κάποιο μυστικό να φυλάξουν, ανήκουν στην κατηγορία ανθρώπων που κρατούν ένα μυστικό καλά.

Μισό αιώνα μετά το Μάη του ‘68

Η Γαλλία συγκλονίζεται και πάλι από μεγάλους εργατικούς και φοιτητικούς αγώνες!

Του Γιώργου Μητραλιά

Το γεγονός ότι τα ΜΜΕ μας μιλάνε για τη Γαλλία μόνον όταν πρόκειται να εκθειάσουν τον πρόεδρό της και τους πυραύλους -ή τις φρεγάτες- του δεν σημαίνει και ότι δεν συμβαίνει στη χώρα του το παραμικρό άξιο λόγου. Συμβαίνει μάλιστα το διαμετρικά αντίθετο. Εδώ και βδομάδες, αυτή η μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα σαρώνεται από ένα συνεχώς ογκούμενο απεργιακό κύμα που συνδυαζόμενο με την εμφάνιση ενός όλο και πιο διευρυνόμενου ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος, δείχνει να τερματίζει 15 χρόνια αδυναμίας της γαλλικής κοινωνίας να αντισταθεί στο νεοφιλελευθερισμό.

Ο «αντιιμπεριαλισμός» των ηλιθίων

της Λέιλα Αλ-Σάμι*

Για άλλη μια φορά, το δυτικό «αντιπολεμικό» κίνημα ξύπνησε για να κινητοποιηθεί γύρω απ’ όσα γίνονται στη Συρία. Είναι η τρίτη φορά από το 2011. Η πρώτη ήταν όταν ο Ομπάμα σκόπευε να πλήξει τη στρατιωτική ικανότητα του συριακού καθεστώτος (αλλά δεν το έκανε) μετά από χημικές επιθέσεις κατά της Γούτα το 2013, πράγμα που θεωρήθηκε «κόκκινη γραμμή». Η δεύτερη φορά ήταν όταν ο Ντόναλντ Tραμπ διέταξε επίθεση, η οποία έπληξε μια κενή στρατιωτική βάση, ως απάντηση στις χημικές επιθέσεις στο Χαν Σειχούν το 2017. Και σήμερα, καθώς οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία αναλαμβάνουν περιορισμένη στρατιωτική δράση (στοχευμένα πλήγματα σε στρατιωτικούς πόρους του καθεστώτος και εγκαταστάσεις χημικών όπλων) μετά από επίθεση χημικών όπλων στη Ντούμα, όπου σκοτώθηκαν τουλάχιστον 34 άτομα, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά που είχαν καταφύγει σε υπόγεια για να γλιτώσουν από βομβαρδισμούς.

Ενώ στην Ευρώπη επιστρέφουν οι δαίμονες του μεσοπολέμου

Να μην έχει ο Πουτσντεμόντ την τύχη του Κουμπάνις!

του Γιώργου Μητραλιά

Οι καιροί έχουν γυρίσματα και να λοιπόν που η αδάμαστη Καταλωνία και ο ατρόμητος λαός της ξαναβρίσκονται, μετά από 80 ολάκερα χρόνια (!), στο επίκεντρο μιας διαρκώς επαναλαμβανόμενης ευρωπαϊκής τραγωδίας! Όπως λοιπόν τότε έτσι και τώρα οι πρωταγωνιστές του δράματος, που απειλεί να τινάξει -και πάλι- στον αέρα την Γηραιά μας ήπειρο, είναι ακριβώς οι ίδιοι: Από τη μια, οι κυνηγημένοι αν και δημοκρατικά εκλεγμένοι πρόεδροι της (εξεγερμένης) Δημοκρατίας της Καταλωνίας που ζητούν άσυλο στις ευρωπαϊκές “δημοκρατίες”, και από την άλλη η Γερμανία που τους φυλακίζει για να τους παραδώσει στους αδίστακτους δημίους τους της Μαδρίτης που υπερασπίζονται, με κάθε μέσο, την “ενότητα” του Κράτους των Βουρβόνων και των επιγόνων του Φράνκο!...

8 Μάρτη 2018- Οι γυναίκες γράφουν ιστορία!

Πάνω από 6 εκατομμύρια έκαναν απεργία στην Ισπανία!

600.000 στους δρόμους της Βαρκελώνης, εκατομμύρια σε όλη την Ισπανία! Ενάντια στην πατριαρχία και τον καπιταλισμό!

Μπιλμπάο: Το παλιό αντιδικτατορικό τραγούδι "Στην απεργία" (A la Huelga) γίνεται τώρα ύμνος του φεμινιστικού κινήματος

Μια ιταλική τραγωδία από τα παλιά

Η πογκρομική Λέγκα του Σαλβίνι

θριαμβεύτρια των ιταλικών εκλογών!

Του Γιώργου Μητραλιά

Μέρες του 1922; Όχι ακόμα αλλά η Ιταλία είναι πια σε καλό δρόμο για να “γιορτάσει” σε τέσσερα χρόνια την εκατοστή επέτειο της ανόδου του Μουσολίνι και του φασιστικού του κινήματος στην εξουσία με ένα καθεστώς που θα του μοιάζει -σχεδόν- σαν δυο σταγόνες νερό!

Γιατί αυτή η “ανορθόδοξη” εισαγωγή στο σχολιασμό των ιταλικών εκλογών ενώ οι πάντες δεν μιλούν παρά για επικράτηση των “λαϊκιστών”, θρίαμβο των “ευρωσκεπτικιστών”, ήττα της “κεντροαριστεράς”, και φυσικά, για “ακυβερνησία” της Ιταλίας και επαπειλούμενο μετεκλογικό “χάος” της; Μα, επειδή προτιμάμε να κοιτάξουμε λίγο παραπέρα από τη μύτη μας, για να δούμε όχι τα επιφαινόμενα αλλά την ουσία των πραγμάτων την ώρα που στην Ιταλία επωάζονται εξελίξεις που θα σημαδέψουν και τη δική μας ζωή εδώ στην Ελλάδα!

Η αριστερά και οι “μακεδονομαχίες” της
ή πώς ανοίγει ο δρόμος στη
φασιστική απειλή!…

του Γιώργου Μητραλιά

“Δυσάρεστη έκπληξη” λοιπόν που ο (και “μακεδονομάχος”) Μίκης Θεοδωράκης συγχρωτίζεται πια ανοικτά με τους απολογητές του ρατσισμού, του αντισημιτισμού, του αντικομμουνισμού και της πιο εφιαλτικής “εθνικής καθαρότητας”; Δυσάρεστη, σίγουρα. Έκπληξη όμως όχι. Και αν το πρόβλημα ήταν μόνον ο Μίκης, μικρό το κακό. Όμως, επειδή ακριβώς δεν είναι μόνον αυτός αλλά και πάρα πολλοί άλλοι, το πρόβλημα είναι τεράστιο και ο κίνδυνος άμεσος. Ώρα λοιπόν να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους…

Η μαρτυρία του Γιάνη Βαρουφάκη: συντριπτική κατά του ίδιου του εαυτού του

Έκτο μέρος

Βαρουφάκης και Τσίπρας προς την ολέθρια συμφωνία με το Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου 2015

του Eric Toussaint

Προειδοποίηση: Η σειρά άρθρων που αφιερώνω στο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη, Ανίκητοι Ηττημένοι, αποτελεί έναν οδηγό για τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες της αριστεράς που δεν θέλουν να αρκεστούν στην κυρίαρχη αφήγηση που δίνουν τα μεγάλα ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις της τρόικας. Αναγνώστες και αναγνώστριες που δεν ικανοποιούνται επίσης από την εκδοχή που προτείνει ο πρώην υπουργός οικονομικών[1]. Σε αντίστιξη με την διήγηση του Βαρουφάκη, αναφέρω γεγονότα τα οποία αποσιωπά και εκφράζω μια γνώμη διαφορετική από την δική του περί του τί έπρεπε να πράξει και τί έπραξε. Η διήγησή μου δεν υποκαθιστά την δική του, διαβάζεται παράλληλα.

ΒΟΣΝΙΑ, ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΩ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

(7 Μαίου 1993)

του Γιώργου Μητραλιά

Διαβάζουμε και ακούμε ότι “τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν” κι ότι αυξάνει ο κίνδυνος πολεμικής σύρραξης στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Και εγώ ρωτάω και απορώ: Μα, μήπως δεν γίνεται εκεί πόλεμος εδώ και δυό χρόνια;

Προφανώς όχι. Όλοι εμείς οι ειρηνόφιλοι δεν κατεβαίνουμε στους δρόμους παρά μόνον όταν είναι να καταγγείλουμε τα άθλια πολεμικά σχέδια του ιμπεριαλισμού. Όχι λοιπόν στη νατοϊκή επέμβαση που αναπόφευκτα θα αιματοκυλίσει τα Βαλκάνια. Όμως, τι γίνεται σύντροφοι με τον άλλο, τον υπαρκτό πόλεμο; Με εκείνον που ΉΔΗ μεταβάλει σε κρανίου τόπο την Κροατία και τη Βοσνία; Μήπως η σιωπή μας μπορεί να εκληφθεί ως απόπειρα να χωρίσουμε τους πολέμους σε “καλούς” και “κακούς”, σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, σε αξιοπρόσεκτους και σε άνευ σημασίας;

Διαβάζουμε και ακούμε ότι “αυξάνουν συνεχώς οι πιέσεις στους Σέρβους”. Όμως οι μόνες πιέσεις που γνωρίζουμε είναι εκείνες που ασκούνται με κάθε τρομοκρατικό μέσο πάνω στα εκατομμύρια θύματα του αποτρόπαιου “εθνικού ξεκαθαρίσματος”. Που κατά σύμπτωση δεν είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους Σέρβοι, αλλά Μουσουλμάνποι και Κροάτες.